ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΣ, ΓΑΜΟΣ κλπ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ – ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

ΓΥΝΑΙΚΕΣ – ΓΑΜΟΣ – ΔΙΑΖΥΓΙΟ

 ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πριν αρχίσομε την ανάπτυξη του παρόντος θέματος πρέπει να τονίσομε ότι ένα από τα θεμελιώδη δόγματα όλων των χριστιανικών εκκλησιών είναι το ότι η Αγία Γραφή ή Βίβλος = Παλαιά + Καινή Διαθήκη είναι θεόπνευστη ή αλλιώς ο «λόγος του Θεού». Στην ορθόδοξη και καθολική εκκλησία στις πηγές της πίστεως και των δογ­μάτων συμπεριλαμβάνεται και η Ιερά Παράδοσις, η οποία αποτελείται από τα συγγ­ράμματα των Πατέρων, τις αποφάσεις συνόδων και συμβουλίων και πολλά άλλα γρα­πτά και παραδόσεις. Θα μιλήσομε λοι­πόν σύμφωνα με αυτή την αρχή. Δηλαδή, όπως όλες οι χριστιανικές εκ­κλησίες έτ­σι και εμείς θα θεωρήσομε το δόγμα της θεοπνευ­σ­τίας των γραφών ως θεϊ­κό και απα­ρά­βα­το δόγμα, το οποίο τονίζεται και εκπηγάζει τουλάχιστον από:

1.    Πράξεις των Αποστόλων 2: 1- 4 «και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντη­κοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθή­μενοι· και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυ­ρός, εκάθισέ τε εφ’ ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύ­μα­τος Αγί­ου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυ­τοίς αποφ­θέγγεσθαι.».

2.    Β΄ Πρός Τιμόθεον 3: 16 «πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς δι­δα­σκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιο­σύ­νη,».

3.    Πολλά άλλα χωρία της Βίβλου και της Παραδόσεως και αποφάσεις συνόδων, συμβουλίων, διαβουλεύσεων, κλπ..

Αν το δόγμα της θεοπνευστίας των γραφών ακυρωθεί τότε και ολόκληρο το οικο­δό­μημα της χριστιανικής πίστεως καταρρέει μαζί του σαν χάρτινος πύργος. Διά τούτο και δια­τηρείται ως κόρη οφθαλμού σε όλες τις χριστιανικές αιρέσεις ανεξαρτήτως, αρχής γενομέ­νης από τον πρώτο θεολόγο του Χριστιανισμού τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο, όπως είδαμε μόλις στην Β΄ Πρός Τιμόθεον 3: 16, και όπως εδογματίστηκε από πολλές θεό­πνευστες συνό­δους.

Ακόμα πρέπει να αναφέ­ρο­με ότι η Βίβλος βρίθει από κείμενα που περιγρά­φουν διάφορα συμβάντα και περιστάσεις τα οποία αναμειγνύουν τρομερές αγριότητες και απερίγραπτη βία με τον ερω­τισμό και το σεξ. Δεν θα τα κατα­γράψομε όλα διότι είναι πάρα πολ­λά. Παρακά­τω όμως, δίνομε μερικές αναφορές ως επαρκές δείγμα και μετά ο ενδιαφερόμενος ανα­γνώστης ας τις μελε­τήσει προσεκτικά μαζί με άλλες που θα βρει μόνος του από ένα έγκριτο βιβλικό πρωτότυπο. Αν δεν κατα­λαβαίνει τη βιβ­λική γλώσσα, τότε του επιση­μαίνομε να μελε­τήσει από μια καλή κατά λέ­ξει με­τά­φ­ρα­ση χωρίς θεολογικές ερμη­νεί­ες, διότι οι διάφοροι θεολόγοι δια­στρέφουν το πρω­τό­τυ­πο και την αλήθεια. Ακόμα και η κατά λέξει με­τά­φραση πρέπει να είναι η σωστή, καθ’ ότι έχω στα χέρια μου πολλές με­ταφράσεις οι οποί­ες είναι σκοπί­μως εσφαλ­μέ­νες. Εκτός του ότι ή κάθε βιβλική έκδοση, μετάφραση ή ερμηνεία προσπαθεί να απο­κρύ­ψει όσο ημπορεί τα κακώς κείμενα στην Βίβλον, προσπαθεί επίσης να εξυπηρε­τή­σει την εκάστοτε αίρεση που την εξέδοσε.

Πρώτον αναφέρομε ολίγα βι­βλικά εδά­φια για να μελετηθούν προσεκτικά από την «Αγία Γραφή» και να εξεταστούν σε σχέ­ση με ολόκλη­ρα τα κείμενα ή τα κε­φά­λαια εν­τός των οποίων ευρίσκονται. Οι ενδια­φε­ρό­με­νοι αναγνώ­στες μπο­ρούν να βρουν και άλλα περισσότερα τέτοια εδάφια με μια επιστα­μένη με­λέτη της Βίβλου:

Γένεσις

1: 27, 2: 21-23, 4: 1-2, 4: 17 Εν αρχή ο Θεός εποίησεν την αιμομιξίαν... (και Έξοδος 6: 20)

3: 16 Η κατάρα κατά της Εύας: «και στην γυναίκα είπε: Θα πολ­λα­πλα­σιάσω σε με­γά­λο πλή­θος τις λύ­πες σου, τις θλί­ψεις σου και τους στε­ναγ­μούς σου. Με πό­νους θα γεν­νάς τα παιδιά σου, θα εξαρ­τάσαι πά­ντο­τε από τον άν­δρα σου και η επι­θυ­μία σου θα εί­ναι του αν­δρός σου και αυ­τός θα εί­ναι ο κύ­ρι­ός σου.».

6: 2-7 Υιοί Θεού με Γυναίκες Ανθρώπων έχουν ως αποτελέσματα τους Γίγαντες, την Οργή του Γιαχβέχ και τον Κατακλυσμό. (Θαυμάσετε την βιβλική επιστήμη!).

9: 20-25 Μέθη και απογύμνωση του Νώε και οι τρομερές συνέπειες τους για τον Χαμ (υιόν του) και τον Χαναάν (εγγονόν του) και όλους τους απογόνους του Χαναάν.

12: 11-20 Προαγωγή της Σάρρας στον Φαραώ υπό του ανδρός και ετεροθαλούς αδελ­φού της Αβραάμ και οι συνέπειές της.

16: 1-16 Επεισόδια Αβραάμ, Άγαρ και Σάρας και οι συνέπειες.

19: 4- 25 Σόδομα – Γόμορρα και η καταστροφή τους.

19: 26-38 Αιμομιξία του «Αγίου» Λώτ με τις δύο κόρες του και οι συνέπειές της.

20: Προαγωγή της Σάρρας στον Αβιμέλεχ υπό του ανδρός και ετεροθαλούς αδελφού της Αβραάμ και συνέπειες.

26: 6-11 Προαγωγή της Ρεβέκας στον Αβιμέλεχ υπό του ανδρός της Ισαάκ, υιού Αβραάμ, και οι συνέπειές της.

30: 1-17 Ραχήλ – Λεία – Βαλλά – Μανδραγόρες και Ιακώβ.

34: Απάνθρωπη, ύπουλη και εκδικητική σφαγή ολοκλήρου πόλεως υπό των υιών του Ιακώβ Συμεών και Λευί ένεκα του κλεψίματος της αδελφή των Δείνας από τον Συχέμ που την ζήτησε για γυναίκα του και συνέπειες αυτής της σφαγής. Βλέπε και τα λόγια του Ιακώβ περί αυτού του επεισοδίου 49: 5-7.

49: 3-4 Ο πρωτότοκος Ρουβήν (29: 32, 35: 22) βιάζει μια από τις γυναίκες του πατέρα του Ιακώβ. Οι νόμοι στην Έξοδον 21: 15-16, Λευιτικόν 20: 9, 11, Δευτερονόμιον 21: 18-21, 22: 30, 27: 20, και άλλοι παρεμφερείς δεν αποκλείεται να είναι εν τίνι μέτρω συ­νέ­πει­ες του βιασμού αυτού.

38: 1-10 Ο Αυνάν, υιός του Ιούδα υιού του Πατριάρχη Ιακώβ, και η διακοπτόμενη συνουσία του (και όχι αυτοερωτισμός όπως εσφαλμένως αναφέρεται από τους Χρι­σ­τιανούς ειδήμονες(;)). Θανάτωση ­του Αυνάν υπό του Θεού Γιαχβέχ και οι αντιφα­τι­κοί νόμοι του Λευιτικού 20: 21 και Δευτερονομίου 25: 5-10.

38: 13-26 Η πορνεία του πατριάρχη Ιούδα, υιού του ιακώβ, με τη μεταμφιεσμένη σε πόρνη νύμφη του Θαμάρ και οι συνέπειές της.

Λευιτικόν

15: 19-30, 17: 14, 18: 19, 22, 29, 20: 18 Γυναίκες και η κατάρα των εμμήνων (βλέπε και Ησαΐας 30: 22)

20: 10-21 Πολύ ενδιαφέρουσες απαγορευτικές νομικές διατάξεις επί περιπτώσεων συνευρέσεως και συνουσίας και οι πολύ σκληρές ή θανατικές τιμωρίες των παραβι­ά­σεών τους.

22: 4-7, 15: 16-17 Οι καταραμένες ονειρώξεις και όλα τα σχετικά (βλέπε και Δευτε­ρονόμιον 23: 10-11).

Αριθμοί

31 Η σφαγή και ερήμωση της Γης Μαδιαμ και ο αισχρότατος βιασμός των παρθέ­νων της κατ’ εντολή του Μωυσή και του Γιαχβέχ.

Δευτερονόμιον

23: 11-15 Τα γεννητικά όργανα είναι ασχημοσύνη.

Κριταί

19: 1-30 Βιασμός μέχρι θανάτου της αρραβωνιαστικιάς ενός Λευίτη, ο τεμαχισμός της και οι τρομα­κτι­κές συνέπειες του όλου επεισοδίου.

Α΄ Σαμουήλ ή Βασιλειών

18: 1-5, 19: 1-7, 20: 31-42, 20: 30 Η κατά πάσαν υπόνοια ή πιθανότητα ομοφυ­λο­φι­λική σχέση Δαυίδ και Ιωνάθαν

Β΄ Σαμουήλ ή Βασιλειών

1: 25-26 Η κατά πάσαν υπόνοια ή πιθανότητα ομοφυλοφιλική σχέση Δαυίδ και Ιω­νάθαν συνε­χίζεται.

11: 2-27, 12: 11- 24 Φόνος (δολοφονία) και μοιχεία υπό του εκλεκτού εκ Θεού βα­σι­λέως Δαυίδ και οι συνέ­πει­ες.

13: 1-38 Βιασμός της Θημάρ από τον ετεροθαλή αδελφό της Αμνών, παρά τις σαφείς απαγορεύσεις του Δευτερονομίου 20: 17, 27: 22. Τρομα­κτι­κές συνέπειες ήταν η δο­λο­φο­νία του Αμνών, ο εμφύλιος πόλεμος και ο βιασμός μέρους του χαρεμιού του Δαυίδ από τον υιόν του Αβεσσαλώμ, (15: 16, 16: 15-23, 20: 3), κ. ά.

Γ΄ Βασιλειών

1: 1-4, 2: 13-25 Ο «Μέγας» βασιλεύς Σολομών δολοφονεί τον πρώτον και μεγαλύ­τε­ρο αδελφό του, Αδωνίαν, ένεκα της όμορφης νεαράς Αβισάγ της Σωμανίτιδος. Πρό­κειται για «χάρμα δικαιοσύνης»!. Μελετείστε το.

Ιωήλ

4: 1-3 κατά τους Ο΄β΄, ή 3: 1-3 κατ’ άλλους. (Βλέπε παρακάτω το μέρος περί παι­δε­ραστίας.).

Ματθαίος 19: 12

Ευνουχισμός διά την βασιλείαν των ουρανών (βλέπε και Πρός Γαλάτας 5: 12).

Α΄ Πρός Κορινθίους

7: 1-9 «Περί δε ων εγράψατέ μοι, καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι· διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, και εκάστη τον ίδιον άνδρα εχέτω. τη γυναικί ο ανήρ την οφειλομένην εύνοιαν αποδιδότω, ομοίως δε και η γυνή τω ανδρί. η γυνή του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ ο ανήρ· ομοίως δε και ο ανήρ του ιδί­ου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ η γυνή. μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς διά την ακρασίαν υμών. τούτο δε λέγω κατά συγγνώμην, ου κατ’ επιταγήν. θέλω γαρ πάντας ανθρώπους είναι ως και εμαυτόν· αλλ’ έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ Θεού, ος μεν ούτως, ος δε ούτως.Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλόν αυτοίς εστιν εάν μείνωσιν ως καγώ. ει δε ουκ εγκρατεύονται, γαμησάτωσαν· κρείσσον γαρ εστι γαμήσαι ή πυρούσθαι.». Ιδού απαύ­γασμα θεοπνεύστου παυλικής σοφίας για έρωτα, γάμο, κλπ! Τι να πει κανείς!

11: 6, 10 Μαλλιά γυναικών σκανδαλίζουν τους αγγέλους.

(Ακόμα σε όλο τον Παύλο η μανία του είναι η ακροβυστία και η περιτομή, λες και δεν είχε τίποτα καλλίτερο να κάνει.).

Επιστολή Ιούδα 6-8

«αγγέλους τε τους μη τηρήσαντας την εαυτών αρχήν, αλλά απολιπόντας το ίδιον οι­κη­τήριον εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν· ως Σό­δο­μα και Γόμορρα και αι περί αυτάς πόλεις τον όμοιον τούτοις τρόπον εκπορνεύ­σα­σαι και απελθούσαι οπίσω σαρκός ετέρας πρόκεινται δείγμα, πυρός αιωνίου δί­κην υπέ­χουσαι. ομοίως μέντοι και ούτοι ενυπνιαζόμενοι σάρκα μεν μιαίνουσι, κυριό­τητα δε αθε­τούσι, δόξας δε βλασφημούσιν.».

Αποκάλυψις

14: 4 «ούτοί εισιν οί μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν· παρθένοι γαρ εισιν. ...». Η επαφή με γυναίκα θεωρείται μόλυνση σε όλο τον Εβραιογνωστικοχριστιανισμό

Η πορνεία, η πόρνη, οι εκπορνεύσαντες βασιλείς, και πολλά τέτοια αποτελούν συχνό πυκνό θέμα στην Αποκάλυψιν. Θα λέγαμε ότι το ήμισυ του αισχρού αυτού βιβλίου αναλώνεται με αυτή την θεματολογία. Οι τρομακτικές σκηνές βίας και εκδικήσεως σε όλο το βιβλίο εκτός από τις αντιφάσεις που δημιουργούν προκαλούν τουλάχιστον αη­δία.

ΜΩΣΑΪΚΟΣ ΘΕΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΜΟΙ­ΧΕΙΑΣ

Ο νό­μος στη γε­νι­κό­τη­τά του τί­θε­ται ως εξής: «ου μοι­χεύ­σεις», Έξο­δος 20: 13 (ή 20: 14, εξαρ­τά­ται από την έκ­δο­ση) και Δευ­τε­ρο­νό­μιον 5: 18. Αυ­τή η απα­γό­ρευ­ση ήταν γε­νι­κή μό­νο για τις γυ­ναί­κες. Για τους αγίους άν­δρες των Ισ­ρα­η­λι­τών πε­ριο­ρι­ζό­ταν ρη­τά στον «άν­δρα τον οποίο θα πρά­ξει μοι­χεία με τη γυ­ναί­κα του γεί­το­νά του». Η τι­μω­ρία γι’ αυ­τό το πα­ρά­πτω­μα ήταν θά­να­τος και στους δύο συμ­βαλ­λό­με­νους, όπως μας λέ­ει το Λευιτικόν 20: 10 και το Δευ­τε­ρο­νό­μιον 22: 22-24. Αλ­λά «γεί­το­νας» στους Εβραίους ήταν συ­νώ­νυ­μος με τον πλη­σί­ον Ισ­ρα­η­λί­τη (π. χ. βλέπε Έξοδος 22: 25-2), έτσι ώστε ένας άν­δρας, έστω και πα­ντρε­μέ­νος, μπο­ρού­σε να αφε­θεί με τις γυ­ναί­κες των μη Εβραί­ων χω­ρίς κα­μιά τι­μω­ρί­α, όπως υπάρ­χουν πά­ρα πολ­λές τέ­τοιες πε­ρι­πτώ­σεις, σαν αυ­τή του Δαυ­ίδ με τη Βηρ­σα­βεέ τη γυ­ναί­κα του στρα­τη­γού του, Ου­ρί­ου του Χετ­ταίου (2 Σα­μού­ηλ ή 2 Βα­σι­λειών, 11). Μια πλειά­δα γυ­ναι­κών συ­ζύ­γων (του ιδίου ανδρός) (Δευ­τε­ρο­νό­μιον 11: 15 και απα­ντα­χού) και εταί­ρων, παλ­λα­κί­δων και υπη­ρε­τριών των γυ­ναι­κών επι­τρέ­πε­ται σα­φώς. Αυ­τές οι πολ­λα­πλές μορ­φές κοι­νω­νι­κής συ­νου­σί­ας και συ­νευ­ρέ­σε­ως δεν θε­ω­ρού­νταν από τον νό­μο του Θε­ού ως μοι­χικές.

(Μέχρι και προ ολίγων ετών η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα στην Ελλάδα και σε πάρα πολλά χριστιανικά κράτη. Η επικρατούσα κατά­σταση για πολλούς αιώνες εί­χε καταταλαιπωρήσει εκατομμύρια κόσμο με κάθε είδους βίαιες ενέργειες, διαπληκτι­σμούς, ψυχολο­γι­κές καταπιέ­σεις, ενοχές και διαταραχές, κοινωνικούς εξοστρακι­σμούς, περιφρό­νη­ση, φόνους, σκληρές τι­μω­ρίες, κ. ο. κ. Η ιδεοληψία των Ελ­λήνων ανδρών περί πι­θανής μοιχεί­ας των συζύγων τους έχει ακόμα παραμείνει βασανιστική. Αλλά οι δικές τους μοιχικές σχέ­σεις περνάνε φανερά ή σιω­πηρά χωρίς να τους απο­δί­δεται ιδιαίτερη σημασία ενώ πολλές φορές συνοδεύονται με εκφράσεις κομ­πασμού!).

ΜΩΣΑΪΚΟΣ ΘΕΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ

 Νο­μο­θε­τή­θη­κε ότι: «Ε­άν οποιοσ­δή­πο­τε άν­δρας λά­βει μια γυ­ναί­κα» και απο­γο­η­τευ­τεί απ’ αυ­τήν και ανα­φέ­ρει ότι «δεν τη βρή­κα παρ­θέ­να», τό­τε ο πα­τέ­ρας της και η μά­να της θα πρέπει να «πα­ρου­σιά­σουν τα διαπι­στευ­τή­ρια (αυ­τές οι λέ­ξεις: «τα διαπι­στευ­τή­ριά τής» δεν υπάρ­χουν στο Εβρα­ϊ­κό κεί­με­νο) — τής παρ­θε­νί­ας τής νε­α­ρής κο­πέ­λας στους πρε­σβύ­τε­ρους της πό­λε­ως στην πύ­λη.».

 Τό­τε αυ­τοί οι άγιοι «εξυ­πνά­κη­δες» πρέ­πει να κά­νουν ένα εί­δος σε­βα­σμί­ου γλυ­κο­κοι­τάγ­μα­τος επά­νω και μέ­σα στο σώ­μα της, inquisitio de ventre inspiciendo [= ανα­ζή­τη­ση (ψά­ξι­μο) διά κολπικής εξε­τά­σε­ως, ή δι’ εξετάσεως των εντο­σθί­ων], και σύμ­φω­να με το Δευ­τε­ρο­νό­μιον 22: 13-21:

«... εάν η νε­α­ρή κο­πέλα δεν βρε­θεί να εί­ναι παρθέ­να, τό­τε θα τη φέ­ρουν έξω από τη θύ­ρα του σπι­τιού του πα­τέ­ρα της και οι άν­δρες της πό­λε­ως θα τη λι­θο­βο­λή­σουν με λί­θους μέ­χρι να πε­θά­νει.».

(Ανεξαρτήτως αν η νεαρά κοπέλα ήταν ή δεν ήταν παρθένα, αναλογιστείτε τι φοβερό και τρομερό θα ήταν αλήθεια το θέαμα του λιθοβολισμού της μέχρι θανάτου στα μάτια των γονέων και των συγγενών της, σύμ­φω­να με αυτόν εδώ τον θεϊκό νόμο! Μετά οι Χριστιανοί έχουν την ανερυθρίαστη αναί­δεια να λένε ότι ο ομολογουμένως εκδικη­τι­κός και ζηλόφθων – ζηλότυπος, όπως και ο ίδιος το ομολογεί πολλές φορές, Θεός Πα­τήρ Γιαχβέχ τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης, «αγάπη εστί»! Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι! Αυτή τη λύση βρήκε να δώσει σε τέτοια περίπτωση;

Μέχρι και προ τίνος η παρθενία των νεονύμφων, πολύ περισσότερο όμως της νύμφης, ήταν ένα πολύ ισχυρό ταμπού σε πολλά χριστιανικά κράτη και ιδιαι­τέρως στην Ελλάδα. Πολλά ήταν τα μοιραία αποτελέσματα της παραβιάσεως αυτής της ιδε­ο­ληψίας. Κάθε είδους βίαιες πράξεις, διαλύσεις γάμων, διαπληκτισμοί, περιφρό­νη­ση, εξοστρακι­σμός, ισόβια κατα­στροφή της κοπέλας, τσα­κω­μοί οικογενειών, κλπ.).

ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Όπως περιγράφει η Γένεσις, στην αντιφατική και περίεργη περιγραφή 19: 4- 25 την οποία δεν θα αναλύσομε εδώ, τα Σόδομα και Γόμορρα κατεστράφησαν από τον οργισμένο Θεό Γιαχβέχ ένεκα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων που ήταν πολύ δι­α­δεδο­μένες μεταξύ των κατοίκων τους. Αργότερα στον θεϊκό Μωσαϊκό Νόμο οι διατά­ξεις κατά της ομοφυλοφιλίας και παρεμφερών ενεργειών είναι σα­φείς και πλήρως κα­ταδι­καστικές. Έχομε και λέμε:

(Α) ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

1)   Λευι­τι­κόν 18: 22 «και μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικείαν, βδέ­λυγμα γαρ εστι.»,

2)   18: 29 «ότι πας, ος εάν ποιήση από πάντων των βδελυγμάτων τούτων, εξολο­θρευθήσονται αι ψυχαί αι ποιούσαι εκ του λαού αυτών.»,

3)   20: 13 «και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι· θα­νάτω θανατού­σθωσαν, ένοχοί εισίν.».

4)   Δευτερονόμιον 23: 18-19 «Ουκ έσται πόρνη από θυ­γατέρων Ισραήλ, και ουκ έσται πορνεύων από υιών Ισραήλ· ουκ έσται τελεσφό­ρος από θυγατέρων Ισ­ραήλ, και ουκ έσται τελεισκόμενος από υιών Ισραήλ. ου προσοίσεις μίσθωμα πόρνης ουδέ άλλαγμα κυνός (σκύλου = ομοφυλοφίλου, ωραίος χαρακτη­ρι­σμός!) εις τον οίκον Κυρίου του Θεού σου προς πάσαν ευχήν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου εστί και αμφότερα.».

(Β) ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΦΥΛΕΝΔΕΣΙΑΣ Η΄ ΠΑΡΕΝΔΕΣΙΑΣ

5)   Δευτερονόμιον 22: 5 «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύ­ση­ται ανήρ στολήν γυ­ναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου εστί πας ποι­ών ταύτα.».

(Γ) ΑΛΛΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

Πέραν όλων των ερωτικών απαγορεύσεων της Βίβλου που έχομε αναφέρει μέ­χρι εδώ, πολύ ενδιαφέρουσες είναι και οι 12 απαγορευτι­κές νο­μικές διατάξεις μαζί με τις πολύ σκληρές ή θανατικές τιμωρίες των παραβι­ά­σεών τους που αναφέρονται στο Λευιτικόν 20: 10-21. Πολλές τέτοιες διατάξεις και τιμωρίες ευρίσκονται διάσπαρτες και σε πολλά άλλα σημεία των ιερών γραφών. Ιδού:

«10 άνθρωπος ος αν μοιχεύσηται γυναίκα ανδρός, ή ος αν μοιχεύσηται γυναί­κα του πλησίον, θανάτω θανατούσθωσαν, ο μοιχεύων και η μοιχευομένη. 11 και εάν τις κοιμηθή μετά γυναικός του πατρός αυτού, ασχημοσύνην του πατρός αυτού απεκάλυψε, θανάτω θανατούσθωσαν, αμφότεροι ένοχοί εισι. 12 και εάν τις κοιμηθή μετά νύμφης αυτού, θανάτω θανατούσθωσαν αμφότεροι· ησεβήκασι γαρ, ένοχοί εισι. 13 και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυ­ναι­κός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι· θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοί εισιν. 14 ος αν λάβη γυναίκα και την μητέρα αυτής, ανόμημά εστιν, εν πυρί κατα­καύ­σουσιν αυτόν και αυτάς, και ουκ έσται ανομία εν υμίν. 15 και ος αν δω κοιτα­σίαν αυτού εν τετράποδι, θανάτω θανατούσθω, και το τετράπουν αποκτενείτε. 16 και γυνή, ήτις προσελεύσεται προς παν κτήνος βιβασθήναι αυτήν υπ’ αυ­τού, αποκτενείτε την γυναίκα και το κτήνος· θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοί εισιν. 17 ος αν λάβη την αδελφήν αυτού εκ πατρός αυτού ή εκ μητρός αυτού και ίδη την ασχημοσύνην αυτής και αύτη ίδη την ασχημοσύνην αυτού, όνει­δός εστιν, εξολοθρευθήσονται ενώπιον υιών γένους αυτών· ασχημοσύνην αδελφής αυτού απεκάλυψεν, αμαρτίαν κομιούνται. 18 και ανήρ, ος αν κοιμη­θή μετά γυναικός αποκαθημένης και αποκαλύψη την ασχημοσύνην αυτής, την πηγήν αυτής απεκάλυψε, και αύτη απεκάλυψε την ρύσιν του αίματος αυτής· εξολοθρευθήσονται αμφότεροι εκ της γενεάς αυτών. 19 και ασχημοσύνην αδελφής πατρός σου και αδελφής μητρός σου ουκ αποκαλύψεις· την γαρ οι­κειότητα απεκάλυψεν, αμαρτίαν αποίσονται. 20 ος αν κοιμηθή μετά της συγ­γενούς αυτού, ασχημοσύνην της συγγενείας αυτού απεκάλυψεν, άτεκνοι απο­θανούνται. 21 ος εάν λάβη γυναίκα του αδελφού αυτού, ακαθαρσία εστίν· ασ­χημοσύνην του αδελφού αυτού απεκάλυψεν, άτεκνοι αποθανούνται.»

Εκείνο που είναι όντως περίεργο μέσα σ’ αυτό το κατεβατό απαγορεύσεων και σκλη­ρών τιμωριών, είναι το ότι δεν υπάρχει καμία απαγόρευση, όπως και πουθενά αλλού μέσα στο ιερό βιβλίο, για την ερωτική συνεύρεση, αιμομιξία, πατρός με θυγατέρα του. Περίεργο; Όχι και τόσο, αν ανα­λο­γι­σθούμε τι ίσχυε υπέρ των ανδρών στην τότε Εβραϊκή κοινω­νία και ότι ένας πα­τέρας μπορούσε να δώσει ή να πωλήσει την κό­ρη του στον οποιον­δήποτε και για σχεδόν οποιονδήποτε σκοπό. Έχομε λοιπόν νομικές διατάξεις και παρεπόμενες τιμωρίες για όλες τις περιπτώσεις εκτός απ’ αυτήν! Συνε­πώς αυτά εδώ μαζί με όσα γράφει ο Εβραίος Παύλος στην Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους 7: 36-38, μας βάζουν σε σκέψεις γύρω από την παντρειά μιας κόρης πέραν της ακμής της από τον πα­τέρα της.

(Δ) Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Στα μεν Κανονικά Ευαγγέλια ο Ιησούς Χριστός δεν αναφέρεται σαφώς στην ομοφυ­λοφιλία. Δεν μιλάει ούτε υπέρ ούτε κατά. Σαν να μην υπάρχει. Κατη­γορη­ματι­κώς όμως δηλώνει ότι:

Ματθαίος 5: 17- 19, «Μη νομίσητε ότι ήλθον κα­τα­λύσαι τον νόμον ή τους προ­φήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι. αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν πα­ρέλθη ο ουρα­νός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένη­ται. ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών.», κλπ. (Και Λουκάς 16: 17.)

Τότε λογικά συμπεραίνομε ότι ο Ιησούς Χριστός συμφωνεί απο­λύτως με τον Μω­σα­ϊ­κό Νόμο και επομένως και με τα προη­γού­μενα χωρία περί ομοφυλοφιλίας και επι­δο­κιμάζει την πιστή εφαρμογή τους.

Στην υπόλοιπη Καινή Διαθήκη αναγράφεται σαφώς και άνευ περιτροπών ότι οι ομο­φυ­λόφιλοι δεν πρό­κειται να εισέλθουν εις την Βασιλείαν των Ουρανών και θα μεί­νουν εκτός της Ουρανίας Πόλεως. Άρα σαφώς και απλούστατα οι ομοφυλόφιλοι δεν θα εισέλθουν στον Παράδεισο και επομένως ο μόνος τόπος που τους απομένει στην μετά θάνατον ζωή είναι η Aιωνία Kόλαση του εξωτέρου πυρός και του θείου. Αναγράφομε:

6)   Πρός Ρωμαίους 1: 18-27

«Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ’ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώ­πων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων, διότι το γνωστόν του Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς· ο γαρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε. τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κό­σμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους, διότι γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευ­χαρίστησαν, αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύ­νε­τος αυτών καρδία· φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπό­δων και ερπετών. Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, οίτινες μετήλλα­ξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν. Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες.».

7)   Α΄ Πρός Κο­ρινθίους 6: 9-11

«ή ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεο­νέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. και ταύτά τινες ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών.».

8)   Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 8-11

«Οίδαμεν δε ότι καλός ο νόμος, εάν τις αυτώ νομίμως χρήται, ειδώς τούτο, ότι δικαίω νόμος ου κείται, ανόμοις δε και ανυποτάκτοις, ασεβέσι και αμαρτωλοίς, ανοσίοις και βεβήλοις, πατρολώαις και μητρολώαις, ανδροφόνοις, πόρνοις, αρσενοκοίταις, αν­δραποδισταίς, ψεύσταις, επιόρκοις, και ει τι έτερον τη υγιαινούση διδασκαλία αντί­κειται, κατά το ευαγγέλιον της δόξης του μακαρίου Θεού, ό επιστεύθην εγώ.».

9)   Αποκάλυψις 22: 14-15

«Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς αυτού, ίνα έσται η εξουσία αυτών επί το ξύλον της ζωής, και τοις πυλώσιν εισέλθωσιν εις την πόλιν. έξω οι κύνες (= ομοφυλόφιλοι, αναφερόμενοι ως κύνες = σκύλοι, ο ωραίος χαρακτηρισμός επαναλαμβάνεται) και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος.».

Εδώ σημειώνομε ότι ο μεν Παύλος είναι το «σκεύος της εκλογής» του ίδιου του Ιησού Χριστού, ο δε Ιωάννης είναι ο αγαπητός επιστήθιος μαθητής, θεολόγος και ευαγγε­λι­στής του. Άρα αυτά τα χωρία σύμφωνα με την χριστιανική πίστη και το χρι­στιανικό δόγμα είναι θε­ό­πνευστα, όπως και τα Eυαγγέλια, και επομένως έχουν απόλυ­τη και δια­χρονική αξία όπως και τα Κυριακά Λόγια.

(Είναι γνωστόν ότι οι θέσεις του Εβραιογνωστικοχριστιανισμού για την ομο­φυλοφιλία εδημιούργησαν πολλές άδικες και άστοχες κοινω­νικές δια­κρί­σεις και βίαι­ες ενέργειες κατά των ομοφυλοφίλων σε όλα τα χριστιανικά κράτη, προτού καν το πρόβλημα εξε­τασθεί και αναλυθεί από τους ειδικούς επιστήμονες, ψυχολόγους, ιατ­ρούς, ψυχία­τ­ρους, κοινωνιο­λόγους, ιστορικούς, κλπ.).

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟΝ

Επειδή ο γάμος έχει άμεση σχέση με τον έρωτα, νομίζομε ότι στο παρόν άρ­θρο μας ταιριάζει να εκθέσομε αδρά τις σπουδαιότερες επίσημες θέσεις του Χρι­στι­α­νισμού επί του γάμου και επί της διαλύσεως του, δηλαδή του διαζυγίου. Προσέξετε επίσης ότι στο τελευταίο μέρος του παρόντος άρθρου συμπληρώνομε ολίγον αυτές τις χρι­στιανικές θέ­σεις, χωρίς να εξαντλούμε πλήρως το θέμα, εξετά­ζον­τας το ζήτημα του γάμου σε σχέση με τη χριστιανική αντιμετώπιση της γυναίκας, τη χρι­στι­ανική παρ­θενία και τις αντιφάσεις τους με τον Μωσαϊκόν Νόμον (που είναι και αυτός μέρος του Εβραιοχριστιανισμού!).

Το ζήτημα του ερωτισμού και του σεξ στον Χριστιανισμό έρχεται σε κατά­φο­ρη αντίφαση με τη μητρική θρησκεία του, τον Ιουδαϊσμό, τού ιδίου Θεού πατρός Γιαχ­βέχ. Ζήτω η αντίφαση! Στην Παλαιά Διαθήκη επιβάλλεται ο γάμος από την εφη­βική ηλικία, και ακόμα επιβάλλεται στον αδελφό θανόντος ανδρός να παντρευτεί την χήρα του αδελφού του για να κάνει παιδί μαζί της εν ονόματι του εκλιπόντος αδελ­φού. (Αυτός είναι ο λεγόμενος κουνιαδικός νό­μος, ή νόμος του κουνιάδου, στα λατι­νικά leviratum Δευτερονόμιον 25: 5-10. Αυτός ο νόμος είχε ήδη εμφανιστεί πολύ πριν το Δευτερονόμιον όταν εφαρμόστηκε στην περίπτωση του Αυνάν, εγγονού του Ιακώβ και γιου του Πατριάρχη Ιούδα, Γένεσις 38: 1-11.). Ακόμα επιτρέπονται το σεξ, η φυ­σι­ολο­γι­κή συνεύρεση μεταξύ ανδρός και γυ­ναι­κός και το διαζύγιο. Όλα αυτά τα θέ­ματα εκτί­θεν­ται και ανα­πτύσσονται εκτενώς με όλες τις παραπομπές στην Βίβλο στο βιβλίο του Ben Edward Akerley, The X-Rated Bible, Feral House 1985-1998.

Ας μην λησμονούμε τον πλήρη και φυσιολογικό ερωτι­σμό που περιγράφεται καθαρότατα και πολύ ποιητικά στο βιβλίο της Πα­λαιάς Διαθή­κης «Άσμα Ασμά­των». Σας παρακαλούμε να μελετήσετε καλά αυτό το βι­βλίο για να διδαχτείτε όσα δεν ξέρε­τε. Όσο για τις ερμηνείες που παραθέτουν οι Χριστιανοί θεολόγοι γι’ αυτό το ερω­τι­κό βιβλίο απλώς αποτελούν γελοιώδη ψέματα! Ήλθε όμως μετά ο Χρι­στιανισμός, αυτή η παράξενη, εσχατολογική και κα­ταστροφική αίρεση του Ιου­δαϊ­σμού, για να τα καταρ­γήσει όλα με απειράριθμες οικτρές συνέπειες.

Στον θεϊκά δοσμένο Μωσαϊκό Νόμον έχομε τον εξής «καταπληκτικά θεϊκό» νόμο περί δια­ζυ­γί­ου:

ΜΩΣΑΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ

Μό­νον ο άν­δρας, ο οποί­ος έχει λά­βει σύζυ­γο, και συμ­βεί «ώ­στε αυ­τή να μην ευ­ρί­σκει καμία χά­ρη στα όμ­μα­τά του» (κοι­νώς, «του ξί­νι­σε») μπο­ρεί χω­ρίς πε­ρισ­σό­τε­ρη φα­σα­ρία «να γρά­ψει ένα πιστο­ποι­η­τι­κό δια­ζυ­γί­ου,... και να την εξω­πε­τά­ξει από το σπί­τι του.». Η πε­ρι­φρο­νη­θεί­σα σύ­ζυ­γος, εν τού­τοις, εί­χε ένα δυ­να­τό κα­τα­φύ­γιο ανα­κου­φί­σε­ως: «μπο­ρού­σε να πά­ει και να γί­νει γυ­ναί­κα ενός άλ­λου αν­δρός». Αλ­λά και ο τε­λευταί­ος άν­δρας μπο­ρού­σε με τη σει­ρά του να τη μι­σή­σει και να την πε­τά­ξει έξω από την πόρ­τα με ένα άλ­λο «πι­στο­ποι­η­τι­κό δια­ζυ­γί­ου». «Με­τά από αυ­τό όμως αυ­τή έμε­νε κη­λι­δω­μέ­νη με ατι­μα­σί­α». Αυ­τή η γυ­ναί­κα με­τά και τη δεύ­τε­ρη εκ­δίωξη γι­νόταν ένα εί­δος «πε­ρι­πλα­­νω­μέ­νης Ιου­δαί­ας» και δεν μπο­ρού­σε πια να γυ­ρί­σει πί­σω στον πρώ­ην άν­δρα της (Δευ­τε­­ρο­νό­μιον 24: 1-4).

(Αγα­πη­τοί αναγνώστες πώς σας φαί­νε­ται αλήθεια αυ­τός ο θε­ϊ­κός νό­μος δια­ζυ­γί­ου; Απαντήστε ειλικρινά. Είναι πολύ δίκαιος!)

Μάλ­λον μια τέ­τοια γυ­ναί­κα θα εί­χε δυ­σκο­λία να βρει έναν τρί­το άν­δρα. Αλ­λά κατ’ ου­δε­μία διάταξη του θε­ϊ­κού νό­μου δεν μπο­ρούσε μια σύ­ζυ­γος να έχει δια­ζύ­γιο με δι­κή της πρω­το­βου­λί­α, ή «να εκ­δώ­σει πιστο­ποι­η­τι­κό δια­ζυ­γί­ου» στον σύ­ζυ­γό της. Αλ­λά επει­δή από τον Θεό «ε­νώ­θη­κε μα­ζί» με τον άν­δρα της κα­νείς μα κα­νείς – εκτός του αν­δρός της – δεν μπορού­σε να την απο­χω­ρί­σει απ’ αυ­τόν!

ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Στα κανονικά Ευαγγέλια ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός περί διαζυγίου μας λέγει τα εξής. Απο­λαύστε τα!

1)   Ματ­θαίoς 5: 31-32 «Ερρέθη δε· ος αν απολύση την γυναίκα αυτού, δότω αυτη αποστάσιον. Εγώ δε λέγω υμίν ότι ος αν απολύση την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, ποιεί αυτήν μοιχάσθαι, και ος εάν απολε­λυμέ­νην γαμήσει, μοιχάται.».

2)   Ματ­θαίoς 19: 1-12 «Και εγένετο ότε ετέλεσεν ο Ιησούς τους λόγους τού­τους μετήρεν από της Γαλιλαίας και ήλθεν εις τα όρια της Ιουδαίας πέραν του Ιορδάνου. και ηκολούθησαν αυτω όχλοι πολλοί, και εθεράπευσεν αυ­τούς εκεί. Και προσήλθον αυτω οι Φαρισαίοι πειράζοντες αυτόν και λέ­γοντες αυτω· ει έξεστιν ανθρώπω απολύσαι την γυναίκα αυτού κατά πά­σαν αιτίαν; ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς· ουκ ανέγνωτε ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς και είπεν, ένεκεν τούτου κατα­λεί­ψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και κολληθήσεται τη γυ­ναικί αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν; ωστε ουκέτι εισί δύο, αλ­λά σάρξ μία. ό ουν ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω. Λέγου­σιν αυτώ· τι ουν Μωσής ενετείλατο δούναι βιβλίον αποστασίου και απο­λύσαι αυ­τήν; λέγει αυτοίς· ότι Μωσής προς την σκληροκαρδίαν υμών επέ­τρεψεν υμίν απολύσαι τας γυναίκας υμών· απ’ αρχής δε ου γέγονεν ούτω. λέ­γω δε υμίν ότι ος αν απολύση την γυναίκα αυτού μη επί πορ­νεία και γαμήση άλλην, μοιχάται· λέγουσιν αυτω οι μαθηταί αυτού· ει ούτως εστίν η αιτία του ανθρώπου μετά της γυναικός, ου συμφέρει γα­μήσαι. ο δε είπεν αυτοίς· ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδοται· εισί γαρ ευνούχοι οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ού­τω. και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνουχίσθησαν υπό των ανθρώπων, και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς διά την βα­σιλείαν των ου­ρα­νών. ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω».

3)   Μάρ­κoς 10: 1-12 «Και εκείθεν αναστάς έρχεται εις τα όρια της Ιουδαίας διά του πέραν του Ιορδάνου, και συμπορεύονται πάλιν όχλοι προς αυτόν, και ως ειώθει, πάλιν εδίδασκεν αυτούς. και προσελθόντες οι Φαρισαίοι επη­ρώτων αυτόν ει έξεστιν ανδρί γυναίκα απολύσαι, πειράζοντες αυτόν. ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς· τι υμίν ενετείλατο Μωϋσής; οι δε είπον· επέ­τρεψε Μωϋσής βιβλίον αποστασίου γράψαι και απολύσαι. και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς· προς την σκληροκαρδίαν υμών έγραψεν υμίν την εντολήν ταύτην· από δε αρχής κτίσεως άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός· ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μη­τέρα, και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν. ωστε ουκέτι εισί δύο, αλλά μία σάρξ· ό ουν ο Θεός συνέ­ζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω· και εις την οικίαν πάλιν οι μαθηταί περί τούτου επηρώτων αυτόν, και λέγει αυτοίς· ος αν απολύση την γυναίκα αυ­τού και γαμήση άλλην, μοιχάται επ’ αυτήν· και εάν γυνή απολύσασα τον άνδρα γαμηθή άλλω, μοιχάται».

4)   Λoυ­κάς 16: 18 «Πας ο απολύων την γυναίκα αυτού και γαμών ετέραν μοι­χεύει, και πας ο απολελυμένην από ανδρός γαμών μοιχεύει.».

