ΟΙ ΔΥΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ολίγα απλά παραδείγματα τρομακτικών αντιφάσεων και λαθών μέσα στις δύο γενεαλογίες του Ιησού Χριστού

στην Και­νή Δια­θήκη

(Συμπλήρωμα επί όλων όσων έχουν ήδη γραφτεί

στην διεθνή βιβλιογραφία)

Ως ένδειξη αντιφάσεως, λάθους, ασυμφωνίας και αρλουμπολογίας αναφέρομε τα κά­τωθι από την Καινή Διαθήκη τα οποία έχουν σχέση και με την ιστορικότητα του Ιη­σού Χριστού. Απολαύστε τα! Αυτά που παραθέτομε στο μικρό αυτό κείμενο είναι μό­νο ένα πολλοστημόριο όλων αυτών των φαινομένων που εμφανίζονται στην Καινή Δι­αθή­κη και σε ολόκληρη την Βίβλο και τα οποία έχουν εντοπίσει και καταγράψει οι αμερόληπτοι ερευνητές της παγκόσμιας βιβλιογραφίας!

Στο πρώ­το κε­φά­λαιο­ του Κατά Ματ­θαί­ον Ευαγγελίου, 1: 1-17, μό­λις δηλαδή ανοί­ξο­με την Και­νή Δια­θήκη, βλέ­πο­με ότι αυ­τός που έγρα­ψε το κε­φά­λαιο αυ­τό θέ­λη­σε να μας δώ­σει τη γε­νε­α­λο­γία του Ιη­σού, αρ­χί­ζοντας από τον Αβρα­άμ. Περιττό να πούμε ότι δεν παραθέτει καμία χρονολογία.

Α) Τα κα­νό­νι­σε, για δικούς του θεολο­γι­κούς λόγους, που δεν θα αναπτύξομε εδώ, να βγά­λει τρία δε­κα­τεσ­σά­ρια γε­νε­ών, στίχος 1: 17: «Πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυ­ΐδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυϊδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γε­νεαί δε­κα­τέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δε­κατέσ­σα­ρες.», δη­λα­δή 3 x 14 = 42 γε­νε­ές συνολικά. Ήθελε να δείξει ότι ο Θεός Γιαχ­βέχ εί­χε ένα συμμετ­ρικό κα­νο­νικό σχέ­διο διά την έλευση του Μεσσία και την λύ­τ­ρωση του ανθρωπίνου γένους. [Εδώ λίγο χιούμορ: Πολύ ευφυές και κανονικό το σχέ­διο των τρι­ών δε­κα­τεσ­σαριών! Άφθαστη αυτή η θεϊκή σοφία! Δεν είν’ έτσι; Για­τί αν ήταν δε­κα­πεντάρια και δεν ήταν τρία, τότε το θεϊκό σχέδιο θα έπεφτε έξω και δεν θα ελυτ­ρώ­νε­το το ανθρώπινο γένος, και θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε!].

Β) Έλα όμως που δεν πρό­σε­ξε και το τε­λευ­ταίο δε­κα­τεσ­σά­ρι το έβγα­λε δε­κα­τριά­ρι (μα­ζί με το όνο­μα του Χρι­στού)! Πολύ απλά, μετρήσετε τα ονόματα να το δείτε. Εί­ναι να απο­ρεί κα­νείς πώς αυ­τός που έγρα­ψε όλα αυ­τά τα ονό­μα­τα δεν έκα­νε μια δι­ορ­θω­τι­κή επα­νά­λη­ψη, έναν έλεγ­χο, ώστε να βρει το λά­θος και να το διορ­θώ­σει. Έτσι, αυ­τό το λά­θος έχει φτά­σει και σε μας με­τά από χι­λι­ετίες. Δεν γνω­ρί­ζω πό­σοι θε­ο­λό­γοι έχουν με­τρή­σει τα ονό­μα­τα για να δια­πι­σ­τώ­σουν το λά­θος αυ­τό (μάλλον ελάχιστοι), αλ­λά προ­φα­νώς 41 δεν ισού­ται με 42 (αν και για με­ρι­κούς αχα­ρα­κτή­ρι­στους 41 = 42 αφού έτσι το θέ­λη­σε το Άγιο Πνεύ­μα, και φυσικά το Άγιο Πνεύμα δεν κάνει λάθη!). Αναμένομε λοιπόν την εξήγηση αυτού του λά­θους από τους φωστήρες του Χρι­σ­τιανισμού! Ούτε ο Χρυσόστομός τους δεν το είδε!

Γ) Το κα­κό όμως δεν στα­μα­τά εδώ. Αν ανοί­ξομε το βι­βλίο Α΄ Πα­ρα­λει­πο­μέ­νων στα κε­φάλαια 2 και 3, από τα οποία αντίγραψε ο συγγραφέας, θα δια­­πι­στώ­σομε ότι σε τρεις πε­ρι­πτώ­σεις τα ονό­μα­τα που ανα­φέ­ρο­νται από τον υπο­τι­θέ­με­νο Ματ­θαίο δεν εί­ναι γιοι των αμέ­σως προ­η­γου­μέ­νων, αλ­λά: ο Ιωάθαμ είναι τρισέγγο­νο του Οζία, ο Ιε­χονίας είναι εγγονός του Ιωσία και ο Αβιούδ είναι μακρινός απόγονος του Ζο­ρο­βά­βελ. Επίσης σύμ­φωνα με μερικές εκδόσεις της Παλαιάς Διαθήκης, μεταξύ των οποί­ων είναι και η Μασό­ρα, ο Σαλαθιήλ είναι εγγονός και όχι γιος του Ιεχονία και ο Ζορο­βά­βελ είναι εγ­γο­νός και όχι γιος του Σαλαθιήλ. Δηλαδή υπάρχει γενικώς μια τρο­με­ρή ασυμφωνία με την Παλαιά Διαθήκη και την Μασόρα.

