«ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙΝ...»

«ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙΝ...»

Αυτή η πολύ συνηθισμένη χριστιανική φράση αν και δεν υπάρχει αυτολεξεί στην Καινή Διαθήκη είναι βγαλμένη από τα τρία πρώ­τα συνο­πτικά Ευαγγέλια. Συγκε­κριμένα έχομε:

Ματθαίος 16: 24 «Τότε ο Ιησούς είπε τοις μαθηταίς αυτού· ει τις θέλει οπίσω μου ελ­θείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.»

Μάρκος 8: 34 «Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς· όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυ­τού, και ακολουθείτω μοι.»

Λουκάς 9: 23 « Έλεγε δε προς πάντας· ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, απαρ­νη­σά­σθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθείτω μοι.»

Εις μεν τον Ματθαίον και τον Λουκάν έχομε «ει τις θέλει» και όχι «όστις θέ­λει» όπως γράφει ο Μάρκος. Το απαρέμφατο «ελθείν» απαντάται μόνο στον Ματθαί­ον. Στον Μάρκον έχομε το απαρέμφατο «ακολουθείν» και στον Λουκάν το «έρχεσ­θαι». Η κατά λέξη μετάφραση της Καινής Διαθήκης της Αποστολικής Διακονίας με­ταφράζει ως εξής:

24 Τότε είπε ο Ιησούς εις τούς μαθητάς του, «Εάν κανείς θέλη νά μέ ακολουθήση, άς απαρνηθή τόν εαυτόν του καί άς σηκώσει τόν σταυρόν του καί άς μέ ακολουθήση.»

34 Και αφού εκάλεσε το πλήθος μαζί μέ τούς μαθητάς του τούς είπε, « Εάν κανείς θέλη νά μέ ακολουθήση, άς απαρνηθή τόν εαυτόν του καί άς σηκώση τόν σταυρόν του καί άς μέ ακολουθήση.»

23 Καί έλεγε εις όλους, «Εάν θέλη κανείς νά μέ ακολουθήση, άς απαρνηθή τόν ευατόν του καί άς σηκώση τόν σταυρόν του κάθε ημέραν καί άς μέ ακολουθή.»

Ο υποθετικός αυτός λόγος υπάρχει σαφώς και στις ερμηνείες των Τρεμπέλα και Κολιτσάρα, οι οποίοι απλώς τον έχουν παραφουσκώσει με δικές τους θεο­λο­γικές ερ­μηνευτικές σάλτες, πράγμα που εκ συστήματος και κατά κόρον κάνουν παντού. Ακόμα συνεχίζεται, υπό αναφοροϋποθετική μορφή, και σε με­ρικούς από τους επό­με­νους στίχους. Για παράδειγμα παραθέτομε χωρίς μετά­φ­ραση τον αμέσως επόμενο στί­χο από τους τρεις ευαγγελιστές αντιστοίχως, και σας παρα­καλούμε να μελετήσετε προσεκτικά την Καινή Διαθήκη σ’ αυτά τα τρία ση­μεία.

25 «ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ αν απολέση την ψυ­χήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν.»

35 «ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ αν απολέση την εαυ­τού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου ούτος σώσει αυτήν.»

24 «ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ αν απολέση την ψυ­χήν αυτού ένεκεν εμού, ούτος σώσει αυτήν.»

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, καίτοι μέσα στην ομάδα των δώδεκα μαθητών και θεολόγος, άκρως περιέργως δεν αναφέρει τί­ποτα απ’ αυτές τις κατά μάλλον ή ήτ­τον κα­θα­ρές θε­ολο­γί­ες του Ιησού, τις οποίες αυτοί οι στίχοι των τριών πρώτων ευαγ­γε­λι­στών περιέ­χουν και πρέ­πει να τις άκουσε και αυτός αφού ο Ιησούς τις είπε στους μα­θητές του. Εδώ τις έμαθε ο Λουκάς που δεν ήταν εκεί όταν ελέχθη αυτό το λογύδριο αλλά τις έγραψε, ο Ιωάννης όμως αν και ήταν εκεί παρών δεν τις ανέφερε! Περίεργο;

Οι ιεροκήρυκες και οι κάθε είδους προπαγανδιστές του Χριστιανισμού, τους οποίους έχω πολλές φορές ακούσει εκ του σύνεγγυς ή έχω διαβάσει γραπτά τους, μας διατυμπανίζουν άλλα πράγματα. Όταν λένε το «όστις θέλει...» σταματάνε μέχρι εκεί ή μέχρι το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...». Μετά δίνουν την εξήγηση ότι ο Χρι­στός αναγνωρίζει στον καθένα το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθέρας εκλο­γής και τον αφήνει ελεύθερα να τον ακολουθήσει ή να μην τον ακολουθήσει. Ακόμα επε­ξη­γούν ότι ο Χριστός δεν επιβάλλει σε κανέναν τι να κάνει αλλά τον αφήνει ελεύθερο να κάνει ό,τι επιθυμεί, ενώ ως Θεός που είναι, αν ήθελε, θα μπορούσε μέσα σε κλά­σμα του δευ­τερόλεπτου να κάνει όλους τους ανθρώπους επί της γης οπαδούς του. Αυ­τοί λοιπόν, αποσιωπούν πλήρως τον υποθετικό λόγο που υπάρχει μέσα σε όλους αυ­τούς τους στίχους και μας πα­ρουσιάζουν έναν Χριστό να μας λέγει: «Θέλετε να έλθε­τε μαζί μου ελάτε. Αν πάλι δεν θέλετε μην έρχεστε. Κάνετε ότι θέλετε». Έτσι επι­θυ­μούν να μας παρου­σιάσουν τον Χριστιανισμό σαν μια απόλυτα δημοκρατική θρη­σ­κεία, η οποία σέβεται το δικαίωμα της ελευθέρας εκλογής χωρίς καμία βία και κανέ­να καταναγκασμό.

Εδώ θα αποδείξομε πέραν πάσης αμφιβολίας πόσο πολύ όλα αυτά που δια­κη­ρύττουν οι προπαγανδιστές του Χριστιανισμού απέχουν από την πραγματικό­τητα και πόσο οι κύριοι αυτοί εσκεμμένα ψεύδονται! Είναι ίδιον γνώρισμα των Χριστιανών προπαγανδιστών η παρερμηνεία, η διαστροφή και το ψεύδος, αρχής γενο­μένης από τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος έγραψε πριν από τους ευαγγελιστές: Πρός Ρω­μαί­oυς 3: 7 «Ε­άν διά τoυ ψεύ­δoυς μoυ η αλή­θεια τoυ Θε­oύ κα­τε­­δεί­χθη με­γά­λη πρoς δό­ξαν τoυ, για­τί ακό­μη κα­τα­κρί­νo­μαι ως αμα­ρτω­λός;» (αυτό είναι το μόνο αληθές που μας είπε ο Παύλος!). Βλέπε και: Πράξεις 9: 22, Α΄ Πρός Κo­ρι­ν­θί­oυς 6: 12, 9: 19-23, 10: 23, Β΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 3: 6, 5: 13, 12: 16, Πρός Φι­λιπ­­πη­σίους 1: 15-18. Ακόμα από τον Παύλο (Β΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 3: 6, Πρός Γαλάτας 4: 24), και εφεξής έχομε το δολιότατο αξίωμα των Χρι­στιανών θεολόγων και απολογητών ότι η Αγία Γρα­φή ερμη­νεύεται είτε κατά γράμ­­μα (δηλαδή κυριολε­κτικώς) είτε αλληγορικώς (με­ταφορικώς), πράγμα που τονίζει και ο Ωριγένης. Δεν μας λένε όμως κα­θό­λου τα κρι­τήρια διά των οποίων ξεχωρίζουν τα αλ­ληγορικά από τα κυρι­­ο­λεκτικά χω­ρία. Προφα­νώς ούτε και οι ίδιοι τα γνωρίζουν, εκτός βε­βαίως και πρό­κει­ται για προ­­φανείς πε­ρι­π­τώσεις σχημάτων λόγου για τις οποίες δεν χρειαζόμαστε θεί­αν επι­φοί­τη­ση. Επίσης οι Χριστιανοί άρπαξαν τις Εβραϊ­κές γραφές, τις κακοποίησαν και τις δια­στρέβλωσαν για να εξυπηρετήσουν τις από­ψεις τους και τους σκοπούς των. Η από­δει­ξη που επι­χειρούμε εδώ περιλαμβάνει τα εξής πέντε σημεία.

