ΠΑΛΛΑΔᾶΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΔΗ

ΤΩΝ ΝΕΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΩΝ...

Πρέπει να τονίσομε ευθύς αμέσως ότι το κράμα της ωμής βίας και του ασυ­σ­τόλου ψεύδους απετέλεσε και αποτελεί ειδική προτίμηση μέσων των Χριστιανών τό­σο εις την εξάπλωση αυτής της ιδιότυπης Ιουδαϊκής αιρέσεως όσο και εις την απολο­γη­τική προπαγάνδα τους. Πολλάκις αυτά συνοδεύονται με αμάθεια, έλλειψη ίχνους κοινής λογικής, παντός είδους εσκεμμένης ή μη εσκεμμένης διαστρεβλώσεως, άρνη­ση διορθώσεως υποδειχθέντων λαθών, συκοφαντίες, πρόκληση απατηλών εντυπώ­σε­ων και κα­μία συστολή.

Στα άρθρα μου «Κατά της Χριστιανικής Απολογητικής» και «Όστις θέ­λει οπί­σω μου ελθείν...», κ. α., έχω εξηγήσει ότι: (1) H προτίμηση αυτή υπήρ­χε ήδη σε όλη την Παλαιάν Διαθήκην, που είναι η βάση του Εβραιοχριστι­ανι­σμού. (2) Στον Χρι­στιανι­σμό (ή την Εβραι­ογνωστικοχρι­στι­ανική μά­στιγα όπως προτιμώ ακριβέ­στερα να τον απο­καλώ) η ίδια προτίμηση άρ­χισε και θεμελιώθηκε με τον πρώτο επίσημο συγγρα­φέα και θεο­λό­γο του, τον Από­στολο Παύλο, και συνεχί­στη­κε με τους Πατέ­ρες, τον κλήρο, τους μο­ναχούς, κλπ. Δια­βά­στε αυτά τα άρθρα για να δείτε και να ελέγξετε μό­νοι σας τις λε­πτο­μέ­ρει­ες, τα στοιχεία και όλη την τεκμηρίωση που παραθέτω προσεκ­τικώς. Αν βρείτε λάθη ή έχετε αντιρρήσεις, ευχαρίστως να τα ακούσομε. Ιδού ένα απ­λό πα­ρα­δειγ­μα­τά­κι μέ­σα από τα πολλά και διάφορα:

«ει γάρ η αλήθεια του Θεού εν τω εμώ ψεύσματι επερίσσευσεν εις την δόξαν αυτού, τί έτι καγώ ως αμαρτωλός κρίνομαι,».

Μετάφραση:

«Ε­άν διά τoυ ψεύ­δoυς μoυ η αλή­θεια τoυ Θε­oύ κα­τε­­δεί­χθη μεγάλη πρoς δό­ξαν τoυ, για­τί ακό­μη κα­τα­κρί­νo­μαι ως αμαρ­τω­λός;».

― Απόστολος Παύλος, Πρός Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7. ―

Εκτός απ’ αυτήν την βαρύγδουπη αναφορά, οι ομολογίες του Παύλου διά χρήση ψεύ­δους και δόλου από τον ίδιο υπάρχουν ή σα­φώς εννοούνται και στους εξής στί­χους: Πράξεις 9: 22, Α΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 6: 12, 9: 19-23, 10: 23. Β΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 5: 13, 12: 16, Πρός Φιλιππησίους 1: 15-18. Μελετείστε τους, μεταφράστε τους και ερμη­νεύ­σετέ τους και εξακριβώσετε μόνοι σας εάν εμείς έχομε δίκιο. Δώστε λοι­πόν μόνοι σας ειλικρινή, αμερόληπτη και ικανοποιητική απάν­τηση στους εαυτούς σας.

Αυτά τα ψέματα και η βία, οσάκις είναι δυνατή, συνεχίζονται ακόμα και σή­μερα. Ψά­χνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο το λήμμα: «Νεοκλής Φιλάδελφος», μέσω του Google και Yahoo, βρήκα εντός τριών σελίδων αναφορών, άλλων σωστών και άλλων διαστρεβλωμένων ή ψευδών, και το εξής το οποίο μπορείτε να βρείτε και να το δια­βάσετε όλο:

ESOTERICA.gr Forums ! – O “ΠΑΛΛΑΔΑΣ” ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ -.- = ΜΥΘΟΣ...

Νεοκλής Φιλάδελφος. (μόνο αυτός γνωρίζει αυτόν τον φιλόσοφο κανείς άλλος! Ούτε η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια!) Ο Φιλάδελφος και πάλι συνεχίζει με τα...

www.esoterica.gr/FORUMS/topic.asp?Topic_ID=3026&ARCHIVE=-

40k – Cached-Similar Pages

Αν δεν ήταν για τον Παλλαδά δεν θα ασχολιόμουν να απαντήσω σε τέτοια υπο­κεί­μενα, τα οποία δεν αξίζουν κανένα σεβασμό και καμία προσοχή. Όχι μόνο τα πε­ρισ­σότερα τελούν εν ανωνυμία και αφάνεια, αλλά ούτε ειλι­κρί­νεια διαθέτουν όπως και δεν κατέχουν κοινό νου ή γνώση για να σκέπτονται προτού γράψουν κάτι. Πιο πι­θα­νόν όμως είναι ότι ψεύδονται επίτηδες μη έχοντας τίποτα άλλο, παρά μόνο το ψεύ­δος, να αντιτάξουν στα επι­χει­ρή­ματα που παραθέτονται από άλλους. Βεβαίως γνωρί­ζουν καλώς το επικρατούν περιβάλλον της αμαθείας, της «πλάκας», της απροθυμίας για γνώση και έρευνα. Έτσι μπορούν να ρί­χνουν όση λάσπη διαθέτουν για να θολώ­νουν έτι περισσότερο τα λιμνάζοντα ύδατα. Μόνο έτσι δύνανται να κα­τα­φέ­ρ­νουν κάτι προς δόξαν του Γιαχβέχ και του Υιού του, Γιεσούαχ. Δηλαδή χαίρονται και κομ­πά­ζουν μεταξύ αδαών, αφελών, ανεξετάστων, φοβισμένων και αγραμ­μά­των με το να επαναλαμβάνουν τα κλισέ τους και να αποκρύπτουν την αλήθεια.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο πολύ σπουδαίος μελετητής και ερευνητής Παν. Μαρίνης με την Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων και την επιτροπή για την ανα­γνώ­ρι­ση της Ελληνικής Θρησκείας απήντησαν εφ’ όλης της ύλης σε πολ­λά και διάφορα ψεύδη τέ­τοι­ων ανωνύμων αρχετύπων στην εξαιρετική και αρκετά πλήρη συλλο­γική ερ­γασία τους με τίτλο:

Απάντησις

 εις τό χριστιανικόν κείμενον-λίβελλον

«Κοινότοπα Αρχαιολατρικά Παραμύ­θια»

την οποίαν ενθέρμως συστήνομε για μελέτη.

Αυτά τα ψεύδη και όλες τις κακοήθειές τους τα δημοσίευαν σταθερώς ανω­νύ­μως σε διαφόρους διαδικτυακούς φορείς και στο δι­δακτικό μέσο: το περιοδικό Κα­ρουχαρείον. Η απάντηση σ’ αυτά εδόθη στο Καρουχαρείον, τεύχος 84, Απρίλιος 2006, και στον διαδικτυακό χώρο. Αν χρησιμοποιείτε υπολογιστή πατήστε εκεί που γράφει: «Αρχείον PDF», στο τέλος της εξής αναφοράς:

Θεμελιώδες κείμενον: Εφ’ όλης τής ύλης απάντησις εις τόν ανώνυμον λίβελλον υπό τόν τίτλον «Κοινότοπα αρχαιολατρικά παραμύθια». [συγγραφή: Επιτροπή διά τήν αναγνώρισιν τής Ελλη­νι­κής Θρησκείας] Αρχείον PDF

Εκτός από μια περιστασιακή αναφορά στο άρθρο μου «Ο Απόστολος Παύλος μέσα από τις Πράξεις και τις Επιστολές (και όχι μόνον)» και μια άλλη συντομότατη εντός μιάς επιστολής μου περί απομυθοποιήσεως, τον ποιητή και επιγραμ­μα­τογράφο Παλλαδά τον Αλεξανδρέα τον ανα­φέρω ως εξής στα παρακάτω δύο μόνο ση­μεία του άρ­­θρου μου:

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ

(1) «Καθώς όμως οι αντιφάσεις τους δεν λείπουν από πουθενά, ούτε από τα γραπτά τους ούτε από τις τακτικές και πράξεις τους, έτσι και εδώ έχομε μια αντίφαση. Ο θλιβερός επι­γραμματογράφος και ποιητής Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς (περίπου 365 – 420 Κ. Ε.) περι­γρά­φει αυτή την αντιφατικότητα των μονα­χών στο εξής δίστιχο, επί­γραμμα:

Ει μοναχοί, τί τοσοίδε; τοσοίδε δέ, πώς πάλι μούνοι;

ώ πληθύς μοναχών ψευσαμένη μονάδα.»