Δ) Ακόμα ο θεόπνευστος Ματθαίος γράφει στους στίχους 1: 10-11: «Εζεκίας δε εγέν­νησε τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησε τον Αμών, Αμών δε εγέννησε τον Ιωσί­αν, Ιωσίας δε εγέννησε τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βα­βυ­λώνος.». Όμως από την Ισ­το­ρία, και το Δ΄ Βασιλειών 21: 26, 22, και 23, ξέρομε ότι αυτός εδώ ο βασιλιάς Ιωσίας ο υιός του Αμών (και της Ιεδιδά, βλέπε και Β΄ Παρα­λει­πομένων 33: 25, 34: 1-32, 35: 1-25, κλπ.), σκοτώ­θη­κε σε μάχη κατά των Αιγυπ­τί­ων το – 609 σε ηλικία 39 ετών. Άφησε τέσσερις γιους: τον Ιωάχαζ ή Ιωανάν, τον Ελι­ακίμ ή Ιωακίμ, τον Ματθανίαν ή Σεδεκίαν, και τον Σαλούμ, Δ΄ Βασιλειών 23: 30, 23: 34, 24: 17, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15. Η πρώτη σημαντι­κή μετοι­κε­σία έγινε μεταξύ – 604-602, επί βασι­λέως Ιωακίμ (και Ιωακείμ) δεύτερου γιου του Ιωσία, Δ΄ Βασιλειών 23: 34-37, 24: 1-5, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15, Δανιήλ 1: 1-2, κλπ. Ο Ιωακίμ δεν με­τα­φέρθηκε στην Βαβυλώνα, αλλά έγινε υποτελής βασιλεύς του Ναβουχοδονόσορος για 3 χρόνια, μετά επανασ­τάτησε και μετά απέθανε. Περίπου 7 ή 8 χρόνια μετά, μόλις που είχε αναλάβει ο γιος του Ιωακίμ, ονόματι Ιωαχίμ κατά τους Ο΄(β΄) αλλά Ιωαχίν κατά την Μασόρα, την έκδοση του King James, κ. ά., επανεκστρατεύει ο Ναβουχοδο­νόσορ και τιμωρεί με νέα μετετοικεσία Δ΄ Βασιλειών 24: 6-16. Ο Ιωαχίμ-Ιωαχίν με όλη του την οι­κογένεια μεταφέρθηκε στην Βαβυλώνα και αυτός πρέπει να είναι ο Ιε­χονίας του Α΄ Παρα­λει­πομένων 3: 16 και του Ματθαίου ανωτέρω. (Σημειώστε ότι με­ταξύ των βι­β­λ­ων των Βασιλειών και των Παραλειπομένων πολλά ονόματα έχουν πα­ραλλαγές. Εδώ το «ν» της Μασόρας ταιριάζει με το «ν» του Ιεχονία.). Η τελευ­ταία και χειρότερη­ μετοικεσία έλαβε χώρα μεταξύ –586-585, επί βα­σι­λέως Σε­δεκία, τρίτου γιού του Ιω­σία, ο οποίος είχε την τύχη να είναι ο τελευ­ταίος βασιλεύς του βα­σιλείου του Ιούδα, Δ΄ Βα­σι­λει­ών 25: 1-26, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15, κλπ. Επο­μένως ο Ιω­σί­ας, υιός Αμών, απέθανε 5-6 χρόνια πριν η Βαβυ­λώνα αρ­χίσει να επεμ­βαίνει στις Ιου­δαϊκές υποθέσεις με εκστρατείες και μετοικεσίες. Πώς λοιπόν έκανε ο Ιωσίας γι­ους ή εγγό­νια μό­νο με τα κο­κάλα του;! Το ερώτημα που τί­θε­ται είναι, πώς ή με ποιο σκοπό έκα­νε αυτό το με­γά­λο λά­θος ο θεό­π­νευ­σ­τος, ευαγγε­λισ­τής και γραμ­ματισ­μέ­νος (ως πρώ­ην τελώνης) Ματ­θαίος ας μας το εξη­γή­σουν οπωσδήποτε οι Χριστιανοί θε­ο­λό­γοι και ιερείς με την βοή­θεια του Αγίου τους Πνεύματος! Ανα­μέ­νο­με την απάντη­σή τους.

Επεισόδιο

Εδώ πρέπει να αναφέρω και το εξής επεισόδιο. Ένας χριστιανός ψευτοαπολογητής, πονηρός, στρεψόδικος ή άσχετος (ονόματι Α. Α.), προσφέρθηκε να μου απαντήσει. Μου έκανε ένα μικρό μαθηματάκι «επί της μεγαλυτέρας και ακριβεστέρας των επισ­τημών», της καμπαλιστι­κής αριθμολογίας των Εβραίων, λες και εγώ αγνοούσα αυτές τις μπούρδες, με το να μου πει ότι οι αριθμοί 3, 7, 40 και 42 (τον 14 και τον 41 δεν τους ανάφερε) είναι «ιεροί αριθμοί» και ο Ευαγγελιστής κάτι θέλει να δείξει, αλλά δεν μου είπε τι! Σ’ αυτό το σημείο, μεγά­λη η χάρις του, με επαίνεσε λέγοντας μου ότι κάτι, όντως, έπιασα...! Τί να κάνομε, ας πηγαίνομε στις χαρτορίχτρες και τις καφετ­ζούδες να μας δίνουν απαντήσεις σε θεολογικές ερωτήσεις, τρομάρα τους! Την ερώ­τησή μου αν 41 ισούται με 42, προσποιήθηκε ότι δεν την είδε στο κείμενό μου και συ­νέχισε με τον Ιωσία. Τον ρώτησα ξανά τρεις φορές αν 41 ισούται με 42; Αν ακού­σα­τε εσείς την απάντησή του, τότε την άκουσα και εγώ!

Μου υπέδειξε λοιπόν προς απάντηση περί Ιωσία, ότι υπάρχουν τρεις Ιωσίες στην Πα­λαιά Διαθήκη, ένας των οποίων είναι ο πατέρας του Σεδεκία, τελευταίου βασιλέα του βασιλείου του Ιούδα, ο οποίος αναφέρεται στον Ιερεμία των Ο΄(β΄) 44: 1-10 (στην Μασό­ρα είναι Ιερεμίας 37: 1-10)

«Και εβασί­λευσε Σεδεκίας υιός Ιω­σία αντί Ιω­α­κείμ, ον εβασίλευσε Ναβου­χοδονό­σορ βασι­λεύειν του Ιούδα· κλπ. ...».

Έψαξα λοιπόν ξανά και βρήκα ότι αυτός εδώ ο Ιωσίας και Σεδεκίας του Ιε­ρε­μία ανα­φέρονται με τα ίδια λό­για και στον Ιερεμία 1: 2-3 και αλλού. Ο ψευτοαπολο­γητής λοι­πόν πήγε να με μπερ­δέψει δη­λώ­νον­τας ότι αυτόν τον δήθεν άλ­λον Ιωσία εννοεί ο Ματ­θαίος. Ο τρίτος Ιωσίας ήταν ο γιος του προφήτη Σοφονία, σύγχρονος του προφή­τη Ζαχαρία (Ζαχαρί­ας 6: 10) και είδα ότι υπάρχουν και άλλοι ασήμαντοι Ιωσίες. Αυ­τοί δεν έχουν να κά­νουν τί­ποτα με την παρούσα περίσταση.