Πρώτον. Ο υποθετικός λόγος είναι σαφέστατος διά της λέξεως «ει=εάν», όπως απε­ρίφραστα γράφεται στον Ματθαίον και τον Λουκάν. Στον Μάρκον δεν υπάρ­χει «ει», πλην όμως το απαρέμφατο «ακολουθείν» καθιστά την πρόταση υποθε­τική, όπως ακρι­βώς έχομε απαρέμφατα και στους άλλους δύο ευαγγελιστές. Όπως μου έχουν εξη­γή­σει πολλοί φιλόλογοι εδώ έχομε αναφοροϋποθετική πρόταση. Εν κα­τα­κλείδι ο Χρι­στός τονίζει ότι: Εάν κάποιος θέλει να τον ακολουθήσει, τότε οφεί­λει να πράξει τα εξής δύο πράγματα: (1^ο) Να απαρνηθεί τον εαυτόν του, και (2^ο) να ση­κώσει τον σταυρόν του. Μόνον τότε μπορεί τον ακολου­θήσει. Αλλιώς δεν μπορεί να τον ακο­λουθήσει. Το ίδιο νόημα εξ άλλου συναντάμε και ενωρίτερα, στον Ματθαίον 10: 38 «και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος.». Με αυτό ακριβώς το πνεύμα ομίλησε ο Χριστός και στον νεανί­σκο που τον ρώτησε τι να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, Ματθαίος 19: 16-21: «Και ιδού εις προσελθών είπεν αυτω· διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζω­ήν αι­ώ­νιον; ο δε είπεν αυτώ· τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός ει μη εις ο Θε­ός. ει δε θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς. λέγει αυτώ· ποίας; ο δε Ιη­σούς εί­πε· το ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέ­ρα και την μητέρα, και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. λέγει αυτώ ο νεα­νί­σκος· πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου· τι έτι υστερώ; έφη αυτώ ο Ιησούς· ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θη­σαυρόν εν ου­ρα­νώ, και δεύρο ακολούθει μοι.». Του έδωσε σαφείς και απα­ράβα­τες εν­τολές που έπρε­πε να τηρήσει για να τον ακολουθήσει και να έχει ζωήν αιώνιον. (Βλέπε και Λου­κάς 10: 25-28 για άλλη περίπτωση.). Όπως π. χ. λέμε σε κάποιον: Αν θέ­λεις να γί­νεις μέ­λος του σωματίου μας τότε πρέπει οπω­σ­δήποτε να υπογράψεις και να τηρείς το κα­τα­στα­τι­κό του. Δεν του λέμε θέλεις γίνε μέ­λος, θέλεις μην γίνεις. Έτσι κι’ αλλιώς δεν μας πειράζει και δεν χρειαζόμα­στε τί­ποτα άλλο.

Δεύτερον. Στον Χριστιανισμό ισχύει ο απόλυτος προκαθορισμός (predesti­na­tion), παρά τα όσα λέγονται περί ελευ­θερίας βουλήσεως και της σω­τηρίας των ανθ­ρώπων διά πί­στεως, μετανοίας και καλών έργων. Εί­ναι και αυτό ένα από τα χείριστα­ αντιφα­τικά και καταστροφικά δόγ­μα­τα όλων των χριστιανικών εκ­κλη­σιών. Δεν εννο­ού­με τον «σχε­τικό» πρo­κα­θo­ρι­σμό όπως μας λέ­νε μερικoί πονηροί «ει­δικoί, ει­δι­κευ­μένoι», αλ­λά τον απόλυ­το. Δεν μας εξηγoύν κα­θό­λου πως με­τρά­νε τη σχε­τι­κό­τητα που τεχνη­έν­τως επικα­λούνται. Ακόμα και η πρόγνωση του χριστιανικού Θεού όλων των μελλόν­των να συμβούν και η απονομή θείας χάριτος σε όποιον επιθυμεί, κατά τα δόγματα της χρι­στιανι­κής θρησκείας, αποτελούν και αυτά απόλυτο προκαθο­ρισμό. Mε τη λο­γική του προκαθορισμού ο Θεός έφτιαξε τους ανθρώπους και άλλους μεν προόρισε για την αιώνια τιμωρία άλλους δε να τον ακολουθήσουν!

Το δόγμα αυτό επιφέρει πλήρη αδράνεια και αναχωρητισμό. Κάθισε και περί­μενε να δεις τι θα γίνει. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό η ορθή θέση της χριστιανικής κα­τα­στροφικής θρη­­σκείας σε περίπτωση ασθενείας, συμφοράς, θανάτου, κλπ., είναι ότι ο τέλειος Χριστιανός οφείλει να δέχεται τα πάντα ως έρχονται χω­ρίς καμία αντίρρη­ση, αντί­στα­ση, λύ­πη, στεναγμό, κλπ., διότι τότε εναντιώνεται στο έργο της θείας βου­λήσεως. Αυτό βεβαίως έρχεται σε κατάφορη αν­τί­φαση με την φυσική ροπή των πραγ­μάτων. Σε λίγο θα ανακηρύξουν όλους τους φονιάδες, τους εγ­κλη­ματίες, κλπ., αγίους εφ’ όσον η θεϊκή βούληση τους επέλεξε ως όργανά της για να διεκπεραιώσει κάτι! Εφ’ όσον στον Χριστιανισμό οι ασθένειες οφείλονται στον σατανά και τους διαβό­λους αυτού, έχομε ότι και αυτοί είναι όργανα της θείας βουλήσεως! Ιδού μερικά μικ­ρά παραδείγματα τρομακτικών αντιφάσεων και ανοησιών στις οποίες οδηγούμαστε από τα χριστιανικά δόγματα και τις δοξασίες.

Στην Παλαιά Διαθήκη συναντάμε τακτικά τον προκαθορισμό του Εκλεκτού Λα­ού επί τη βάσει του οποίου ο εκλεκτός λαός του Θεού Πατρός Γιαχβέχ μπορούσε να διαπράξει εν λευκώ κάθε έγκλημα και θηριωδία. Έχομε δηλαδή τον απόλυτο ρατ­σισμό δοσμένο από τον εβραιοχριστιανικό Θεό και θεολογικά θεμελιωμένο! Δευτερο­νόμιον 7: 6-7 «ότι λαός άγιος ει Κυρίω τω Θεώ σου, και σε προείλετο Κύριος ο Θεός σου είναι αυτώ λαόν περι­ού­σι­ον παρά πάντα τα έθνη, όσα επί προσώπου της γης. ουχ ότι πολυπληθείτε πα­ρά πάντα τα έθνη, προείλετο Κύριος υμάς και εξελέξατο Κύρι­ος υμάς, υμείς γαρ εστε ολι­γο­στοί παρά πάντα τα έθνη,». Μόνον στην Γένεσιν 15: 18-20 διατάσσονται 11 γενο­κτο­νίες και στο Δευτερονόμιον 20: 17 διατάσσονται 7. Οι αναφορές εγκλημά­των και θη­ριωδιών πάσης φύσεως εντός ολοκλήρου του αγίου βιβ­λίου είναι πολλές εκατοντάδες! Δόγμα ολοκλήρου του Χριστιανισμού: «Ο Ισραήλ προκαθορί­στηκε ως ο εκλεκτός λαός ου Θεού!». Δι’ αυτού του λαού προκαθορισμέ­να ο Θεός ηργάσατο την σωτηρία του αν­θρωπίνου γένους ακόμα και αν αυτό εσήμαι­νε χιλιάδες αποτρό­παια εγκλήματα που τέτοιος αριθμός εγκλημάτων και αγριότητα δεν συναντώνται σε καμιά άλλη θρη­σκεία. Βλέπε και Δευτερονόμιον 20: 17, Έξοδος 33: 2, και πολ­λά άλ­λα σημεία, όπου ανα­φέρονται οι επτά (7) αυ­τές γενοκτονίες κατά τρό­πον ειδεχθή, εις δε την Γένεσιν 15: 18-20, όπως είδαμε, αναφέρονται ένδεκα (11) γε­νοκτονίες.

Η κλήση του Χαλδαίου Άβραμ (που μετονομάστηκε Αβραάμ) από τον Θεό των Εβραίων μαζί με όλες οι υποσχέ­σεις που του έδωσε για ευλογία ή καταδίκη και εξολόθρευση άλλων λαών που δεν έφταιχαν σε τίποτα (Γένεσις κεφάλαια 11, 12, 15, 17, κλπ.) αποτελεί άδικο και τρελό προκαθορισμό δοθέντα από τον ίδιο τον Εβραϊκό Θεό. Διαβάσετε και τα βιβλία: Ιησούς του Ναυί, Κριτών, Βασιλειών, κλπ. να δείτε τι σημαίνει θεός αγά­πης και δικαι­ο­σύ­νης! Αυτό θα πει δίκαιο, καλοπροαίρετο και απο­δοτικό σχέδιο ενός «παν­τοδυνά­μου και δικαιοτάτου θεού που εί­ναι όλο αγάπη και δι­καιοσύνη» για να λυτρώσει το ανθρώπινο γέ­νος από την αρχική κατάρα που το έριξε και την συνεχή οργή του. Ιδού τί εστί θρησ­κεία ανοησίας και σχι­ζοφρενείας.

Ο προ­κα­θο­ρισμός του εκ γε­νετής τυφλού διά την δόξαν του Θεού, Ιωάννης 9: 1-3-5, τίθεται σα­φώς από τον Ιησού. Δεν ήταν οι αμαρτίες που διέπραξε ως έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μάνας τους, όπως βλακωδέστατα ερώτησαν οι μαθητές!

Ο Ιούδας ήταν προκαθορισμένος να κάνει την προδο­σί­α και να παίξει τον ρό­λο που έπαιξε στο θέατρο της σωτηρίας, διά των υποτι­θεμένων προφητειών της Πα­λαιάς Δια­θή­κης, Ματθαίος 26: 15, 27: 3, 9 (περί των τριακόντων αργυρίων, και οι άλ­λοι ευαγγελι­στές ομιλούν περί αργυρίων), Λουκάς 22: 22, Πράξεις 1: 16, 20, κλπ.