Οι αντιφάσεις μεταξύ των Ευαγγελίων και μεταξύ των Ευαγγελίων και του Θε­όδοτου Μωσαϊκού Νόμου όπως και η αρλουμπολογία τους δίνουν και παίρνουν. Τί να πρωτοπεί κανείς; Π. χ., το «Ό ούν ο Θε­ός συ­νέ­ζευ­ξεν, άν­θρω­πος μή χωριζέτω.», Ματθαίος 19: 6 και Μάρ­κος 10: 9, είναι καθαρή αντί­φα­ση με το Μωσαϊκό Νόμον! Αλ­λά και οι διατάξεις περί διαζυγίου στην Καινή Δια­θή­κη, Ματ­θαίος 5: 31-32, 19: 1-12, Μάρκος 10: 1-12, Λουκάς 16: 18, και Πρός Ρωμαίους 7: 2-3, Α΄ Πρός Κορινθίους 7: 10-16, 39 του Παύλου (τις οποίες αναγράφομε παρακάτω), εκτός του ότι σε πολ­λά ση­μεία είναι αν­τι­φα­τι­κές μεταξύ τους, ανατρέπουν τον νόμο του Θεού που εδόθη διά του Προ­φή­του Μωυσέως στον εκλεκτό λαό! Οι δε διατάξεις του Παύλου ανατρέπουν και τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, ομιλούντα στον Ματθαίον 5: 17- 19 που ανα­γ­ράψαμε παραπάνω.

Επίσης στον Ματθαίον 19: 8, ο Χριστός δικαι­ο­λογεί τον Μωυσή, λόγω της «σκλη­ροκαρδίας» των Ιουδαίων, ενώ ο Μωυσής δεν φταίει σε τίποτα! Ο Νόμος ήταν του ίδιου του Θεού που τον αποκάλυπτε στον εκλεκτό λαό του διά μέσω του Μω­υ­σέ­ως (βλέπε: Λευιτικόν 26: 46 και Αριθ­μούς 36: 13)! Τί ωραία, σοφότατη και προ πάν­των παν­τοδύναμη δικαι­ο­λο­γία και σοφιστεία, αλήθεια! Δηλαδή ο Παντο­δύν­α­μος Τρι­αδικός Θεός εδώ συμβιβάστηκε και έκανε παραχώρηση που δεν του άρε­σε! Αλλά τί να κάνει, πως να ξεφύγει από ή να τα βρει με τον εκλεκτό λαό του; Τί κα­λός και παν­τοδύναμος Θεός που είναι αλήθεια...! Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή έχουν δοθεί ή έστω εμπνευστεί από τον ίδιο, πάνσοφο, παντοδύναμο, αληθινό Θεό Πατέ­ρα Γιαχβέχ! Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς μ’ αυτή τη Χριστιανο-Γιαχβική σο­φία... και αντίφαση; Άστα να πάνε στον Βεελζεβούλ!

Αντίθετα προς τον Μωσαϊκό Νόμο, ο οποίος εδόθη στον Μωυσή από τον ίδιο τον Θεό «Πατέ­ρα» του Ιησού Χριστού, όπως υποτίθεται και πιστεύεται στον Χρισ­τι­ανισμό, ο Ιησούς κατήρ­γη­σε πλήρως το δια­ζύγιο (εκτός ίσως, προσοχή και πάλι ίσως, λόγω μοιχείας) και την παν­τρειά για δεύ­τερη φορά. (Ματ­θαίoς 5: 31-32, 19: 1-12, Μάρ­κoς 10: 1-12 και Λoυ­κάς 16: 18). Βρήκε δήθεν την σκληροκαρδία για δι­καιο­λογία (Ματ­θαί­ος 19: 8, Μάρ­κος 10: 5), τη στιγμή κατά την οποίαν ο νόμος αυτός εδό­θη από τον ίδιο τον Θεό στον Μωυ­σή (βλέπε: Λευιτικόν 26: 46 και Αριθ­μούς 36: 13) και επομένως ο Μωυσής δεν έφταιχε σε τίποτα! Πολύ θεϊκή δικαιολογία ανε­κά­λυψε ο Ιη­σούς Χρι­σ­τός! Δεν νομίζετε; Δεν τους λέγει στα ίσια ότι θεός είμαι και τώ­ρα αλ­λά­ζω αυτά που είχα δώσει πριν παρά μόνο προσπαθεί να βρει διακαι­ο­λο­γί­ες· και το χει­ρότερο βρήκε αυτή τη σαχλαμάρα ρίχνοντας το βάρος στον Μωυσή. Πού πήγε η θε­ϊ­κή του ιδιότητα εδώ; Πάν­τως τώρα όπως και να έχει το πράγμα, δεν μπο­ρείς να ξανα­παν­τρευ­τείς αν έχεις χη­­ρέ­ψει ή χω­ρίσει ακόμα και για θε­μι­τούς λό­γους. Ού­τε μπο­ρείς να χω­ρί­σεις τον ή την σύ­ζυγο που πή­ρες αλλά δεν σου ταίριασε. Αν έκανες λάθος, «σύ όψει», δι­όρ­θω­ση δεν υπάρ­χει. Η καταπιε­στι­κή και αντι­κοι­νω­νι­κή θεολογική τακ­τική σε όλο της το με­γαλείο!

Μόνο η Καθολική εκκλησία εφάρμοσε και εφαρμόζει πιστά αυτές τις εντολές του Ιησού Χριστού περί διαζυγίου και δευτέρου γάμου. Οι άλλες εκκλησίες, και των ανατολικών ορθοδόξων συμπερι­λαμ­βανομένων, δεν τις εφαρμόζουν αλλά προτιμούν να περιπέσουν σε αίρεση. Οι ανα­το­λικοί ορθόδοξοι επιτρέπουν γάμο και διαζύγιο μέ­χρι και τρεις φορές. Μετά κα­τη­γο­ρούν τους καθολικούς ως αιρετικούς όταν και αυτοί οι ίδιοι είναι αιρετικοί. Άντε να βρεις λογική με τους όλους Χριστιανούς και τον Χρι­στια­νι­σμό τους!

Ακόμα πρέπει να σημειώσομε ότι η φράση: «ένεκεν τούτου κατα­λείψει άν­θρωπος τον πα­τέρα αυτού και την μητέρα», εντός των λόγων του Ιησού Χριστού, έχει γίνει από μερικούς θεολογικό πάτημα για να εγκαταλείψουν τους γέρον­τες και ανήμ­πορους γο­νείς των μετά τον γάμο τους. Επίσης έχει γίνει η αιτία τρομερών διαμαχών οι οποίες πολλές φορές έφεραν και τη διάλυση του γάμου, όταν το ένα μέρος απαιτεί την εγ­κα­τάλειψη των γονέων από το άλλο μέρος, το οποίο ένεκα συναισθημα­τι­σμού και αγάπης δεν δύναται να πράξει κάτι τέτοιο. Είναι τρομερή πληγή πολλές χρι­στι­α­νι­κές παραινέσεις!

Ο ευλογημένος χριστιανικός γά­μος, το μυστήριο του γάμου, κλπ, αποτελούν μετέ­πειτα παραχω­ρήσεις που γίνονται κατ’ εξαίρεση, κατ’ οικονομίαν και εξ ανάγ­κης, για να μην σβήσει το ανθρώπινο γένος. Αυτά δεν εί­ναι οι αρχικές και άμεσα εσ­χα­το­λο­γι­κές θέσεις και προτροπές ή οι ανώτατες αρετές αυτής της κατα­στροφικής θρησκευ­τι­κής αιρέ­σεως του Ιουδαϊσμού! Ο Γάμος καθιερώθηκε ως μυστήριο πολύ αργότερα, επί αυτοκράτορος Λέοντος του Σοφού (886-891 Κ. Ε.). Μέχρι τότες απλώς οι ιερείς εδιά­βα­ζαν μερι­κές ευχές στους νεόνυμφους έτσι για το καλό όπως έκαναν αγιασμό για μια σπορά, ένα χωράφι, ή ευλογούσαν μια αγελάδα πριν αρχίσει το όρ­γω­μα. (Αυτά και πολλά άλλα θέματα έχουν αναπτυχθεί με πλήρη τεκμηρίωση στο σύγγραμμα του Παν. Μαρίνη, Φωνή Εξυπνισμού εν τώ Αιώνι τής Νυκτός, Εκδό­σεις Νέα Θέσις, 2005, ιδιαιτέρως δε το παρόν θέμα μας στις σελίδες 195-286. Σε όλους όσους ενδιαφέρονται για τα ζητήματα αυτά συστή­νομε να με­λετήσουν προσεκτικά αυτό το εξαιρετικό βιβλίο εφ’ όλης της ύλης και θεμάτων που πραγματεύεται. Θα εκ­πλα­γείτε από όλα τα πράγματα που επι­σήμως ή μυστικώς υπάρχουν και οι «ιθύνον­τες» έχουν απο­κρύψει ή διαστρέψει!).

Το θαύ­μα εν Κα­νά της Γαλιλαίας, το αναφέρει μόνο ο Ιωάννης ως το πρώτο θαύμα και κανένας άλλος. Δεν έχει σχέση με την ευλογία του γάμου ούτε με το δόγμα του ότι ο γάμος είναι μυστήριο. (Τί το χριστιανικό μυστήριο υπάρχει στον γά­μο; Ου­δέν!). Απλώς μας λέει ότι έτυχε να εί­ναι εκεί ο Ιησούς και έκανε το νερό κρασί για να μεθύ­σουν ως «αρχή των σημείων και εφανέρωσε την δόξαν αυτού, και επί­στευσαν εις αυ­τόν οι μαθηταί αυτού». Τίποτα παραπάνω. Ιδού τι γράφει:

 Ιωάννης 2: 1-11. «Και τη ημέρα τη τρίτη γάμος εγένετο εν Κανά της Γα­λι­λαί­ας, και ην η μήτηρ του Ιησού εκεί· εκλήθη δε και ο Ιησούς και οι μαθηταί αυ­τού εις τον γάμον. και υστερήσαντος οίνου λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυ­τόν· οίνον ουκ έχουσι. λέγει αυτή ο Ιησούς· τί εμοί καί σοί, γύναι; ούπω ήκει η ωρα μου. λέγει η μήτηρ αυτού τοις διακόνοις· ό,τι αν λέγη υμίν, ποι­ή­σατε. 6 ήσαν δε εκεί υδρίαι λίθιναι εξ κείμεναι κατά τον καθαρισμόν των Ιου­δαίων, χωρούσαι ανά μετρητάς δύο ή τρεις. λέγει αυτοίς ο Ιησούς· γεμίσατε τας υδρί­ας ύδατος. και εγέμισαν αυτάς έως άνω. και λέγει αυτοίς· αντλήσατε νυν και φέρετε τω αρχιτρικλίνω. και ήνεγκαν. ως δε εγεύσατο ο αρχιτρίκλινος το ύδωρ οίνον γεγενημένον -και ουκ ήδει πόθεν εστίν· οι δε διακονοι ήδεισαν οι ηντληκότες το ύδωρ- φωνεί τον νυμφίον ο αρχιτρίκλινος και λέγει αυτώ· πας άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον τίθησι, και όταν μεθυσθώσι, τότε τον ελάσσω· συ τετήρηκας τον καλόν οίνον έως άρτι. Ταύτην εποίησε την αρχήν των σημείων ο Ιησούς εν Κανά της Γαλιλαίας και εφανέρωσε την δόξαν αυ­τού, και επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί αυτού.».

Οι άλλοι ευαγγελιστές, αν και γράφουν πριν τον Ιωάννη, έρχονται σε αντίφα­ση με τον Ιωάννη όχι μόνο επειδή δεν αναγράφουν αυτό το πρώτο θαύμα διά του οποίου επί­στευσαν εις αυτόν οι μαθητές του, αλλά έχουν άλλο θαύμα ως το πρώτο στον κα­τά­λο­γο τους. Ούτε ο Ματθαίος αναφέρει την παραμικρή νύξη, αν και ήταν εκεί παρών με όλους τους δώδεκα μαθητές. Εκτός αυτού του επεισοδίου πουθενά αλ­λού ο Ιησούς δεν μετέχει σε τελετή γάμου. Οπότε αυτό που μένει να συμπεράνομε εί­ναι ότι αυτό το κείμενο είναι επινόηση του Ιωάννου ή υστερόχρονη παρεμβολή για να εξυ­πηρετήσει κάποια ανάγκη, πράγμα πολύ σύνηθες στις χριστιανικές γραφές και στις πρωτοχριστι­ανικές αλλά και στις μετά τον τέταρτο αιώνα χριστιανικές κοινό­τη­τες.

(Δεν θα επε­κτα­θούμε εδώ στις επεξηγήσεις των ερευνητών πάνω σ’ αυτό το κείμενο που έχουν σχέση με τις εορτές του κρασιού και του Διονύσου, ή άλλες εξη­γήσεις. Υπάρχουν στη βι­βλιογραφία. Μας αρκούν οι παρατηρήσεις που κάναμε εδώ επί των ιδίων των βι­βλικών κειμένων των θεοπνεύστων Ευαγγελίων!)

Δεν αξίζει τον κόπο να επε­κτα­θού­με σε όλο το μήκος και το πλάτος όλων όσων γράφει ο αλλοπρόσαλλος Παύλος περί γάμου και μερικών άλλων θεμάτων στην Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους σε όλο το κεφάλαιο 7, Πρός Εφε­σί­ους 5: 22 - 33, 6: 1 - 4, Πρός Κo­λασ­σα­είς 3: 2-6, κλπ. Αν αυτά δεν είναι ήδη γνωστά στον αναγνώστη, τό­τε τον πα­ρακα­λούμε να τα μελετήσει προσεκτικά από το πρωτότυπο ή μια πιστή με­τά­φραση και να τα κρίνει αμερόληπτα. Αξίζει τον κόπο ένας ειλικρινής ερευνητής ανα­γνώστης να μελετήσει αυτά τα κείμενα και να εξα­γάγει τα συμπεράσματά του ανεπη­ρέαστα. Για την ταπεινή μας γνώμη, ο Παύλος αποδεικνύει ενταύθα άλλη μια φορά την αντι­φα­τικότητα, παραδοξολογία, εσχα­το­μα­νία, τη βλακεία και την αμορφω­σιά του, και ποιος ξέρει, και τη συνω­μο­σία του.

Όσον όμως αφορά τις δια­τά­ξεις τoυ Παύλoυ πε­ρί δια­ζυ­γίoυ, όπως προαναφέ­ραμε, στις πιο πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις αντιβαίνoυν αυ­τές του Ιησού Χριστού εντός των τριών πρώ­των κα­νονικών Ευ­αγ­γε­λί­ων που είδαμε παραπάνω, Ματ­θαίoς 5: 31-32, 19: 1-12, Μάρ­κoς 10: 1-12 και Λoυ­κάς 16: 18. Ιδού τί γράφει ο «μέγας απόστολος και σκεύος της εκλογής του Ιη­σού Χριστού» Παύλος:

1)   Πρός Ρω­μαί­oυς 7: 2-3, «η γαρ ύπανδρος γυνή τω ζώντι ανδρί δέδεται νόμω· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, κατήργηται από του νόμου του ανδρός. Άρα ουν ζών­τος του ανδρός μοιχαλίς χρηματίσει εάν γένηται ανδρί ετέρω· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, ελευθέρα εστίν από του νόμου, του μη είναι αυτήν μοιχαλίδα γενο­μέ­νην ανδρί ετέρω·».

2)   Α΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 7: 10-16, «τοις δε γεγαμηκόσι παραγγέλλω, ουκ εγώ, αλλ’ ο Κύριος, γυναίκα από ανδρός μη χωρισθήναι· εάν δε και χωρισθή, με­νέ­τω άγαμος ή τω ανδρί καταλλαγήτω· και άνδρα γυναίκα μη αφιέναι. Τοις δε λοιποίς εγώ λέγω, ουχ ο Κύριος· ει τις αδελφός γυναίκα έχει άπιστον, και αυτή συνευδοκεί οικείν μετ’ αυτού, μη αφιέτω αυτήν· και γυνή ει τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ’ αυτής, μη αφιέτω αυτόν. Ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω αν­δρί· επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτά εστι, νυν δε άγιά εστιν. Ει δε ο άπιστος χωρίζεται, χωριζέσθω. Ου δεδούλωται ο αδελφός ή η αδελφή εν τοις τοι­ού­τοις. Εν δε ειρήνη κέκληκεν ημάς ο Θεός. Τι γαρ οίδας, γύναι, ει τον άνδρα σώσεις; Ή τι οίδας, άνερ, ει την γυναίκα σώσεις;».

3)   Α΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 7: 39, «Γυνή δέδεται νόμω εφ’ όσον χρόνον ζη ο ανήρ αυτής· εάν δε κοιμηθή ο ανήρ αυτής, ελευθέρα εστίν ω θέλει γαμηθήναι, μό­νον εν Κυρίω.».

Δηλαδή παντού και πάντοτε υπάρχει μια ακαταστασία θεοπνεύστων αντι­φά­σεων και αντιφατικών εντολών. Ποιος μπορεί να βρει την άκρη σ’ αυτόν τον κυκε­ώ­να ως προς το τί μπορεί και τί δεν μπορεί να πράξει χωρίς να αμαρτήσει και να εξ­ορ­γίσει τον πατέρα Θεό ή τον Υιόν του σ’ αυτές τις περιπτώσεις της καθημερινής ζωής;

(Μέχρι και προ τίνος στα χριστιανικά κράτη η απόφαση διαζυγίου και η δια­δι­κα­σία του ήταν ένας εξου­θε­νωτικός Γολγοθάς για τους συμβαλλόμενους. Η μακρο­χρό­νια αναμονή με όλες τις σχετικές μακρόχρονες δικαστικές διαδικασίες έφερναν τα δύο μέλη στα όρια της φυσικής και ψυχολογικής αντοχής των και στο χείλος της οι­κονομικής κατα­στροφής, πέραν από τα μίση και τις πράξεις βίας που δημιουργούνταν ως επακό­λου­θα.).

ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Τα λόγια του βιβλικού Θεού καθιστούν σαφές ότι: Οι ομοφυλόφιλοι, άνδρες (= σκύλοι) και γυναίκες (= σκύλες), σύμφωνα με τα λόγια και τους νόμους του Εβ­ραι­οχρι­στιανικού Θεού Πατρός Γιαχβέχ από την Παλαιά Διαθήκη μέχρι και την Και­νήν, εις μεν την εδώ ζωή επί της γης καταδικάζονται εις θά­νατο (δια λι­θοβολισμού, κλπ.) εις δε την άλλη την μετά θάνατον ζωή καταδικά­ζον­ται εκτός της Βασιλείας των Ου­ρα­νών, εκτός Παρα­δεί­σου, εκτός της Ουρανίας Πόλε­ως και επο­μέ­νως στο εξώτερο αιώνιο πυρ της κολάσεως.

Αν υπαντρευτείς ή νυμφευτείς και για χίλιους δυο λόγους έχεις κάνει λάθος στο γάμο σου ή χηρέψεις (χωρίς να φταις), κοίτα να δεις πως θα ξεμπλέξεις από τις Εβραιο­γνωστικοχρι­στιανικές θεϊκές επι­ταγές σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Κάνετε τους, σας παρα­καλώ, άλ­λη μια γερή επα­νάληψη για να είστε σίγουροι πως θα ενεργήσετε και θα προχωρήσετε σ’ αυτές τις ατυ­χί­ες τού­της ‘δω της επίγειας ζωής. Αν βρείτε την καθα­ρή, αναμάρτητη και απρόσβλητη απάν­τηση, η οποία δεν θα εξοργίσει τον Θεό Γιαχ­βέχ και τον Υιόν του Γιεσούα, τότε βο­ηθήσετε και τους άλλους που δεν τη γνω­ρί­ζουν!

Οι εκτελέσεις ομοφυλοφίλων από τους Χριστιανούς, διά παντός είδους φρι­κι­αστικών βα­σανι­στη­ρίων, ήταν πολύ συχνό θέαμα καθ’ όλον τον Μεσαίωνα. Έχομε στα χέρια μας πολλές εικονογραφήσεις θανατώσεων ομοφυλοφίλων κατά τις εποχές εκείνες τις οποίες θα ήθελα να τρίψω στην μούρη των Χριστιανών! Δεν υπήρχε καμιά ανοχή ή συγχώρεση ακόμα και αν δεν φταις. Η κοινωνική εξοστράκιση ήταν ολοκλη­ρωτική και καθοριστική.

Αν λοιπόν είστε Χριστιανοί δεν μπορείτε να είστε ομοφυλόφιλοι και αντι­στ­ρό­φως. Αλλιώς πρέπει να εγκαταλείψετε ή το ένα ή το άλλο. Και τα δύο ταυτοχρόνως είναι σχιζο­φρε­νική αντί­φαση ή οποία αντίκειται στα λόγια του «ίδιου του αληθινού πανάγαθου Θεού». Όλες οι δι­καιολογήσεις και οι συγκαλύψεις αποτελούν αίρεση και υποκρισία και πολλές φορές θα έλεγα και συνωμοσία. Δηλαδή νομίζω ότι οι περισ­σό­τεροι ομοφυλόφιλοι κληρικοί δεν πιστεύουν σε απολύτως τίποτα. Όμως κάθονται εκεί μέσα επειδή καλύ­πτουν (αποκρύπτουν) την ιδιαιτερότητά τους και τις πιο πολλές φο­ρές ημπορούν να ικανοποιούν την σεξουαλική τους απόκλιση με σχετική ευκολία και με διαφόρους τρό­πους· ακόμα δε, όπως και με σχεδόν όλους τους κληρικούς, επει­δή τους συμφέρει πάρα πολύ. Ξέρεις τί ωραία που είναι να σε προ­σκυνούν οι άλ­λοι, να σου φιλούν τα χέρια και τα πόδια, και συ να κάνεις περιουσία και πλούτη με δέκα ώρες την εβδο­μά­δα μουρ­μού­ρα; Πολύ εξαίσια, παραγωγική και κουραστική ερ­γασία...!