Όμως, για κακή τύχη του απολογητή ή επει­δή συνελήφθη ψευδόμενος, ο εν λόγω Ιω­σίας είναι το αυτό και ίδιο πρόσωπο με τον βασι­λέα και υιόν Αμών που αναγράφει ο μέγας θε­ό­πνευστος ευαγγελιστής Ματθαίος! Ερεύνησα ξανά τα κεφά­λαια Δ΄ Βασι­λει­ών 21, 22, 23, 24, 25 και τα χωρία του Ιερεμία 1: 2-3 και Ιερεμία των Ο΄(β΄) 44: 1-10, ή της Μασόρας 37: 1-10, κ. ά., με την Μα­σόρα δίπλα μου, και διαπίστωσα ότι πρό­κειται για το αυτό και ίδιο πρόσω­πο. Για να εξετάσομε πως έχουν τα πράγματα.

1.        Δ΄ Βασι­λει­ών 23: 29-31, Ο Ιωσίας σκοτώνεται στην μάχη κατά του στρατού του Φαραώ Νεχαώ (ή Νεχώ), παρά την Μαγεδδώ, και ο Ιουδαϊκός λαός χρίει νέον βα­σι­λέα τον πρω­τότοκο γιο του Ιωσία, Ιωάχαζ. Αυτός ήταν τότε 23 ετών και βασι­λεύει μόνο 3 μή­νες. Το βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων, 3: 15, τον ονομάζει Ιωανάν.

2.        Δ΄ Βασι­λει­ών 23: 35-36, Ο Νεχαώ (Νεχώ) εκθρονίζει τον Ιωάχαζ και αντ’ αυ­τού ενθ­ρο­νί­ζει τον άλλο γιο του Ιωσία, τον Ελιακίμ αφού πρώτα του άλλαξε το όνο­μα σε Ιω­α­κίμ (ή και Ιωακείμ). Ήταν τότε 25 ετών και κυβέρνησε 11 έτη. Ο Ιωάχαζ μετα­φέ­ρ­θηκε στην Αίγυπτο όπου και απέθανε.

3.        Δ΄ Βασι­λει­ών 24: 1-5, Ο Ναβουχοδονόσορ με Μωαβίτες και Αμμωνίτες λη­σ­τές επιτίθεται κατά της Ιουδαίας και της Ιερουσαλήμ. Λεηλατεί την χώρα και την πόλη και καθιστά τον Ιωακίμ υποτελή του για 3 χρόνια. Μετά ο Ιωακίμ επανα­σ­τα­τεί κατά του Ναβουχοδονόσορος.

4.         Δ΄ Βασι­λει­ών 24: 6-16, Ο Ιωακίμ πεθαίνει και την θέση του την παίρνει ο γιος του Ιωαχίμ-Ιωαχίν, που ήταν 18 ετών. Κυβέρνησε μόνο 3 μήνες διότι ο Ναβουχοδο­νόσορ επ­ανήλθε δριμύτερος, ένεκα της επαναστάσεως του Ιωακίμ. Η νέα εκστρα­τεία του Ναβουχοδονόσορος έλαβε χώρα 7 με 8 χρόνια μετά την επανάσταση του Ιωακίμ. Συλλαμβάνει και μεταφέρει τον Ιωαχίμ-Ιωαχίν μαζί με όλη του την οικο­γέ­νεια και πολύ κό­σμο της μεσαίας και ανωτέ­ρας τάξε­ως καθώς και πολλούς πολεμι­στές στην Βαβυ­λώνα μαζί με πολλά λάφυρα. Αυτός εδώ ο Ιωαχίμ-Ιωαχίν πρέπει να είναι ο Ιε­χονίας του Α΄ Παρα­λει­πομένων 3: 16 και του Ματθαίου ανωτέρω. (Ση­μει­ώστε ότι μεταξύ των βι­β­λί­ων των Βασιλειών και των Παραλειπομένων πολλά ονό­ματα έχουν παραλλαγές. Εδώ το «ν» της Μασόρας ταιριάζει με το «ν» του Ιεχο­νία.). Συνεπώς ο Ιωαχίμ-Ιωαχίν ή Ιεχονίας είναι εγγονός του Ιωσία! Αυτά δε συμ­βαίνουν περίπου 12 με 13 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιωσία δηλαδή περί 597-598 Π. Κ. Ε.

5.         Δ΄ Βασι­λει­ών 24: 17-20, Ο Ναβουχοδονόσορ τοποθετεί ως νέον βασιλέα τον τρί­το γιο του Ιωσία ονόματι Ματθανίαν, αλλά αφού του άλλαξε το όνομα σε Σεδε­κίαν. Συνεπώς ο Σεδεκίας ήταν θείος του αμέσως πρώην βασιλέως Ιωαχίμ-Ιωαχίν. Ο Σεδε­κίας ήταν τότε 21 ετών και εβα­σίλευσε για 11 έτη. Μητέρα του ήταν ή μη­τέ­ρα του πρώτου αδελφού του, Ιωάχαζ, και κόρη του Ιερεμία, Αμιτάλ. Τέλος ο Σεδε­κίας επα­ναστάτη­σε κατά της Βαβυ­λώνος.

6.        Δ΄ Βασι­λει­ών 25: 17-18, Νέα πολιορκία κατά το δέκατο έτος της βασιλείας του Σεδεκία. Κατά το ενδέκατο έτος η Ιερουσαλήμ υποκύπτει στον Ναβουχοδο­νό­σορα και καταστρέφεται ολο­κληρωτικά από τους Βαβυλωνίους. Πολύς λαός και πολλά λάφυρα μεταφέρονται και πά­λι στην Βαβυλώνα. Ο Σε­δε­κίας συνελήφθηκε αιχμά­λω­τος και απήχθηκε κα­κήν κα­κού στην Βαβυλώνα αφού πρώτα ο Να­βου­χο­δονόσορ εσκό­τωσε τους γιους του μπροστά στα μάτια του, μετά του έβγα­λε τα μά­τια και τέλος του πέ­ρα­σε αλυ­σί­δες στα πόδια. Ο θλιβερός Σεδε­κί­ας απέ­θανε στην Βαβυ­λώνα μετά από ‘λίγα έτη σε κα­κά χά­λια.