Ο ίδιος ο Χριστός ήταν προκαθορισμένος από τον Θεό Πατέρα του διά την σω­τηρία των ανθρώπων καθώς και ο τρόπος διά του οποίου θα επετύγχανε αυτήν. Η υποτι­θε­μένη επαλήθευση εκατοντάδων υποτιθεμένων προφητειών πάνω στον Ιησού αποτε­λεί επιβεβαίωση του προκαθορισμού. Τα Ευαγγέλια γράφουν ότι ο ίδιος ανα­κοί­νωσε πολ­λές φο­ρές στους μα­θητές του τί ήδη γέγραπται, εν τω νόμω του Μωυ­σέ­ως καί τοίς προφήταις, γε­νέ­σθαι διά τόν υιόν τού ανθρώ­που. Διά «τόν υιόν του ανθρώ­που» το κάθε τι που θα του συνέβαινε ήταν προκαθορισμένο, «καθώς γέγραπται». Ματθα­ί­ος 26: 24, 31, 54, Μάρκος 9: 12, 14: 21, 27, Λουκάς 18: 31, 22: 22 «και ο μεν υιός του ανθρώπου πορεύεται κατά το ωρισμένον· πλήν ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου παρα­δί­δοται.», 24: 28, 46, κλπ. Ακό­μα, στον Ιωάν­νην 18: 11 «... τό ποτή­ρι­ον ό δέ­δωκέ μοι ο Πατήρ, ου μή πίω αυ­τό;». Πολ­λές φορές ο Ιησούς είχε εξηγήσει στους μαθητές του τα πάθη που τον περίμεναν και την ανά­στασή του μετά από τρεις μέρες ως προκαθο­ρισμένα γεγονότα, προφητεμένα στην Παλαιά Διαθήκη, έστω και αν αυτοί δεν εννο­ούσαν να καταλάβουν τι τους έλεγε. Όπως όμως γράφει η Καινή Διαθήκη, στο τέλος-τέλος κατάλαβαν και αυτοί. Ματθαίος 16: 21-23, 17: 9, 12, 22-23, 20: 17-19, Μάρ­κος 8: 31-33, 9: 9, 12, 10: 32-34, Λουκάς 9: 22, 44, 17: 25, 18: 31-33, 22: 15, 24: 44-47, κλπ.

Η σωτηρία (από τί;) του καθενός είναι τελικά προ­κα­θο­ρι­σμένη. Ο πρoκαθoρι­σμός λοιπόν αυτός είναι απόλυτος και όχι σχετικός όπως διατεί­νονται πολλοί δια­σ­τ­ρευ­λωτές της αλήθειας. Επο­μέ­νως δεν υπάρχει ελευθερία βουλή­σεως. Μελετείστε: Ματ­θαίoς 11: 27 «Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τον υιόν ει μη ο πατήρ, ουδέ τον πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο υιός και ω εάν βούλη­ται ο υιός αποκαλύψαι.», 12: 30, 13: 38, 43, 15: 13-14, 19: 25-26, 20: 1-16,14, 23, 22: 2-14, 24: 14, 22, 24, 31, 34, 25: 34, Μάρκος 2: 17, 4: 2, 10: 31, 13: 20-22, Λoυ­κάς 10: 21-22, 11: 23, 50, 13: 24, 14: 16-24, 18: 7, 26-27, 19: 10, Iω­άν­νης 3: 15, 27, 36, 5: 21, 24, 6: 35, 37, 39, 40, 44, 54, 64-65 «­αλλ' εισίν εξ υμών τινες οί ου πιστεύουσιν. ήδει γαρ εξ αρχής ο Ιησούς τίνες εισίν οι μη πιστεύοντες και τις εστιν ο παραδώσων αυ­τόν. και έλεγε· διά τούτο είρηκα υμίν ότι ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ή δεδο­μένον αυτώ εκ του πατρός μου.», 8: 1, 12, 18, 47, 15: 16, 19, 17: 2, 6, 9, 14, 16, Επιστολή Ιακώβου 2: 5, Αποκά­λυ­ψις 17: 8, 17, κλπ.

Ο Παύ­λος επα­ναλαμβά­νει με ισχυρότερο και πιο ασύ­στολο, αν είναι δυνατό, τρόπο αυτό τo αντιφα­τικό δόγ­μα τoυ πρo­κα­θo­ρι­σμoύ, παρά το καταστροφικό κήρυγ­μά του περί σωτηρίας διά πίστεως μόνον. Τι να κάνομε; Οι αντιφάσεις δίνουν και παίρνουν. Μελετείστε:

(α) Περί σωτηρίας μόνον διά πίστεως: Πράξεις 13: 39, Πρός Ρω­μαί­oυς 1: 16-17, 3: 22-24, 27-28, 30, 4: 4-5, 16, 5: 1-5, 10: 9-10, 13,11: 6, Πρός Γα­λά­τας 2: 16, 3: 2, 5-14, Πρός Εφε­σί­oυς 2: 8-9, Β΄ Πρός Θεσ­σα­λo­νι­κείς 1: 10, 2: 12, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­ον 1: 16, Β΄ Πρός Τι­μό­θε­ον 3: 15.

(β) Περί (απολύτου) προκαθορισμού: Πρά­ξεις 13: 48, Πρός Ρω­μαί­oυς 8: 14, 28-31, 9: 11-24 «μήπω γαρ γεννη­θέντων μηδέ πρα­ξάντων τι αγαθόν ή κακόν, ίνα η κατ’ εκλογήν του Θεού πρόθεσις μέ­νη, ουκ εξ έργων, αλλ’ εκ του καλούντος, ερρέθη αύτη ότι ο μείζων δουλεύσει τω ελάσ­σονι, καθώς γέγρα­πται· τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε ’Ησαύ εμίσησα. Τί ουν ερούμεν; μη αδικία παρά τω Θεώ; μη γένοιτο. τω γαρ Μωϋσή λέγει· ελεήσω ον αν ελεώ, και οικτει­ρήσω ον αν οι­κτείρω. άρα ουν ου του θέλοντος ου­δέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού. λέγει γαρ η γραφή τω Φαραω ότι εις αυτό τούτο εξήγειρά σε, όπως ενδείξωμαι εν σοί την δυ­ναμίν μου, και όπως διαγγελή το όνο­μά μου εν πάση τη γη. άρα ουν ον θέλει ελεεί, ον δε θέλει σκληρύνει. Ερείς ουν μοι· τι έτι μέμφεται; τω γαρ βουλήματι αυτού τις ανθέ­στη­κε; μενούνγε, ω άνθρωπε, συ τις ει ο ανταποκρινόμενος τω Θεώ; μη ερεί το πλάσμα τω πλάσαντι, τι με εποίησας ούτως; ή ουκ έχει εξουσίαν ο κε­ραμεύς του πηλού, εκ του αυ­τού φυράματος ποιήσαι ό μεν εις τι­μήν σκεύος, ό δε εις ατι­μίαν; ει δε θέλων ο Θεός εν­δείξασθαι την οργήν και γνωρίσαι το δυνατόν αυτού ήνεγ­κεν εν πολλή μακρο­θυ­μία σκεύη οργής κατηρτισμένα εις απώ­λει­αν, και ίνα γνωρίση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, ά προητοίμασεν εις δόξαν, ους και εκάλεσεν ημάς ου μόνον εξ Ιου­δαίων, αλλά και εξ εθνών,», 11: 5-7, 29-35, 12: 3, 6, Α΄ Πρός Κo­ριν­θίoυς 2: 7, 7: 7, 17, 15: 10, Β΄ Πρός Κoριν­θίoυς 6: 18, Πρός Γα­λά­τας 1: 15, Πρός Εφε­σί­ους 1: 4-11, 4: 7, Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 16, Β΄ Πρός Τιμόθεον α΄: 9-10, Πρός Εβραίους 4: 3, κλπ.

Όπως βλέπομε ο Παύλος βασίζει τον προκαθορισμό στην Παλαιά Διαθήκη. Κατά την εποχή που γράφει δεν υπήρχαν τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια και η Και­νή Διαθήκη. Ούτως έπρεπε να χρησιμοποιήσει την Παλαιά την οποία πρέπει να εγνώριζε απ’ έξω και ανακατωτά ως μορφωμένος Φαρισαίος. Είναι γεγονός ότι η Παλαιά Δια­θή­κη γέμει πολυαρίθμων αναφορών επί των οποίων μπορούμε άνετα να βασίσο­με το δόγ­μα του προκαθορισμού. Χάριν συντομίας δεν θα τις καταγράψομε. Τα παυλι­κά στοι­χεία που παραθέτομε περιέχουν ήδη αρκετές διά του λόγου το ασφαλές. Η Καινή λοι­πόν ως άξιον τέκνον της Παλαιάς δεν μπορούσε να υστερήσει σ’ αυτό το σημείο!