Είναι άξιο παρατηρήσεως και έρευνας το φαινόμενο ότι, ενώ οι ομοφυλόφιλοι έχουν καταδικαστεί από τον Χριστιανισμό πλήρως αυτοί επιμένουν να είναι χριστι­α­νοί και θέλουν να γίνονται και ιερείς. Όπως αναφέραμε και είδαμε είναι καταδικα­σ­μένοι ολοσχερώς από: την Παλαιά Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη, την Κατήχηση, την Δογματική, το Κανονικό Δίκαιο, τα Νομοκάνονα, κλπ., τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη του Χριστιανι­σ­μού. Αυτοί όμως έχουν την βίδα και το βίτσιο να προσ­κολλώνται στον Χριστιανισμό, αντί να του ρίξουν μια μούντζα και τον εξαποσ­τεί­λουν από ‘κει που ήλθε! Δεν νομίζετε ότι είναι όντως περίεργο αυτό το πείσμα τους και ότι αυτό το φαινόμενο και χρίζει ψυ­χαναλυτικής έρευνας; Αλλά για να λέμε την αλήθεια δεν είναι οι μόνοι. Τόσοι και τόσοι, σχεδόν όλοι εκτός ορισμένων επι­τη­δεί­ων, υποφέ­ρουν και στενάζουν υπό το πέλμα αυτής της παράλογης και καταστροφικής θρησκείας αλλά εμμέ­νουν στα ειωθότα και παραμένουν σ’ αυτήν. Εκτός τους ομοφυ­λοφίλους είναι να απο­ρεί κανείς ιδιαιτέρως γιατί οι γυναί­κες παραμένουν ακόμα σ’ αυ­τή την ελεεινή μάσ­τι­γα· αλη­θινό μυστήριο! Ενώ πρόκειται όχι απλώς για ανδρο­κ­ρατική αλλά για φαλλοκρατική θρη­σκεία πέρα για πέρα, αυτές με πείσ­μα και αποβλά­κωση παραμένουν σ’ αυ­τήν, έστω και κατ’ όνομα! Πάρα πολύ ωραία!

Ο Χριστιανισμός ως απόλυτα καταστροφική θρησκεία δεν μπορεί να δει ότι η φύση, ιδίως η βιολογία, δημιουργεί στατιστικές διασπορές των γενι­κών κανόνων απο­κλίσεις και ατέλειες. Αυτή η φυσική διαπίστωση, (όπως και το πρόβλημα της θεοδι­κί­ας που το προαναφέραμε στο κεφάλαιο, Ιατρική και Χριστιανισμός), ήδη από τον 1^ον και 2^ον αιώνα Κ. Ε. έκανε πολλούς να κα­ταφύ­γουν στην αίρεση. Ένας τέτοιος αρχι­αι­ρεσιάρχης ήταν πλούσιος χριστιανός Μαρκί­ων από την Σινώ­πη του Πόν­του. Αυτός εθε­ώ­ρησε τον Εβραϊκόν Θεόν Γιαχβέχ, δημιουργόν του φυσικού κόσμου, ως κακόν Θεόν ή Ψευδοθεόν ή Δαιμόνιον. Ως λύση λοιπόν εισ­ήγαγε την ύπ­αρξη του κα­λού Θε­ού Πα­τ­ρός ο οποίος επιπόλαζε του κακοφτιαγμένου υπό του Γιαχ­βέχ κόσ­μου και κά­ποια στιγμή μας λυπήθηκε και έστειλε τον Υιόν του για να μας σώσει από τα κακά του υπάρχοντος κόσμου, την οργή και την κακία του Γιαχβέχ. Αυτή η λύση, μαζί με το ευαγγέλιό του, προτά­θη­κε από τον Μαρ­κί­ωνα στην εκκλησία της Ρώμης το έτος 142-143 Κ. Ε. αλ­λά δεν της άρεσε και πέταξε τον Μαρκίωνα έξω. Κα­θόλου παρά­ξε­νο, διότι ας μην ξε­χνάμε ότι τότε ο Χριστιανισμός ήταν ακόμα έναν νε­οφυές τέκνο του Εβραϊσμού και όλες οι χριστιανικές εκκλησίες Εβραιοκρατούντο και ήταν πα­ραρ­τήματα των Ιου­δαϊ­κών συν­αγωγών. Ο Χριστιανισμός τότε ήταν ακόμα κυ­ρίως Εβρα­ϊ­κή υπόθεση. Οπότε καθό­λου παράδοξο το πάθημα του Μαρκί­ω­νος, αφού καθύ­βρισε τον Εβραϊκόν Πατέρα Θεόν Γιαχβέχ ενώπιον των Εβραιοκρα­του­μέ­νων εκκλησιών και ειδικά της πρωτο­στα­τούσης εκκλησίας της Ρώ­μης!

Παρά τις πάρα πολλές ατέ­λειες, οδύνες, θλίψεις, ασθένειες, κλπ, οι Χριστιανοί οφείλουν να θεω­ρούν την δημι­ουργία τού παντο­δυ­νάμου Γιαχβέχ της Πα­λαι­άς Διαθή­κης ως τέλεια. Αλλιώς... ζήτω που κά­ηκαν... Επο­μένως το μόνο που μας μέ­νει για να σωθούμε (από τί άραγε;) εί­ναι να εγ­καταλείψομε την Εβραιογνωστικο­χρι­στιανική θρησκευτική καταστροφική μάστιγα, όπως έκαναν ο Μέγας Βολτέρος ο οποί­ος και κα­τήγγειλε το αμέτρητο κακό που υπάρ­χει στον «τέ­λειο» κόσμο του Θεού των Εβραι­ο­χριστιανών Γιαχβέχ, ο Άγγλος επιστήμων και φιλόσοφος Bertrand Russell ο οποίος και κατήγ­γει­λε την τρομερή αντιφατικότητα και καταστροφικότητα αυτής της θρησ­κείας, και πά­ρα πολλοί άλλοι διανοητές. Μάλιστα ο Russell τονίζει ότι στον κόσμο που δημιούρ­γησε ο Χριστιανισμός δεν έχει μείνει κανείς με τα καλά του. Όλοι είναι πειραγμένοι! Οι νευρώσεις και οι ψυχολογικές αρρώστιες που δημιούργη­σε κατατα­λαιπώρησαν τους πάντες και δεν άφησαν κανέναν ανέπαφο. Οι πολιτικές, κοινωνικές, ψυχολογι­κές, ψυχιατρικές, κλπ. διαταραχές που εδήμιουργησε ο Χριστιανισμός σε όλη την ισ­τορική διαδρομή του και σε όλα τα μέρη όπου έφτασε η χάρη του έχουν καταγραφεί και αναλυθεί πολλαπλώς από πολλούς επιστήμονες πολλών χωρών.

ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Ο όρος αδελφοποίηση μεταξύ κληρικών είναι πολύ ύποπτος. Αν και πολλές ομάδες, πολιτικές, ειρηνιστικές, θρησκευτικές κλπ. ομιλούν για αδελφοποίηση, των λα­ών λ. χ., δηλαδή όλοι οι λαοί, άνδρες και γυναίκες, να ζουν σαν αδέλφια χωρίς να κάνουν διάκριση ή διαχώριση και να μην σκοτώνονται, ο όρος αυτός περιοριζόμενος μεταξύ των κληρι­κών και των μονα­χών χάνει αυτή την γενική ανθρωπιστική έννοια διά δύο κυρίως λό­γους. Πρώτον πε­ριορίζεται στο εξαιρετικά μικρό ποσοστό πλη­θυ­σμού των κληρικών και μοναχών ως προς την υπόλοιπη λαϊκή κοινωνία και δεύτερον διότι σύμ­φω­να με τα διάφορα νομοκανόνια, (βλέπε: Κανονικόν Δίκαιον, Απο­στολι­κός Κανών, Πηδάλιον, αποφάσεις Συνόδων, κλπ.) αυτή η αδελφοποίηση αφορά μόνο σε ομάδες ατόμων του ιδίου φύλου: άν­δρες με άνδρες και γυναίκες με γυναίκες. Ο έρωτας εν γένει και η έλξη των δύο φύλων όχι μόνο δεν υπάρχει πουθενά, σε καμία από τις διατάξεις τους, κλπ., αλλά έχει κατα­δι­καστεί σαν αμαρτία, ατι­μία και μιαρό­τη­τα.

Όμως, το ερώτημα που παραμένει συνεχώς είναι το εξής: Όταν από πολύ νεα­ρά ηλικία είτε αγόρια είτε κορίτσια απομονώνονται και ζουν κοινοβιακά ή περίπου κοινοβιακά και μοιράζονται τις ίδιες καθημερινές εμπειρίες και είναι πνευματικά, θρησκευτικά και παραληρηματικά ερωτευμένοι διά του θρησκευτικού φανατισμού και παραληρή­ματος τότε πόσος χρόνος και απόσταση παραμένει γι’ αυτή την κατά­σταση να εξελι­χθεί στον παρά φύσει σωματικό ομοφυλοφιλικό έρωτα; Μέχρι που και πότε μπορεί κα­νείς να καταπιέζει την φύση; Και αν το κάνει επί πολύ καιρό τότε ποι­ες εί­ναι οι συνέ­πειες; Για κάθε σχετικά μορφωμένο και ειλικρινή άνθρωπο οι απαντή­σεις στις ερω­τή­σεις αυτές είναι εύκολες και ήδη γνωστές.

Πολλά μοναστη­ρι­α­κά μεσαιωνικά όργια ανά την Ευρώπη έχουν καταγραφεί και ακόμα έχουν βρεθεί πολλά οστά βρεφών εντός κρυπτών και λιμνών πλησίον των μο­να­στη­ριακών χώρων. Είναι επίσης αρκετά γνωστά τα λατινικά ποιήματα με τίτλο Carmina Burana, τα οποία ευρέθησαν στο καθολικό μοναστήρι Burnau της Βαυαρίας. Περιγράφουν ξεφαντώματα κραιπάλης, οινοποσίας και σεξ και ως γνωστόν έχουν με­λοποιηθεί από τον Γερμανό μουσουργό Karl Orff. Όλα αυτά σημαίνουν ότι έπρεπε να υπήρχε πολλή διαπίδυση και διάχυση μεταξύ μοναχών ανδρών και γυναικών και άφε­ση κλη­ρι­κών επί μοναχών γυναικών προς κα­τάφορη πα­ραβίαση των κανόνων τους. Ένα από τα οικτρά αποτελέσματα όλων αυτών των κλειστών οργίων ήταν οι φόνοι των εξω­γάμων, κλπ. Δεν ήταν καθόλου ολίγοι οι Πά­πες που είχαν πολ­λές παλ­λακίδες και εξώγαμα παιδία. Και ο Μαρτίνος Λούθηρος είχε ερωτική σχέ­ση με μια καλογριά την οποία υπανδρεύτηκε και έτσι επέ­τρεψε τον γάμο για όλους τους κλη­ρι­κούς των Δια­μαρ­τυρομένων.

Στα ευρήματα του ιστορικού καθηγητή Morton Smith του Yale University στο μοναστή­ρι του Αγίου Σάββα (Μar Saba) στο σημερινό Ισραήλ το έτος 1958, ήταν και μια επι­στολή του Κλήμεντος Αλε­ξανδρείας στην οποία ο Κλήμης αναφέρει ένα περί­ερ­γο παλαιό, χα­μένο, απόκρυφο, Ευαγγέλιο από την Αλεξάνδρεια με συγ­γρα­φέα κά­ποιον Μάρκο. Στην επιστολή αυτή ο Κλήμης παραθέτει διάφορα χωρία απ’ αυτό το Ευαγγέλιο και ανα­φέ­ρει επίσης μυήσεις και κατηχήσεις ορισμένων αδελφοποιημένων ομάδων νέων οι οποίες γινόταν εντός χώ­ρων με όλους τους νέους γυμνούς και απλώς κα­λυμ­μένους μόνο με ένα σεν­τόνι επί του γυμνού. Περίεργες και ύποπτες κατηχή­σεις, δεν νο­μί­ζε­τε; Έτσι η ορ­θό­δοξη εκκλησία όπως και το μοναστήρι του Αγίου Σάββα προσπά­θη­σαν να αποκρύ­ψουν ή να αλλοιώσουν τα ευρήματα του καθηγητή Morton Smith, αλ­λά δεν επρόφτα­σαν διότι τα είχε ήδη φωτογραφήσει.

Αυτή η επιστολή του Κλήμεντος μας εν­θυμίζει βεβαίως τους δύο και μονα­δι­κούς ξεκάρφωτους στίχους που αναφέρονται στο επεισό­διο του γυμνού νέ­ου κατά την σύλληψη και απαγωγή του Ιησού και οι οποίοι και μό­νον διεσώθησαν μέχρις ημών στο Ευαγγέλιο του κανονικού Μάρκου (σύμπτωση άρα­γε;): Μάρκος 14: 51-52 «Και εις τις νεανίσκος ηκολούθησεν αυτώ, περιβεβλη­μέ­νος σινδό­να επί γυμνού· και κρα­τούσιν αυτόν οι νεανίσκοι. ο δε καταλιπών την σιν­δόνα γυμνός έφυγεν απ’ αυ­τών.». Μερικοί επεξηγούν το επεισόδιο αυτό διά του ομοφυλοφιλικού πάθους μεταξύ του νέου αυτού και του Ιησού. Αλλά και το αν ο νέος υπέφερε από ισχυρή αρρώστια τρέ­λας το επεξηγεί μια χαρά. Τί να ήταν άραγε; Ομοφυλόφιλος, ή τρελός, ή κάτι άλλο;

Έτσι λοιπόν αυτοί οι δύο στίχοι έχουν εγείρει πλήθος διαφόρων ερμηνειών, ει­κασιών, εξη­γήσεων, κλπ. Δεν χρειάζεται να τις αναφέρομε όλες εδώ, αλλά πρέπει να γράψομε ότι με­ταξύ αυτών είναι και η ομοφυλοφιλική ερμηνεία του Θωμά Μάρα την οποία δημο­σίευσε εντός του βιβλίου του Οι Αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης και η οποία του κό­στισε φυλάκιση, πρόστιμο και απαγόρευση του βιβλίου του, το έτος 1979. (Μπορείτε όμως να το βρείτε από αυτούς που το έχουν ή στο Μοναστηράκι ή σε καροτσάκια με βιβλία, κλπ., και να το μελετήσετε.). Πολλοί είναι οι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί, οι οποίοι υποκι­νούμενοι από την ομοφυλοφιλία τους, επεξηγούν τους στίχους αυτούς με την πιθανό­τητα, είναι σχε­δόν σίγουροι όπως λένε, ότι ο ίδιος ο Ιη­σούς Χριστός ήταν ομοφυ­λόφιλος. Προσκομίζουν και τον μαθητή, από το Κατά Ιω­άννην Ευαγγέλιο, τον οποίον ο Ιη­σούς ιδιαιτέρως ηγάπα και έγινε επιστήθιός του κατά τον Μυστικόν Δείπνον ως άλλη μία ισχυρή ένδειξη!

Για τους ορθο­δό­ξους Χριστιανούς αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες βλασφημίες· τη μεγαλύτερη βλασφημία για τον επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη! Ακό­μα ο Χριστός, ως ζηλωτής του Μωσαϊκού Νόμου, δύσκο­λα θα πί­σ­τευε κανείς ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Αν ήταν και Ναζηραίος ή Ναζαρίτης (όπως ο αδελφός του Ιά­κω­βος) τότε διά του Μωσαϊκού Νό­μου, του ταξίματος και της αφοσιώσεώς του στον Κύριον Γιαχβέχ τού απαγορευόταν να αγ­γί­ξει και γυναί­κα! (Βλέπε: Αριθμοί κε­φάλαιο 6, κλπ.). (Όμως ο Ναζηραίος και Κριτής Σαμψών είχε πα­ραβεί αυτή την εντο­λή πολλές φορές! Βλέπετε: «Βαριά η καλογερική...!». Ύστερα απ’ αυτά τα ολίγα «ο νοών νοη­σά­τω» την θεοπνευστία των ιέρων γραφών!).

Το ζήτημα που παραμένει όμως είναι το εξής. Οι δύο αυτοί στίχοι είναι μεν ύποπτοι αλλά πολύ πενιχροί. Το επεισόδιο που υπαινίσσονται είναι ανόητο και δεν το αναφέρει άλλος ευαγγελιστής. Στο σημείο που εμφανίζονται και όπως εμφανίζον­ται, μό­νο στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, είναι ξεκάρφωτοι και αινιγματικοί. Άγνωστο παρα­μένει το ποιος τους έγραψε (ποιος Μάρκος άραγε;) και το πότε και γιατί μπήκαν αυ­τοί οι στίχοι εκεί. Είναι αδύνατον λοιπόν να βγάλει κανείς ασφαλή και αποδε­δειγ­μένα συμπεράσματα απ’ αυτούς τους δύο στίχους μόνον. Χρειάζονται και άλλα στοι­χεία. Αλλι­ώς ο καθένας μπορεί να λέει αυτό που τον συμφέρει. Τα επί πλέον στοιχεία που ανε­κάλυ­ψε ο καθη­γητής Morton Smith μάλλον βοηθούν ορισμέ­νους ισχυρισμούς του Θωμά Μάρα, αλλά ίσως όχι όλους. Κάποιος άλλος βάσει αυτών των στοιχείων ίσως ημ­πο­ρέσει να ισχυριστεί και περισσότερα πράγματα. Τί να κάνομε; Ας είναι καλά ο ψευτο-ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας ο οποίος κατάστρεψε τα περισσότερα και κυ­ριότερα χριστια­νι­κά συγγράμματα των τριών πρώτων αιώνων.

Το μόνο βέβαιο γεγονός που παραμένει όμως είναι το εξής: Παρ’ όλον ότι ο ίδιος ο Εβραιοχριστι­α­νικός Θεός, βάσει του θεϊκού του σχεδίου, κατέβηκε στη γη για να μας αποκα­λύψει την «Αλή­θειάν Του» διά της διδασκαλίας και του κηρύγματός του και να την επικυ­ρώσει με τα εκθαμβωτικά και εκκωφαντικά θαύματα, τα εξου­θε­νω­τικά και σεπτά Πά­θη και την Ανά­στασή του, αυτή η «Αλή­θειά Του» παρα­μέ­νει ακόμα ασαφής, φευγα­λέα, απατηλή και ακατάστατη. Ερ­μηνείες επί ερμηνειών και παρα­δο­χές επί πα­ραδο­χών γρά­φονται και κηρύττονται κα­τά συρροήν εδώ και 2000 χρόνια γι’ αυτήν, χωρίς όμως ποτέ της, ακόμα και σήμερα, να έχει ξεκαθαριστεί και αποκρυσταλλωθεί ώστε να την γνωρίζομε σαφώς, πλήρως, τελικώς και αμετα­κλήτως. Ποιά ακριβώς είναι τελικά αυτή η «Αλήθεια» του Παντοδυνάμου και ποιά είναι η σω­στή διατύπωση και ερμη­νεία της; Ας μας απαντήσουν οι ανά τους αιώνες 33 500 χρι­στιανικές αιρέσεις, ομάδες, ομολογίες, κλπ!

ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ

Ως γνωστόν η παιδεραστία είναι ένα πολύ σοβαρό ποινικό αδίκημα και διώ­κε­ται με σκληρές τιμωρίες από τις νομοθεσίες των πολιτισμένων χωρών. Προκαλεί ανε­πανόρ­θω­τη ψυχολογική, αλλά και πνευματική και σωματική ζημία σε ανθρώπινες υπάρξεις παιδικής ηλικίας. Αυτές όλες οι θεωρήσεις της παιδεραστίας όμως δεν είναι για να αναπτυχθούν διεξοδικώς στο παρόν άρθρο, στο οποίο την εξετάζομε από χρι­στιανικής απόψεως.

Στο κείμενο τού Ιωήλ 4: 1-3 κατά τους Ο΄β΄, ή 3: 1-3 σε άλλες εκδόσεις, δια­βάζομε:

«Ότι ιδού εγώ εν ταις ημέραις εκείναις και εν τω καιρω εκείνω, όταν επι­στρέ­ψω την αιχμαλωσίαν Ιούδα και Ιερουσαλήμ, και συνάξω πάντα τα έθνη και κατάξω αυτά εις την κοιλάδα Ιωσαφάτ και διακριθήσομαι προς αυτούς εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομίας μου Ισραήλ, οί διε­σπά­ρη­σαν εν τοις έθνεσι· και την γην μου κατα­δι­είλαντο και επί τον λαόν μου έβαλον κλή­ρους και έδωκαν τα παιδάρια πόρναις (δη­λαδή σύμφωνα με διάφορες ερμηνείες, ή έδιναν τα αγοράκια σε πόρνες, ή τα αντάλ­λασ­σαν με πόρνες, ή τα μετέτρεπαν σε πόρ­νες) και τα κοράσια επώλουν αντί του οίνου και έπινον.».