7.        Δ΄ Βασι­λει­ών 25: 27-30, Στον ήδη ευρισκόμενο στην Βαβυλώνα τέως βασιλέα Ιωαχίμ-Ιωαχίν-Ιεχονίαν (γιο του Ιωακίμ) ο Ναβουχοδονόσορ έδωσε χάρη και τον έβγαλε απ’ την φυλακή.

(Τα επεισόδια από τον Μανασσή, παππού του νε­αρού βασιλέως Ιωσία, τον θλιβερό Σε­δεκία, τρίτο γιο του Ιωσία και τε­λευταίου βα­σιλέως του βασιλείου του Ιού­δα, μέχρι το διά­ταγμα του βα­σι­λέως των Περ­σών Κύρου στην συνέχεια, αναφέρονται συ­χ­νά στην Παλαιά Δια­θήκη. Βλέπε Βασιλειών, Πα­ρα­λει­πο­μένων, Α΄ Έσδρας, Δανιήλ και σε διά­φορα άλ­λα χω­ρία που δεν νομίζω ότι χρειά­ζε­ται να τα καταγράψω όλα εδώ.).

Το μπέρδεμα του ψευτοαπο­λο­γη­τή όπως και των ερασι­τεχ­νικών εγκυ­κ­λο­παιδει­ών του δι­αδικτύου στις οποίες με παρέ­πεμψε, και οι οποίες χρειάζονται τε­ρα­στία προ­σο­χή, πάτησε στο ότι ο Ιερεμίας [των Εβδομήκοντα­(δύο) αλλά και της Μασόρας, κλπ.] όπως είδαμε παραπάνω γράφει: «Σεδεκίας υιός Ιω­σία», ενώ το Δ΄ Βασι­λει­ών 24: 15 - 17 των Εβδομήκοντα­(δύο) γράφει:

«και απώκισε τον Ιωαχίμ εις Βαβυλώνα και την μητέρα του βασιλέως και τους ευ­νού­χους αυτού· και τους ισχυρούς της γης απήγαγεν εις αποι­κε­σίαν εξ Ιερουσαλήμ εις Βαβυλώνα και πάντας τους άνδρας της δυνάμεως επτακισ­χι­λίους και τον τέκτονα και τον συγκλείοντα χιλίους, πάντες δυνατοί ποιούντες πό­λε­μον, και ήγαγεν αυτούς βασι­λεύς Βαβυλώνος μετοικεσίαν εις Βαβυλώνα. και εβα­σί­λευσε βασιλεύς Βαβυλώνος τον Ματθανίαν υιόν αυτού αντ’ αυτού και επέθηκε το όνομα αυτού Σεδεκία.».

Ας το εξε­τά­σομε λοι­πόν αυ­τό! Όπως είναι γραμμένο το κείμενο των Εβδομήκοντα­(δύο) και όπως το εξηγούν μερικοί ορθόδοξοι θεολόγοι αυτός εδώ ο Σεδεκίας ήταν υι­ός του Ιωαχίμ και όχι του Ιωσία, λόγω ης φράσεως «υιόν αυτού αντ’ αυτού». Άρα ο καημένος ο απολογητάκος βασισμένος στις ερασι­τεχ­νικές εγκυ­κ­λο­παίδει­ες του δι­α­δικτύου νόμισε ότι άλλος είναι ο Ιωσίας του Ιερεμία (ως πατέρας του Σεδεκία) και άλλος του βιβλίου Δ΄ Βασι­λει­ών των Ο΄(β΄). Δυστυχώς οι Εβδομήκοντα­(δύο) που έχομε στα χέρια μας τα έχουν κάνει σαλάτα. Η Mασόρα όπως και η έκδοση του King James μας λένε καθαρά ότι και εδώ πρόκειται διά τον Σεδεκίαν υιόν Ιω­σία. Η ανω­τέρω φράση έπρεπε να είναι «υιόν Ιωσία, αντ’ αυτού»! Δεν υπάρχει Σεδεκίας υι­ός Ιωαχίμ-Ιωαχίν!

Αφού όμως όλα τα άλλα κείμενα των Εβδομήκοντα­(δύο), εκτός αυτό εδώ το ασα­φές Δ΄ Βασι­λει­ών 24: 15-17, αναφέρουν τον Σεδε­κί­α ως τον τε­λευταίο βα­σι­λέα του βα­σι­λεί­ου του Ιού­δα έπρεπε ο απολογητά­κος μας να είχε καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. Αν πάλι δεν το είδε και νόμισε ότι ο Ματθαίος αναφέρεται σε άλ­λον Ιωσία, τότε έπ­ρεπε να σκεφτεί ότι αφού ο Σε­δε­κίας ήταν υιός αυ­τού του άλλου Ιω­σία και βασιλεύς του Ιού­δα, ο Ματθαίος όφειλε να εί­χε γράψει: «Ιωσίας δε εγέννη­σε τον Σεδεκίαν...» και όχι τον Ιεχονία και να αφήσει έξω την μετοικεσία Βαβυλώνος. Αυτό θα ήταν τότε το σωστό και στην γε­νεα­λογία του ο Ματ­θαί­ος προτιμά τους βασι­λείς όσο αυτό είναι δυ­να­τόν. Ο Σεδε­κί­ας όμως δεν αναφέρεται που­θενά σ’ αυ­τές τις γενε­α­λο­γίες, παρ’ όλον ότι ήταν ο τε­λευ­ταίος βα­σι­λεύς του βα­σι­λεί­ου του Ιού­δα!

Συμπέρασμα: Ο Ιωσί­ας ο υιός του Αμών όπως εμφανίζεται στα βιβλία: Βασιλειών, Ιερεμία, Παρα­λειπο­μέ­νων, Κατά Ματθαί­ον Ευαγγελίου, κ. α., είναι το ίδιο και το αυτό πρόσ­ωπο. Ο Ματ­θαίος όπως τον παρουσιάζει έχει κάνει λάθος.

Τε­λικά: Εγώ δεν έκανα λάθος με το να καταγ­γείλω το λάθος του Ματθαίου όπως πο­λύ πονηρά προσπάθησε να πε­ρά­σει ο ψευτοα­πο­λογη­τά­κος. Το λάθος το έκανε ο Ματ­θαίος· και το ερώτημα που παραμένει είναι: πώς και γιατί; Η θεοπνευστία που πήγε, ή το Άγιο Πνεύ­μα κάνει λάθη επίτηδες; Αυτό το ερώτημα λοιπόν ας μας το απαν­τήσουν οι χριστια­νοί θεολόγοι και απολογητές!