[Στο παρόν άρθρο εγκλείω και την μετάφραση:

«Εάν είναι μοναχοί, τότε πώς είναι τόσοι; Αν είναι δε τόσοι, τότε πάλι πώς είναι μόνοι;

Ώ πλήθος των μοναχών είστε ψευδής μονάδα.»

Τί αποκομίζετε από το νόημα αυτού του επιγράμματος;]

(2) «Δια δε τους Έλληνες αφιερώνω το παρακάτω τετράστιχο του θλιβερού και με­λαγχολι­κού επιγραμ­μα­τογράφου Παλλαδά του Αλεξανδρέως (365-420 Κ. Ε.), ο οποί­ος με τα σο­βαρά και σκω­πτικά συνάμα επιγράμματά του περιγράφει όλη τη θλί­ψη και την οικτρή κατά­σταση, πραγματική συμφορά, που δημιουργήθηκε στην Ελ­ληνική οι­κουμένη με την επι­κράτηση του Χριστιανισμού (με απλά λόγια της Εβραιο­γνωστικοχρι­στι­α­νι­κής μάστιγας) κατά τα χρόνια της ζωής του. Αυτό εν πολλοίς αντι­προ­σω­πεύ­ει και τη σημερινή κατάσταση όχι μόνο λόγω του Εβραιοχριστιανισμού αλ­λά και λό­γω όλων των κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών καταστάσεων της σύγχ­ρονης επο­χής της συγχύσεως και ανωμαλίας.

Άρα μή θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,

Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες

όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;

ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος; »

[Στο παρόν άρθρο εγκλείω και την μετάφραση:

«Μήπως ενώ έχομε πεθάνει ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,

εμείς οι Έλληνες, που έχομε περιπέσει σε συμφορά

νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;

ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή;»

Τί αποκομίζετε από το νόημα αυτού του επιγράμματος;]

Πρώτο: Πουθενά δεν έβαλα την λέξη «φιλόσοφος». Γράφω: «Ο θλιβερός επι­γραμματογράφος και ποιητής...» κλπ. Άρα εδώ, αυτοί οι άγνωστοι ανώνυμοι έγραψαν ένα ψέμα. Αλλά και φιλό­σο­φο να τον έχει αναφέρει κάπου κάποιος είτε εξ αγνοίας εί­τε εκ παρα­δρομής είτε εκ συγχύσεως, τότε ο αν­τικει­με­νικός και ειλικρινής ερευνητής και μελετητής δεν δράττεται αυτής της ευ­και­ρί­ας για να ρίξει λάσπη αλ­λά το υπο­δει­κνύει ως πραγματολογικό λάθος στον γράψαντα και συστήνει την διόρ­θωσή του. Δεν πάει να αυγατίσει με τέτοιου είδους φτηνιάρικες και κομπλεξικές ευ­καιρίες! Αυτές οι ενέργειες αποδει­κνύουν πολύ χαμηλό και σκόπιμο επίπεδο και προδίδουν το ποιόν του χαρακτήρα αυτών των υπο­κει­μένων! Διότι το ζήτημα είναι η ανεύρεση της αλή­θειας και όχι ποιος θα καταφέρει όσα πιο πολλά αντικανονικά χτυ­πήματα μπορεί για να νικήσει μια αντικανονική πυγμα­χία. Βεβαίως, τα επι­γράμματα και τα ποιήματα του Παλλαδά περιέχουν πάρα πολλές και βαθιές φιλο­σο­φι­κές σκέψεις και ημπορούν να κεντρίσουν πολλές φιλοσοφικές και ιστορικές συζη­τήσεις.

Δεύτερο: Αυτές οι «υπερδιάνοιες» δεν σκέφτηκαν(;) ότι όσο φαντα­σμέ­νος και να ήμουν δεν θα ήταν δυνατόν να γράψω αυτά εδώ επειδή έτσι μου κα­τέ­βηκαν στην ξε­ρή ουρανοκατέ­βα­τα! Βλέπετε δεν με φωτίζει, όπως αυτούς, το Άγιο Πνεύμα! Αυτό σημαίνει ότι εγώ και οποιοσδήποτε άλλος σοβαρός με­λετητής και ερευνητής δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει με την φαντα­σία του: το όνομα, τα επιγράμματα εις άπ­ταιστο γλώσσα της εποχής εκείνης, τις χρο­νολογίες και τα τοπωνύμια. Αλλά βλέ­πετε: όποιος έχει την μύγα του μυθομανή, του ψευδεπίγραφου, του απόκρυφου, κλπ, μυγι­ά­ζεται!

Τρίτο: Ή δεν έψαξαν καλά στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, ή η σελί­δα της έλλειπε απ’ αυτήν που είχαν στα χέρια τους ή κάτι άλλο συνέβη! Στην Μιννε­σότα που διαμένω και γράφω δεν έκανα τον κόπο να κουβαλήσω μαζί μου πάνω από τρι­άν­τα βαρείς τόμους της Μεγάλης Ελ­ληνικής Εγκυκλοπαίδειας και να την ψάξω μό­νος μου. Αν όμως δεν το δω με τα μάτια μου, δεν πιστεύω ούτε προς στιγμήν ότι αυτή η μεγάλη εγκυκλοπαίδεια δεν αναφέρει τον Παλλαδά. Βεβαίως έχομε στην διάθεσή μας την Encyclopaedia Britan­nica και την Encyclοpaedia Americana. Αυτοί οι «κύρι­οι» λοιπόν πρέπει να ψεύδονται ασύστολα ξανά και ξανά, ή είναι εντελώς απρό­σε­κτοι, ανε­ξέ­ταστοι και «άρπα κόλλα», ή δεν κοίταξαν κα­μιά εγκυκλοπαίδεια, ή η εγκυ­κλοπαίδεια την οποίαν κοίταξαν ήταν κά­ποιο έκτρω­μα της κανονικής Μεγάλης Ελλη­νι­κής Εγκυ­κλοπαίδειας. Τί εμπιστοσύνη να έχει λοιπόν κανείς σε όσα γράφουν και τολμούν να διαδίδουν;

Τέταρτο: Ας υποθέσομε όμως προς στιγμήν ότι πράγματι η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκ­λο­παίδεια δεν αναφέρει τίποτα για τον Παλλαδά. Τότε τί σημαίνει αυτό; Απ­λού­στατα αυτό σημαίνει ότι η Με­γάλη Ελληνική Εγκυ­κλοπαίδεια έχει ένα κενό σ’ αυ­τό το σημείο και πρέπει να συμ­πληρωθεί. Ή μπορεί και να σημαίνει ότι δεν είναι κα­λή, πλήρης και αντικειμενική εγκυ­κλο­παίδεια. Εν τοιαύτη περιπτώσει ας είναι καλά τό­σες άλλες ξενόγλωσσες εγκυκλοπαίδειες που τον αναφέρουν, αφού η Ελληνι­κή δεν τον καταδέ­χτηκε (και πά­λι, μόνο αν αυτό είναι αλήθεια που δεν το πιστεύω) και έτσι πολλοί Νεο-Έλληνες Νεο-Χριστιανοί μαχητές του Γιεσούαχ είναι πάρα πολύ χα­ρού­με­νοι γι’ αυτό! Πάρα πολύ ωραία!

  Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν αναφέρομε ότι:

(1) Το όνομα του Παλλαδά το αναφέρει ο συγγραφέας Μάριος Βερέττας στο βιβλίο του «Μέγα Ονομαστικό» σελίδα 339, έκδοση τρίτη, 1997, και συγκεκριμένα γράφει:

«Παλλαδάς επιγραμματογράφος από την Αλεξάνδρεια ή τη Χαλκίδα,

σύγ­χρο­νος τού Θεμίστιου.»

(2) Στην σελίδα 225 της Ανθολογίας της Αρχαίας Ελληνικής Λυρικής Ποιή­σε­ως του καθη­γη­τού του Πανεπιστημίου Αθηνών Σίμου Μενάρδου με τίτλο: «Στέ­φα­­νος», ευρίσκομε περί Παλλαδά τα εξής εισαγωγικά στοιχεία:

«ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

(Περίπου 365-420 μ. Χ.).

Ο πικρότατος τών Ελλήνων επιγραμματοποιών, πτωχοδάσκαλος τής Αλεξαν­δρείας, εμυκτήρισε, πλήν τών άλλων, τά πλήθη τών μοναχών τής Αιγύπτου καί όταν οι Χριστιανοί ελιθοβόλησαν τήν Υπατίαν, έγραψε στίχους εις τιμήν της. Σώζονται πλέον ή 150 επιγράμματά του, όπου ειρωνεύεται τά θρησκευτικά δόγματα καί τάς φι­λοσοφικάς θεωρίας, εφάμιλλος τών μεγάλων σαρκαστών, τού Ιουβενάλι, τού Σουίφτ καί τού Βολταίρου. Υπερέχει κυρίως εις τήν σοβαρότητα τού σαρκασμού.»

(3) Αυτά τα λόγια λοιπόν αποτελούν την εισαγωγή των επιγραμμάτων του Παλλαδά στο ανωτέρω βιβλίο του κυρίου καθηγητή. Τα επιγράμματα αυτά έφτασαν στα χέρια μου μέσω συγγενικού μου προσώπου που του τα έδωσε Πορτογάλος συλ­λέ­κτης και ερευ­νητής του Παλλαδά, αφού η άγνοια και η αχαριστία των περισ­σοτέ­ρων Νεο­ελ­λή­νων και δη των Χριστιανών «του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού(;)» τον έχει εξαφανίσει από το Ελληνικό προ­σκήνιο. Έχει με­τα­φραστεί ακόμα και στα Πορτο­γαλικά, αλλά οι νεοέλληνες Χριστιανοί τον αγνοούν και επαίρονται διά την άγ­νοιάν τους.