Εδώ βλέπομε τον Εβραίο σαμανοπροφήτη Ιωήλ να ωρύεται κατά της παιδεραστίας που έπρατ­ταν άλλοι λαοί εις βάρος των νεαρών παιδιών των Εβραίων. Οι ίδιοι όμως οι Εβραίοι δεν πήγαιναν πίσω και έκαναν και αυτοί τα ίδια και χειρότερα εις βάρος των παιδιών άλ­λων λαών αν αναλογισθούμε τα γεγονότα της Γης Μαδιάμ (Αριθμοί 31) και πολλά άλλα τέτοια γεγονότα που αναφέρονται εδώ και ‘κει σε όλη την έκτα­ση της Παλαιάς Διαθήκης καθώς και μερικές ειδικές διατάξεις του Μωσα­ϊ­κού Νόμου περί μετα­χει­ρί­σεως των άλλων λαών.

Στον Χριστιανισμό η παιδεραστία θεωρείται βαριά αμαρτία. Ο ίδιος ο Χρι­στός μας λέγει:

Ματθαίος 18: 2-6: «και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυ­τό εν μέσω αυ­τών και εί­πεν· αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισ­έλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. όστις ουν τα­πει­νώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτός εστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών. και ος εάν δέξηται παι­δί­ον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται· ος δ’ αν σκανδαλί­ση ένα των μι­κρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμα­σθή μύλος ονι­κός εις τον τρά­χη­λον αυ­τού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης.».

Αλλά ο εδώ σκανδαλισμός δεν είναι σαφές σε τί ακριβώς αναφέρεται. Είναι άραγε σκανδαλισμός της πίστεως του μικρού παιδιού προς τον Ιησού Χριστό ή είναι παιδε­ρα­στι­κός σκανδαλισμός. Όπως είναι γραμμένο το κείμενο μάλλον το πρώτο ή και τα δύο.

Εκτός από την προηγούμενη αναφορά έχομε ακόμα και τις ακόλουθες ανα­φο­ρές από τις οποίες όμως δεν βγαίνει κα­νένα συμπέρασμα περί παιδεραστίας, αλλά μό­νον θεολογικές σάλτσες περί ταπει­νό­τητος και βασι­λεί­ας των ουρανών. Το πότε και το γιατί μπήκαν αυτές οι αναφορές στα Ευαγγέλια ως λόγια του Ιησού Χριστού και το ποιος τις έβαλε μέσα στα Ευαγγέλια είναι άγνωστο και μόνο ο «Κύριος οίδε!».

α) Ματθαίος 19: 13-15: «Τότε προσηνέχθη αυτώ παιδία, ίνα επιθή αυτοίς τας χείρας και προσεύξηται· οι δε μαθηταί επετίμησαν αυτοίς. ο δε Ιησούς εί­πεν· άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με· των γαρ τοι­ού­των εστίν η βασιλεία των ουρα­νών. και επιθείς τας χείρας αυτοίς επορεύθη εκεί­θεν.».

β) Λουκάς 18: 15-17: «Προσέφερον δε αυτώ και τα βρέφη ίνα αυτών άπτη­ται· και ιδόντες οι μαθηταί επετίμησαν αυτοίς. ο δε Ιησούς προσκαλεσά­με­νος αυτά είπεν· άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού. αμήν λέγω υμίν, ος εάν μη δέξη­ται την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν.».

γ) Μάρκος 10: 13-16: «Και προσέφερον αυτώ παιδία, ίνα αυτών άψηται· οι δε μαθηταί επετίμων τοις προσφέρουσιν. ιδών δε ο Ιησούς ηγανάκτησε και είπεν αυτοίς· άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με, και μη κωλύετε αυτά· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού. αμήν λέγω υμίν, ος εάν μη δέξη­ται την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν. και εναγ­καλισάμενος αυτά κατηυλόγει τιθείς τας χείρας επ’ αυτά.».

Παρ’ όλα ταύτα σε όλους τους αιώνες του Χριστιανισμού η παιδεραστία ορ­γι­άζει μεταξύ κληρικών, πολλών μοναχών και πολλών Χριστιανών λαϊκών. Οι πιο πολ­λές από τις χιλιάδες αιρέσεις της μίας αγίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας έχουν επι­δείξει μεγάλες επιδόσεις σ’ αυτό το σπορ μέχρι και σήμερα. Το χρυσό με­τάλλιο το κατέχει βεβαίως η καθολική εκ­κλησία και ο κλήρος της, χωρίς αυτό να ση­μαίνει ότι οι άλλοι είναι αθώες περιστερές. Δεν γνωρί­ζω κατά πόσον οι κληρικοί πα­ρερ­μηνεύουν το: «και εναγκαλισάμενος αυτά κατηυλόγει τιθείς τας χεί­ρας επ’ αυτά.», κλπ, των προη­γουμένων αναφορών.

Το γεγονός όμως είναι ότι, ο Χρι­στιανισμός ως άκρως αντιφατική, κακοφτιαγ­μένη και καταστροφική θρησκεία κατεδίκασε την γενε­τήσια ορμή ακόμα και τη σκέ­ψη περί αυτής όπως και κάθε σεξουαλι­κή πράξη ως μεγάλη αμαρ­τία. Η φυσιολογική σεξουαλι­κή πράξη είναι αμαρ­τία και αυτή που προορίζεται για τεκνο­γο­νία παραχω­ρείται μόνο κατ’ οικονομίαν. Όπως συμβαίνει με τους μοναχούς και σε ένα μεγάλο μέρος του κλήρου ο Χριστιανισμός επ­έ­βαλε και προτιμά την αγα­μία. Ακόμα δημιούρ­γησε τον δήθεν πνευματικό έρωτα μεταξύ ομοφύ­λων και έτσι σταμάτησε την πνευμα­τική επικοι­νω­νία των δύο φύλων. Ούτως, κάτω από την πίεση των φυσικών δυνάμε­ων και ορ­μών που μας χάρισε ο πανάγαθος και πάνσοφος Θεός Πατήρ και Δη­μιουργός, αυτά τα αδι­έξοδα και οι αντιφάσεις οδήγησαν μοιραία σε κα­τακόρυφη αύ­ξηση των εκ φύσεως υπαρχουσών ανωμαλιών και πάρα πολλοί και πολ­λές τελικά ωθήθηκαν στην ομοφυ­λο­φιλία, παιδεραστία και αιμομιξία. Τα ψυχολογικά συμπλέγ­ματα, οι νευρώ­σεις, και οι ψυχιατρικές αρ­ρώστιες πολλαπλασιά­στηκαν υπερβολικά! Ας είναι καλά οι ψυχίατροι και τα φρε­νο­κομεία!

Ιδού λοιπόν μια από τις αμέτρητες κραυγαλέες αντιφάσεις: Ο Θεός Δημι­ουρ­γός Πατήρ που έφτιαξε παν ό,τι υπάρχει έδωσε στο αν­θρώπινο είδος κατά την δημι­ουργία του, όπως και σε όλα τα όντα, την ερωτική έλξη και ορμή για να επέλθει μετ’ ολίγον χρόνο, μέσω της εκ του Υιού του «αληθινής» θρησκείας, σαν καταπέλτης να την καταδικάσει ως μεγάλη αμαρτία και να αναγκαστεί να την επιτρέψει μόνο κατ’ οικονομίαν! Ιδού λοιπόν το ένα εκα­τομμυριοστό της καταστροφικότητας και της σχι­ζοφρένιας αυτής της ανόητης θρησκείας! Τώρα πόσα εκατομμύρια ανθ­ρώπων κατεσ­τράφησαν, αρρώστη­σαν και έγιναν κυριολεκτικά ράκη από την αντιφατικότητα, σχι­ζοφρένια και ανοη­σία της άθλιας αυτής θρησκείας έχει σταματήσει δυστυχώς να απα­σχολεί τη μνήμη των ανθρώπων.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΚΡΑΤΙΚΟΙ

Ήδη στο τέλος του πρώτου αιώνα κοινής εποχής εμφανίζεται η χριστιανο-γνωστική αίρεση του Καρποκράτη της Αλεξανδρείας η οποία είχε άνθηση κατά το πρώτον ήμι­συ του δευτέρου αιώνα. Γι’ αυτήν γνωρίζομε κυρίως από τα έργα: «Κατά των Αιρέσεων», βιβλίο Ι. ΧΧV, του Ειρηναίου επισκόπου Λυώνος και «Στρωματείς», βιβλίο ΙΙΙ. ΙΙ, του Κλήμεντος Αλεξανδρείας. Προσέτι δε αναφορές κάνουν ο αντι­φα­τι­κός θεολόγος Τερτυλ­λιανός, ο Ιπ­πόλυτος Ρώμης, ο Επιφάνειος Σαλαμίνας Κύπρου, πι­θανώς ο Εβραι­ο­χριστιανός εκκλησιαστικός ιστορικός του δευτέρου αιώνος Ηγήσιπ­πος (το σημαντικό έργο του οποίου κατέ­στρεψε ο ψευτο-ιστορικός Ευσέβιος Καισα­ρεί­ας), και ο γνωστός μας Ωριγέ­νης.

Πολλές αντικρουόμενες υποθέσεις έχουν γραφτεί για την βιογραφία και την ζωή του εκ Μι­κράς Ασίας ορμωμένου Καρπο­κράτη όπως και πολλές αντικρουόμενες απόψεις για τους οπαδούς του, κ. ο. κ. Δεν θα τις αναπτύξομε εδώ, αλλά όποιος εν­δι­α­φέ­ρεται μπορεί να τις βρει σε μια καλή εγκυκλοπαίδεια και στις ιστοσελίδες του δια­δι­κτύου. Απλώς αναφέρομε μόνον ότι ο Κλήμης μας λέγει ότι οι Καρπο­κρα­τικοί ξε­κί­νησαν από την Αλεξάνδρεια αλλά κυρίως εδραιώθηκαν και ήκμασαν στην Κεφαλ­λη­νίαν (αληθές άραγε;).

Με λίγα λόγια όλοι αυτοί οι εκκλησιαστικοί πατέρες μας μεταφέρουν ότι οι Καρποκρατικοί είχαν πλήρη ελευθερία ηθών και έκαναν κάθε θεμιτή και αθέμιτη σε­ξουαλική πράξη. Όπως λένε έκαναν τα πάντα που δεν μπορείς ούτε να περιγράψεις, ούτε να δεις, ούτε να ακούσεις. Τα πάντα τα θεωρούσαν φυσιολογικά διότι όπως πί­στευαν για να ελευθερώσουν την ψυχή τους από τον υπάρχοντα υλικό κόσμο έπρεπε να περάσουν από κάθε λογής κατάσταση της εδώ ζωής. Ακόμα όπως τα ζώα ενεργούν φυσιολογικά και ανεξέλεγκτα τοιουτοτρόπως και οι άνθρωποι μπορούν να πράττουν ομοίως. Στους Καρποκρατικούς οι γυναίκες ήταν κοινές όπως και τα τέκνα. Η παιδε­ραστία όχι μόνο δεν αποτελούσε πρόβλημα αλλά εθεωρείτο αρετή.

Πρέπει να πούμε ότι το κανονικό Ευαγγέ­λιο του Μάρκου κατόπι πολ­λών αλλα­γών και επιδιορθώσεων πήρε μια κάποια σταθερή μορφή γύρω στο έτος 150 Κ. Ε., αλλά όχι ακόμα τη σημερινή μόνιμη μορφή του. Αυτή συνετελέσθει από 2 έως 5 αι­ώ­νες αργότερα κατόπι διαφόρων προσθαφαιρέσεων. Π.. χ., παραμένει άγνωστο το πότε και ποιος προσέθεσε τους τελευταίους 11 στίχους του Ευαγγελίου αυτού, 16: 9-20, οι οποίοι και αντιφατικοί είναι με πάρα πολλά πράγματα εντός του ιδίου Ευαγγελίου και των άλλων Ευαγγελίων αλλά και δεν υπάρχουν σε κανένα από τους αρχαιότερους κώ­δικες που διαφυλάσσον­ται μέχρι σή­μερα στα μουσεία. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας (πε­ρίπου 150 - 215 Κ. Ε.) γκρί­νι­α­ζε για τις διάφορες εκδόσεις του Ευ­αγγελίου του Μάρ­κου οι οποίες ευρίσκον­το στην κυ­κλο­φορία κατά την διάρκεια της ζωής του. Ο Καρ­πο­κρά­της αναφέρεται μέσα στην επι­στολή του Κλήμεντος, όπως την ανε­κάλυψε και την φωτο­γρά­φη­σε το έτος 1958 ο ιστορικός κα­θηγητής Morton Smith στο μοναστήρι Mar Saba. Στην επιστολή αυτή, εκτός από την μύηση και την κατήχηση νεαρών αγοριών με σινδόνα επί γυμνού, μεταξύ άλλων ο Κλήμης αναφέρει και πα­ρα­θέτει χωρία από ένα προηγούμενο, ανύποπτο για τους μετέπειτα Χριστιανούς και Μυστικό Ευαγγέ­λιο του Μάρκου. Ο Καρποκράτης εί­χε καταφέρει διά τεχνασμάτων να αρπάξει την ευ­και­ρία και να το αντιγράψει στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το Ευαγγέλιο δεν ήταν τί­ποτα άλλο πα­ρά μια απ’ όλες αυτές τις εκ­δό­σεις για τις οποίες γκρίνιαζε ο Κλήμης και την οποί­αν εί­χαν στα χέ­ρια τους οι Καρποκρατι­κοί. Το Ευαγγέλιο αυτό είχε αλ­λοι­ωθεί και κυ­κλο­φο­ρούσε ευρέως ανά­με­σα στους οπαδούς του Καρποκράτη. Μεταξύ άλλων κατέ­γρα­φε και εκ­θείαζε τα ομο­φυ­λοφιλικά κα­τορ­θώματα του Ιησού Χριστού με νεαρά αγό­ρια.

Βεβαίως τις ίδιες εποχές υπήρχαν άλλες αιρέσεις (π. χ., του αντιιουδαίου, αν­τι­γιαχβιστή και Γνωστικού Μαρκί­ωνος του Πόντου, του άμεσα εσχατολόγου Μοντα­νού της Μικράς Ασίας, κ. ά.) οι οποίες εφάρμοζαν το άλλο άκρο. Δηλαδή, την απόλυ­τη εγκράτεια και απο­λύτως καμία σεξουαλική επαφή ή πράξη. Αυτή η τακτική τούς είχε βεβαίως κατα­δι­κάσει εις θάνα­τον διά παύσεως της διαιωνίσεως του είδους, πράγ­μα εντελώς ασήμαντο για τους εσχατο­λό­γους τύπου Μοντανού και της αιρέσεως του Qumran έναν αιώνα πριν. Οι οπαδοί αυτών των αι­ρέσεων ήταν οι μόνοι που τήρησαν πιστά και αναμάρτητα (όσοι απ’ αυτούς πραγ­μα­τικά τις τήρησαν) τις επίσημες χριστι­ανικές εντολές, επιταγές, δόγματα και τα σχε­τι­κά χω­ρία όλης της Καινής Διαθήκης, αφού ακόμα και η συνουσία με σκοπό την τε­κνοποίηση είναι και αυτή αμαρτία στον επίσημο Χριστιανισμό και παραχωρείται μό­νο κατ’ εξαί­ρεση και κατ’ οικονομίαν! Αυτοί πραγματικά επεδίωξαν να επιτύχουν αυ­τό που επιζητεί ο επίσημος αρχικός Χριστιανισμός. Τουτ’ έστιν, «να παραμείνουν ανε­ρωτικοί άφυλοι!». Ο αρχικός επί­σημος Χριστιανισμός ζητά την αφυλίαν, πράγμα που ουδέποτε μέχρι και σήμερα ανα­θε­ωρήθηκε ή καταδικάστηκε ως λάθος! Πως να αναθεωρηθεί άλλωστε; Ο Θεός δεν κάνει λάθη! Τί να πει κανείς, εκτός του ότι, Χριστιανισμός σημαίνει το άκρον άωτον καταστροφικής, αν­τιφατικής και διεστραμμένης θρη­σκείας! Λί­γο αργό­τερα ο μέγας πατήρ και θεολόγος Ωριγένης ο χαλ­κέν­τε­ρος αυτο­ευ­νουχίστηκε, εφαρ­μό­ζοντας έτσι στο έπα­κρον τα ίδια λόγια του Ιησού Χρι­στού όπως μας τα με­τα­φέρει ο Ματ­θαί­ος 19: 12:

«ει­σί γαρ ευ­νού­­χοι οίτινες εκ κοι­λίας μητρός εγεννήθησαν ούτω. και εισίν ευνού­χοι οί­τι­νες ευνου­χί­σθησαν υπό των ανθρώπων, και εισίν ευνούχοι οί­τινες ευνούχισαν εαυτούς διά την βασιλείαν των ου­ρανών. ο δυνάμενος χωρείν χωρεί­τω.».

Βασισμένος σ’ αυτό το χωρίο και σε πολλά τέ­τοια μαργαριτάρια όλων των Ευ­αγ­γε­λί­ων (π. χ, βλέπε Ματθαίος 5: 27-30, το οποίο και ανα­γράφομε αυτολεξεί παρακάτω ή πολλά σαν αυτό το Ματθαίου τα οποία υπάρ­χουν σε όλα τα Ευαγγέλια και εδώ χάριν οικονομίας παρα­λείπομε) ο χαλκέντερος πατέρας Ωριγένης αυ­τοευνουχίστηκε, διότι οι θερ­μές και όμορ­φες κοπέλες της Αλε­ξανδρείας τον εσκαν­δάλιζαν πνευματικώς και τον διέγειραν σε­ξουαλικώς. Εδώ λοιπόν δεν ερμήνευσε την Καινήν Διαθήκην αλ­λη­γορικώς αλλά κυριολεκτικώς! Ιδού λοι­πόν «πιστό χριστιανι­κό πα­ράδειγμα προς μίμη­σιν!». Χρι­στιανοί εφαρμόσετε επί τέλους πιστά τους λόγους του Κυρίου Υμών Ιησού Χριστού!

Ένα ακόμα όμως γεγονός που παραμένει είναι και το εξής. Ήδη από τον πρώ­τον αι­ώνα Κ. Ε. δεν υπήρχε ο Χριστιανισμός αλλά υπήρχαν πολλών ειδών αλληλο­συγ­κρου­όμε­νοι Χριστιανισμοί. Ήδη τους δύο πρώτους αιώνες υπήρχαν περί τις εκατό χριστιανικές αιρέσεις. Ακόμα και ο ίδιος ο Παύλος μας λέγει: Α΄ Πρός Κορινθίους 1: 10-13:

«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη ή εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτη γνώμη. εδηλώθη γαρ μοι περί υμών, αδελφοί μου, υπό των Χλόης ότι έριδες εν υμίν εισι. λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει· εγώ μεν ειμι Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού. μεμέρισται ο Χριστός; μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών; ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;».

Οι σημερινές χιλιάδες αιρέσεις του Χριστιανισμού προήλ­θαν κυρίως από τον Χριστιανισμό που διαμόρφωσαν ο διεστραμμένος αμόρφωτος Ρωμαίος αυτοκράτορας Κων­σταν­τί­νος με τον ψευτο-ιστορικό απατεώνα Ευσέβιο επίσκοπο Καισαρείας, τα επι­τελεία που αυτοί είχαν επιτάξει, και τις συνόδους που επακολού­θησαν για πολλούς αιώνες μετά, κλπ. Η επιβολή αυτού του Χριστιανι­σμού έγινε διά του ψεύδους, πα­ρα­χαρά­ξε­ως, πυρός, σιδήρου και κάθε εί­δους εγκλημάτων επί 1700 έτη, όπως έχομε εκ­τενώς αναπτύξει και τονίσει σε άλλες εργασίες μας. Πα’ όλα ταύτα και αυτός ο Χρι­σ­τια­νι­σμός έγινε χιλιάδες κομμάτια και σχίσματα, τα οποία αλλη­λο­σπαράχτηκαν επί αιώ­νες. Και πώς να μην γίνει έτσι με τις αμέτρητες αντιφάσεις και ανοησίες που πάν­τοτε κουβα­λούσε!

ΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Πέραν από τα μπλεγμένα, καταστροφικά, εν μέρει ασαφή, φρικτά και απαίσια λόγια του ίδιου του ιδρυτή του Χριστιανισμού, Ιη­σού Χριστού, περί γάμου και ευ­νουχισμού διά την βασιλείαν των ου­ρανών

Ματθαίος 9: 10-12 «... λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· ει ούτως εστίν η αι­τία του ανθρώπου μετά της γυναικός, ου συμφέρει γαμήσαι. ο δε είπεν αυ­τοίς· ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδοται· εισί γαρ ευ­νούχοι οίτι­νες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ούτω. και εισίν ευνούχοι οί­τινες ευνουχί­σθησαν υπό των ανθρώπων, και εισίν ευνούχοι οίτινες ευ­νού­χισαν εαυτούς διά την βασιλείαν των ουρανών. ο δυνάμενος χωρείν χω­ρείτω.». κλπ.

και των ολίγων αναφορών που έχομε δώσει μέχρις εδώ, τις οποίες συστήνομε να με­λετήσετε λεπτομερώς από μια σωστή απόδοση της Καινής Δια­θήκης, στο παρόν τμή­μα αυτού του άρθρου θα εξετάσομε εν συν­τομία τα εξής ολίγα επεισόδια που συνδυ­ά­ζουν βία, σεξ, εμμονές περί γεννητικών ορ­γάνων και ερωτισμού, από το «ιε­ρό» αυτό βι­βλίο. Αυτό το κάνομε επειδή τα παρακάτω εδάφια έχουν μεγάλη θεολο­γι­κή σημα­σία με φρικτές και καταστροφικές ιστορικές συνέπειες.