Ο ρόλος του Ιερεμία σ’ όλα αυτά τα γεγονότα είναι πολύ σημαντικός. Γι’ αυτό ας αναφέρομε εν παρόδω τα εξής χρήσιμα στοιχεία. Ο Ιερεμίας ήταν μέγας συμβου­λά­το­ρας των βασιλέων του Ιούδα, από τον Ιωσία μέχρι τον Σεδεκία. [Προ­φήτης, στα Εβ­ραϊ­κά Ναμπί (πληθυντικός Νεμπι’ίμ), σημαίνει συμβουλάτορας και όχι αυτός που μαντεύει τι ακριβώς θα γί­νει μετά από 500 ή 1000 χρόνια, όπως φωνάζουν οι Χρι­σ­τι­ανοί.]. Προσέτι ο Ιερεμίας είχε συγγενι­κές σχέσεις με τους βασιλείς αυτούς. Όπως εί­δαμε ήταν πενθερός του βασιλέα Ιωσία (υιού Αμών), αφού ο Ιω­σί­ας εί­χε παν­τ­ρευτεί την κόρη του, Αμιτάλ, εκ της οποίας απέκτησε τον πρωτό­τοκον υιόν του, Ιωάχάζ, και τον θλιβερόν Ματθανίαν-Σε­δεκίαν Δ΄ Βασι­λει­ών 23: 31, 24: 18, οι οποίοι άρα, ήταν εγγονοί του Ιερεμία. Η Αμι­τάλ δεν ήταν η μόνη γυ­ναίκα του Ιωσία· είχε και την Ιελ­δάφ κόρη του Φαδαήλ και μη­τέ­ρα του δευτέρου γιου του Ελιακίμ–Ιωακίμ (Δ΄ Βα­σι­λει­ών 23: 36). Όπως φαίνεται θα είχε και άλλες γυναίκες! Ο Ιερεμίας ήταν φα­να­τι­κός Γιαχβι­στής Μεσούγκα, και οι επιστή­μονες αποδίδουν σ’ αυτόν την συγ­γραφή του Δευτερονομίου επί βασιλείας Ιω­σία (και όχι στον Μωυσή όπως λένε οι ορθόδοξοι Εβ­ραίοι και Χρι­στιανοί θεο­λόγοι!). Διατη­ρού­σε ιδιαι­τέρως μεγάλη αγάπη και σεβα­σ­μό προς τον νεαρό φανα­τι­κό Γιαχ­βι­σ­τή γαμβρό του και βα­σιλιά, Ιωσία, για τον πρόωρο χαμό του οποί­ου έχομε και το βι­βλίο των Θρήνων. (Το όνομα Ιωσίας στα Εβραϊκά εί­ναι Γιοσιγιάχου και ση­μαίνει «ο Γιαχ­βέχ υπο­στηρίζει ή παρέχει ή και θερα­πεύει». Ιε­ρε­­μίας είναι Γιρμεγιά­χου και ση­μαίνει ο Γιαχβέχ θεμελιώνει, εξυψώνει, χα­λαρώνει, ρίπ­τει.). Συνέχισε την συμβου­λευτική του δράση προς όλους κατά την εποχή της αιχ­μαλωσίας μέχρι και με­τά τον θάνατο του κυβερ­νή­τη Γοδολία ή Γεδαλίαχ (Ιε­ρεμίας των Ο΄(β΄) κε­φάλαια 40 έως και 50, της δε Μασό­ρας κε­φάλαια 33 έως και 43).

Τελικά πρέπει να τονίσομε τα εξής. Στο Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 16 αναγράφεται καθα­ρά ότι ο Ιωαχίμ-Ιωαχίν-Ιεχονίας ήταν υιός του Ιωακίμ, και συνεπώς η βασιλική γε­νιά συνεχίστηκε από τον Ιωακίμ επί της πρώτης μετοικεσίας Βαβυβώνος, αν και ο Ιωακίμ δεν μετα­φέρθηκε στην Βαβυλώνα, αλλά έγινε υποτελής βασιλεύς για 3 χρόνια, μετά επανασ­τάτησε και μετά απέθανε. Την επανάστα­σή του κατά του Ναβουχοδονόρα την πλήρω­σε ο γιος του Ιωαχίμ-Ιωαχίν-Ιεχονίας και οι άλλοι, μετά τον θάνατό του. Συνε­πώς ο Ματθαίος έπρεπε να αναφέρει τον Ιωακίμ στη θέση του Ιω­σία αλλά δεν το κά­νει. Θέλησε κατά πάσαν πιθανότητα να μνη­μο­νεύ­σει τον υπερ­γι­αχ­βιστή Ιωσία και όχι τους άλλους που δεν ήταν γιαχβιστές! Από τα κεφάλαια 2 και 3 του Α΄ Παραλειπομέ­νων και μερικά άλλα, κό­βει και ράβει μερικά από τα ονόματά του ο Ματθαίος μόνο και μόνο για να κάνει αλ­χη­μείες, καμπαλι­στι­κές αριθμολογίες και τις ανόητες θεολο­γίες των χαρτοριχτρών και των καφετζούδων! Στο τέ­λος–τέλος ούτε ο ίδιος ξέρει τι του γίνεται! Τα έχει κάνει σαλάτα! Σε άλλες πε­ρι­π­τώσεις «υιός ή εγγέννησε» ση­μαί­νει «απόγο­νος ή είχε απόγονο», ενώ σε άλλες είναι ο «κατ’ ευθεί­αν υι­ός», πράγ­μα που μου το ετόνισε ο απολογητάκος μας και που το χρησιμοποιούν όλοι οι θεολόγοι για να δικαιολο­γήσουν διάφορες ασυμ­φω­νί­ες. Ως δήθεν δικαιολογία βρίσκουν αυτό που λέμε: «ο Ιησούς ήταν υιός Δαυίδ», και εννοού­με απόγονος του Δαυίδ. Σ’ αυτό το σημείο συμφωνώ. Όταν όμως κόβω, ράβω, αλ­λάζω ονόματα και καταστρέφω την ισ­το­ρία και την σειρά τους για να βγάλω θεϊκά δεκατεσσάρια και καμπαλιστικές αρι­θ­μολογίες, με την έμπνευση και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, εε..., αυτό παρα­πά­ει. Ακόμα ο Ματθαίος γράφει: «...τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού...». Από το Α΄ Παραλειπομέ­νων, 3: 16, βλέπομε ότι ο Ιεχονίας δεν είχε αδελφούς. Πού να τους βρήκε άραγε ο Θεόπνευστος Μέγας Ευαγγελιστής Ματθαίος; Είτε έτσι του είπε το Άγιο Πνεύμα ή τους μπέρδεψε με τους 4 γιους του Ιωσία, τον οποίον έκανε πατέρα του από παππού του, και έτσι από έναν πατέρα και τρεις θείους τούς έβαλε όλους σαν αδελφούς του. Φαίνεται είτε έγραφε από μνήμης και δεν θυμόταν καλά, ή δεν ήξερε τι διάβαζε στα Εβραϊκά, ή έκανε αλχημιοθεολογίες, κλπ... Αυτό θα πει θεοπνευστία και ιστο­ρι­κή αλήθεια! Τί να πει λοιπόν κα­νείς με την ακρί­βεια της θεοπνεύστου βι­β­λικής γλώσ­σας, ιστορίας και την ει­λικρίνεια των χρισ­τια­νών ευαγγελιστών και απο­λογητών!