(4) Ακολούθως αναγράφω μετάφραση, από τα Γαλλικά, όλων όσων αναφέρει εισαγωγικά περί Παλλαδά η γνωστή Γαλ­λί­δα φιλέλλην, καθηγήτρια, λογοτέχνις, και μέλος της γαλλικής ακαδημίας, Marguerite Yourcenar. Αυτά τα αναφέρει ως εισα­γωγή στα επιγράμματά του, εντός της Ανθολογίας της Αρχαίας Ελληνικής Λυρικής Ποιή­σεως την οποίαν η ίδια εξέδωσε με τί­τλο: “La Couronne et la Lyre” («Ο Στέ­φα­νος και η Λύρα»). Ευτυχώς που βρέθηκε μια Γαλλίδα να μας βάλλει τα γυαλιά, αφού οι αχά­ρι­στοι Νε­ο­έλληνες και προπάντων οι Ελληνοχριστιανοί αγνοούν τους Αρχαί­ους Έλ­ληνες ποιητές κλπ., και όχι μόνο χαίρονται για την άγνοια τους αλλά προσπα­θούν και να την προωθήσουν! Οπότε αφού διαβάσετε το κείμενο αυτό της Γαλλίδας καθη­γήτριας, κρίνετε και βγάλετε πολλά σπουδαία συμπερά­σμα­τα που έπονται από τα πο­λύ σπου­δαία στοιχεία που περιέχει και τα οποία καλείστε να υπογραμμίσετε.

«ΠΑΛΛΑΔΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια κατά τα τέλη του 4^ου μ. Χ. αιώνα, ο Παλλαδάς είναι μια παράξενη μορφή αυτής της μεταβατικής εποχής, του λυκόφωτος ανάμεσα στον θάνατο του αρχαίου κόσμου και τον θρίαμβο του επίσημου Χριστιανισμού.

Από τα εκατόν πενήντα επιγράμματά του που έχουν περιληφθεί στην Πα­λα­τι­νή Ανθολογία [*], τα τρία τέταρτα είναι σχεδόν αδιάφορα, ή παρουσιάζουν ενδια­φέ­ρον μόνο ως πορτραίτο του δημιουργού τους. Τα υπόλοιπα διασκεδάζουν, ξαφνιά­ζουν, αναστατώνουν.

[Υποσημείωση *: Η Παλατινή Ανθολογία είναι μια συλλογή των Αρχαίων Ελλήνων Λυρικών Ποιητών. Περιλαμβάνει σχεδόν όλα όσα έχουν διασωθεί απ’ αυτούς τους μεγάλους ποιητές, τα οποία, εξ όσων γνωρίζομε, είναι πάρα πολύ ολίγα σε σχέση με όλα όσα είχαν γράψει. Ας είναι καλά οι Χριστιανοί που κατέστρεψαν και εξαφάνισαν σχεδόν τα πάντα... Αλλιώς πώς θα είχαν γίνει κατεστημένο εδώ και πολλά χρόνια μέ­χρι και σήμερον!]

Ήταν εθνικός, όπως οι περισσότεροι λόγιοι της εποχής του, ─ που βαθιά δια­ποτισμένοι από τον αρχαίο πολιτισμό ─ δεν μπορούσαν να αποσυνδεθούν από τους Θεούς του Ομήρου. Γραμματοδιδάσκαλος στην Αλεξάνδρεια, απεκόμισε από το επάγ­γελμά του απογοητεύσεις, αφού απολύθηκε από τον εργοδότη του, τον γραμ­μα­τικό Δοσίθεο. Απένταρος, εμφανίζεται να πωλεί ποιήματα του Καλλιμάχου και του Πινδά­ρου για να ζήσει την γυναίκα του, που δεν την αγαπούσε, και να συντηρήσει το φτω­χικό νοικοκυριό του. Κάπου εξομολογείται ότι έχει κουραστεί από τους συζυ­γι­κούς καυγάδες, αλλά και από το να ακούει ολοχρονίς τους μαθητές του να συλλα­βί­ζουν την «Μήνιν Αχιλήος» (την οργήν του Αχιλλέως), την πρώτη ραψωδία της Ιλιά­δος απ’ όπου οι Αρχαίοι αν­τλού­σαν παραδείγματα και συνήγαν γραμματικούς κανό­νες. Είναι ένας φτωχοφου­κα­ράς και συνάμα σχολαστικός, με όλα τα συνακόλουθα ελαττώματα: άχαρα δασκαλί­στικα αστεία· απληστία παρασίτου για τα δείπνα που προσφέρονται στην πόλη· γκρί­νια όταν διαπιστώνει ότι δεν σερβίρονται σπουδαία κρασιά στο τραπέζι όπου βρίσκε­ται ή ότι το φαγητό είναι κατώτερο των προσδοκιών που δημιουργούν τα ωραία αση­μικά. Ωστόσο, αυτός ο Αλεξανδρινός μικροαστός, χαίρεται ακόμα κάποια ψιχία δια­νοη­τι­κής πολυτελείας ─ ό,τι απομένει από έναν λαμ­πρό πολιτισμό που οδεύει προς το τέ­λος. Πηγαίνει στο θέατρο να δει κλασικά έργα ή μίμους και έχει τη στυφή ευχαρί­στη­ση να ειρωνευτεί τους ηθοποιούς. Το υψηλού ύφους επίγραμμα το οποίο τον εμ­φανίζει να παρακολουθεί τα μαθήματα της Υπατίας ─ διαπρε­πούς μαθηματικού και φιλοσόφου, η οποία δολοφονήθηκε άγρια το 415 στους δρόμους της Αλεξανδρείας από τον χριστι­α­νι­κό συρφετό ─ μάλλον θα πρέπει να το έγραψε στα χρόνια των σπουδών του· αν είχε γραφεί μετά τον θάνατο αυτής της μεγάλης γυναικείας φυσιο­γνωμίας, η πικρία και η φρίκη θα το είχαν σίγουρα διαπο­τί­σει.

Εξ άλλου, αυτός ο Έλληνας, που έγινε μάρτυρας της δίωξης των εθνικών από τον Θεοδόσιο και, εν συνεχεία, της απαγόρευσης της θρησκείας τους από τον Αρκά­διο, σημειώνει αυτή την αλλαγή καταστάσεως με τρόπο που βλέπουν τα γεγονότα οι περισσότεροι σύγχρονοι του: από σκοπιά ανεκδοτολογική ή με αναφορές φαινομε­νι­κά ασήμαντες, που εντούτοις στο έργο του εναλλάσσονται με σύντομα ποιήματα, έκ­φραση βαθιάς θλίψης, για τα οποία θα μιλήσομε παρακάτω. Αισθανόμαστε ότι συχνά συνοδεύει τους αστεϊσμούς του με έναν πικρό μορφασμό, όταν π. χ. μιλάει για τα χάλκινα αγάλματα των Θεών που καταλήγουν στο χυτήριο ή μεταμφιέζονται σε Χρι­στιανούς αγίους, για μια εταίρα που, αφού δεν μπορεί πια να ορκίζεται στους δώ­δεκα Θεούς, θα ορκίζεται στους δώδεκα αποστόλους. Μισεί τους μοναχούς της ερήμου, δήθεν «μοναχούς», που ως ένοπλες ομάδες κατεβαίνουν στην Αλεξάνδρεια για να εξ­εγείρουν τον όχλο· μισεί, όπως μάλλον θα κάναμε και ‘μεις στη θέση του, τον επι­θε­τι­κό δογματισμό, που ήταν για τους μη Χριστιανούς η άμεσα ορατή πλευρά της νέας δι­δασκαλίας. Οι στίχοι του για τους «Έλληνες», δηλαδή τους Εθνικούς (είναι ενδει­κτι­κό ότι για ένα διάστημα η ίδια λέξη δηλώνει και τις δύο έν­νοιες) που επιζούν έκ­π­λη­κτοι σε μια κοινωνία όπου όλα όσα είχαν γι’ αυτούς αξία μοιάζουν νεκρά, είναι μια από τις πικρότερες διαπιστώσεις που έχομε για το τέλος ενός κόσμου.