Το: «ει ούτως εστίν η αι­τία του ανθρώπου μετά της γυναικός, ου συμφέρει γα­μήσαι. ο δε είπεν αυ­τοίς· ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδο­ται·» είναι ο καταστροφικός αντιερωτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό έρχεται σε κατάφορη αντίφαση με το «αυνάνεσθε και πληθύνεσθε», εντολή που έδωσε ο ίδιος θεός στη Γενέσιν 1: 22. Αν βρείτε την άκρη αυτής της σοφίας πολύ θα θέλαμε να την μάθομε.

Α) Αν και σε όλα τα Ευαγγέλια ο Χριστός κατηγορείται ότι διαμένει και συν­τρώγει μετά τελωνών και πορνών (χωρίς όμως να έχει καμιά σεξουαλική σχέση μαζί τους, όπως μάλλον υπονοείται ή έχει δογματισθή), εδώ θα συγκεντρωθούμε στο εξής επεισόδιο. Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 8: 1-11 διαβάζομε:

«Ιησούς δε επορεύθη εις το όρος των ελαιών· όρθρου δε πάλιν παρεγένετο εις το ιερόν, και πας ο λαός ήρχετο προς αυτόν· και καθίσας εδίδασκεν αυτούς. άγου­σι δε οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι γυναίκα επί μοιχεία κατειλημ­μένην, και στήσαντες αυτήν εν μέσω λέγουσιν αυτώ· διδάσκαλε, αύτη η γυ­νή κατεί­ληπται επ' αυτοφώρω μοιχευομένη· και εν τω νόμω ημών Μωϋσής ενετείλατο τας τοιαύτας λιθάζειν. συ ουν τι λέγεις; τούτο δε είπον εκπειρά­ζοντες αυτόν, ίνα σχώσι κατηγορίαν κατ' αυτού. ο δε Ιησούς κάτω κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην. ως δε επέμενον ερωτώντες αυτόν, ανέκυψε και είπεν αυτοίς· ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ' αυτήν. και πάλιν κάτω κύψας έγραφεν εις την γην. οι δε ακούσαντες εξήρχοντο εις καθ' εις, αρ­ξάμενοι από των πρεσβυτέρων, και κατελείφθη ο Ιησούς και η γυνή εν μέσω ούσα. ανακύψας δε ο Ιησούς είπεν αυτή· γύναι, που εισιν; ουδείς σε κατέ­κρι­νεν; η δε είπεν· ουδείς, Κύριε. είπε δε ο Ιησούς· ουδέ εγώ σε κατακρίνω· πο­ρεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε.».

Εδώ βλέπομε τον Ιησού Χριστό να διασώζει και διά της «θεϊκής εξουσίας» του να συγχω­ρεί μια «γυναίκα επί μοιχεία κατειλημμένην». Άραγε ήταν πόρνη εξ επαγγέλ­ματος ή απλώς παντρε­μέ­νη γυναίκα που απάτησε τον άνδρα της; Εδώ το κείμενο λέ­γει σαφώς «επί μοιχεία κα­τειλημμένην» και τίποτα παραπάνω. Η εκκλησία την πα­ρουσιάζει ως πόρ­νη και εορ­τάζει αυτό το «γεγονός» την Μεγάλη Τρίτη, αλλά δεν πρέπει να έχει δίκιο. Πρόκειται για μοιχαλίδα όπως δηλώνει το «θεόπνευστο» Ευαγ­γέ­λιο! Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης λοιπόν ψάλ­λε­ται εκείνο το θρηνώδες, θλιβερό και αποκρουστικό τροπάριο της Κασσιανής που και στα καλά σου να είσαι γίνεσαι πα­ρά­φρων όταν το ακούσεις και το καταλάβεις! Αν είσαι γυναίκα το μόνο που σου μένει πια είναι να αυτοκτονήσεις!

Όπως είδαμε παραπάνω, σύμφω­να με τον θεϊκά δοσμένο «Μωσαϊκό Νόμο Περί Μοιχείας» η εν λόγω γυναίκα έπρεπε να εκτε­λεσθεί διά λιθοβολισμού. Για καλή της τύχη όμως την σώζει ο Ιησούς, ως από μηχανής Θεός και μάγος (ο δε Ιησούς κά­τω κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην). Εδώ στο παρόν συμβάν ο Μωσαϊκός Νό­μος που εδόθη στον Μωυσή από τον Πατέρα Θεό, Γιαχβέχ, ακυρώθηκε από τον Υιόν Θεό, Γιεσούα! Αλήθεια, τί άριστη που είναι η συνεργασία της Αγίας Τριάδος!

O σπουδαίος ερευνητής Bart D. Ehrman, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πολι­τείας North Caroli­na, at Chapel Hill και ο οποίος θεωρείται αυθεντία στα χριστι­ανο­λο­γικά θέματα, στο εξαιρετικό βιβλίο του Misquoting Jesus (Λανθασμένες Αναφο­ρές στον Ιησού) πραγματεύεται ένα πλή­θος παρεμβολών και χαλκεύσε­ων εντός των Ευ­αγ­γελίων και αναπτύσσει τους λόγους διά τους οποίους τα υπό εξέταση κεί­μενα απε­δεί­χθησαν ότι είναι παρεμβολές και χαλκεύσεις. Στις σελίδες 62-69 εξηγεί τους αδια­σείστους λόγους διά τους οποίους το κείμενο αυτό του Ιωάννου δεν υπήρχε στο πρωτό­τυπο αλλά είναι υστερό­χρονη παρεμβολή. (Ο αριθμός χαλ­κεύσεων, μικρών και μεγά­λων, σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη που έχει εξακριβωθεί από τους ειδικούς εί­ναι τεράστιος. Αποτέλεσμα, η Καινή είναι έργο μιας διαστρε­βλω­μένης και καταστρο­φι­κής πίστεως και θεολογίας που διαμορφώθηκε μέσα σε πολλές εκατον­τάδες χρό­νων και δεν έχει καμία απολύτως ιστορική ή αντικειμενική θεολογική αξία! Τί να πρωτο­θαυμά­σει κανείς από τον κυκεώνα των χριστι­ανικών θεο­πνεύστων παραχαράξεων!...)

Από την έρευνα του καθηγητή Ehrman λοιπόν συμπεραίνομε ότι αυτό το επει­σόδιο μπήκε στο ιερό Ευαγγέλιο του Ιωάννου αργότερα για να εξυπηρετήσει κάποιες ανάγκες κάποιας Ιωαννικής κοινότητας ή άλλων κοινοτήτων. Φαίνεται ότι, εάν όσες γυναίκες εκεί μέσα συλλαμβάνονταν για πορνεία ή μοιχεία εκτελούντο ή εξοστρα­κί­ζονταν, τό­τε εκτός του ότι η κοινότητα θα έχανε τις διάφορες υπηρεσίες των, ο αρι­θμός των με­λών της θα μειωνόταν τόσο πολύ που δεν θα ημπορούσε πλέον να υπάρ­ξει άλλο ως αυ­τάρκης κοινότητα.

Β) Ένα πολύ μεγάλο μέρος των δύο Πρός Κορινθίους Επιστολών του Παύλου καταγίνεται με τα εξής συμβάντα στα οποία μεταχειρίζεται αλλοπρόσαλλη θεολογία, απίθανη εμπάθεια, ασίγαστη οργή, παυλική στρεψοδικία και πείσμα. Αυτά εδώ, και άλλα από άλλους θεόπνευστους συγγραφείς, πατέρες και θεολόγους, έμελλαν να παί­ξουν καθοριστικό ρόλο στη θεολογική θεμελίωση της Ιεράς Εξετάσεως:

Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 1-5, 12-13, «Όλως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοι­αύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται, ώστε γυναίκά τινα του πατρός έχειν. και υμείς πεφυσιωμένοι εστέ, και ουχί μάλλον επενθήσατε, ίνα εξαρθή εκ μέ­σου υμών ό το έργον τούτο ποιήσας! εγώ μεν γαρ ως απών τω σώματι, παρών δε τω πνεύματι, ήδη κέκρικα ως παρών τον ούτω τούτο κατεργασάμενον, εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συ­ν­α­χθέν­των υμών και του εμού πνεύμα­τος συν τη δυνάμει του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παραδούναι τον τοιούτον τω σα­τανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιη­σού.»... «τι γαρ μοι και τους έξω κρίνειν; ουχί τους έσω υμείς κρίνετε; τους δε έξω ο Θεός κρίνει. και εξα­ρείτε τον πονηρόν εξ υμών αυτών.».

Στον στίχο 1 έχομε την πληροφορία μόνο τι ήταν το αδίκημα κάποιου. Ότι δη­λαδή κάποιος γιος είχε σεξουαλικές σχέσεις με την μητριά του. Δεν αναφέρεται τί­πο­τα για τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη, αν ήταν όντως ή όχι ένο­χος ο αδικήσας γιος, και αν τελικά ένοιαξε τον πατέρα του που μάλλον υπο­νο­είται πως ήταν ο αδι­κη­θείς χωρίς να εί­ναι σίγουρο. Ο αδικηθείς μπορεί να ήταν η γυ­ναίκα του πατέρα, δηλα­δή η μητριά του γιου. Αν εμβα­θύ­νομε στον τρόπο με τον οποίον ο Παύ­λος αναφέρει εδώ τα συμβάντα, φαίνεται αρκετά αμφίβο­λο ότι ένοιαξε κα­θόλου τον πατέρα και μάλλον όλα να έγιναν κοινή συναινέσει. Π. χ., στον στίχο Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 6 ο Παύλος αντιδρά ως εξής: «Ου καλόν το καύχημα υμών. ουκ οίδατε ότι μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί;».Δεν βλέπομε κανέναν να διαμαρτύρεται για αδίκημα, αλλά αντιθέτως ο στίχος 2 φανερώνει σαφώς ότι κανένας από τη σύ­ναξη της Κορίν­θου δεν νοιάστηκε για το συμβάν και επομέ­νως δεν υπήρχε ούτε αδι­κήσας ούτε αδι­κηθείς. Όλα αυτά για τον Παύλο είναι ψιλά γράμματα και παραβλέ­πονται.

Άλλο είναι το ζήτημα που τον καίει όπως θα δούμε στη συνέχεια και αυτός μόνος, από ό,τι είχε ακούσει και εν τη απουσία του, το θέτει ως έσχατο έγκλημα. Έτσι το ποινικό δί­καιο, ο αστικός κώ­δι­κας και η εγκε­κριμένη δικαστι­κή διαδικασία δεν έχουν καμία θέ­ση για τον Παύλο. Το μό­νο που τον νοιάζει είναι το καταστατικό της εκκλησίας όπως το εν­νοούσε αυτός και μόνον. Όπως θα δούμε στη συνέχεια η κα­τά­ληξη ήταν πά­ρα πολύ λυπηρή για όλους, όπως σαφώς δηλώνεται στην Β΄ Πρός Κο­ρινθίους 7: 7-11. Η θανά­τωση τού γιου, την οποία επιζητούσε επιμόνως ο Παύλος, θα ήταν άκρως οδυ­νη­ρή και κατα­στροφική για τον πατέρα όταν μάλιστα ό,τι και αν έκα­νε ο γιος του όπως διαφαί­νε­ται δεν τον ενόχλησε πολλώ μάλλον να τον αδίκησε. Με­τά, οι Χριστιανοί κο­κορεύονται για μετάνοια και συγχώρεση. Εδώ δεν εδόθη κα­μία ευκαιρία!

Τί εννοεί ο Παύλος εδώ; Διάφοροι ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε τίποτα χειρό­τε­ρο από την έξωση εκ της εκκλησίας. Εντούτοις, δεν ήταν τέτοια η γλώσσα που χρη­σιμοποιούσε ο απόστολος, για τον κατ’ ευθείαν αποκλεισμό από την εκκλησία. Οι αδελφοί έπρεπε να:

«αποσυρ­θούν» εφ’ εαυτού των από τέτοιους πονηρούς (Α΄ Πρός Τιμόθεον 6: 5, «παραδιατρι­βαί διε­φθαρμένων ανθρώ­πων τον νουν και απεστερημένων της αλη­θεί­ας, νομιζόντων πορι­σμόν είναι την ευσέ­βειαν. αφίστασο από των τοιούτων.», και

Β΄ Πρός Θεσσαλονι­κείς 3: 6, «Παραγγέλλομεν δε υμίν, αδελφοί, εν ονόματι του Κυ­ρί­ου ημών Ιησού Χριστού, στέλλεσθαι υμάς από παντός αδελφού ατάκτως πε­ριπα­τούν­τος και μη κατά την παρά­δοσιν ην παρέλαβον παρ’ ημών.»)·

ή από τέτοιους έπρεπε να «απομακρυνθούν» (Β΄ Πρός Τιμόθεον 3: 5, «έχον­τες μόρ­φωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι. και τούτους αποτρέ­που.»)·

ή έπρεπε να τους αποφεύγουν (Πρός Ρωμαίους 16: 17 «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ην υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών·»)·

ή να τους «ση­μειώνουν» ή να τους «προειδοποιούν» και «να μην κάνουν καθόλου παρέα» μαζί τους (Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 3: 14, «ει δε τις ουχ υπακούει τω λόγω ημών διά της επιστολής, τούτον σημειούσθε, και μη συναναμίγνυσθε αυτώ, ίνα εν­τραπή·» ).

Ακόμα: Β΄ Πρός Κορινθίους 6: 14-15, «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απί­στοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώ­νησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (και Α΄ Ιωάννου 2: 12-17, Β΄ Ιωάννου 10-11).

Και ο Ιησούς σε μερικά σημεία είχε ανάλογη γλώσσα για επίλυση δια­φο­ρών:

Ματ­θαίος 5: 22-26, «Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο οργι­ζό­με­νος τω αδελφώ αυ­τού εική ένο­χος έσται τη κρίσει· ος δ’ αν είπη τω αδελφώ αυτού ρα­κά, ένοχος έσται τω συν­ε­δρίω· ος δ’ αν είπη μωρέ, ένοχος έσται εις την γέενναν του πυ­ρός. Εάν ουν προ­σ­φέ­ρης το δώρόν σου επί το θυσιαστήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμ­προσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλ­λά­γη­θι τω αδελφώ σου, και τότε ελ­θών πρόσφερε το δώρόν σου. Ίσθι ευνοών τω αντι­δί­κω σου ταχύ έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού, μήποτέ σε παραδώ ο αν­τί­δικος τω κριτή και ο κριτής σε παραδώ τω υπηρέτη, και εις φυλακήν βλη­θήση· αμήν λέγω σοι, ου μη εξέλθης εκείθεν έως ου αποδώς τον έσχατον κοδράν­την.», και

Ματ­θαίος 18: 15-17, «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλ­εγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρ­δη­σας τον αδελ­φόν σου· εάν δε μη ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, ίνα επί στόματος δύο μαρτύρων ή τρι­ών σταθή παν ρήμα. εάν δε παρακούση αυτών, ει­πέ τη εκκλησία· εάν δε και της εκ­κλησίας παρακούση, έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο τελώνης.».

Ο Παύλος διέταξε την εκκλησία της Κορίνθου «εξαρείτε τον πονηρόν εξ υμών αυτών». Η λέξη που χρησιμοποιείται είναι εξαρείτε «= απομακρύνατε, βγάλετε από τη μέση ή από ανάμεσα» από το ρήμα εξαιρώ· ή σύμφωνα με σωστότερο ανά­γνωσμα, αρείτε, από το ρήμα αίρω.

Τώρα ποία η σημασία του αίρω και του εξαιρώ;

Το ακόλουθο είναι ένας από τους ορισμούς που δίνονται από τους Liddell και Scott: «Να σηκώσεις και να απομακρύνεις, να απομακρύνεις, να θέσεις τέρμα σε κάτι, το οποίο αργότερα έλαβε τη σημασία του να φονεύσεις.».

Έτσι, ένας από τους ορισμούς του εξαιρέω, συνηρημένος τύπος του οποίου εί­ναι το εξαιρώ, είναι, «φονεύω, θανατώνω, σκοτώνω, βγάζω από τη μέση».

Εμείς αναγνωρίζομε ότι η φράση «εξαρείτε τον πονηρόν» χρησιμοποιείται με την έννοια «βγάλετε από τη μέση διά θανατώσεως τον πονηρόν = κακόν, άνομο, πα­λιάνθρωπο, διε­φθαρμένο»· όπως όταν λέμε σε έναν φίλο, «Αυτός έφυγε από τη μέ­ση.». Τω όντι, αυτή είναι η κοινή χρήση της φράσεως και των ισοδυνάμων της σε άλ­λες γλώσσες για περισ­σό­τε­ρα από δυο χιλιά­δες χρόνια.

Στην Καινήν Διαθήκην υπάρχουν συχνά παραδείγματα της χρήσης του ρήμα­τος αίρω κατ’ αυτήν την έννοια.

Παραδείγματος χάριν:

Ματθαίος 24: 39 «και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαν­τας, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου.».

Λουκάς 23: 18 «ανέκραξαν δε παμπληθεί λέγοντες· αίρε τούτον, απόλυσον δε ημίν Βαραββάν·». Βλέπε επίσης Ιωάννης 19: 15, και Πράξεις 21: 36.

Ιωάννης 17: 15 «ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τη­ρή­σης αυτούς εκ του πονηρού».

Ιωάννης 15: 2 «παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, αίρει αυτό, και παν το καρπόν φέρον, καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρη.».

Ιωάννης 11: 48-50 «εάν αφώμεν αυτόν ούτω, πάντες πιστεύσουσιν εις αυτόν, και ελεύσονται οι Ρωμαίοι και αρούσιν ημών και τον τόπον και το έθνος. εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς· υμείς ουκ οίδατε ουδέν, ουδέ διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται.».

Πράξεις 8: 33 «εν τη ταπεινώσει αυτού η κρίσις αυτού ήρθη· την δε γενεάν αυ­τού τις διηγήσεται; ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού.».

Πράξεις 22: 22 «Ήκουον δε αυτού άχρι τούτου του λόγου, και επήραν την φωνήν αυτών λέγοντες· αίρε από της γης τον τοιούτον· ου γαρ καθήκεν αυτόν ζήν.».

Ούτως η φιλολογική ένδειξη για την συγκεκριμένη σημασία των ρημάτων αίρω και εξαιρώ στην Καινήν Διαθήκην είναι πράγματι υπερβολική. Υπάρχουν βεβαί­ως και άλ­λες ηπιότερες σημασίες των ρημάτων αυτών, όπως ημπορεί μερικοί να αντι­τείνουν. Εδώ όμως ταιριάζει αυτή που μόλις προεβάλαμε, ανα­πτύ­ξα­με και ισχυρι­στή­καμε. Και αυτό συμβαίνει διότι:

Αν όντως υπάρχει κάποια αμφιβολία διά την σημασία αυτού του κεφαλαίου, και για την πρόθεση του αποστόλου, η αμφιβολία αυτή πρέπει να εξαλειφθεί από την μελέτη της επομένης επιστολής προς την ιδίαν εκκλησία, εις την οποίαν ανα­φέρει την ίδια πρά­ξη. Στην επόμενη λοιπόν επιστολή λέγει:

Β΄ Πρός Κορινθίους 7: 7-13 «ου μόνον δε εν τη παρουσία αυτού, αλλά και εν τη παρακλήσει ή παρεκλήθη εφ’ υμίν, αναγγέλλων ημίν την υμών επιπόθησιν, τον υμών οδυρμόν, τον υμών ζήλον υπέρ εμού, ωστε με μάλλον χαρήναι, ότι ει και ελύπησα υμάς εν τη επιστολή, ου μεταμέλομαι, ει και μετεμελό­μην· βλέ­πω γαρ ότι η επιστολή εκείνη, ει και προς ωραν, ελύπησεν υμάς. νυν χαί­ρω, ουχ ότι ελυπήθητε, αλλ’ ότι ελυπήθητε εις μετάνοιαν· ελυπήθη­τε γαρ κατά Θεόν, ίνα εν μηδενί ζημιωθήτε εξ ημών. η γαρ κατά Θεόν λύπη με­τάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται· η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. ιδού γαρ αυτό τούτο, το κατά Θεόν λυπηθήναι υμάς, πόσην κατειργάσατο υμίν σπουδήν, αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλ­λά φόβον, αλλά επιπόθησιν, αλλά ζήλον, αλλά εκδίκησιν! εν παντί συν­εστή­σατε εαυτούς αγνούς είναι εν τω πράγματι. άρα ει και έγραψα υμίν, ουχ είνε­κεν του αδικήσαντος, ουδέ είνεκεν του αδι­κηθέντος, αλλ’ είνεκεν του φα­νερωθήναι την σπουδήν υμών την υπέρ ημών προς υμάς ενώπιον του Θεού. Διά τούτο παρακεκλήμεθα. επί δε τη παρακλήσει υμών περισσοτέρως μάλλον εχάρημεν επί τη χαρά Τίτου, ότι αναπέπαυται το πνεύμα αυτού από πάν­των υμών·»

Ο Απόστολος δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την μεριά του κατηγορουμένου. Ούτε ενδιαφέρθηκε καθόλου για ‘κείνον που αδικήθηκε. Η μόνη φροντίδα ήταν αυτή για την εκκλησία. Και τώρα που η εκκλησία είχε εξεγερθεί, και μέσα στην αγανάκτη­ση και τον ζήλο της πήρε εκδίκηση από τον ανομούντα, αυτός, ο Παύλος, ικανοποιή­θηκε.