(Πρέπει ακόμα να επιστήσομε την προσοχή στο ότι, εκτός από παραλλαγές πολλών ονομάτων όπως ήδη αναφέραμε, τα βιβλία των Παραλειπο­μέ­νων έρ­χονται σε πάρα πολλές αν­τιφάσεις με τα βιβλία των Βασιλειών. Απ’ ότι έχω κατα­λά­βει τα βιβ­λία των Βασιλειών είναι πιο βάσιμα και πιο σοβαρά. Αλλά και σ’ αυτά μεταξύ Μασόρας ή της εκδόσεως του King James και των Εβδομήκοντα­(δύο), όπως τους έχομε στα χέρια μας, υπ­άρχουν πολλές σημαντικές διαφορές. Των Παραλειπο­μέ­νων είναι ανα­κριβή χρονογ­ρα­φή­ματα τα οποία, εκτός από τις αντι­φά­σεις τους προς τα βιβλία των Βασι­λειών, πα­ρου­σιάζουν μεγά­λη ακαταστα­σία εν εαυ­τά και πολλές ανακ­ρίβειες. Συ­νεπώς χρει­ά­ζε­ται μεγά­λη προσοχή για να δει κανείς τι αληθή συμ­περάσ­μα­τα μπο­ρεί να διατυπώσει με κάποια σαφή­νεια μέσα απ’ αυτόν τον κυ­κεώνα. Η Μασόρα θέτει τα βιβλία των Βασιλειών στα ιστορικά βιβλία ενώ των Παραλειπομένων στα υποδεέσ­τε­ρα γραπά Αγιόγραφα.).

Στην Βίβλο όπως προαναφέραμε υπάρχουν και άλλοι με το όνομα Ιωσίας. Οι άλλοι Ιωσίες όμως δεν αφο­ρούν τα εδώ ζητήματα διότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αν ο ψευτοαπολογη­τής ήταν τίμιος, δεν έπρεπε να τους φέ­ρει μεσ’ τη μέση καθόλου! Αλ­λά τους πέταξε έτσι αόρι­σ­τα μην τυχόν και πιάσουν τόπο και με μπερδέψουν ακόμα περισσότερο και έτσι καταφέρει να «βγάλει λάδι» τον «θεόπνευστο» Ματθαίο. Όπως κά­ποιος άσχετος πι­θανότατα μπορεί να μπέρδευε τον Μέγα Αλέξανδρο με τον Αλέ­ξανδρο Βάλα. Για τέ­τοια ασχετοσύνη μιλάμε! Βλέπετε, ο Ματθαίος αν και θεόπνευ­σ­τος χρειάζεται την σημερινή βοήθεια και φυ­γάδευση του ψευτοαπολογητάκου. Δεν τα κατάφερε όμως! Με τέ­τοια λοιπόν πονηρά και ανέντιμα μέ­σα και με τρικλοποδιές πά­νε οι ψευτοαπο­λογητές να ξεφύγουν και να δικαιολογή­σουν τα αδικαιολόγητα. Όπως και ο Παύλος έτσι και αυτοί χρησιμοποιούν κάθε δόλο και ψέ­μα για να υπερασπίσουν μια ξενόφερτη, ψευδή, τεχνητή και καταστροφική θρησκεία, αίρεση του Ιουδαϊσμού. Ακόμα και σήμερα στις εκκλησίες ακούμε συχνά: «Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν Κύριον εκ πηγών Ισραήλ.». Με τέτοιους έχομε να κάνομε!

Διά ταύ­τα και πολλά τοι­αύτα, πρέ­πει κανείς να ερευνά με­ρι­κές κα­λές εκδόσεις της Βί­β­λου και σε θέ­ματα της Παλαιάς Διαθήκης πρέπει να έχει δίπλα του και την Μασόρα των ορθο­δόξων Εβ­ραί­ων! Επίσης χρει­ά­ζε­ται τεραστία προσοχή με τις ερασιτεχνικές εγκυκλοπαίδειες του διαδικτύου!

 Τέλος Επεισοδίου.

Ε) Ενώ λοιπόν βλέπομε ότι για να βγάλει τα δεκατεσσάρια του ο υποτιθέμενος Ματ­θαί­ος έκοψε ονό­μα­τα όπου αυτός ενόμισε σκόπιμο, μέσα στη εξέταση αυτού του ζη­τή­ματος αναδύεται και το εξής εύλογο ερώτημα: Από πού πήρε τα ονόματα της γε­νε­α­λο­γίας από τον Αβιούδ και μετά; Αυτά, εκτός από τέσσερις συνωνυμίες οι οποίες απαντώνται σε άλλες προηγούμενες και αρχαιότερες ε­πο­χές, δεν υπάρχουν που­θενά στην Πα­λαιά Διαθήκη. Μήπως λοιπόν είναι μυθοπλα­στι­κά; Αν όχι, τότε να τα βρούνε οι πεφωτισμέ­νοι της χριστιανικής αλή­θειας και να μας τα δείξουν. Το ανα­μένομε και αυτό!