  Ακόμα ο Χριστός προκαθορίζει εναντίον του όποιον δεν είναι μαζί του. Αυτό δια­τυ­πώνεται στον Ματ­θαίoν 12: 30 και Λoυ­κάν 11: 23 με τα λόγι­α του, «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι, και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει.». Στον Μάρ­κον 9: 40, αν και αναφέρεται στους μαθητές του και όχι ευθέως στον εαυτόν του, αυτό το δια­τυ­πώ­νει διά της λογικής ισοδυναμίας ως εξής: «ος γαρ ουκ έστι καθ’ υμών, υπέρ υμών εσ­τιν.».

Ούτε στους χλιαρούς τη πίστει αφήνεται το παραμικρό περιθώριο! Ο ίδιος ο Χριστός μας λέγει ότι πρόκειται να τους ξεράσει από το στόμα του! Διότι εις την Απο­κάλυψιν 3: 14-22, διά της χειρός του Ιωάννου σαφώς και άνευ περιτροπών παραγ­γέλλει: «Και τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρ­τυς ο πιστός και αληθινός, η αρ­χή της κτίσεως του Θε­ού· οίδά σου τα έργα, ότι ούτε ψυ­χρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυ­χρός ης ή ζεστός. Ού­τως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζε­στός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου. ότι λέγεις ότι πλούσιός ει­μι και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω, -και ουκ οίδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ο ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός,- συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ’ εμού χρυ­σίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης, και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανε­ρωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης. εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω· ζήλευε ουν και μετανόη­σον. ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού. Ο νικών, δώσω αυτώ καθίσαι μετ’ εμού εν τω θρόνω μου, ως καγώ ενίκησα και εκάθισα μετά του πατρός μου εν τω θρόνω αυτού. Ο έχων ους ακουσάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις.».

Η απόλυτη φοβέρα και η απόλυτη ακρότητα συνεχίζεται ακάθεκτη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Χρι­στιανισμού. Για παράδειγμα, η πολυδιαφημισμένη αλλά και ανά τους αιώνες πολυχρησιμοποιηθείσα «σιδηρά ράβδος» και το παροιμιώδες χωρί­ον «ως τα σκεύη τα κε­ρα­μικά συντριβήσεται», που εμφανίζονται σ’ αυτό το φαν­τασμαγο­ρικό ρυπαρο­γράφημα και αισχρογράφημα που τού έδωσαν τον τίτλο Αποκά­λυψις του Ιωάννου, 2: 26-27 ως εξής: «Και ο νικών και ο τηρών άχρι τέλους τα έργα μου, δώσω αυτώ εξου­σί­αν επί των εθνών, και ποι­μα­νεί αυτούς εν ράβδω σι­δη­ρά, ως τα σκεύη τα κεραμικά συντριβήσεται, ως καγώ εί­ληφα παρά του πατρός μου». Αυτή η φοβέρα για όσους δεν το γνωρίζουν, εφ’ όσον οι ψευδολόγοι προπα­γαν­διστές του Χριστιανισμού το αποσι­ωπούν, είναι αντιγραφή μαζί με την συνεχή χρι­στιανική δια­στροφή των Εβραϊκών γραφών από την, όχι καλλίτερη, μαμά του Χρι­στι­ανισμού την Παλαιάν Διαθήκην και συγκεκριμένα από τον Ψαλμόν 2, στίχοι 8-9: «αί­τησαι παρ’ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατά­σχεσίν σου τα πέρατα της γης. ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κερα­μέ­ως συν­τρί­ψεις αυτούς.». Ούτως, εις μεν την Πα­λαιάν Διαθήκην, ειδικά στον Ψαλμόν 2 αλλά και σε πάρα πολλά άλλα σημεία, ο θεός των Εβραίων Γιαχβέχ θα παραδώσει όλα τα έθνη του πλανήτη Γης στους Εκλεκτούς του διά να τα ποιμάνουν, κυβερνήσουν δηλαδή σαν κοπάδι, με από­λυτη δικτατορία και να συντρίβουν αυτά ως σκεύη κεραμέως κατά το δοκούν, εις δε την Καινήν η ίδια θεότητα επιφυλάσσει την ίδια τύχη, αυτή τη φορά όμως στα χέ­ρια του Υιού της Γιεσούα, στα έθνη και γενικώς σε όσους δεν είναι Χρι­σ­τιανοί σύμ­φω­να με της επι­τα­γές που περιέχει αυτό το ρυ­πα­ρο­γράφημα και αισ­χρο­γ­ρά­φημα της Αποκαλύψεως. Βλέπετε λοιπόν πόσο ταιριάζει εδώ αυτό το περίφημο «όστις θέλει οπί­σω μου ελθείν» των Χριστιανών ιεροκηρύκων προ­πα­γαν­διστών και διαστροφέων.

Όλα αυτά ας τα λάβουν πολύ καλά υπ’ όψιν τους οι χλιαροί Χριστιανοί, κλπ. Πλει­στάκις ακούμε πολλούς Χριστιανούς με τρεμάμενη φωνή να μάς ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί μόνο σε ολίγον βαθμό ή ότι δεν είναι ακραίοι και όλα αυτά τα σχε­τι­κά πε­ρίεργα. Μερικοί μάλιστα είναι κρυφοχριστιανοί, δηλαδή ντρέπονται να ομολο­γήσουν φανερά και γενναία ότι είναι Χριστιανοί. Αν λοιπόν δεν το γνωρίζουν, πράγ­μα που ως συνήθως συμβαίνει, τους πληροφορούμε ότι ο Χριστι­α­­νι­σμός εί­ναι πέ­ρα για πέρα ακραία θρη­σκεία χωρίς οίκτο, ντροπή, περιθώρια, κατανόη­ση, δικαίωμα ελευ­θερίας, κλπ, και μετά ας λάβουν τα μέτρα τους. Ας το μάθουν λοιπόν, να το κα­τα­λά­βουν καλά και να αλλάξουν πορεία. Να γίνουν ζη­λωτές, αναχωρητές και να με­τα­νο­ή­σουν εμπράκτως και με απο­δείξεις. Αλλιώς «δεν τους παίρνει...». Θα γίνουν εμετός και κεραμικά συντρίμματα του Ιησού Χριστού τους!

Ύστερα λοιπόν από τον προκαθορισμό που είδαμε σε τόσες πολλές βιβλικές αναφορές και που είναι δόγμα των χριστιανικών εκκλησιών, και μετά τον εμετό των χλια­ρών τη πίστει διά του στόματος του ιδίου του Ιησού Χριστού, ή την συντριβή των μη Χριστιανών ως κεραμικά σκεύη, τί θέση πλέον έχει η ελευθέρα εκ­λογή του δια­στρεβλωμένου «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...»;

Τρίτον. Απειλές, κατάρες και η σκλη­ρή αιωνία τιμωρία η οποία περιμένει τους πε­ρισ­­σοτέρους και πάνω απ’ όλους τους απίστους τί­θενται απεριφράστως. Πολ­λές φορές εμφανίζεται και οργίλος! Με­λετείστε: Ματ­θαίoς 10: 14-15, 33, 11: 20-24 «Τότε ήρξατο ονειδίζειν τας πόλεις εν αις εγένοντο αι πλείσται δυ­νάμεις αυτού, ότι ου μετενόησαν· ουαί σοι, Χοραζίν, ουαί σοι, Βηθσαϊδά· ότι ει εν Τύρω και Σιδώνι εγενή­θη­σαν αι δυνάμεις αι γενόμεναι εν υμίν, πάλαι αν εν σάκκω και σποδώ καθήμεναι μετενό­ησαν. πλήν λέγω υμίν, Τύρω και Σιδώ­νι ανε­κτό­τε­ρον έσται εν ημέρα κρίσεως ή υμίν. και συ Καπερναούμ, η έως του ουρανού υψωθείσα, έως άδου κατα­βι­βασθήση· ότι ει εν Σοδόμοις εγενήθησαν αι δυνάμεις αι γε­νόμεναι εν σοί, έμειναν αν μέχρι της σήμε­ρον. πλήν λέγω υμίν ότι γη Σοδόμων ανεκ­τό­τερον έσται εν ημέρα κρί­σε­ως ή σοί.», 12: 32 (βλα­σφημία κατά του Αγίου Πνεύμα­τος), 13: 30, 40, 42, όλο το κε­φάλαιο 23, π. χ. 23: 33 «όφεις, γεννήματα εχιδνών! Πως φύγητε από της κρί­σεως της γεέν­νης;», 24: 38-39, 51, 25: 31-46, Μάρ­κoς 3: 29 (βλα­σφημία κατά του Αγίου Πνεύ­μα­τος), 6: 11, 8: 38, 16: 16, Λoυ­κάς 9: 5, 41, 10: 10-15, 12: 9-10, 47-48, 13: 5, 16: 19-31, 17: 26-29, 19: 26-27, 20: 18, Iω­άν­νης 3: 18, 36, 5: 29, 8: 24, 12: 48, Α΄ Επιστολή Ιω­άννου 5: 10, κλπ.