Δεν ξέρομε βεβαίως πόσον ο Εβραιόφρων Παύλος είχε κατά νουν: (1) την κατάρα του Ια­κώβ κατά του υιού του Ρουβήν επειδή ο Ρουβήν ανέβηκε εις την κλίνην του πατρός του και «έκανε κάτι» με μια από τις γυναίκες του πατρός του Γένεσις 49: 3-4, (2) τα παθήματα των δέκα γυναικών και παλλακίδων του προφητάνακτος Δαυίδ επει­δή τις τα­κτοποίησε όλες ο υιός Αβεσσαλώμ, Β΄ Σαμουήλ ή Βασιλειών 15: 16, 16: 15-23, 20: 3, (3) την διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου, Λευιτικόν 20: 11 «και εάν τις κοιμηθή μετά γυναικός του πατρός αυτού, ασχημοσύνην του πα­τ­ρός αυτού απεκά­λυ­ψε, θανάτω θανατούσθωσαν, αμφότεροι ένοχοί εισι.». Όμως κατά καμίαν έννοιαν δεν δηλώνει ή υπονοεί κάτι τέτοιο στις επιστολές του, παρ’ όλο που η παυλική ομάδα της Κορίνθου απετελείτο σχεδόν όλη από Ιουδαίους της διασποράς.

Τελικά ο Παύλος και Τίτος χάρηκαν με την έκβαση των πραγμάτων, και όπως διαβάζομε χάρηκαν πολύ. Απ’ ό,τι γράφεται στις δύο Πρός Κο­ρινθίους Επιστολές, πρέπει να ήταν ο Τίτος και η Χλόη (Α΄ Πρός Κο­ρινθίους 1: 11) αυτοί που ειδοποίη­σαν τον Παύλο περί των συμ­βάν­των. Επίσης στην Επιστολή Πρός Γαλάτας ο Παύλος έχει εξοργισθεί σε άκρατο βαθμό. Αναθεματίζει, μπλέκει τα λόγια του, υβ­ρί­ζει τους πάντες και τα πάντα ακόμα και τον Πέτρο (Πρός Γαλάτας 2: 11-21). Παρα­κάτω θα ασχοληθούμε εκτενώς και με τον στίχο Πρός Γαλάτας 5: 12. Από τις ανα­φο­ρές εκ των Επιστολών που έχομε ήδη γράψει εδώ και πολλές άλλες που δεν έχομε γράψει συμ­πε­ραίνομε ότι ο Παύλος πάντα είχε τους ανθρώπους του για να κατα­σ­κο­πεύουν άτομα και πράγματα. Η Ιερά Εξέτασις εφάρμοσε πολύ πιστά αυτή την τακ­τι­κή.]

Είχε λοιπόν ο Παύλος καταδικάσει τον ανομούντα εκ προοιμίου, και είχε εξ­αγγείλει καταδικαστική πρό­ταση, και το είχε κάνει αρκετά ξεκάθαρο ότι επιθυμούσε ή μάλλον απαι­τού­σε η πρό­τα­σή του να εκτελεστεί. Το ότι αυτό πραγματικά συνέβη, φαίνεται κα­θαρά από τη γλώσσα της δεύτερης επι­στολής.

Εδώ πρέπει να προσθέσομε ότι: Ο Παύλος στην Β΄ Πρός Κορινθίους 2 : 1-11, συ­νι­στά αγάπη προς τον μετανοήσαντα. Αυτό οφείλομε να το αναφέρομε διότι πολλοί διε­στραμ­μένοι απολογη­τές της Εβραιογνωστικοχριστιανικής μάστιγας το χρησι­μοποι­ούν για να απαλ­λά­ξουν τον Παύλο από την κακία, τη δικτατορία και την αγριότητά που έχει επι­δείξει εν προκειμένω. Στο εν λόγω χωρίο λοιπόν, απλώς δίδει μια γε­νική και αφηρη­μένη εν­τολή αγάπης και μετανοίας, η οποία όμως λαμβάνει ισχύ όταν μόνο αυτός ο ίδιος κρίνει ότι η μετά­νοια τού αμαρτήσαντος έγινε εντός των πλαισίων που αυτός έθεσε. Ο Παύλος ως μέγας εγωιστής οικειοποιείται την ανώτατη αρχή μέσα στις ομά­δες των πιστών του και μό­νον αυτός ως αυθεντία επικυρώνει ό,τι θέλει και όταν αυ­τός νο­μίζει ότι οι όροι του ικανοποιήθηκαν επαρκώς. Γι’ αυτό, π. χ., βλέπομε και το θράσος του στον στίχο 2: 9 όπου γράφει: «εις τούτο γαρ και έγραψα, ίνα γνώ την δο­κιμήν υμών, ει εις πάντα υπή­κο­οί εστε» κλπ. Ακόμα και σ’ αυτό το σημείο δο­κι­μά­ζει τα μέλη της ομάδας του και απαιτεί υπακοή «εις πάντα»! Πλήρης δικ­τα­το­ρία δη­λαδή! Αν ψυχαναλύσομε την κα­τάσταση αυτών των μελών φτάνομε στο συμ­πέρασμα ότι πρέπει να ήσαν σχιζοει­δή, πλήρως προ­βατοποιημένα και εντελώς εξ­αθ­λιω­μένα πνευματικώς! Διότι αντί να τον εξαπο­στείλουν από ‘κει που ήλθε αυτά υπο­μένουν τυ­φλά οτιδήποτε τους επιτάσ­σει! διά του λόγου το αληθές, ας μελετήσομε τα πα­ράξενα και αλλοπρόσαλλα του εδαφίου Β΄ Πρός Κορινθίους 2: 1-11:

«Έκρινα δε εμαυτώ τούτο, το μη πάλιν εν λύπη ελθείν προς υμάς. ει γαρ εγώ λυπώ υμάς, και τις εστιν ο ευφραίνων με ει μη ο λυπούμενος εξ εμού; και έγραψα υμίν τού­το αυτό, ίνα μη ελθών λύπην έχω αφ’ ων έδει με χαίρειν, πε­ποιθώς επί πάντας υμάς ότι η εμή χαρά πάντων υμών εστιν. εκ γαρ πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας έγραψα υμίν διά πολλών δακρύων, ουχ ίνα λυ­πηθήτε, αλλά την αγάπην ίνα γνώτε ην έχω περισσοτέρως εις υμάς. Ει δε τις λελύπηκεν, ουκ εμέ λελύπηκεν, αλλά, από μέρους ίνα μη επιβαρώ, πάντας υμάς. ικανόν τω τοιούτω η επιτιμία αύτη η υπό των πλειόνων· ώστε τουναν­τί­ον μάλλον υμάς χαρίσασθαι και παρακαλέσαι, μήπως τη πε­ρισσοτέρα λύπη καταποθή ο τοιούτος. διό παρακαλώ υμάς κυρώσαι εις αυτόν αγά­πην. εις τού­το γαρ και έγραψα, ίνα γνώ την δοκιμήν υμών, ει εις πάντα υπήκοοί εστε. ω δε τι χαρίζεσθε, και εγώ· και γαρ εγώ ει τι κεχάρισμαι ω κεχάρισμαι, δι’ υμάς εν προσώπω Χριστού, ίνα μη πλεονεκτηθώμεν υπό του σατανά· ου γαρ αυτού τα νοή­ματα αγνοούμεν.»

Βλέπομε λοιπόν ότι, αν και συνδέει αυτά που γράφει εδώ με αυτά που έγραψε στην πρώτη επιστολή, η σχέση τους με το επεισόδιο της Α΄ Πρός Κορινθίους 5, το οποίο εξετάζομε εδώ, είναι καθαρά στρεψόδικη. Ενώ, όπως έχομε καταστήσει σαφές ανω­τέ­­ρω, π. χ. με το «παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού.» και με τα τόσα τέτοια άλλα, ο Παύ­λος εκ προ­οιμίου έχει καταδικάσει τον ανομούντα, ενώ εδώ τώρα γράφει: «ώστε τουναν­τίον μάλ­λον υμάς χαρίσασθαι και πα­ρα­καλέσαι, μήπως τη περισσοτέρα λύπη κατα­πο­θή ο τοι­ούτος. διό παρακαλώ υμάς κυ­ρώσαι εις αυτόν αγά­πην», κλπ.

Το «δι’ υμάς εν προσώ­πω Χριστού,» είναι για ένα αφη­ρη­μένο κόλπο όπως και ολόκληρο το εδά­φιο είναι ένα προ­πα­ρασκευαστικό βήμα διά τους πα­ραλήπτες της επι­στο­λής, ούτως ώστε στο κεφάλαιο 7 να επέλθει σαν καταπέλτης. Διότι στο κεφά­λαιο 7 βλέπομε κα­θαρά τη γλώσσα και το ύφος να αλλάζει ριζικά. Όχι μό­νον επανέρ­χεται σαφώς στο επεισόδιο, τη γλώσσα και το ύφος του κεφαλαίου 5 της Α΄ Πρός Κορινθίους, αλλά τώρα χρησιμοποιεί δια­φο­ρε­τικά κριτήρια, όπως π. χ. της δικής του χαράς και του Τίτου με όλες τις συγκαλυμμένες κα­κοήθειές του κλπ.. Π. χ. δη­λώνει ευθέως ότι: «ει και ελύπησα υμάς εν τη επιστολή, ου με­ταμέλομαι, ει και μετε­με­λό­μην...» κλπ., μαζί με όλες τις εξα­θλι­ω­τικές στρε­ψο­δι­κίες που μόλις ανωτέρω παρα­θέ­σαμε. Από τα ίδια τα γραπτά του, ευκολότατα απο­δει­κνύ­ε­ται ότι ο Παύλος είναι ένας δόλιος και πονηρός στρεψόδικος. Η σχέση των κεφα­λαί­ων Α΄ Πρός Κορινθίους 5, Β΄ Πρός Κορινθίους 2 και 7 αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα μέσα στα τόσα άλλα. Μερι­κές φορές έχει το θράσος να το ομολογεί και ο ίδιος. Π. χ., Πράξεις 9: 22, Πρός Ρω­μαί­oυς 3: 7 «Ε­άν διά τoυ ψεύ­δoυς μoυ η αλή­θεια τoυ Θε­oύ κα­τε­­δεί­χθη με­γά­λη πρoς δό­ξαν τoυ, για­τί ακό­μη κα­τα­κρί­νo­μαι ως αμα­ρτω­λός;» (το μόνο αληθές που μας είπε ο Παύλος!), Α΄ Πρός Κo­ρι­ν­θί­oυς 6: 12, 9: 19-23, 10: 23, Β΄ Πρός Κo­ριν­θί­oυς 5: 13, 12: 16, Πρός Φι­λιπ­­πη­σίους 1: 15-18, και πολλά άλλα. Έτσι λοιπόν φτάνομε αβιάστως στα παρακάτω συμπεράσματα των «αγίων και θεο­φό­ρων πατέρων»:

Το συμπέρασμα που βγήκε εξ αυτού του κεφαλαίου (Β΄ Πρός Κορινθίους 7) από τον Τερτυλλιανό (ήδη στο τέλος δευτέρου και αρχές τρίτου αιώνα), τον Αμ­βρό­σιο (δεύτερον ήμισυ του τε­τάρτου αιώνα), και άλλους πατέρες της εκκλησίας, ήταν, «ότι το άτομο μπορεί να κατα­στραφεί για να σωθεί η εκκλησία.».

Είναι πολύ γραφικές, εκφοβιστικές για τους αφελείς, και φαιδρές συνάμα οι περιγραφές του πυρός και των βασάνων στην αιώνια κόλαση στα γραπτά του Τερτυλ­λιανού! Φανερώνουν άτομο πάσχον τρο­μερά από πολύ άσχημες ψυχο-πνευματικές διαταρα­χές!

Ούτε οι σύγχρονοι σχολιαστές μπορούν εύκολα να βγάλουν κάποιο άλλο συμ­πέρασμα: Π. χ.:

1) Στο Comm. Phil., 1855, του Scott Henry, προτείνεται ότι ο Παύλος επρό­κειτο να χτυπήσει τον ανομούντα με μια τρομακτική αρρώστια ενώ βρισκόταν ανάμε­σα τους, κατά τον χρόνο που αυτοί ήταν συγκεντρωμένοι, έτσι ώστε θα ήταν υποχρε­ω­μέ­νοι λόγω της αρρώστιας να τον μεταφέρουν έξω από τον τόπο της συγκεν­τρώσεώς τους. (Σελίδα 272, αναφέροντας τον Bloomfield και τον Rosenmueller.).

2) O Olshausen παραδέχεται ότι η φράση «αιρείν εκ μέσω» πραγματικά ση­μαί­νει «να εξαλήψεις, δηλαδή, να θανατώσεις»· αλλά νομίζει ότι ο αποκλεισμός από την εκ­κλησία πρέπει να εννοηθεί ως πνευματικός θάνατος. (Comm. On 1^st and 2^nd Cor. in 20^th vol. Clarke’s Theo. Lib. Ed. 1855, p. 88.).

3) Ο Dean Stanley ειλικρινώς παραδέχεται ότι ο Παύλος πιθανότατα σκόπευε τον θάνατο του ανομούντος. (On the Epistles to the Corinthians, 5^th edition, Lon­don, 1882, pp.77,78.).

Γ) Άλλο ένα σημείο βίας, αντιερωτισμού και καταστροφικότητας από τον Παύλο, αλλά όχι το μόνο, το οποίο έμελλε να παίξει και αυτό ρόλο στη θεολογική θεμελίωση της Ιεράς Εξετάσεως είναι και το εξής:

 «όφελον και αποκόψονται οι αναστατούντες υμάς.», Πρός Γαλάτας 5: 12.

Με ευγενικό τρόπο μας παρακαλούν διάφοροι Χριστιανοί να καταλάβομε αυτό το χωρίο απλώς σαν μια έκ­φραση της επιθυμίας του αποστόλου ότι ορισμένα πρόσω­πα θα έπρεπε να αποκλει­σθούν από την εκκλησία. Αλλά ο ίδιος κατείχε και ασκούσε αυτό το δικαίωμα, να διευθύ­νει δηλαδή τον αποκλεισμό μελών από την εκκλησία. Τέ­τοιες διαταγές είχαν δοθεί επανει­λημ­μένως.

Α΄ Πρός Τιμόθεον 6: 5, «παραδιατριβαί διεφθαρμένων ανθρώπων τον νουν και απεστερημένων της αληθείας, νομιζόντων πορισμόν είναι την ευσέβειαν. Αφί­στα­σο από των τοιούτων.»,

Β΄ Πρός Τιμόθεον 3: 5, «έχοντες μόρφωσιν ευσεβεί­ας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι. και τούτους αποτρέπου.»,

Β΄ Πρός Θεσσαλονι­κείς 3: 6, «Παραγγέλλομεν δε υμίν, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στέλλεσθαι υμάς από παντός αδελφού ατά­κτως περιπατούντος και μη κα­τά την πα­ρά­δοσιν ην παρέλαβον παρ' ημών.»,

 Β΄ Πρός Θεσσαλονι­κείς 3: 14, «ει δε τις ουχ υπακούει τω λόγω ημών διά της επιστολής, τούτον σημειούσθε, και μη συναναμίγνυσθε αυτώ, ίνα εν­τρα­πή·».

Σ’ αυτή την περίπτωση «όφελον και = θα ήθελα ακόμη και» είναι κάτι που μπορεί να γίνει, αλλά για το οποίο δεν είχε την δύναμη να το διατάξει απολύτως.

Ξανά: «όφελον και αποκόψονται». Είναι ο αποκλεισμός από την εκκλησία τέ­τοια ακραία τιμωρία για να δικαιολογήσει τη χρήση της λέξεως «και» στη φοβερή διαταγή

«όφελον και αποκόψονται οι αναστατούντες υμάς.»;

Αποκόψονται από το ρήμα αποκόπτω. Ποία η σημασία αυτού του ρήματος;

Οι αρχικοί ορισμοί του ρήματος κόπτω, που δίδονται από τους Liddell και Scott, είναι οι εξής:

1.    Επιτίθεμαι, κτυπώ, κόβω.

2.    Κτυπώ κάτω, πίπτω, φονεύω.

3.    Αποκόπτω, τεμαχίζω, εκτέμνω.

Με την Ελληνική πρόθεση από, το ρήμα αποκόπτω ορίζεται από τις ίδιες αυ­θεντίες ως «κόπτω από, πελεκώ από, ρίπτω εκτός θέσεως, εκτέμνω».

Ας ρίξομε μια ματιά και σε άλλα μέρη της Καινής Διαθήκης όπου χρησιμο­ποι­είται:

1.    Μάρκος 9: 43, «και εάν σκανδαλίζη σε η χείρ σου, απόκοψον αυτήν· κα­λόν σοί εστι κυλλόν εις την ζωήν εισελθείν, ή τας δύο χείρας έχοντα απελ­θείν εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον,»

2.    Μάρκος 9: 45, «και εάν ο πούς σου σκανδαλίζη σε, απόκοψον αυτόν· κα­λόν σοί εστιν εισελθείν εις την ζωήν χωλόν, ή τους δύο πόδας έχοντα βλη­θήναι εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον,»

3.    Ιωάννης 18: 10, «Σίμων ουν Πέτρος έχων μάχαιραν είλκυσεν αυτήν, και έπαισε τον του αρχιερέως δούλον και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν· ην δε όνομα τω δούλω Μάλχος.»

4.    Ιωάννης 18: 26, «ηρνήσατο ουν εκείνος και είπεν· ουκ ειμί. λέγει εις εκ των δούλων του αρχιερέως, συγγενής ων ου απέκοψε Πέτρος το ωτίον· ουκ εγώ σε είδον εν τω κήπω μετ' αυτού;»

5.    Πράξεις 27: 32, «τότε οι στρατιώται απέκοψαν τα σχοινία της σκάφης και είασαν αυτήν εκπεσείν.»

Είναι εν προκειμένω δυνατόν να υπάρχει αμφιβολία για την συγκεκριμένη ση­μασία αυτής της λέξης, έστω και αν υπάρχουν και άλλες ηπιότερες σημασίες; Ο Παύ­λος εύχεται αυτές οι εκκλησίες να κάνουν ό,τι αυτός επιθυμούσε να κάνει και η εκ­κλησία στην Κόρινθο. Επιθυμούσε οι ανομούντες να «αποκοπούν» από προσώ­που γης.

Στα παρακάτω σχόλια τριών ερευνητών επ’ αυτού του ζητήματος βλέπομε:

1) Στα Commentaries του Adam Clarke ευρίσκομε το ακόλουθο σχόλιο επ’ αυτού του χωρίου: «Στην πρώτη ματιά φαίνεται ότι οι απόστολοι προσευχόταν για την κατα­στρο­φή των ψευδοδιδασκάλων οι οποίοι είχαν διαστρέψει τις εκκλησίες της Γα­λατίας.». Ο πολυμαθής σχολιαστής όμως δεν μας πληροφορεί πως μπορεί να απαλει­φθεί η πρώτη εντύπωση που μας δημιουργεί η ανάγνωση αυτού του χωρίου.

2) Ο Olshausen λέγει: «Η κατάρα της τιμωρίας κατά των αντιπάλων.»

3) Το βιβλίο Pulpit Commentary των Spence και Extell υποστηρίζει τη θεωρία της αυτο-αποκοπής ― δηλαδή την ευχή οι ίδιοι να ακρωτηριάσουν τους εαυτούς των· και πο­λύ εκφραστικά αποκηρύττει την κατασκευασμένη υπόθεση η οποία θέλει τον απόστο­λο να αναφέρεται απλώς στην έξωση (αφορισμό). (Commentary on Gala­ti­ans, p. 248.).

Η θεωρία του αυτο-ακρωτηριασμού είναι απλώς παράλογη. Κατ’ αυτήν την άπο­ψη, ο Παύλος λέγει: «Θα ήθελα αυτούς που σας αναστατώνουν ει δυνατόν να αυτο-ακρωτηριαζόταν.» Πώς όμως αυτό θα ανακούφιζε την εκκλησία;

Όχι· ο Παύλος ήθελε αυτούς τους αιρετικούς να θανατωθούν.

Τους είχε ήδη προφέρει καταραμένους (τους αναθεμάτισε):

Πρός Γαλάτας 1: 7, 8. «ό ουκ έστιν άλλο, ει μη τινές εισιν οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μετα­στρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού. αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ό ευηγ­γε­λι­σάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω.».

Και ξανά:

Πρός Γαλάτας 1: 9, «ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω· ει τις υμάς ευαγ­γελίζεται παρ' ό παρε­λάβετε, ανάθεμα έστω.».

Τώρα, ποία να είναι η σημασία της κατάρας του αναθεματισμού;

Στο βιβλίο Ιησούς του Ναυή 6: 17-18, διαβάζομε το εξής:

«και έσται η πόλις ανάθεμα, αυτή και πάντα, όσα εστίν εν αυτη, Κυρίω Σα­βα­ώθ· πλήν Ραάβ την πόρνην περιποιήσασθε, αυτήν και πάντα όσα εστίν εν τω οίκω αυ­τής. αλλά υμείς φυλάξεσθε σφόδρα από του αναθέματος, μήποτε εν­θυμηθέντες υμείς αυτοί λάβητε από του αναθέματος και ποιήσητε την παρεμ­βολήν των υιών Ισ­ραήλ ανάθεμα και εκτρίψητε ημάς·»

Ξανά, στο κεφάλαιο 7, στίχος 12:

«και ου μη δύνωνται οι υιοί Ισραήλ υποστήναι κατά πρόσωπον των εχθρών αυτών· αυχένα επιστρέψουσιν έναντι των εχθρών αυτών, ότι εγενήθησαν ανάθεμα· ου προσθήσω έτι είναι μεθ' υμών, εάν μη εξάρητε το ανάθεμα εξ υμών αυτών.»