Ζ) Το κα­κό και πά­λι δεν τε­λεί­ω­σε αλ­λά τώ­ρα γί­νε­ται ακό­μα χειρότε­ρο. Ο θε­ό­πνευ­σ­τος Λου­κάς στο κε­φά­λαιο 3: 23-38 του Ευαγ­γε­λί­ου του, μας δί­νει μιαν άλ­λη γε­νε­α­λο­γία του Ιη­σού τό­σο δια­φο­ρετι­κή από εκεί­νη του Ματ­θαί­ου που εί­ναι να χά­νεις το νου σου. Όπως ο Ματθαίος έτσι και ο Λουκάς δεν παρέθεσε καμία χρονολογία. Η θεόπνευστη Καινή λοιπόν μας παραδίδει δύο εντελώς διαφορετικές γενε­α­λο­γί­ες για το ίδιο άτομο, τον Ιησού Χριστό! Δεν είναι καταπληκτικό για ένα «ιστο­ρι­κό πρόσω­πο»;! Οι γε­νε­ές του Λου­κά φτάνουν μέ­χρι τον Αδάμ. Πριν τον Αδάμ είναι κατ’ ευ­θείαν ο θεός (Γιαχβέχ) κάπου μεταξύ 4000 και 4500 Π. Κ. Ε.! Όπως και του Ματ­θαί­ου έτσι και οι γενεές του Λουκά παρου­σιάζουν πολλά και διάφορα προβ­λή­μα­τα με την Παλαιά Διαθή­κη που δεν θα τα ανα­τρέξομε εδώ. Με­τα­ξύ Αβρα­άμ και Ιη­σού έχει βάλει 56 γε­νε­ές. Με­γάλη η δι­αφορά με τις 42 του Ματ­θαίου. Με­τα­ξύ Αβραάμ και Δαυίδ ο Λουκάς έχει βάλει και το όνομα Ιωράμ που δεν υπάρχει στον Ματθαίο ούτε στα δύο βιβλία των Παραλειπο­μέ­νων. Από τον Δαυ­ίδ μέ­χρι τον Ιω­σήφ τον πατριό του Ιησού Χρι­στού μό­νο τρία ονό­μα­τα συμ­­πί­πτουν με αυ­τά του Ματθαίου αλλά και αυ­τά ευρίσκονται σε άλλη θέση και με άλ­λη σειρά. Αμέσως μετά τον Δαυίδ βάζει τον γιο του τον Νά­θαν, και όχι τον Σολο­μώντα «εκ της του Ου­ρίου» όπως κάνει ο Ματθαίος τόσο εμφα­τικά! Πόθεν παίρνει τα περισσότερα ονόματα ο Λουκάς εί­ναι άξιον απο­ρί­ας. Ελπίζομε να μας την λύσουν οι φωστήρες του Εβραιογνω­στικοχριστια­νι­σμού.

Σας πα­ρα­κα­λού­με να συ­γκρί­νε­­τε μό­νοι σας αυ­τές τις γε­νε­α­λογί­ες για να πει­σθείτε πε­ρί τίνος πρό­κειται. Θα βρεί­τε και άλ­λες ου­σιώ­δεις δια­φο­ρές και προ­β­λήμα­τα που έχουν με­τα­ξύ τους. Μα­ζί μ’ αυ­τές ανοί­ξε­τε και το βι­βλίο Α΄ Πα­ραλει­πο­μέ­νων, κε­φά­λαια 2 και 3, για να απολαύ­σε­τε την ασυμ­φω­νία αυ­τή σε όλο της το με­γαλεί­ο. Π. χ., ο Χριστός έχει παπ­πού, ως πατέρα του Ιωσήφ, τον Ιακώβ στον Ματ­θαίο 1: 16, ενώ στον Λουκά 3: 23, έχει τον Ηλί. Άραγε ο Ιωσήφ είχε δυο «πα­τερά­δες»; Ας μας εξη­γή­σουν με ποιον θε­όπ­νευ­σ­το τρό­πο γίνεται αυτό, όπως και όλα τα άλλα χιλιάδες λάθη και αντιφάσεις.

Όμως ο Ματθαίος αμέσως μετά μας λέγει: 1: 18 «Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ού­τως ην. Μνηστευ­θείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν ή συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου.». Ο δε Λουκάς λέγει: 1: 34-35 «είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον· Πως έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γι­νώσ­κω; και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή· Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψί­σ­του επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θε­ού.». Ακόμα ο Λουκάς γράφει: Στίχος 3: 23 «Και αυτός ην ο Ιησούς ωσεί ετών τριά­κοντα αρχόμενος, ων, ως ενομίζετο, υιός Ιωσήφ, του Ηλί,», δηλαδή ο Ιησούς δεν ήταν πραγματικός γιος του Ιωσήφ αλλά απλώς ο κόσμος ενόμιζε ότι ήταν! Και οι δυο τους λοιπόν τονίζουν καθαρά ότι ο Ιησούς προήλθε από το Άγιο Πνεύμα και την δε­κα­τετράχρονη Εβραι­ο­πούλα Παρθένο Μαριάμ (Μιργιάμ). Ο Ιωσήφ δεν είχε να κάνει απολύ­τως τίποτα με την δημιουργία του Ιησού. Όλο κι’ όλο ήταν αρραβωνιαστικός ή άν­δ­ρας της Μαριάμ. Παρ’ όλα ταύτα και οι δύο γενεαλογίες κα­ταλήγουν στον γέ­ρον­τα Ιωσήφ. Συνεπώς και εντέλει, οι δυο αυτές γε­νε­αλογίες εί­ναι εντελώς άχρηστες δι­ό­τι δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τον Ιη­σού Χριστό των Χριστιανών. Η μεν Μαρι­άμ ήταν και παρέμεινε παρθένος εσ­α­εί, το δε Άγιο Πνεύ­μα δεν υπέ­κλεψε, ούτε κάν χρει­αζό­ταν, το γεροντικό σπέρμα του ογδοη­κοντούτη Ιωσήφ! Συνεπώς, προς τί αυτές οι δύο γενεαλογίες, οι ανόητες αντι­φάσεις και τα κραυγαλέα λάθη; Προς τί, φω­στήρες της Εβραιογνωστικοχριστινικής μάστι­γας; Θα μας πείτε ποτέ να μάθομε; Αν είσ­τε τίμιοι πρέπει ή να μας εξηγήσετε με πειστικό αντικειμενικό τρόπο ή να εγκα­ταλείψετε αυτή την μάστιγα!