Όπως οι προσωπικές μικροαπογοητεύσεις του Παλλαδά έρχονται (για μας τουλάχιστον) σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την τραγικο-κωμωδία μιας θρησκείας και μιας κοινωνίας που μεταμορφώνεται, το ίδιο και η πικρία για έναν ετοιμοθάνατο πολιτισμό υποτάσσεται, για ‘κείνον, στην τραγική αίσθηση της ανθρώπινης μοίρας γενικότερα. Βεβαίως, η έλλειψη αυταπάτης υπήρξε πάντοτε Ελληνική αρετή: είναι αδύνατο να περιγραφεί με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι στον Σόλωνα ή τον Θέογνι η διπλή τραγωδία της ζωής και του θανάτου. Αλλά για κείνους η ζωή συνδυάζει σκλη­ρότητα και ευγένεια. Η ασχήμια και η ποταπότητα του σαρκίου αποτελεί, αντιθέτως, μια σχεδόν νοσηρή έμμονη ιδέα για τον Παλλαδά. Στην πραγματικότητα, η απαξι­ω­τι­κή αυτή στάση είναι καινούργια για τους ποιητές, αλλά όχι για τους φιλοσόφους: οι κυνικοί και οι στωικοί τα είχαν ήδη πει όλα αυτά ─ κυρίως για να ενδυναμώσουν και να εξαίρουν, μέσω της αντίθεσης, την ανθρώπινη ψυχή. Ο Παλλάδάς πιστεύει λιγό­τε­ρο στις δυνατότητες του ανθρώπου. Εντούτοις δεν σκέπτεται όπως οι μοναχοί τους οποίους χλευάζει, αλλά και τους μοιάζει όσον αφορά την περιφρόνηση της σάρκας, να καταφύγει στην έρημο εγκαταλείποντας έναν κόσμο παραδομένο στο κακό. Αλλά ού­τε και τα μεγαλειώδη όνειρα του νεοπλατωνισμού και του ερημιτισμού ─ το κατα­φύ­γιο των εκλεκτότερων πνευμάτων μεταξύ των συγχρόνων εθνικών ─ του ταιριά­ζουν· και είναι, μεταξύ άλλων, αυτή η έλλειψη ορμής που τον καθιστά αξιόπιστο μάρ­τυρα μιας σκοτεινής νύχτας. Οι στίχοι αυτού του φτωχοδάσκαλου της αλεξανδρινής σχο­λής προεικονίζουν κάποτε τους βαρύθυμους μονόλογους του Hamlet στον Shakespeare, την καυστική σάτιρα του Swift, τη μελαγχολική ονειροπόληση του Baudelaire. Τις στιγμές αυτές ο Παλλαδάς ανήκει στη μεγάλη ποίηση.»

Ενώ αυτά μας έχει γράψει η Γαλλίδα φιλέλλην Marguerite Yourcenar, με­ρικοί νε­ο­έλληνες Χριστιανοί καυχώνται ότι η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τον αγνοεί, και χαίρονται γι’ αυτό, και ότι τέτοιο πρόσωπο είναι δημιούργημα της φαν­τα­σίας του Ιωάννου, Νεοκλέους Φιλαδέλφου, Μ. Ρούσσου. Πολύ κολακευτικοί αυτοί οι ισχυ­ρι­σμοί για την δύναμη και την ικανότητα της φαντασίας του Νεοκλέους! Αυτά είναι τα χάλια τους και τα φρικτά χάλια της σημερινής Ελλάδος!

Επειδή ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα περίσταση, υπενθυμίζω εδώ το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο μου «Κατά της Χρι­στι­α­νικής Απολογητικής», πε­ρί των μέσων των οποίων μετέρχονται όλοι αυτοί οι χριστιανάρες προκειμένου να επιτύχουν με κά­θε θεμιτό και αθέμιτο μέσο «τον ύψι­στον σκοπόν τους προς δόξαν Γιαχβέχ και του υιού του, Γιεσούαχ»:

«Όπως λοιπόν ο αείμνηστος Robert Taylor [1] μας γράφει συ­χνά στα συγ­γ­ράμματά [2] του, το πιο πειστικό, κατά τη γνώμη του, κριτήριο για την απόρριψη της ιστο­ρικότητας του Ιη­σού και όλων όσων πρεσβεύει η Χριστιανική θρη­σκεία είναι το ότι ο ίδι­ος και όλοι οι ορ­θολογιστές και σκε­πτικιστές μέχρι την εποχή του έπρεπε να υπο­φέ­ρουν στον μέγιστο βα­θμό το μίσος, την ατιμία, τη διαβολή και στο τέλος φυ­λα­κί­σεις και βασανι­στήρια από τους Χριστιανούς απολογητές και αξιωματού­χους, για τις ερωτήσεις και αν­τιρρήσεις που τους υπ­έβαλαν. Έχομε βεβαίως το θεολογικό πα­ράδειγμα του Απο­στόλου Παύλου: Α΄ Πρός Τι­μόθεον 1: 20:

«ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους παρέδωκα τω σατανά, ίνα παι­δευ­θώσι μη βλασφημείν.»

Ο Παύλος ξέρει καλά να διαβολοστέλλει, όπως το είχε ξανακάνει στην Α΄ Πρός Κο­ριν­θίους 5: 5! Βλέπε και Β΄ Πρός Τιμόθεον 2: 16-18:

«τας δε βε­βή­λους κενοφωνίας πε­ρι­ΐστασο· επί πλείον γαρ προκό­ψουσιν ασε­βείας, και ο λόγος αυτών ως γάγγραινα νομήν έξει· ων εστιν Υμέναιος και Φι­λητός, οίτινες περί την αλήθειαν ηστόχη­σαν, λέγοντες την ανά­στα­σιν ήδη γεγονέναι, και ανατρέπουσι την τινων πίστιν.».

Έτσι και ο Taylor, εκτός από διάφορα χρηματικά πρόστιμα που του επε­βλήθησαν, υβ­ρί­στηκε, συκο­φαντήθηκε και στο τέλος φυλακί­στηκε και βασα­νί­στηκε δύο φορές. Στα συγ­γράμματά του λοιπόν γράφει αρκετές φορές ότι επί τέλους κατάλα­βε, εξ ιδίας πεί­ρας, ποια είναι τα μόνα πει­στικά και αποστο­μωτικά επι­χει­ρήματα των Χρι­στι­α­νών... Δυστυ­χώς, και η ση­με­ρινή κα­τάσταση οδηγεί σταθερά την κοινω­νία στον ίδιο βλακώδη και τυ­ραννικό με­σαί­ω­να, αν δεν αντιδράσουν όλοι όσοι καταλαβαίνουν πέ­ραν των θρη­σκευ­τι­κών πίστεων και δεισι­δαιμονιών. Τα μεγάλα πνεύ­ματα οφείλουν να κάνουν κάτι πάλι, αλλιώς μαύρες και σκο­τεινές μέρες περιμένουν την αν­θρω­πό­τη­τα...

[Υποσημείωση 1: Robert Taylor, Edmon­ton της Αγγλίας 18-8-1784, Tours της Γαλ­λί­ας 5 - 6 - 1844. Αγγλικανός ευαγγελικός ιερέας που απεσκίρτησε από τον Χριστιανισ­μό όταν μελέτησε αρκετά και ανε­κά­λυ­ψε την τρομακτική αν­τιφα­τι­κό­τη­τα, τα λάθη, την ανακολουθία και την καταστροφικότητα αυτής της θρη­σκείας. Στο τέλος κατέ­ληξε απ­λώς θεϊστής όπως γράφει ο ίδιος.]

[Υποσημείωση 2: (1) The Diegesis, Kessinger Publishing, or Health Rese­arch Publications. (2) Syntagma of the Evidence of the Christian Religion, Kessinger Publishing. (3) The Devil’s Pulpit, Kessinger Publishing.]»

(5) Τελειώνοντας με τον Παλλάδα αναγράφω άλλο ένα λακωνικό επίγραμμά του το οποίο παρά την συντομία του φα­νερώνει πολύ περιγραφικά και νοηματικά όλη την μανία και την «εκτίμηση» των Χριστιανών της εποχής του εναντίον των έργων τέχνης, των αγαλμάτων, του έρωτα, κλπ:

Χαλκοτύπος τόν Έρωτα μεταλλάξας επόησε

τήγανον, ουκ αλόγως όττι καί αυτό φλέγει.

(Οι λέξεις «επόησε» και «όττι» δεν είναι λάθος. Ο ποιητής τις γράφει έτσι.) Εδώ βέ­βαια θα κάνομε ερμηνεία και όχι απλώς μετάφραση:

«Ένας (χριστιανός) χαλκουργός αφού έλειωσε το χάλκινο αγαλματίδιο του (Θε­ού) Έρωτα έφτιαξε (ένα) τηγάνι. [Και ο ποιητής συνεχίζει με το θλι­βε­ρό και σκωπτικό ύφος: ] Δεν έπραξε όμως παράλογα καθ’ ότι και αυτό (το τηγά­νι) καίει (όπως και ο έρωτας).»

Σας άρεσε; Μήπως πίσω απ’ αυτό το τηγάνι βλέπετε και την κονιορτοποίηση των Ελ­ληνικών έργων τέχνης, των βιβλιοθηκών, των κτηρίων (αληθινών θαυμάτων του κό­σ­μου), των αρχών και αισθημάτων του Ελληνικού πολιτισμού; Τί λέτε; Εμείς έχο­με πει και γράψει πολλά. Τώρα είναι η σειρά σας αγαπητοί ανα­γνώ­στες. Κρίνετε, επε­κ­τεί­νε­τε και κάνετε και ‘σεις το κατά δύναμη.