Επομένως αν κανείς με ελευθέρα συνείδηση δεν πιστέψει στον Χριστό, ζήτω που κάηκε. Αιωνία τιμωρία στο πυρ της αιώνιας κόλασης τον περιμένει. Όλα αυτά αποδεικνύουν το ψεύδος όλων των ιεροκηρύκων όταν διαστρέφουν την πραγματική έννοια του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...». Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις, αλλά έτ­σι και δεν έλθεις μαζί μου..., τότε να δεις τι θα σου κάνω μετά...! Βλέπετε λοιπόν πό­σο συνεπή είναι αυτά τα λόγια και αυτή η θρησκεία και οι παρερμηνείες των δια­φό­ρων προπαγανδιστών της;

Για τoν Παύ­λo υπάρ­χoυν δύo εθνι­σμoί, oι πι­στoί Χριστιανοί και oι άπι­στoι Εθνικοί. Σε συγκρίσεις που κάνει σε πολλά σημεία πάντα συγκρίνει τους οπαδούς του με τους άπιστους, εθνικούς και ειδωλολάτρες. Διαχέεται παντού ένα μίσος κατά των άλλων και ένα μισελληνικό πνεύμα. Αυτό αποδεικνύει και το ότι πρωτίστως απευ­θυ­νόταν σε χρι­στιανοΕβραίους, πράγμα εμφανέστατο από μια καλή μελέτη των Πρά­ξε­ων και των Επιστολών. Μέσα σ’ αυτούς έμπαινε σποραδι­κώς και κα­νένας μη Ιου­δαί­ος, όπως π. χ. ο εθνικός Τίτος, γεγονός μεγάλο το οποίο υπερ­το­νί­ζε­ται εδώ και κει (π. χ. Πρός Γαλάτας 2: 3, «αλλ’ ουδέ Τίτος ο συν εμοί,΄Ελλην ων, ηναγκάσθη περι­τμη­θήναι,», κλπ.). Τα ίδια συμπεράσματα βγαίνουν και από πολλά άλλα στοιχεία τα οποία δεν είναι για την παρούσα εργασία. Πρέπει να αναφέρομε όμως, ότι ωρύ­ε­τo κα­τά των απίστων, απα­γό­ρευε τη συ­να­να­στρoφή μα­ζί τoυς και πρooιω­νι­ζό­ταν την τι­μω­ρία τoυς. Βλέπε: Πρός Ρω­μαίoυς 14: 23, Α΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 6: 1-11, Β΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 6: 14-18 «Μη γίνεσθε ετερο­ζυ­γούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστω προς Βελίαλ; ή τις μερίς πι­στώ μετά απί­στου; τις δε συγκατάθεσις ναω Θεού μετά ειδώλων; υμείς γαρ ναός Θε­ού εστε ζώντος, καθώς εί­πεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυ­τοί έσονταί μοι λαός. διό εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφο­ρίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσο­μαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος παντο­κρά­τωρ.», Πρός Εφε­σί­oυς 2: 12, 5: 4-8, Πρός Κoλασ­σα­είς 3: 6, Β΄ Πρός Θεσ­σαλo­νι­κείς 2: 11-12, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 1: 19-20, 6: 20-21, Β΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 2: 12, 23, Πρός Τί­τoν 3: 9-10, Πρός Εβραί­oυς 10: 28-31 (και Α΄ Ιωάννου 2: 12-17, Β΄ Ιωάννου 10-11.).

Δύo εθνι­σμoί υπάρ­χoυν και στην επιστολή Α΄ Πέτρου 2: 9-10 «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξ­αγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως· οί ποτε ου λα­ός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες.». Χωρίς να αναλύσομε το θέμα εις βάθος, τόσο το πνεύμα του Πέτρου όσο και του Παύλου διά τους δύο εθνι­σμούς βασίζεται καθαρά στην Παλαιά Διαθήκη και στις πρωτοχριστιανικές συν­θή­κες όπως αυτές διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια του πρώτου αιώνα Π.Κ.Ε. και του πρώτου αιώνα της Κ. Ε.

Στην Πα­λαιά Δια­θή­κη λοιπόν έχo­με εν αφθονία πολλά χωρία περί δύο εθνι­σμών, Εβραί­ων και μη-Ε­βραί­ων (Εθνικών, που είναι η κακή απόδοση των Ο(β)΄ του Εβραϊ­κού όρου: Γκογίμ = αγέλη, σμήνος, μη Εβραίοι, Gent­i­les, Φι­λι­σταίους, Philisti­nes). Π. χ., Ησα­ΐ­ας 52: 11, Iε­ζε­κι­ήλ 20: 34, Σoφoνί­ας 3: 20, Ζα­χα­ρί­ας 10: 8, κα. Ο δια­χω­ρι­σμός των λαών σε εκλεκτό λαό και σε εθνικούς από τον ιουδαϊκό και χριστιανικό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης είναι πολύ γνω­στή και σαφής για να καταγράψομε όλες τις αμέτρητες ανα­φορές σ’ αυτό το θέμα. Αλλά και οι απειλές και οι τιμωρίες κατά του ιδίου του εκλε­κτού λαού της Παλαιάς Διαθή­κης, ή κα­τά των υποτιθεμένων εχ­θρών του και κατά τίνων άλλων από τον ίδιο Θεό αν­έρχονται σε εκατοντάδες μέσα στο «ιε­ρό» αυτό βιβλίο. Έτσι δεν πρέπει να μας εκ­πλήσσει η αφθονία απειλών κλπ. που ευ­ρίσκονται και εντός της Καινής. Η αίρεση του Ιουδαϊσμού η οποία μετεξελίχ­θηκε στον Χριστι­α­νισμό διατήρησε αμείωτα όλα αυτά τα φρικι­αστικά στοιχεία, αφ’ ενός λόγω πρωτογο­νισμού και ιουδαϊκού φανατισμού και αφ’ ετέρου διότι ήξερε πο­λύ καλά πόσο αποδοτικά ήταν.

Η καταπίεση και ψυχολογική διαταραχή που περίμενε όλους τους ανυποψία­σ­τους που ακολούθη­σαν τη χριστιανική αίρεση και η τύχη που περίμενε αυτούς που βρέθηκαν δίπλα της αλλά δεν την ακολούθησαν απο­δεικνύει ότι το «όστις θέ­λει οπί­σω μου ελθείν...» και στην πράξη δεν είχε ποτέ και καθόλου την προπαγανδισμένη ψευ­δή ερμηνεία του δημοκρατικού: «δεν μας πειράζει αν μας ακολουθήσετε και πάλι δεν μας πειράζει αν δεν μας ακο­λου­θήσετε». Πάντοτε είχε και έχει την καθαρή έννοια του υποθετικού λόγου, του οποίου η διατύπωση είναι σαφής μέσα στα κεί­με­να όπως προηγου­μέ­νως εξηγή­σαμε. Είναι απλό φιλολογικό ερώτημα με εύκολη απάντηση. Το ίδιο ακριβώς αποδει­κνύεται και από τα εξής ακόλουθα:

Τέταρτον. Η βία λοιπόν κατοχυρώθηκε θεϊκώς και «παυλικώς» ήδη στις απει­λές και στις τιμωρίες που είδαμε προη­γουμένως. Πλην όμως έχομε πολύ περισσότε­ρες ανα­φορές βίας, μισαλ­λο­δοξίας, εξοστρα­κισμού, διαχωρισμού, αφορισμού, κλπ. Μελετείστε: Ματ­θαί­ος 3: 10, 12 (φωτιά), 7: 6, 8: 22, 10: 21, 32-38, 12: 30, 13: 30, 40 (φωτιά), 15: 13, 18: 34-35 (βασανιστή­ρια), Λου­κάς 3: 9, 17, 11: 23, 12: 47-53 (48 ξυ­λο­δαρ­μός), 14: 23 («ανά­γ­κασον εισελ­θείν», το «cogito intra­re» του Ιερού Αυ­γουστί­νου), 26, 17: 34, 19: 27 («κατασφάξα­τε αυτούς έμ­προσθέν μου»), 22: 36-38, 49-50, Ιω­άν­νης 12: 48, 15: 6, (φω­τιά για την ιερά εξέ­τα­ση), κλπ.

Ας μας πούνε καθαρά οι διάφοροι Χριστιανοί προπαγανδιστές αν τα παρα­κά­τω τρία χωρία συμφωνούν με το «όστις θέ­λει οπίσω μου ελθείν...» υπό την έννοια που το διαφημίζουν οι ψευδο-ιε­ροκήρυκες; Σ’ αυτά τα τρία χωρία ο ίδιος ο Χρι­στός λέει:

1.    Ματθαίος 7: 6, «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαρ­γα­ρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυ­τούς εν τοις ποσίν αυ­τών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς.». Βλέπε και 21: 44, 22: 7, 25: 29-30, κλπ.

2.    Λουκάς 19: 27, «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελή­σαν­τάς με βα­σιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυ­τούς έμπρο­σθέν μου.».

3.    Ιω­άν­νης 15: 6, «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλή­μα και εξη­ράν­θη, και συν­ά­γου­σιν αυτά και εις το πυρ βάλ­λου­σι, και καίεται.».

Τους παρακαλούμε να μας εξηγήσουν καθαρά και άνευ περιτροπών!