Πολλοί προσπάθησαν να δώσουν εξηγήσεις και να γεφυρώσουν τα αγεφύρωτα με αυ­τές τις γενεαλογίες, όπως και με πολλές άλλες αντιφάσεις σε όλα σχεδόν τα βιβλικά θέματα. Οι εξηγή­σεις τους είναι πιο γελοίες από τις ίδιες τις αντιφάσεις (μερικές των οποίων αναγ­ράψαμε ενταύθα). Μια από τις πρώτες εξηγήσεις υπάρχει το σύγγραμμα του Ευσεβίου Εκκλη­σιαστική Ιστορία, βιβλίο 1, κεφάλαιο [7], στο οποίο αντιγράφει την κατά έναν αιώνα προηγηθείσα εξήγηση του Ιουλίου Αφρικανού που κατά μάλλον ή ήττον βασίζεται σε κάτι ξεχασμένες Εβραϊκές τυπικές διατάξεις ή παραδοσιακές συ­νήθειες και στον κουνιαδικό νό­μο (ή νόμο του κουνιάδου, στα λατι­νικά αποδί­δεται ως leviratum) Δευτερονόμι­ον 25: 5-10. (Αυτός ο νό­μος όμως είχε ήδη εμφανισ­τεί πο­λύ πριν το Δευ­τερονόμιον όταν εφαρμόστηκε στην περίπτωση του Αυνάν, εγγο­νού του Ιακώβ και γιου του Πατ­ριάρχη Ιούδα, Γένε­σις 38: 1-11. Ιστορική αντίφαση;). Βε­βαίως πρόκειται για εξή­γηση που καταρρέει ευκολότατα. (Για περισσότερες λεπτομέ­ρειες και άλλες ανόητες εξηγήσεις βλέπε π. χ., τα δύο εξαιρετικά βιβλία του ερευνητή C. Dennis McKinsey: 1. Biblical Errancy, Prometheus Books, 1995, και 2. The Encyclopedia of Biblical Errancy, A Reference Guide, Prometheus Books, 2000.). Με ελάχιστα λόγια, η μόνη εξήγηση που στέκει είναι ότι ο Ιησούς Χριστός ως μη ιστορι­κό πρόσωπο έλα­χε δια­φόρων μυθολογικών εξιστορήσεων και παραδόσεων εντός των κατά τόπους δι­αφορε­τικών χριστιανικών κοινοτήτων. Αυτές οι αφηγήσεις επλάθοντο κατά την θεο­λογία και προς εξυπηρέτηση των αναγκών της εκάστοτε κοινότητας. Έτσι από μέρος σε μέρος και κοινότητα σε κοινότητα προέκυψαν πολλές αντιφατικές αφηγήσεις. (Βλέπε π. χ: Γιάνη Κορδάτου, Ιη­σούς Χριστός και Χριστιανισμός, 2 Τόμοι, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1975, κ. α.). Τί λέτε λοιπόν, είχε ή δεν είχε δί­κιο εκείνος ο πο­νη­ρός που έγρα­φε στον Τιμόθεο και στον Τίτο τα εξής:

Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 4 μηδέ προσέχειν μύθοις και γενεαλογίαις απεράν­τοις, αίτι­νες ζητήσεις παρέχουσι μάλλον ή οικονομίαν Θεού την εν πίστει·

Πρός Τίτον 3: 9-10 μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μά­χας νομικάς περιίστασο· εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι. αιρετικόν άνθρω­πον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν πα­ραιτού,».

Κάτι είχε μυριστεί αυτός ο ύποπτος χριστιανικός φωστήρας που έγραφε αυτά, όποιος κι’ αν ήταν. Πολύ πονηρός ο αθεόφοβος!

Εσείς λοιπόν αξιότιμοι αναγνώστες τί έχετε να πείτε; Έχομε να κάνομε με Ιστορία ή με παραμύθια; Αυτοί που έγραψαν αυτά εδώ δεν τους ενδιέφερε η έρευνα και η δια­πί­σ­τωση της αλήθειας. Το μόνο που τους ενδιέφε­ρε ήταν η τυφλή πίστη εντός των κατά τόπους ομά­δων τους, πάει και τε­λεί­ωσε! Δηλαδή πίστευε και δεν πειράζει αν αυτά που πιστεύεις είναι ψευδή, ή ανοησίες, ή αντιφάσεις, ή καταστροφικές επιταγές. Εσύ πίστευε, έτσι για την πίστη και τίποτα άλλο!

Ύστερα απ’ αυτά και μύρια άλλα τέτοια λάθη και αντιφάσεις εντός της Καινής Διαθή­κης και όλα τα στοιχεία που έχουν εκθέσει εκατοντάδες αμερόληπτοι συγγραφείς και ερευνητές τί Ιστορική βασι­μό­τητα μπορεί να δώσει κανείς σ’ αυτό το βιβλίο; Απολύ­τως κα­μίαν! Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν υπάρχει και καμία συνέπεια μεταξύ των επί μέρους θεμάτων και δογμάτων της χριστιανικής θρησκείας!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Διδακτική Βιβλική Παροιμία από το βιβλίο, Παροιμίαι, 14: 15, της Παλαιάς Διαθή­κης:

«Άκακος πιστεύει παντί λόγω, πανούργος δέ έρχεται εις μετάνειαν».

1.    Μετάφραση και ερμηνεία υπό του καθηγητού θεολόγου Ι. Θ. Κολιτσάρα:

«Ο απονήρευτος και αφελής άνθρωπος δίδει εμπιστοσύνην εις κάθε λόγον, τον οποί­ον θα ακούση. Ο έξυπνος όμως και συνετός, και αν προς στιγμήν πιστεύση όλα όσα ακούση, τα επανεξετάζει· και αν δεν τα εύρη ορθά, αλλάσσει γνώμην.»

2.    Μετάφραση και ερμηνεία υπό του θεολόγου Η. Γ. Παπαδημητρίου:

«Ο αφελής και εύπιστος άνθρωπος δίδει εμπιστοσύνην εις κάθε λόγον που θα ακού­ση, ενώ ο έξυπνος, και εάν ακόμη επίστευσε προς στιγμήν τα όσα του είπαν, όταν ερευ­νήση και δεν εύρη τούτα ορθά, μεταβάλλει γνώμην.»

3.    Μετάφραση της Μασόρας εκ του Αγγλικού:

«Ένας ανόητος πιστεύει τα πάντα, αλλά ένας έξυπνος άνθρωπος τα αντιλαμβάνεται κατά τον σωστό τρόπο.»

4.    Άλλη λακωνική νοηματική απόδοση:

«Ο απλοϊκός πιστεύει κάθε λέξη, αλλ’ ο συνετός σκέπτεται καλά το κάθε του βή­μα».

Μακάρι να εφάρμοζαν αυτή την παροιμία οι διάφοροι χριστιανοί

και άπαντες ανεξαιρέτως!