Ολίγα ακόμα ψεύδη των νεοελλήνων νεοχριστιανών απολογητών

Υπάρχει μια ανώνυμη ομάδα που κρύβεται και έχει αυτοονομαστεί «ορθό­δο­ξη ομάδα δογματικής έρευνας, ή ΟΟDE», η οποία έχει διασπείρει πλείστα όσα ψεύδη εναν­τίον μου, μερικά από τα οποία είναι επί προσωπικού επιπέδου ενώ κανένας τους δεν με γνωρίζει προσωπικώς, και έχει διαπράξει πάρα πολλές εσκεμμένες δια­στρε­βλώσεις εναντίον των γραπτών μου.

Πολλές φορές τους έχω διαμηνύσει ότι είμαι αθεϊστής σύμφωνα με τους ορι­σμούς των Russell και Wittgenstein, όπως έχω αναλύ­σει το άρθρο μου «Περί Σκεπτι­κισμού», αλλά αυτοί επιμένουν να διασπείρουν ότι εί­μαι παγανιστής, ειδωλολάτρης, πολυθεϊστής, νεοπαγανιστής, όργανο του σατα­νά, δή­θεν άθεος, κλπ. Σαν από­δει­ξη παρουσιά­ζουν το γεγονός ότι έχω φίλους και συνεργάτες αρχαιόφιλους, κλπ. Τα ίδια έχουν διασπείρει και για τον κ. Μ. Θ. Καλό­που­λο, ο οποίος σαφώς και απε­ριφράστως τους έχει δηλώσει ότι δεν έχει μεταφυσικές ανησυχίες και είναι σκε­πτικιστής. Καλά και σώνει θέλουν να πούνε ότι δεν έχομε το θάρρος της γνώμης μας και του τι είμα­σ­τε για να ομολογήσομε ευθαρσώς και απεριφράστως αυτό που εμείς είμαστε, αλλά όπως θέλουν να πιστεύουν υποκρινόμαστε. Φαί­νεται ότι σύμφω­να με την λογική τους και την ψυχολογική ανάλυση του φαινομένου της προ­βολής, επειδή αυ­τοί έχουν και υποφέρουν απ’ αυτό το σύμπλεγμα, το ίδιο πρέπει να συμβαί­νει και με όλους τους άλλους.

Σε ένα άρθρο τους με τίτλο: «Ήταν η "αποκοπή" εκτέλεση ή ευνουχισμός;» προσπαθούν να δώσουν μια κάποια απάντηση στο ένα και μόνον χιλιοστό του άρ­θρου μου «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...». (Εξετάστε το άρθρο αυτό προσεκτικά!). Εκεί λοιπόν αρχίζουν με την εξής εισαγωγή:

«Μεταξύ πολλών άλλων κακοηθειών και διαστρεβλώσεων, σε ένα ανόη­το και κακοήθες κείμενο που κυκλοφορεί μεταξύ αθεοπαγανιστών ο δή­θεν άθεος (στην πραγματικότητα φανατικός αντιχριστιανός συνερ­γάτης των πολυθεϊστών) Ι. Ρούσσος, ισχυρίζεται ότι στο χωρίο Γαλάτας 5/ε: 12, υπάρχει δήθεν η ιδεολογική θεμελίωση της... Ιεράς Εξέτασης. Όμως τα στοιχεία δείχνουν διαφορετικά πράγ­ματα...

1. Ένα διαστρεβλωτικό αντιχριστιανικό κείμενο

Ο λόγος γίνεται για ένα κείμενο, που στο ξεκίνημά του, αυτοπροβάλλεται ως εξής:

[Σ’ αυτό το σημείο παραθέτουν την δική μου ένθετη εισαγωγή στο δεύτερο μέρος του άρθρου μου «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...». Το δεύτερο μέρος έχει ως θέμα την Ιεράν Εξέτασιν σε όλο το μήκος και το πλάτος του Χριστιανισμού. Αυτά λοιπόν δεν τα γράφω στο ξεκίνημα, στο πρώτο μέρος δηλαδή, αυτού του άρθρου όπως ψευδώς επικαλούνται (άλλο ένα εσκεμμένο ψεματάκι τους). Στην εισαγωγή αυτή λοιπόν γράφω τα εξής: ]

"Η Θεολογική Θεμελίωση της Ιεράς Εξετάσεως

[Μετάφραση των συνοπτικών αλ­λά πολύ περιεκτικών σελίδων 519-537, περί της θε­ο­λογικής και δογματικής θεμελι­ώ­σεως της Ιεράς Εξετάσεως και μιας σύντομης αλλά πολύ κατατοπιστικής ιστορικής διαδρομής της, του εξαιρετικού ερευνητικού συγ­γράμματος: History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας μέχρι το Έτος 200), by Charles B. Waite, A. M., Fifth Edition – Revised. Chicago, 1900. Ο με­ταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον ση­μειώσεις, πληροφορίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και έναν μικρό επίλογο.]"

(Η μετάφραση ενός κειμένου μπορεί να εισάγεται με μια εισαγωγή του μεταφρα­στή. Δεν είναι καθόλου ασύνηθες, αλλά πολύ συνηθισμένο και υποβοηθητικό.)

Και συνεχίζουν αυτοί με τα ακόλουθα:

Μεταφραστής του κειμένου, είναι ο φανατικός αντιχριστιανός και ψευτο-αθεϊστής Ιωάννης Ρούσσος, που κατά τη δική του μαρτυρία εδώ, έχει αλλοιώσει και το πρω­τό­τυ­πο κείμενο. Δεν γνωρίζομε σε ποιο βαθμό το αλλοίωσε. Πιθανόν λοιπόν οι κακο­ή­θειες που αναφέρονται στο κείμενο που κυκλοφορεί στα Ελληνικά να ανήκουν στον συγγραφέα του κειμένου, πιθανόν όμως, να έχουν κατασκευαστεί από τον μεταφρα­σ­τή Ρούσσο, κατά τη συνήθειά του να διαστρέφει τα πάντα, για να κατηγορήσει τον Χριστιανισμό με πλαστά επιχειρήματα. Όπως κι αν έχει το θέμα, επί μέρους σημεία του κειμένου εκείνου είναι ήδη απαντημένα στην ιστοσελίδα μας, όπως έχομε ήδη αναφέρει αλλού και την απάντηση σε αυτό που θα εξετάσομε σή­μερα. Μόνο που στην παρούσα μελέτη θα το αναπτύξομε περισσότερο, αποδει­κνύ­οντας την πραγμα­τική σημασία του χωρίου που διαστρέφεται από τους συντελεστές του κειμένου.

Σκοπός των αντιχριστιανών διαστρεβλωτών, είναι να ταυτίσουν την αληθινή Εκ­κλησία του Χριστού, με τους αιρετικούς ιεροεξεταστές του Πάπα. Και επιπλέον, να θεμελιώσουν δήθεν την Ιερά Εξέταση στη Χριστιανική πίστη, ώστε να μη γίνει φα­νερό ότι είχε θεμελιωθεί από τον Πλάτωνα και τον αρχαιοελληνικό πολυθεϊσμό. Με την απάντησή μας στο επί μέρους (προς το παρόν) αυτό σημείο, θα δείξομε επίσης και την αναξιοπιστία, τόσο του κειμένου εν γένει, όσο και των συντελεστών του αθεο-παγανιστών. Πιθανόν ο Ρούσσος να αλλοιώσει το κείμενο ΜΕΤΑ την απάντησή μας, μια και διαρκώς αλλάζει τα κείμενα που κυκλοφορούν από αυτόν, παρ' όλα αυτά, εμείς θα απαντήσομε στο κείμενο, όπως ακριβώς το έχομε στα χέρια μας στη σημερινή νεότερη κατάστασή του.

[Κλπ.]

Ενταύθα λοιπόν συνεχίζω εγώ και απαντώ. Ιδού τα εσκεμμένα ψέματα που δημο­σι­εύ­ουν στα κείμενά τους αυ­τά τα χαμερπή και ασύστολα όντα, τα οποία στερούνται και ίχνος αν­δρι­σμού και διά τούτο κρύβονται και τελούν εν ανωνυμία, παρ’ ότι η κρα­τι­κο­δί­αιτη και πανίσχυρη εκκλησία ΑΟΕΕ είναι κράτος εν κράτει και κάνει ό,τι επι­θυ­μήσει.