Στον Παύ­λo έχομε τις παρακάτω αναφορές:

Πράξεις 13: 8-11, Πρός Ρωμαίους 16: 17 (κατασκόπευ­ση και αποφυγή των διαφω­νούντων), Α΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 5: 2-5, 13, 10: 14-20, 15: 33, 16: 22, Β΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 6: 14-18 (το αναγράψαμε πλή­ρως παρα­πάνω), 7: 8-12, 11: 13-15, Πρός Γα­λά­τας 1: 7-9, 3: 1-3, 5: 12, Πρός Φιλιπ­πη­σίους 2: 14-15, 3: 2, Β΄ Πρός Θεσ­σαλoνικείς 1: 8-9, 3: 6, 14, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 1: 3-4, 8, 6: 4-5, 20, Β΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 2: 14-16, 22-24, 3: 5, Πρός Τίτoν 1: 11, 3: 9-11, Πρός Εβραίους 10: 28-31, 13: 9.

Όταν μελετήσομε καλά όλες αυτές τις προηγούμενες αναφορές και ακόμα πε­ρισσότερες από τον Παύλο, τότε τον βλέπομε καθαρά να ωρύεται και να φωνάζει: «ή ακούτε και πι­στεύετε αυ­τά που λέω εγώ ή αλλιώς να πάτε στ’ ανάθεμα και στον διάο­λο.». (Π. χ., λέει ο Παύλος: Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5, «...παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά...», Πρός Γαλάτας 1: 7-8, «ό ουκ έστιν άλλο, ει μη τινές εισιν οι ταράσ­σοντες υμάς και θέλοντες μετα­στρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού. αλλά και εάν ημείς ή άγ­γελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ό ευηγ­γε­λι­σάμεθα υμίν, ανάθε­μα έστω.», Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20, «ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους πα­ρέ­δω­κα τω σατανά,...».). Το «όστις θέ­λει οπίσω μου ελθείν...» του Ιησού Χριστού με την έν­νοια που το πλασάρουν οι διάφοροι ψευδο-ιεροκήρυκες και προπαγανδιστές δεν υπάρχει απολύτως πουθενά.

Ίδια μηνύματα επαναλαμβάνονται και στις τρεις Επι­στο­λές του Ιωάννου μαζί με μισαλλοδοξία, μίσος και προκατάληψη. Π. χ., Β΄ Ιωάννου 9-12 «πας ο παρα­βαί­νων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει. ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.», κλπ.

Δια­βά­στε επίσης και τις εξής μι­σαλ­λόδ­o­ξες ανα­φo­ρές, με­ρι­κές από τις oπoί­ες εντέλ­λονται την απoφυ­γή συ­ζη­τή­σε­ων και επι­χει­ρη­ματoλoγί­ας και άλ­λες τάσσονται ενα­ντί­oν της σo­φί­ας και φι­λo­σo­φί­ας πoυ ήταν o κoρ­μός της σκέ­ψης των Ελ­λή­νων: Ματθαίος 11: 25-27 και Λουκάς 10: 21-22, «Εν αυτή τη ώρα ηγαλλιάσατο τω πνεύματι ο Ιησούς και είπεν· εξο­μολο­γούμαί σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέ­κρυψας ταύτα από σο­φών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις· ναί, ο πα­τήρ, ότι ούτως εγένετο ευδο­κία έμπροσθέν σου. και στραφείς προς τους μαθητάς είπε· πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τις εστιν ο υιος, ει μη ο πατήρ, και τις εστιν ο πα­τήρ, ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι.».

Ο Παύλος λέ­γει και ξα­να­λέγει να απo­φεύ­γoμε τoυς φι­λo­σόφoυς και ότι η σo­φία τoυ Θε­oύ πα­ρoυ­σιά­στη­κε στα μω­ρά παιδιά και στoυς αδα­είς. Πρό­κει­ται για μεθo­δευ­μέ­νη απoβλά­κω­ση τoυ πλή­θoυς:

Πράξεις 18: 5-6, Πρός Ρω­μαί­oυς 1: 22, 3: 9, Α΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 1: 17-30 (με άκρoν άω­τoν βλα­κεί­ας τoν στί­χo 25), 2: 5-7, 3: 19-20, 10: 14-25, 15: 33, Πρός Γα­λά­τας 1: 8, Πρός Εφε­σίoυς 4: 4-7, Πρός Κo­λασ­σα­είς 2: 8, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 1: 3-4, 6: 4-5, 20-21, Β΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 2: 14, 16-18, 23, Πρός Τί­τoν 3: 9-10, κλπ.

Το σκληρό πάθημα του Ανανίου και της Σαπφείρης, Πράξεις 5: 1-11, όπως και το πάθημα του Ελύμα στην Πάφο της Κύπρου, Πράξεις 13: 6-12, κλπ., θεμελι­ώ­νουν την ωμή βία ως μέσο. Η αρ­χή της καύσης Ελ­λη­νι­κών βι­βλί­ων έγι­νε κατ’ εν­το­λήν τoυ Παύ­λoυ στην Έφε­σo, για­τί δή­θεν τα βρή­καν μα­γι­κά ή τoυ δια­βό­λoυ, Πρά­ξεις 19: 19.

Αναφέρομε επίσης ότι η βία, η μισαλλοδοξία, ο φόνος, ο αφανισμός, ο αφορι­σμός και όλο το κακό συναπάντημα βρίθουν μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Πολλά τέ­τοια στοιχεία είναι ήδη γνωστά και οι αναφορές και επεισόδια ανέρχονται σε τρο­μα­κτικό αριθμό. Εδώ αρκούμαστε στα εξής ελάχιστα παραδείγματα: Στη δεύ­τε­ρη εντο­λή, Έξο­δος 20: 4-5, στί­χος 5, Δευ­τε­ρο­νό­μιον 5: 9, καθώς και Έξο­δος 34: 7, δια­βά­ζο­με: «Διό­τι εγώ εί­μαι ο Γιαχβέχ ο Θε­ός σου, Θε­ός ζηλό­τυ­πος, ο οποί­ος επι­βάλ­λει τι­μω­ρί­ες στα τέ­κνα για τις αμαρ­τί­ες των γο­νέ­ων μέ­χρι τρί­της και τε­τάρ­της γε­νε­άς, αυ­τών που με μι­σούν.». Οι ιστο­ρί­ες των όσων συ­νέ­βη­καν στον Να­δάβ και στον Αβιούδ (και οι δύο ήταν γιοι του Αα­ρών), στο Λευ­τι­κόν 10: 17, και στον Κορ­ρέ με τους 250 συ­ντρό­φους του (και τις οι­κο­γέ­νειές τους), στους Αριθ­μούς 16, φα­νε­ρώ­νουν πό­σο αυ­τές οι θα­να­τηφό­ρες τι­μω­ρί­ες εφαρ­μό­ζο­νταν από τους αγια­σμέ­νους δι­καιού­χους των. Στο Δευ­τε­ρο­νό­μιον 17: 12-13 διαβάζομε: «Ο Ισ­ρα­η­λί­της εκεί­νος, ο οποί­ος μέ­σα στον εγω­ι­σμό του δεν θα ήθε­λε να υπα­κού­σει στην από­φα­ση του αρ­χιε­ρέα του που προ­σφέ­ρει τις υπη­ρε­σί­ες του πλη­σί­ον του Γιαχβέχ, ή δεν ήθε­λε να υπα­κού­σει τον εντε­ταλ­μέ­νο κρι­τή, ο οποίος δι­κά­ζει κα­τά την πε­ρί­ο­δο εκεί­νη, ο ανυ­πά­κουος αυ­τός άν­θρω­πος θα τι­μωρη­θεί διά θα­νά­του και έτσι θα απο­βάλ­λεις τον πο­νη­ρό μέ­σα από τον ισ­ρα­η­λιτι­κό λα­ό· και όλοι οι άλ­λοι ισ­ρα­η­λί­τες, όταν ακού­σουν αυ­τήν την τι­μω­ρί­α, θα φο­βη­θούν και δεν θα εκτρα­πούν στο εξής σε ασέ­βειες.». Επίσης από τα κεφάλαια 13 και 17 του Δευ­τε­ρο­νο­μί­ου παραθέτομε το πα­ρα­κά­τω φρικώδες από­σπα­σμα: «Ε­άν ο αδελ­φός σου, ο γιος της μη­τέ­ρας σου δη­λα­δή, ή η κό­ρη σου, ή η σύ­ζυ­γος της καρδίας σου, ή ο φί­λος σου που εί­ναι τό­σο δι­κός σου όσο και η ψυ­χή σου, σε πα­ρα­κι­νή­σουν κρυ­φά λέ­γο­ντάς σου, «ας πά­με να λα­τρεύ­σομε άλ­λους θε­ούς», εσύ δεν πρέ­πει να συμ­φω­νή­σεις μ’ αυ­τόν, μή­τε να δώ­σεις προ­σο­χή σ’ αυ­τόν· ού­τε τα μά­τια σου θα τον λυ­πη­θούν, ού­τε πρέ­πει να τον σώ­σεις, ού­τε να τον απο­κρύ­ψεις. Αλ­λά οπωσ­δή­πο­τε πρέ­πει να τον σκο­τώ­σεις· τα χέ­ρια σου οφεί­λουν να εί­ναι τα πρώ­τα που θα πέ­σουν επά­νω του για να τον θα­να­τώ­σουν και έπει­τα τα χέ­ρια όλου του κό­σμου. Και τα χέ­ρια σας θα τον λι­θο­βο­λή­σουν με λί­θους, μέ­χρις ότου απο­θά­νει.». Στους Αριθ­μούς 25: 1-13, δί­δε­ται η δια­τα­γή «...να σκο­τώ­σει ο κα­θέ­νας τον συγ­γε­νή του...». και πε­ρι­γρά­φο­ν­ται φρι­κώ­δεις εκτε­λέ­σεις γυ­ναι­κών. Στο κε­φάλαιο Αριθ­μοί 31 αυτού του «ιερού» βι­βλίου έχο­με την ερείπωση, την πυρπόληση και τον βιασμό της γης Μαδιάμ. Επίσης μια κό­λα­ση γρα­φι­κών τι­μω­ριών κα­ταγ­γέλ­λε­ται ενα­ντί­ον του ατυ­χή Εκλε­κτού Λα­ού ο οποίος «δεν θα τη­ρή­σει τις εντο­λές του Θε­ού του». Για μια αξιο­θαύ­μα­στη με­λέ­τη πά­νω σ’ αυ­τό το θέμα με­λε­τή­στε: Λευιτικόν κεφάλαιο 26 και Δευ­τε­ρο­νό­μιον 27: 14-26, και τα κεφάλαια 28, 29, Β΄ Παραλειπομέ­νων 15: 13, κλπ. Αυ­τά εί­ναι πο­λύ μα­κρο­σκε­λή για να τα ανα­γρά­ψομε εδώ. Ό­μως, ο συ­νε­πής ανα­γνώ­στης έχει χρέ­ος να τα με­λε­τή­σει αυτήν τη Γιαχβικοχριστιανική μι­σαλλοδοξία, κλπ...!