1.    ο δήθεν άθεος (στην πραγματικότητα φανατικός αντιχριστιανός συνερ­γάτης των πολυθεϊστών) Ι. Ρούσσος.  Μιλήσαμε περί του «δήθεν άθε­ος» και όλων αυτών των συναφών ψευδών ισχυρισμών ολίγο παραπάνω. Βλέ­πετε και μόνοι σας τους υποθετικούς ισχυρισμούς των και τη λάσπη εναντίον άλλων ατόμων, εδώ εμού προσωπικά. Βεβαίως αυτοί προβάλλουν παντού την αλλο­πρόσαλλη θέση, εφ’ ενός μεν ότι ουδείς δύναται να είναι άθεος, είναι φυ­σικός νόμος και αξίωμα γι’ αυτούς, εφ’ ετέ­ρου δε ότι ο αθεϊσμός είναι θρη­σκεία. Γι’ αυτούς λοιπόν υπάρχει θρησκεία χωρίς κανέναν οπαδό. Η΄ ίσως νο­μί­ζουν ότι η λέξη άθεος είναι ύβρις! Αφού η Βί­βλος τους είναι πλήρης αντι­φάσεων τί πειράζει να προσθέσουν και αυτοί μερικές δι­κές τους! Δυστυχώς γι’ αυ­τούς, ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο, εκτός και οι λέξεις «άθεος ή αθε­ϊ­στής» και «αθεϊσμός» δεν έχουν τις καθιερωμένες έννοιες και ορισμούς, αλλά τις έν­νοιες που μόνο αυτοί επέδωσαν και γνωρίζουν. Όταν αλλάζεις τις έν­νοι­ες κα­τά το δοκούν και το συμφέρον τότε «χαίρω πο­λύ!»: Ό,τι θέλεις βγάζεις! Από την κάλτσα, γραβάτα και από το άχυρο, κρέας! Τους δια­μηνύω λοιπόν ότι: Και άθεοι υπάρχουν και ο αθεϊσμός όχι μόνο δεν είναι θρη­σκεία αλλά απο­τε­λεί την κατάργηση των θρησκειών, όπως έχομε αποδείξει στο άρθρο μας Περί Σκεπτικισμού και όπως πολλοί διάσημοι άθεοι διανοητές και ερευνητές έχουν ανα­πτύξει και αναλύσει. Δυστυ­χώς αυτή η αλ­λοπρό­σ­αλ­λη θέση προ­βάλλεται και από άλ­λους μεταξύ των οποίων υπάρχουν μερικοί φίλοι και γνω­στοί μου. Όλοι τους κάνουν μεγάλο λάθος!

Ο μόνος χαρα­κτηρισμός που είναι αληθής είναι ότι είμαι αντιχρι­στι­α­νός. Αυτό ουδέποτε το αρνήθηκα και παντού το ανακοινώνω ευθαρσώς και επωνύμως! Αυτοί κοιμόνται με την ιδέα ότι με το να με αποκαλούν αντιχρι­στιανό μου κά­νουν κακό και δυσ­φή­μιση. Αντιθέτως μου κάνουν καλό και μου προσά­πτουν ένα κολακευτικό και προοδευτικό επίθετο! Τέρμα όλα όσα ήταν γι’ αυ­τούς δε­δομένα πριν ολίγα χρόνια, όταν είχαν μονά–ζυγά δικά τους. Τώ­ρα ήλ­θε η ώρα να καταγγελθεί ο Χριστιανισμός συλλήβδην για απάτη, απο­βλά­κω­ση, διασυρ­μό, εκμετάλλευση, άπειρα κατά συρροήν εγκλήματα, ιερές εξετάσεις, κλπ, και θα κληθούν «λό­γον διδόναι εν τή αγο­ρά». Ο υπερ-ρατσισ­μός και το μονο­πώλιο γνώσεως και μαθή­σεως που ασκούσαν μέχρι προ τίνος: «μόνο εμείς και κα­νέ­νας άλ­λος», «μόνο ό,τι λέμε εμείς και όλοι οι άλ­λοι θα φεύ­γουν από την μέ­ση με οποιο­δή­πο­τε μέσο», και όλες αυτές οι κακοήθεις και απόλυτα ρατσιστι­κές απαιτήσεις τους, έφτα­σαν στο τέλος τους. Τώρα θα κα­ταγγελ­θούν και θα μηνυ­θούν για όλα αυτά τα αισχρότερα και μεγαλύτερα εγκ­λή­ματα κατά του πολι­τι­σμού και της ανθρώ­πι­νης ιστορίας και να δούμε τί θα βρού­νε να πούνε ή που θα πάνε να κρυφτού­νε. Πολλές και διάφορες εται­ρείες που έχουν δημι­ουργη­θεί αλλά και πολλά διαφωτισμένα άτο­μα κεχωρισ­μένως εργάζονται ήδη σ’ αυτήν την μεγά­λης ιστορικής σημασίας καταγγελία! Οι καιροί άλλαξαν! Μπο­ρεί αυτοί να χρησι­μοποιούν το διαδίκτυο ανωνύμως, αλ­λά οι άλλοι το χρησι­μοποιούν πολύ καλ­λίτερα και επωνύμως!

  Συνεργάτης των πολυθεϊστών κ. α. είμαι μόνο στον τομέα του αν­τι­χρι­στια_­νι­κού αγώ­να. Αυτό δεν έγινε λόγω αορίστου φανατι­σμού, αλλά κατό­πιν εκτε­νούς, χρονοβόρας, πολυέξοδης και αμερόληπτης με­λέτης και έρευνας. Εί­ναι μοιραίο, θλιβερό και κα­τα­θλιπτικό το παράδοξο γεγονός ότι ακόμα και σή­με­ρα τόσα εκα­τομ­μύρια ετερό­κλητοι λαοί ομολογούν ότι πιστεύουν σε μια κα­ταστροφική, αντι­φατική και ιδιάζουσα αίρεση του Ιουδα­ϊ­σμού, η οποία προ­ήλθε από την έρημο της Υπερ­ι­ορδανίας και της Πε­τραίας Αραβίας και η οποία ερήμωσε και κατά­στρεψε τα πάντα. Λέμε και τονίζομε: «ομολογούν», διότι απ’ αυτούς το 99% δεν γνωρίσει τίποτα σχεδόν περί της θεολογίας και των δογμάτων που πρε­σβεύει αυτή η ξενόφερτη, αντιφατική και καταστροφι­κή δοξασία. Είναι όντως θλιβερό το γεγονός να ρωτάς τους Χριστιανούς τί εί­ναι αυτά που πι­στεύ­ουν, και πέραν μερικών στερεοτύπων απαντήσεων τύπου: πιστεύομε στον Χρι­στό, στον Θεό, στην αγάπη, κλπ, σχε­δόν όλοι απαντάνε: «Δεν ξέρομε!». Ο δε τρόπος ζωής σχεδόν όλων πόρρω απέχει από τις επιτα­γές της χριστιανικής δογματικής στην οποία υποτίθεται ότι πιστεύουν χωρίς όμως να την γνωρίζουν. Αλλά και όσοι την γνωρίζουν σχεδόν πάντοτε δεν την εφαρμόζουν, αλλά δικαιολογούν του εαυτούς των με την φτηνιάρικη δικαιο­λογία περί ανθρωπίνων αδυναμιών και ότι στο τέλος με την εξομολόγηθη θα συγχωρεθούν για τις αμαρτίες των!

2.    Ι. Ρούσσος, ισχυρίζεται ότι στο χωρίο Γαλάτας 5/ε: 12, υπάρχει δήθεν η ιδεολογική θεμελίωση της... Ιεράς Εξέτασης.  Αυτό εδώ το στοιχείο αποτε­λεί ένα από τα εκατοντάδες στοιχεία που παραθέτομε μέσα στο άρθρο. Δεν απο­τε­λεί εδώ άποψη του μεταφραστή, ασχέτως αν συμφωνεί ή όχι, αλλά είναι η άποψη του ερευνητή Charles B. Waite, τον οποίον μετέφρασα. Δεν το ισχυ­ρίζομαι εγώ αλλά ο Charles B. Waite, ο οποίος και εφρόντισε να το τεκ­μη­ριώ­σει με διάφορα πολύ πειστικά επιχειρήματα και στοιχεία. Αυτό καθίσ­ταται σαφέστατο σε έναν αμερόληπτο μελετητή με μια καλή μελέτη του άρθ­ρου. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με κουρ­δισμένους συκοφάντες..., τότε τί γίνε­ται;

3.    Μεταφραστής του κειμένου, είναι ο φανατικός αντιχριστιανός και ψευτο-αθεϊστής Ιωάννης Ρούσσος, που κατά τη δική του μαρτυρία εδώ, έχει αλ­λοιώσει και το πρωτότυπο κείμενο. Δεν γνωρίζομε σε ποιο βαθμό το αλ­λοίωσε. Πιθανόν λοιπόν οι κακοήθειες που αναφέρονται στο κείμενο που κυκλοφορεί στα Ελληνικά να ανήκουν στον συγγραφέα του κειμένου, πι­θανόν όμως, να έχουν κατασκευαστεί από τον μεταφραστή Ρούσσο, κα­τά τη συνήθειά του να διαστρέφει τα πάντα, για να κατηγορήσει τον Χριστι­ανισμό με πλαστά επιχειρήματα.  Εδώ εκτός του ότι ομολογούν άγνοια του μεγάλου αυτού έργου του Charles B. Waite, ομολογούν και ότι δεν έκα­ναν τον κόπο να βρούνε αυτό το βιβλίο και να ελέγξουν καλώς κατά πόσο πα­ρα­ποίησα ή διαστρέβλωσα τις σελίδες του μεγάλου αυτού ερευνητή. Εφ’ όσον επιχειρούν μια τέτοια έστω και απειροελάχιστη απάντηση, (ουσιαστικά πρό­κειται για κόντρα για την κόντρα), αν ήταν υπεύθυνοι δεν νομίζετε ότι θα έπ­ρεπε να είχαν προμηθευτεί αυτό το βιβλίο προτού γράψουν και ισχυρισθούν κάτι; Ιδού λοιπόν η αξιοπιστία και η αξιοπρέπειά των! Στην εισαγω­γή μου, για την οποία παρ’ όλα ταύτα επέδειξαν το θράσος να την παραθέ­σουν πράγμα που δεν έκαναν για τις άλλες παραγράφους, εγώ έγραψα: «Ο με­ταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον σημει­ώ­σεις, πληροφο­ρίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και έναν μικρό επί­λογο.». Αυτό πάντα γίνεται και είναι θεμιτό ως συμπλήρωμα σε μεταφράσεις εφ’ όσον ο με­τα­φραστής ξε­χωρίσει τα ιδικά του χωρία από αυτά του συγγραφέα. Ουδεμίαν μαρτυρία και ομολογία έγραψα ή παραδέχτηκα ότι παραποιώ το κείμενο του εξαι­ρετικού αυτού βιβλίου. Το βιβλίο αυτό μιλάει μόνο του, δεν έχει «χρείαν παρα­ποι­ή­σε­ων», όπως έκανε πάντοτε ο δικός τους Ευσέβιος Καισαρείας με ό,τι έπιανε στα χέρια του. Δεν χρειαζόμαστε εμείς ούτε μεταχειριζόμαστε χριστιανικά μέ­σα και κόλπα όπως ο Απόστολος Παύλος! Όποιος λοιπόν κατέχει την αγγλική γλώσσα και έχει αυτό το θαυμάσιο βιβλίο ας ελέγξει την καταλέξει μετά­φρα­σή μου την οποία έκανα πιστή στο πρωτότυπο. Οτιδήποτε είναι δικό μου το θέτω εν­τός αγκυλών [ ] όπως και το προείπα, χω­ρίς να διαστρέψω απολύτως τίποτα από το αρχικό κείμενο. Αλλά όπως γρά­φει ο αγαπητός μου συν­εργάτης και χορηγός Ιωάννης Φραγκούλης «το βαμβάκι μπήχτηκε βαθιά!...».