Επομένως μάθετε κάτι: «Όστις ου θέλει οπίσω μου ελθείν...», εκτός των επέ­κεινα αιωνίων τι­μω­ριών που του έχομε τάξει «εις το πυρ, το σκότος το εξώτερον και τον τόπον της βασάνου» και στην εδώ ζωή επί της γης έχομε πολλά και διάφορα μέσα και καθαγιασμένα δόγματα για να τον βάλομε στη θέση του ώστε επιτέλους να μά­θει...!

Πέμπτον. Η ιστορία του Χριστιανισμού από το 313 Κ. Ε. μέχρι και σήμερον διδάσκει κάθε άλλο από την ελεύθερη επιλογή. Όταν ο μονοκράτορας Κωνσταντίνος έδωσε το πράσινο φως στους Χριστιανούς η επιλογή κάθε ανθρώπου ήταν ή Χρισ­τι­α­νός ή νεκρός. Δεν θα υπεισέλθομε σε λεπτομέρειες εδώ. Η διεθνής βιβλιογραφία σ’ αυτά τα θέματα είναι απέραντη και πλήρης αν κανείς ενδιαφέρεται να ερευνήσει. Απ­λώς με αδρές και περιληπτικές γραμμές αναφέρομε ότι: Για 250 χρόνια νόμοι επί νό­μων εθεσπί­σθησαν για τη βίαια μετατροπή του κόσμου στη νέα θρησκεία. Οι νόμοι αυ­τοί έχουν διασωθεί και μπορούν να μελε­τηθούν. Οι σφαγές εναντίον των εθνικών και Ελληνι­ζόντων αποτελούν κάτι απερίγρα­πτο. Ακόμα χειρότερες ήταν οι σφαγές με­ταξύ των χριστιανικών αιρέσεων. Η ισοπέ­δωση του αρχαίου κόσμου ήταν ολοκλη­ρω­τική. Κα­μία μεγάλη βιβλιοθήκη δεν εσώ­θη. Όλες εκάησαν. Τα εγκλήματα των χρι­σ­τι­ανικών εκκλησιών είτε μεταξύ των είτε εναντίον των άλλων θρησκειών και λαών εί­ναι το χειρότερο κακό που συνέβη ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο υπερ-χι­λι­­ετής Μεσαίων, το σφαγείο της Σκυθοπόλεως, η ολοκληρωτική αμορφωσιά, η καύ­ση των μάγων και μαγισ­σών, οι σταυροφορίες, η ιερά εξέ­ταση, η σωματική και η ηθι­κή τυραννία των ατό­μων, ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης και της Αμερικανικής ηπεί­ρου, η εναντι­ό­τη­τα του κατά της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της προόδου και πά­ρα πολλά άλλα τοιαύτα απο­τελούν τις πλέον φρι­κιαστικές σελίδες της ιστο­ρίας. Τα ανά τον κόσμο αθώα ανθρώπινα θύ­ματα της χρι­σ­τια­νικής μάστιγας και λαίλαπας υπο­λογί­ζονται περί τα 200 εκατομμύρια σε 1700 χρό­νια.

Τα αμέτρητα εγκλήματα του Χριστιανισμού συνήθως αποσιω­πούν­ται από τους Χριστιανούς γνώστες των πραγμάτων. Συσκοτίζουν το θέμα όσο δύναν­ται. Οι άσχετοι πιστοί Χριστιανοί αρνούνται να τα ακούσουν απ’ αυτούς που τα γνω­ρίζουν. Αν παρ’ ελπίδα κάποιος τα ακούσει δεν τα πιστεύει. Τα νο­μί­ζει φαντα­σι­ώ­σεις, προπα­γάνδα και ψεύδη του ομιλούντος. Μερικές φορές όμως ομολογούνται, συ­νή­θως μερι­κώς, όχι ολικώς, δειλώς ή ευθαρσώς, από μερικούς Χριστιανούς. Π. χ. βλέ­πε: (1) The Christian magazine: Christian History, “Converting by the Sword”, Summer 1999. (2) Evaggelos G. Vallianatos (Έλλην Διδάκτωρ), The Passion of the Greeks: Christianity and the Rape of Hellenes, Clock & Rose Press, 1^st Edition, December 1, 2006, σελίδα 183.

Πολλοί λόγω αμάθειας ή ημιμάθειας ή λόγω εθελοτυφλίας και χριστιανικής προπαγάνδας μας λένε ότι ο Χριστιανισμός είναι η μόνη αληθινή, τέλεια και ηθική θρησκεία της αγάπης και της δικαιοσύνης και πολλά τοιαύτα. Δυστυχώς όμως οι άν­θρωποι κατά εποχές και κατά τόπους τον παρεξήγησαν και τον χά­λα­σαν. Γι’ αυτό συ­νέβησαν όλα αυτά τα φρικιαστικά ιστορικά γεγονότα και σήμερα δεν πάμε καλά. Ευ­τυχώς τουλάχι­στον που μερικοί απ’ αυτούς, όχι όλοι, αναγνωρίζουν τη διάπραξη τε­ραστίων και πο­λυαρίθμων εγκλημάτων από τους Χριστιανούς ομοϊδεάτες τους. Αλ­λά αυτά που ισχυ­ρίζονται, εκτός του ότι θεολογικώς δεν ευσταθούν εφ’ όσον υπάρχει η Θεία Πρόνοια, η θεϊκή προ­στασία και η καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος κατά τα έτη του Κυρίου ή την εποχή της Χάριτος, είναι μεγάλα ψέ­ματα διότι:

(α) Όπως είδαμε από τις προηγούμενες μπόλικες αναφορές, από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη ήδη από την έναρξη του Χριστιανισμού, και πριν, είχα­με τα σπέρ­μα­τα μι­σαλ­λo­δo­ξί­ας και βίας θεσμοθετημένα εντός των «ιερών» βι­βλίων της νέ­ας αίρεσης και μετά θρη­σκείας. Ο διαχωρισμός, αφορισμός, εξοστρακισμός, θανάτω­ση, κλπ. των δια­φω­νούντων ή απλώς εκφερόντων άλλη γνώμη, ακόμη και σε ασή­μαν­τα θέ­ματα, είχε τε­θεί σαφώς και άνευ περιτροπών. Αυτά είναι θεσμοθετημένα εντός των «ιερών και θεοπνεύστων» βιβλίων του Χριστιανισμού. Δεν υπήρχε καμία δημο­κ­ρατική ιδέα ή δια­δικασία. Είναι οι θέσεις του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, του Ιησού Χρι­στού και των Αποστόλων της Καινής Διαθήκης. Οι «άγιοι και θεοφόροι» Πατέρες επεξέ­τει­ναν όλα αυτά έτι περαιτέ­ρω. Δεν τα δημιούρ­γησαν άλ­λοι εκ των υστέρων και ειδικότερα οι λαϊκοί. Ήδη υπήρ­χαν έτοιμα μέσα στις Άγιες Γραφές και Παραδόσεις και τα εκμε­ταλλεύτηκαν οι κλη­ρικοί όλων των βαθμίδων και αξιωμάτων καθώς και πολλοί λαϊ­κοί που τους συνέφεραν. Όλα όσα επακολού­θη­σαν ήταν αναπό­φευκτα πα­ρεπόμενα και προεκτάσεις, πιστή και λο­γι­κή εφαρμογή των αρ­χών του Χριστιανι­σ­μού και δεν υπήρξε καμία παρεξήγηση. Τίποτα παραπάνω!

(β) Περιληπτικότατα αναφέρομε ότι ο Χριστιανισμός ήταν καταδικασμένος σε πλήρη αποτυχία εν τη γενέσει του. Τον Χριστιανισμό δεν τον χάλασαν οι άνθρωποι από τον Κωνσταντίνον και μετά, αλλά ήταν ήδη χαλασμένος εν τη γενέσει του. Για το εκ των υστέρων φταίξιμο των ανθρώπων ευθύνεται ο ίδιος ο Xριστιανισμός. Η κατα­στροφή και η αθλιότητα που επακολούθη­σαν, όπου επε­κρά­τησε, ήταν συνέπειες της αλλοπρόσαλλης, παράλο­γης και σχιζο­ει­δής διδασκα­λίας και ηθικής του μαζί με τον απεριόριστο εκφοβισμό και την αιώνια τιμωρία. Η ολοκληρωτική καταστροφή που επήλ­θε οφειλόταν στη λογική και πιστή εφαρ­μογή όλων όσων εξάγγειλε ο Χριστιανι­σμός. Όπως έχομε αναπτύξει λε­πτομερώς και με πλήθος αναφορών σε άλ­λες μελέτες μας αυτή η παταγώδης αποτυ­χία οφείλεται κυρίως στα ακόλουθα:

1.    Ήταν Ιουδαϊκή αίρεση που βασιζόταν στην Παλαιά Διαθήκη και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να έχει απήχηση στους άλλους λαούς. Η Παλαιά Διαθήκη έγε­με θηριωδιών, βλακειών και κακουργημάτων και έτσι είχε πλέον ξεπέσει ακόμα και μεταξύ πολλών Ιουδαίων. Ήταν πλέον ανεφάρμοστη.

2.    Ήταν μεσσιανική, μεταφυσική και άμεσα εσχατολογική αίρεση με ξύλινη και καταστροφική ηθική και ανόητες αποκαλύψεις. Όλα βασίζονταν στον άκρατο φόβο και την αιώνια τιμωρία Το τέλος του κόσμου αναμε­νόταν από στιγμή σε στιγ­μή. Η κυριαρχία του κόσμου ανήκε στον σατανά, στους διαβόλους του και στην αμαρτία.

3.    Εκτός από ολίγες ανεφάρμοστες, ακραίες και μερικές καταστροφικές εντολές δεν φρόντισε διά την ου­σι­αστική δι­ευθέτηση και λύση των προβλημάτων της καθημερινής ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων. Αντ’ αυτών εξαίρεται η πα­ραίτηση από τα εγκόσμια, η αδιαφορία διά την αύριον, ο αναχωρητισμός, ο μο­να­χισμός, ο ασκητισμός, το πένθος, η αθλιότητα, η αφύσι­κη, υπερβολική και σκληρή νηστεία, ο αν­τιερωτισμός, κλπ.

4.    Τα βιβλία και τα κηρύγματά του εκτός από αναμασήματα, κοινοτοπίες και τε­τριμμένα γέμουν λαθών, αντιφάσεων, υπερβολών, εκφο­βισμού, τρόμου, κλπ. Δεν είχε καμία εγγενή λογική και συνέπεια. Τα πάντα έγιναν μαντάρα...!

5.    Δεν έλαβε καμία μέριμνα για την γνώση, την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ιατρική, την ψυχολογία, την πρόοδο, κλπ. Μόνη αρχή ήταν το «πίστευε και μη ερεύνα» και όλη η σκέψη ανα­λωνόταν για τον θάνατο και την άλλη ζωή. Οι φυσικές καταστροφές και οι αρρώστιες, σωματικές ή ψυχολογικές, οφείλον­ταν στις αμαρτίες και ήταν ενέρ­γειες των διαβόλων ή συνέπειες της οργής του Πανά­γα­θου. Η θερα­πεία ήταν το ευχέ­λαιο, το θαύμα, το σημείο του σταυρού, η ελιά και το βάιο του σταυρού, ο αγιασμός, ο εκκλησιασμός, η εξομολόγηση, η λι­τανεία, ο εσπε­ρινός, η παρά­κληση, το φυλαχτό, η προσευχή, η νηστεία, το θυ­μίαμα, το τάμα, η από­τα­ξη του σατανά, η ανάγνωση και αποστήθιση απο­σ­πα­σμάτων της Βίβλου και άλ­λων διαφόρων χριστιανικών βιβλίων, οι εξορκι­σ­μοί, οι ευχές, οι μετάνοιες, οι εικόνες και οι μπογιές τους, τα άχραν­τα μυστή­ρια και τα διάφορα παρεπόμενα όλων αυτών των με­θόδων.

6.    Καταδίκασε τον έρωτα ως αμαρτία. Εξαίρει την παρθενία και τον ευνουχισμό. Κατάστρεψε, δηλαδή, την μεγαλύτερη κι­νητήρια δύναμη της ζωής, διέρ­ρηξε τις ρίζες των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και των οικογενειακών σχέσεων και έτσι δημιούργησε έναν τεράστιο αριθμό ψυχοσωματικών διαταραχών και νευρώσεων. Ει δυνατόν «παρελθέτω ο κό­σμος ούτος» και να επέλθει η εξά­λει­ψη του ανθρω­πίνου γένους τη σωτηρία του οποίου επαγγέλθηκε.

7.    Για να κερδίσομε την άλλη ζωή πρέπει να μισήσομε ετούτη.

Για να καταδείξομε τα οικτρά χάλια του Χριστιανισμού ένεκα των αρχών του και όχι ένεκα του ότι τον χάλασαν εκ των υστέρων οι άνθρωποι θα τελειώσομε με την καταγγελία ότι κάθε «ιερά εξέταση» από τον 4^ον αιώνα και εφεξής θεμε­λι­ώ­θηκε και δι­­καιολογήθηκε θεο­λογι­κώς διά των «ιερών κειμένων» της Βίβλου και των Πατέρων. Η κάθε ιερά εξέταση τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή από τον 4^ο αιώνα και με­τά, και όχι μόνον η ισπα­νική των 12^ου-19^ου αιώνων, βασίστηκε σε:

1.    Πολλά χωρία της Πα­λαιάς και της Καινής Δια­θήκης.

2.    Έργα Πατέ­ρων (πρωτί­στως του Τερτυλλιανού, Ιερωνύμου, Αμβροσίου και του Αυ­γουστί­νου, και άλλων).

3.    Νομο­θε­σίες από τον «Άγιο!» Κωνσταν­τίνον μέχρι τον εμ­πα­θή θεο­λόγο αυτο­κράτορα Ιου­στινιανόν, αλλά και διάφορες άλλες μετά.

4.    Απο­φά­σεις συνόδων και συμβουλίων.

5.    Στους Ιησού, Πέ­τρο, και Παύλο.

Όλα αυτά εκ­θέ­τονται με πλήθος αναφορών και στοιχεί­ων στο εξαι­ρε­τικό βι­βλίο του ερευνητή Charles B. Waite, The History of Chris­ti­an Reli­gion to the Year 200, (Η ιστορία της Χριστιανικής Θρη­σκείας μέχρι το Έτος 200), σε­λί­δες 519-537. Στο επόμενο μέρος αυτή της εργασίας έχω με­ταφράσει αυτές τις άκρως ενδια­φέρουσες, αποκαλυ­πτι­κές, θαρ­ρα­λέ­ες, συνοπτικές και πυ­κνο­γραμμένες 18 σελίδες, προσθέτον­τας περισσότερες αναφορές και συμ­πλη­ρώσεις από τις μελέτες μου. Εκεί θα δείτε και θα απολαύσετε και άλλες επι­πρόσθετες αναφορές από «τα ιερά κείμενα» που δεν έχουν εκτεθεί εδώ, για να καταλάβετε πλήρως και άνευ αμ­φιβολιών τι σημαίνει το πε­ριβόητο και «παροι­μι­ώδες» «όστις θέ­λει οπίσω μου ελθείν...»!

Τελειώνοντας λοιπόν ελπίζομε ότι αποδώσαμε και τεκμηριώσαμε σωστά και αμετάκλητα την έννοια ολόκληρης της φράσης «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...» όπως ακριβώς την εννοούν τα Ευαγγέλια. Αυτή παραφράστηκε από τα χωρία των τρι­ών πρώτων συνοπτικών ευαγγελιστών και αναφέρεται αποσπασμένη από την έν­νοια των κειμένων που την περιέχουν και κουτσουρεμένη μέ­χρι το «ελθείν» σε δια­φόρους λόγους των ψευδολόγων του Χριστιανισμού. Ο εν­διαφερό­με­νος και υπεύ­θυ­νος ανα­γ­νώστης οφείλει να μελετήσει και να ερευνήσει αντικειμενι­κώς το θέμα μόνος του. Αν αμφιβάλλει διά τα όσα παρα­θέσαμε εδώ ας τα εξετάσει προσεκτικά και ας μελε­τή­σει έγκυρες και αντικειμενικές μελέτες της διεθνούς βιβλι­ο­γραφίας. Αν τελικά συμ­φω­νή­σει μαζί μας, τότε έχει χρέος να καταγγείλει αυτήν την ασύ­στολη απάτη μαζί με τη δισχιλιετή μάστιγα από την οποία προήλθε.