4.    Όσο για να κατηγορήσομε τον Χριστιανισμό λόγω συνηθείας και με πλασ­τά επιχειρήματα, όπως αυτοί οι ανώνυμοι διαστρεβλωτές ισχυρί­ζον­ται, απαντάμε ως εξής. Τον Χριστιανισμό, για να είμαστε ακριβείς την Εβραι­ογ­νωστικοχριστιανική μάστιγα, δεν τον κατηγορούμε καθόλου αλλά τον καταγ­γέλλομε παγκοσμίως και τον ξεβρακώνομε για να καταδείξομε την ασχημοσύ­νη του. Δεν το κάνομε λόγω συνηθείας αλλά λόγω του «καθή­κοντος του γνώ­στη» και για την κάλυψη του κενού της αμαθείας που έχει δημιουργήσει εδώ και 1800 χρόνια. Μας βα­σανίζει τη συνείδηση το σοφό γνωμικό: «όποιος κρύ­βει αλήθεια καταστρέφει χρυσάφι!». Δεν χρει­αζόμαστε πλαστά ή ψεύτικα επι­χειρήματα καθόλου, όπως αυτοί οι διαστρεβλωτές μονί­μως από τον Παύλο μέχρι και σή­μερον χρησι­μοποιούν! Έχομε άπειρα πραγ­ματικά, ιστορικά, θεο­λογικά, επιστη­μονικά, κλπ, επιχειρή­ματα. Εν ολίγοις επαναλαμβάνομε για να υπενθυμίσομε στον αναγνώστη ότι: (1) Ο Χριστιανισμός είναι η πλέον κατασ­τροφική θρησκεία της ιστορίας του ανθρώπου η οποία επεβλήθη διά παντός είδους βίας, πυρός και σιδήρου, ψέματος και εκφοβισμού. (2) Βα­σίζεται σε ανόητα, αισ­χρά, ελεεινά, αντιε­πιστημονικά, λανθα­σμένα και άχρη­στα βιβλία. Π. χ., με­λετείστε προσεκτικά τουλάχιστον την Πα­λαιά και την Καινή Διαθήκη και θα το διαπιστώ­σετε. (3) Η θεο­λο­γία, δαιμονολογία και μυθο­λογία του Χρι­στιανισμού εί­ναι κακοήθης, σχιζο­φρενική, τρομο­κρατική, φρικτή και αντι­φα­τική σε βαθμό που αν ένας με τα καλά του την μελετήσει καλώς και υποτι­θέσ­θω την ασπαστεί, στο τέλος-τέλος θα βγει ή τρελός ή ενσυνείδητος ψεύ­της. Τί λογική ή εποικο­δομητική ηθική και πρακτική εφαρμογή να αποκομίσει κα­νείς απ’ αυτή την παρλαπίπα! Αν δεν εμπιστεύεστε τα λόγια μας, με­λετείστε μόνοι σας, αλλά προ­σεκτικά, τουλάχιστον την Παλαιά Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Χριστιανική Κατήχηση και Δογματική και τό­τε θα δείτε! (4) Οι πατέρες του Χριστιανισμού είναι άνθρωποι απαξιωτικοί για τον κόσμο και τη ζωή, αναχωρητές, συμπλε­γ­μα­τικοί, καταστροφικοί, άξεστοι, πολλάκις εγκ­λη­ματίες και καταστροφείς, κ. ά. Π. χ., μελετείστε με κρίση τους βίους και τις πο­λι­τείες διαφόρων ιερωμένων και καλογήρων και μερικά απ’ αυτά που πολ­λοί έγραψαν ή είναι γνωστά γι’ αυτούς. Δώσετε π. χ., προ­σο­χή στους: Παύλο, Πάπα Κάλλιστο, Τερτυλλιανό, Αθανάσιο, Κύριλλο, Θεόφιλο, Κλήμεντα, Ευ­σέ­βιο, Τύχω­να, Επιφάνειο, Αμβρόσιο, Αυ­γουστίνο, Ιερώνυμο, Χρυσόστομο, Πάπα Λέ­ον­τα Χ, Λούθη­ρο, Καλβίνο, και ο κατά­λο­γος τείνει στο άπειρον! (5) Ο Χρι­στια­νισ­μός είναι υπό­λο­γος των περισσο­τέ­ρων και θη­ριω­δε­στέρων εγκ­λημά­των κα­τά της ανθ­ρω­πό­τητας και του πολιτισμού. Δεν έχετε παρά να με­λετήσε­τε αντι­κειμενικώς όλη την ιστορία του. Ένα πολύ κα­λό σύγγραμμα, αλ­λά πολύ μακράν του πλήρες παρά το μέγεθός του, είναι: Η Εγκλη­ματική Ιστο­ρία του Χρι­σ­τι­ανισμού, του Karlheinz Deschner, Μετάφραση Ρουμπίνη Ζαρ­κάδη και Δέ­σ­ποι­να Βλασσοπούλου από τα Γερμανικά, με τίτλο πρωτοτύπου: Kriminalge­schi­chte des Christentums. 6 Τόμοι, 3418 σελί­δες, Εκδόσεις Κάκ­τος, 2004. Η Εβραιογνωστικοχριστιανικη μάστιγα αυτοκαταγγέλλεται με τα κα­μώματά της! Εμείς απλώς προσπαθούμε να τα κάνομε γνωστά στο αδαές ποί­μνιο.

Συνεπώς: «ποίαν χρείαν έτι έχομεν μαρτύρων, πλαστών ή ψευδών ή οτιδή­ποτε άλλων ;!». Δεν έχομε την ανάγκη των μέσων του Χριστιανισμού! Πράγ­ματα και γεγονότα ομιλούν μόνα τους. Εμείς απλώς τα παραθέτομε με ακρί­βεια. Τί να παραποιήσομε εμείς σ’ αυτό το τουρλουμπούκι! Το δυ­στύ­χη­μα είναι ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν οι διάφοροι δια­στρεβλωτές που προ­σπαθούν εκ του αδήλου και κρυφίου να πα­ρουσι­ά­σουν τον Χριστιανισμό ως άγιον και αληθινόν στις αδαείς και ευκολοφοβόπιστες μάζες! Αν δια­φωνείτε λοιπόν με τις καταγγελίες μας τότε ας έχομε μια δημο­σία συνάντηση με επαρ­κή χρό­νο και να συγκρίνομε τα χαρ­τιά μας! Ο κ. Μ. Θ. Καλόπουλος και ο κ. Π. Μαρίνης και άλλοι σας το έχουν προτείνει. Εσείς όμως ποτέ σας δεν δε­χ­θή­κατε αλλά κρυ­φτήκατε. Γιατί δεν τολ­μάτε να μας δείξετε τα βαριά χαρ­τιά σας; Εμείς μιλάμε με ανοιχτά χαρτιά, εσείς όμως με κλειστά! Tempore dato κύριοι, ειδοποιείστε μας και τότε κύριοι, tempore satis θα τα πού­με μια χαρά!

5.    Σκοπός των αντιχριστιανών διαστρεβλωτών, είναι να ταυτίσουν την αλη­θι­νή Εκ­κλησία του Χριστού, με τους αιρετικούς ιεροεξεταστές του Πάπα. Το ξαναείπαμε ότι δεν διαπράξαμε απολύτως καμία διαστρέβλωση, πράγμα που μπορεί να ελέγξει ο καθένας που έχει αυτό το βιβλίο και γνωρίζει καλώς την Αγγλική. Στο κάθε τι παραθέτομε αναφορές στοι­χεία και άφθονα τε­κμήρια. Ο Πάπας, για τον οποίον κόπτονται, είναι Χριστιανός (;) όπως και αυτοί οι ίδιοι (;). Αν δεν το γνωρίζουν, τους γνωστοποιώ ότι από την πρώτη οικουμενική σύνοδο χαίρει δια­κρίσεως, κλπ. Μάλιστα ο Πάπας ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο μόνος σωστός και αλάθητος και ότι δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Καθολική Εκ­κλησία. Όπως γνωρίζομε υπάρχει το θρησκευτικό αξίωμα μεταξύ όλων των κοσμοπολιτικών αιρέσεων και θρησκειών ότι η κα­θεμία εί­ναι η μόνη σωστή για τον εαυτόν της και όλες οι άλλες είναι λάθος! Αν μετά ήλθε το σχί­σμα της Μίας Αγίας Καθολικής και Απο­στολικής Εκκλη­σίας και αναθεμάτισαν αλλήλους, σ’ αυτό δεν ευθύνεται ο Πάπας αλλά ευθύ­νε­ται το Άγιο Πνεύμα που δεν καθοδή­γησε καλώς και δεν προ­στάτευσε επαρ­κώς την άμπε­λον και την σαγή­νην του Ιησού Χριστού τους... Μετά, στα υπό­λοι­πα 99.9% ση­μεία τα οποία τε­χνηέντως δεν άγγιξαν, καταγράφομε όλα τα στοι­χεία: δογ­μα­τικά, θεολογικά, πρακτικά, βιβλικά και ιστορικά, περί ολοκλή­ρου της χρι­στιανικής Ιεράς Εξε­τά­σε­ως, αρχής γενομένης από την Παλαιά Δια­θήκη, τον Ιησού και τον Παύλο, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Ανα­τ­ρέξετέ τα εντός του άρθρου και ελέγξετέ τα λεπτομερώς και προσεκτικώς.

6.    Πιθανόν ο Ρούσσος να αλλοιώσει το κείμενο ΜΕΤΑ την απάντησή μας, μια και διαρκώς αλλάζει τα κείμενα που κυκλοφορούν από αυτόν, παρ' όλα αυτά, εμείς θα απαντήσομε στο κείμενο, όπως ακριβώς το έχομε στα χέρια μας στη σημερινή νεότερη κατάστασή του.  Ιδού η αξιοπιστία των! Την αφήνομε στην κρίση σας.... «Πιθανόν ο Ρούσσος... κλπ.». Επιχει­ρη­ματολογούμε με πιθανότητα, την στιγμή κατά την οποία και να με ρωτήσουν μπορούσαν και πάντοτε τους παραδίδω αληθές οτιδήποτε γράφω.

7.    ... και τα ψεύδη των συνεχίζονται και εδώ και ‘κει κι αλλού στο ίδιο μο­τίβο και τόνο. Ενώ τους ειδοποίησα περί όλων αυτών διά του ηλεκτρονικού ταχυδρο­μείου, αυτοί μου έγραψαν ότι δεν αλλάζουν τίποτα, κλπ. Έτσι μη έχοντας ονόματα, τη­λέφωνα, διευθύν­σεις και στοιχεία, εκτός από την ιστο­σε­λίδα τους, την ανωνυμία τους και την αποπομπή τους, σταμάτησα τα περαι­τέ­ρω. Αν αυ­τά δεν είναι κακοή­θειες και ψεύδη τότε τί είναι; Καμία συστολή και εντροπή απ’ αυτά τα χα­μερ­πή υπο­κεί­μενα. Είναι, βλέπετε, απόλυτα πιστοί στις ακρι­βείς αρχές και τα μέσα που εδιδά­χθη­καν από την Χριστιανικήν Αγίαν Γραφήν και την Χριστιανικήν Ιεράν Παράδοσιν και την Ιστορία τους και την Απολογητική τους!

Υπάρχουν και άλλα ψεύδη, ψευτοπαρουσιάσεις, προβολή εντυπώσεων και δι­αστρεβλώσεις αυτών των ανωνύμων ανδρεικέλων, εντός των ανωνύμων ιστοσελί­δων τους. Με την πα­ρούσα ευκαιρία αναφέρομε άλλη μια περίπτωση: Στο κείμενο μου με τίτλο:

«ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΑΦΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ: Αρχίζομε με την ερώτηση: Ερώτηση: Τί επρόδωσε ο Ιούδας;» κλπ.,

έχω υποβάλλει πολλές ρητορικές ερωτήσεις για να καταδείξω την γενική ασυναρ­τη­σία, ασυ­νέπεια, αντιφατικότητα, και την μη παροχή σαφών απαντήσεων, των «ιερών» Ευαγγε­λίων, τα οποία κατά το χριστιανικό δόγμα υποτίθεται ότι εγράφησαν από θεο­π­νεύστους ευαγγελιστές και αυτόπτες μάρτυρες μαθητές. Αυτό το ρη­τορικό ύφος του κειμένου μπορεί ευκολότατα να το καταλάβει και ένας αγράμματος που απλώς δια­θέ­τει κοινή αίσ­θηση. Αυτοί οι απολογητές όμως επί τούτου διαστρέφουν το ύφος και προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ότι οι ερω­τήσεις που έθεσα είναι ερωτήσεις αγ­νοίας και συνεπώς δεν κατέχω τα ιερά κεί­μενα, εντός των οποίων θα εύρισκα και τις απαν­τή­σεις. Θέλουν δηλαδή να πείσουν ότι δεν έχω διαβά­σει την Βίβλο τους, λες και χρειά­ζεται κανείς ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαβά­σει τις σελίδες της Καινής Διαθή­κης, όπως και ολόκληρης της Βίβλου, αυτού του άχρηστου, βαρετού και τιποτέ­νιου βιβλίου, και να δει τι γράφουν. Εκτός του ότι την έχω διαβάσει πολλές φορές, σι­γά το δύσ­κολο βιβλίο που πρέπει να έχει κανείς ειδική μόρ­φω­ση και πτυχία για να το δια­βά­σει και να το καταλάβει! Με τέτοια λοιπόν φτηνιά­ρι­κα και ανέντιμα μέσα προσ­πα­θούν οι χριστιανοί απολογητές, σε όλη τους την δισ­χι­λι­ετή ιστορία, να βγούνε μπροσ­τά, να παρέξουν πειστικές απαντήσεις στα συνεχώς προκύπ­τοντα ζητήματα και να τα ξελασπώσουν. Αυτό το γεγονός φανερώ­νει το ψευδές και το ανέντιμο των επι­χειρη­μά­των τους όπως και της πίστεώς τους και ξεμπροστιάζει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους. Αυτό που συνεχώς προσπαθούν να κά­νουν είναι να δούνε πως θα τα καταφέρουν να τα μπα­λώ­σουν και να τα καμουφλάρουν για να μην χάσουν τους αδα­είς και τους αφελείς, που είναι και η συν­τ­ριπτική πλειο­ψηφία του πληθυσ­μού, από την σαγήνη της χριστιανικής πίστεως. Ιδού τα μέσα και ιδού τα χάλια τους!

Δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με τέτοια χαμένα και αφανή υποκείμενα πλέον στο μέλλον. Έχω πολύ σοβαρότερα καθήκοντα και θέματα να ασχοληθώ και να γρά­ψω. Απλώς αυτό ήταν μια παρένθεση κυρίως λόγω του Παλλαδά. Δεν επιθυμώ ούτε την συνάντηση ούτε την γνωριμία με τέ­τοια άνανδρα, ύπουλα και ύποπτα στοιχειά. Αλλά τους διαμηνύω ότι δεν θα είναι αυτοί οι τι­μη­τές, δικαστές και κριτές του τί εί­μαστε εμείς και του τί δεν είμαστε. Εμείς είμαστε ό,τι μας αρέσει και αυτό που θέ­λο­με, όπως και αυτοί είναι για τους εαυτούς των. Ακόμα κάνομε παρέα ή έχομε φίλους και συνεργάτες αυτούς που εμείς επιθυμούνε και δια­λέ­γομε και δεν θα ζητήσομε την έγκρισή τους. Ούτε θα κάνομε αί­τη­ση σ’ αυτούς για να μας δώσουν άδεια στο τί εμείς θα γράφομε και θα δημοσιεύομε!

Αγαπητοί αναγνώστες σίγουρα θα διακρίνατε την αγανάκτησή μου μέσα στο άρθρο. Ήταν καιρός πια! Αν συμφωνείτε μαζί μας και έχετε αίσθημα ευθύνης, συνε­χίστε και ‘σεις τον αγώνα κατά του ψεύδους, της διαστρεβλώσεως, της μισής αλήθει­ας και της συκοφαντίας τα οποία βρί­σκουν πρόσφορο έδαφος εκεί που υπάρχει αμά­θεια, αφέλεια, απροθυμία, καταπίεση, απελ­πι­σία, παραίτηση, φόβος, απροθυμία για έρευνα και ορθή μάθηση και όλα τα κακά παράγωγά τους. Εκεί χαίρονται και τυρ­βά­ζουν αυ­τοί οι εχθροί της αλήθειας, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, των Ελληνικών αρχών δη­λαδή όπως και όλου του Ελληνισμού και οπαδοί αυτής της πολύ ιδιάζουσας, ξενό­φερτης, αντιφατικής, σχιζοειδούς και καταστροφικής δοξασίας, κυριολεκτικής μάστι­γας.