Μεταξύ των Εβραίων, το να αναθεματιστείς ήταν ζήτημα προσήκουσας τιμω­ρίας.

Δευτερονόμιον 21: 22-23. «Εάν δε γένηται εν τινι αμαρτία κρίμα θανάτου και αποθάνη και κρεμάσητε αυτόν επί ξύλου, ου κοιμηθήσεται το σώμα αυτού επί του ξύλου, αλλά ταφή θάψετε αυτό εν τη ημέρα εκείνη, ότι κεκατη­ρα­μέ­νος υπό Θεού πας κρεμάμενος επί ξύλου· και ου μη μι­ανείτε την γην, ην Κύ­ριος ο Θεός σου δίδωσί σοι εν κλήρω.».

Οποιοσδήποτε ήταν καταραμένος ή αναθεματισμένος θα μπορούσε νομίμως να θανατωθεί.

Ο Παύλος υπήρξε διώκτης πριν την μετατροπή του ― και ήταν ακόμα διώ­κτης εναντίον όλων όσων διαφωνούσαν σε κάτι τι απ’ αυτά που ο ίδιος κήρυττε.. Το πνεύμα της δίωξης και αναθεματισμού διαχέεται παντού μέσ’ τα γραπτά του. Π. χ. έχομε και λέμε:

Α΄ Πρός Κορινθίους 16: 22 «ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. μαράν αθά.».

Πρός Γαλάτας 1: 6-9, «Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του κα­λέ­σαντος υμάς εν χάριτι Χριστού εις έτερον ευαγγέλιον, ό ουκ έστιν άλλο, ει μη τι­νές εισιν οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του Χρι­στού. αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ό ευηγγε­λι­σάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. ως προειρήκαμεν, και άρτι πά­λιν λέγω· ει τις υμάς ευ­αγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω.»

Όπως λοιπόν δηλώνει, ακόμα και αν άγγελος εξ ουρανού κηρύξει σ’ αυτούς άλλο ευαγγέλιο αυτοί οφείλουν να πιστεύουν το δικό του. Αλλιώς να πάνε στ’ ανάθεμα.

Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 1: 8-9, «εν πυρί φλογός, διδόντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσι Θεόν και τοις μη υπακούουσι τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χρι­στού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού,»

Ο Κύριος Ιησούς αναφέρεται υπό του Παύλου ότι «παίρνει εκδίκηση» πάνω στους αθέους και σε κείνους που δεν υπακούουν το Ευ­αγγέλιό του.

Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20, «ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους παρέ­δωκα τω σατανά, ίνα παιδευθώσι μη βλασφημείν.».

Παρέδωσε στον Σατανά τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο, οι οποίοι είχαν αποχωρήσει από την πίστη,.

Β΄ Πρός Τιμόθεον 4: 14, «Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά μοι κακά ενεδεί­ξατο· αποδώη αυτώ ο Κύριος κατά τα έργα αυτού·».

Για τον Παύλο εδώ η συγχώρεση ξεχάστηκε!

Πρός Τίτον 1: 10-11, «Εισί γαρ πολλοί και ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και φρεναπάται, μάλιστα οι εκ περιτομής, ους δεί επιστομίζειν, οίτινες όλους οίκους ανα­τρέπουσι διδάσκοντες α μη δεί αισχρού κέρδους χάριν.».

Εδώ αναφέρεται σε ‘κείνους εν­τός της εκκλησίας που ήταν ανάγωγοι και μάταιοι συ­ζητητές και απατεώνες, και πα­ραγγέλλει στον Τίτο ότι πρέπει να τους κλείνει το στόμα.

Πράξεις 13: 8-11, «ανθίστατο δε αυτοίς Ελύμας ο μάγος -ούτω γαρ με­θερ­μη­νεύεται το όνομα αυτού- ζητών διαστρέψαι τον ανθύπατον από της πίστε­ως. Σαύλος δε, ο και Παύλος, πλησθείς Πνεύματος αγίου και ατενίσας προς αυτόν είπεν· ω πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιε διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύ­νης, ου παύση δια­στρέ­φων τας οδούς Κυρίου τας ευθείας; και νυν ιδού χείρ Κυρίου επί σε, και έση τυφλός μη βλέπων τον ήλιον άχρι και­ρού. παραχρήμα δε έπεσεν επ’ αυτόν αχλύς και σκότος, και περιάγων εζήτει χειραγωγούς.».

Ο Παύλος με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος γίνεται εδώ ο τιμωρός του Ελύ­μα, διά τυφλώσεως αυτού του «υιού του δια­βό­λου», ο οποίος είχε αντιταχθεί στον Βαρ­νάβα και τον απόστολο Παύλο, με την προσπάθειά του να απο­τρέψει τον ανθύ­πατο Ρω­μαίο Σέρ­γιο Παύλο από την πί­στη του Παύλου.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν ο Παύλος ήδη από τότε ισχυροποιούσε θεολο­γι­κώς τα θεμέ­λια της Ιεράς Εξετάσεως. Αυτά τα θεμέλια είχαν ήδη τεθεί από τα ίδια τα δόγματά του και από τις διδασκαλίες και το παράδειγμα του Πέτρου· και αυτοί οι απόστολοι πάλι ενθαρρύ­νονταν από τις καταγγελίες του ίδιου του Ιησού κατά των απίστων. Αλλά και αυτοί που εθεμε­λί­ωσαν την Ιερά Εξέταση επίσης ενθαρρύνονταν από τις επικυρώσεις των τιμωριών διά βασανιστηρίων και φωτιάς που εξαγγέλθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού. Ερευνάμε και διαβάζομε:

Ματ­θαί­ος 3: 10, «ήδη δε και η αξίνη προς την ρί­ζαν των δένδρων κείται· παν ουν δέν­δρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκ­κό­πτεται και εις πυρ βάλλεται.».

3: 12, «ου το πτύον εν τη χειρί αυτού και διακαθαριεί την άλωνα αυτού, και συνάξει τον σίτον αυτού εις την αποθήκην, το δε άχυρον κατα­καύ­σει πυ­ρί ασβέστω.».

13: 30, «άφετε συναυξάνεσθαι αμφότερα μέχρι του θερι­σμού, και εν καιρώ του θε­ρι­σμού ερώ τοις θερισταίς· συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δή­σατε αυ­τά εις δέσμας προς το κατακαύσαι αυτά, τον δε σίτον συναγάγετε εις την αποθήκην μου.».

13: 40-42 «ώσπερ ουν συλλέγεται τα ζιζάνια και πυρί καίεται, ούτως έσται εν τη συν­τελεία του αιώνος τούτου. αποστελεί ο υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και συλλέξουσιν εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα και τους ποιούντας την ανομίαν, και βαλού­σιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.»

18: 34-35, «και οργισθείς ο κύριος αυ­τού παρέ­δωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδω παν το οφειλόμενον αυτω. Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφω αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώ­μα­τα αυτών.» κλπ.

Μάρκος 16: 16, «ο πι­στεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακρι­θήσεται.»

Λουκάς 12: 47, «εκεί­νος δε ο δούλος, ο γνούς το θέλημα του κυρίου εαυτού και μη ετοιμάσας μη­δέ ποιή­σας προς το θέλημα αυτού, δαρήσεται πολλάς·»,

14: 23, «και είπεν ο κύριος προς τον δούλον· έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμι­σθή ο οίκος μου.»

19: 27, «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασι­λεύ­σαι επ’ αυ­τούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου.». κλπ.

Ιωάν­νης 15: 6, «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνά­γου­σιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται.».

Αυτό εδώ το τελευταίο απετέλεσε την θε­ο­λογική δικαι­ο­λο­γία της χρήσεως της φωτιάς μα­ζί με τα χωρία του Ματθαίου που αναφέραμε, 21: 44, 22: 7, 25: 29-30, κλπ, και πολ­λά χω­ρία της Παλαιάς Διαθήκης, κλπ.

Κάνομε την παρατήρηση ότι ή έρευνα έχει πλέον καταδείξει πλήρως ότι με το πέρασμα του χρόνου αυτά τα θεμέλια της Ιεράς Εξετάσεως στα­διακά ισχυροποιή­θη­καν. Επ’ αυτού ανα­φέ­ρομε ως παράδειγμα την εξής περί­στα­ση. Υπήρχε ένα έγγραφο σε γενική κυκλοφο­ρία από τα πρώιμα χρόνια της εκκλησίας, και τον καιρόν εκείνο εθεωρείτο ως έχον υψηλό κύρος. Είχε τίτλο, «Η Επιστολή του Κλήμεντος προς Ιά­κω­βον». Είναι μετα­φρα­σμένο στον 17^ο τόμο της συλλογής «Προ Νικαίας Χριστιανική Βιβλιοθήκη».

Σ’ αυτή την επιστολή, ο Κλήμης περιγράφει την χειροτονία του. Μας λέγει ότι όταν ο Πέτρος κόντευε να πεθάνει, αφού μαζεύτηκαν οι αδελφοί (στη Ρώ­μη), επέ­θε­σε ο Πέτρος τα χέρια του στον Κλήμεντα, ως ο επίσκοπος, και του μετέδωσε την εξου­σία του «δέειν και λύειν» (αμαρτίες), κλπ., και για ‘κείνον που θα είχε παράπονα και δια­φορές τον καθιστούσε Πρόεδρο της Αλήθειας, και αφού εδήλωσε ότι ένας τέτοιος αμαρ­τάνει κατά του Χριστού και προσβάλλει τον Πατέρα όλων, ο Πέτρος συνέχισε ως εξής:

«Από ‘δω και μπρος, αυτός δεν θα ζήσει· και γι’ αυτό αρμόζει σε όποιον προ­ε­δρεύει να κατέχει τη θέση ιατρού· και να μην περιθάλπει την οργή ενός παραλόγου κτήνους.».

Επί του ζητήματος της αποκοπής των ανδρικών γεννητικών οργάνων κατά το «όφελον και αποκόψονται οι αναστατούντες υμάς.», Πρός Γαλάτας 5: 12, ο σπου­δαί­ος ερευνητής και συγγραφέας Charles B. Waite, A. M., στο εξαι­ρετικό σύγγραμμά του History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (Ιστορία της Χριστι­α­νικής Θρησκείας μέχρι το Έτος 200), Fifth Edition – Revised, Chicago, 1900, δια­φω­νεί ρι­ζικώς με την καθιερωμένη ερμηνεία του χωρίου την οποία συνεχώς την απαν­τάμε σε όλες τις ερμηνευτικές εκδόσεις της Καινής Διαθήκης μετά το τέλος της συ­νό­δου του Τριδέντου το 1563 και σε πολλές πρωτύτερα. Γράφουν δη­λαδή ότι ο Παύλος εκφράζει εδώ μια ειρωνι­κού τύ­που επιθυμία. Διότι ενώ δεν κη­ρύτ­τει την πε­ριτομή, πολλοί την επιζητούν και ανα­στα­τώνουν τους Γαλάτες. (Στην πραγ­ματικό­τη­τα πρό­κειται για χριστιανοΕβραίους που ζού­σαν στα μέρη της Γαλα­τί­ας της Μικράς Ασίας, όπως σαφέστατα το δηλώνει ο Παύλος, Πρός Γαλάτας 2: 15, «Ημείς φύ­σει Ιουδαίοι και ουκ εξ εθνών αμαρ­τωλοί,», κ. α.).

Συνεπώς, όπως ερμηνεύουν οι ορθό­δοξοι ερμηνευτές, με το γράψιμό του σ’ αυτό το σημείο, ο Παύλος εύχεται ειρω­νι­κά το εξής: «Αυτοί που επι­ζη­τούν την περι­το­μή και σας αναστατώνουν δεν πάνε κα­λύ­τε­ρα και να ευνουχισθούν τελεί­ως!». Δη­λαδή με το «και αποκόψονται» εν­νοεί την ολο­σχερή αποκοπή γεννητικών ορ­γά­νων και όχι μόνο της ακροβυστίας. Ο Waite όμως ισχυρίζεται ότι ο Παύ­λος δεν εννο­εί κα­θόλου αυτό. Κυ­ριο­λε­κτικά επιθυ­μεί την πλήρη εξολόθρευση όλων αυ­τών των ατό­μων, μόνο που οι περιστάσεις σ’ αυ­τή την περίπτωση δεν του επι­τρέ­πουν να το επι­βάλ­λει όπως το έκανε πριν με την εκ­κλησία της Κορίνθου. Ο Waite, ως επιστήμων ερευνητής δεν παραλείπει να προσκομίσει πλήθος πειστικών στοιχείων που δικαιο­λο­γούν αυτή την άποψη και τα οποία παραθέσαμε ανωτέρω.

Όπως και να έχει το πράγμα από διάφορα, συχνά, πυκνά χωρία των επιστολών του αποδει­κνύεται ότι ο Παύλος πρέπει να είχε κάποιο σοβαρό σύμπλεγμα και σοβα­ρή εμμονή με τα γεννητικά ή ερωτικά όρ­γα­να, την πόσθη και τον ερωτισμό. Φαίνεται πως τον ενο­χλούσαν σφόδρα. Παντού διαχέεται ένας αντιερωτισμός και ένας συμ­πλεγματισμός. Κάθε τόσο το ίδιο βιολί με την ακρο­βυ­στία και την περιτομή...! Βαριέ­σαι και σιχαίνεσαι να συναν­τάς αυτό το θέμα κάθε λίγο και λιγάκι. Πολ­λοί φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ο ίδι­ος ο Παύλος πρέπει να ήταν ευ­νούχος! Ο πολυ­γραφότατος Γάλλος ερευνητής και συγ­γρα­φέας Robert Ambelain τον δια­γι­γνώσκει ότι υπέφερε από κληρονομική, ή ακριβέ­στε­ρα συγγενή, σύφιλη που ήταν ο σκόλοψ του, τον οποίον ύμνησε μέσα στις επιστολές του. Πρέπει να ομολογήσομε όμως ότι είναι πολύ δυσχε­ρές το να αποφαν­θούμε ποιος ήταν ο σκό­λοψ του Παύλου, για τον οποίον γράφει διάφορες στρεψο­δι­κί­ες και ανοη­σίες στις επι­στολές του: Α΄ Πρός Κo­ριν­θίoυς 2: 3, Β΄ Πρός Κoριν­θίoυς 10: 10, 11: 6, 30, 12: 5-10, Πρός Γα­λά­τας 4: 13-14, Πρός Φι­λιπ­πη­σίoυς 1: 24. Ακόμη δυ­σχερέστερο είναι το ερώ­τημα εάν υπήρχε η σύφι­λη κατά την αρχαιότητα.

Λίγο αργότερα οι αιρέσεις των Βαλεσίων, των Εγκρατιτών, κ. ά., παρά την αυστη­ρή απαγόρευση των Ρωμαϊκών νόμων, ευνούχιζαν τα άρρε­να μέλη τους, κατά την διάρκεια φρικιαστικών, κτηνωδών, νυκτερινών και μυστικών τελετών που τις ονόμαζαν «βά­πτισμα του πυ­ρός». Αυτές ετελούντο κάτω από με τρομακτικούς θο­ρύβους τυμπάνων και φωνών διά να καλύπτονται τα ξεφωνητά των θυμάτων. Εξαίσια πράγματα! Το ίδιο έκαναν στον εαυτόν τους ο Ωριγένης ο Αλεξανδρεύς, ο Μελίτων των Σάρδεων, ο Δωρόθεος Τύρου, κ. ά., κα­τά την προτροπή του Ιησού Χρι­στού στον Ματθαίος 9: 12, την οποία παραθέσαμε παρα­πάνω! Θαυμά­σια χριστιανική εξέ­λι­ξη πραγ­μάτων! Έχομε και δω άλλες αιρετικές εκ­φράσεις της ίδιας «εξ’ αποκα­λύ­ψε­ως αληθινής» θρησκείας! Θαυμάσια!

Δ) Η Αίρεση των Νικολαϊτών

Στην Αποκάλυψιν του Ιωάννου 2: 1 – 7, διαβάζομε:

«Τω αγγέλω της εν Εφέσω εκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυ­σών· οίδα τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι ου δύνη βαστάσαι κακούς, και επείρασας τους λέγοντας εαυτούς αποστόλους εί­ναι, και ουκ εισί, και εύρες αυτούς ψευδείς· και υπομονήν έχεις, και εβάστα­σας διά το όνομά μου, και ου κεκοπίακας. αλλά έχω κατά σου, ότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας, και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον· ει δε μη, έρχομαί σοι ταχύ και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης. αλλά τούτο έχεις, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, α καγώ μισώ. Ο έχων ους ακου­σάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις. Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ό εστιν εν τω παραδείσω του Θεού μου.».

Παρακάτω πάλι στην Αποκάλυψιν του Ιωάννου 2: 12 – 17, διαβάζομε:

«Και τω αγγέλω της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν· οίδα τα έργα σου και που κατοικείς· όπου ο θρόνος του σατανά· και κρατείς το όνομά μου, και ουκ ηρνήσω την πίστιν μου και εν ταις ημέραις αις Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, ος απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο σατανάς κατοικεί. αλλά έχω κατά σου ολίγα, ότι έχεις εκεί κρατούντας την διδαχήν Βαλαάμ, ος εδίδαξε τον Βαλάκ βαλείν σκάν­δαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ και φαγείν ειδωλόθυτα και πορνεύ­σαι. ού­τως έχεις και συ κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών ομοίως. με­τα­νόησον ουν· ει δε μη, έρχομαί σοι ταχύ και πολεμήσω μετ’ αυτών εν τη ρομφαία του στόματός μου. Ο έχων ους ακουσάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις. Τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου, και δώσω αυτώ ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον, ό ουδείς οίδεν ει μη ο λαμβάνων.».

Όσα έχουν γραφτεί για αυτή την αίρεση των Νικολαϊτών είναι δυσαναλόγως πολλά ως προς τα ολίγα στοιχεία και πληροφορίες που έχομε στα χέρια μας. Όπως και οι Καρ­ποκρατικοί έτσι και αυτοί «κατη­γορούνται» «ως αφίεντες εαυτούς εις πολ­λάς και διαφόρους σεξου­αλι­κάς απολαύσεις» και για το φάγωμα των κρεάτων θυσι­ών. Το βλέπομε άλλωστε κα­θαρά στο κείμενο: «έχεις εκεί κρατούντας την διδαχήν Βαλα­άμ, ος εδίδαξε τον Βαλάκ βα­λείν σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ και φα­γείν ειδωλόθυτα και πορνεύ­σαι. ούτως έχεις και συ κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών ομοίως.»

Πλην όμως στις Πράξεις των Αποστόλων 6: 1-7 συναντάμε το όνομα του Νικολάου του Διακόνου ως εξής:

Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών. προσκαλεσάμενοι δε οι δώδεκα το πλήθος των μαθητών είπον· ουκ αρεστόν εστιν ημάς καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείν τραπέζαις. επισκέψασθε ουν, αδελφοί, άνδρας εξ υμών μαρτυρου­μένους επτά, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, ους καταστήσομεν επί της χρείας ταύτης· ημείς δε τη προσευχή και τη διακονία του λόγου προσκαρτε­ρή­σομεν. και ήρεσεν ο λόγος ενώπιον παντός του πλήθους· και εξελέξαντο Στέ­φανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχο­ρον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν και Νικόλαον προσήλυτον Αν­τιοχέα, ους έστησαν ενώπιον των αποστόλων, και προσευξάμενοι επέθηκαν αυτοίς τας χείρας. και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, πολύς τε όχλος των Ιουδαίων υπήκουον τη πίστει.

Έχει παραμείνει λοιπόν το ερώτημα αν οι Νικολαΐτες ήταν αίρεση που ιδρύθηκε από αυτόν εδώ τον προσήλυτον διάκονο Νικόλαο τον Αντιοχέα. Άλλοι απαντούν καταφα­τικά, άλλοι αρνητικά και άλλοι λένε ότι δεν δυνάμεθα να αποφανθούμε. Όλα είναι πι­θανά αλλά εμείς νο­μί­ζομε ότι δεν δυνάμεθα να αποφανθούμε με μια σχετικά πειστική απάντηση. Πάντως ο Νικόλαος ως προσήλυτος και έχων Ελληνικό όνομα ήταν εθνι­κός και όχι Εβραίος. Είναι λοιπόν πιθανόν ότι αντί να εγκαταλείψει τον Χριστιανισμό τον ανέμειξε με τις πρώ­ην χαρούμενες εθνικές συνήθειές του και περιέπεσε στην αί­ρε­ση. Τί να κάνομε; Βαριά η «Χριστιανογερική»!

Εκείνο που όμως είναι βέβαιο και έχει τεράστια θεολογική και ιστορική ση­μα­σία είναι το γεγονός ότι εκτός από τους Καρποκρα­τικούς υπάρχει από πολύ ενωρίς, ήδη από τον 1^ον αιώ­να δηλαδή, και η αίρεση των Νι­κολαϊτών, η οποία αναφέρεται στην Αποκάλυψιν και κατηγο­ρεί­ται για ελεύθερη σε­ξουαλική εκτόνωση! Τί το μεμ­π­τόν; Αλλά στον Χρι­στιανισμό ο ερωτισμός και το σεξ είναι θανάσιμες αμαρτίες, όπως και τα εδώ χωρία της Αποκα­λύψεως μας καθιστούν σαφές. Έτσι εκα­τομμύρια ανθρώ­πων και επί πολλούς αιώνες έχασαν την χαρά έρωτα και καταρράκωσαν την δημιουρ­γικότη­τά του επειδή πέ­ρασε ως γραμμή ένα καταστροφικό βί­τσιο αυ­τής της ισοπεδω­τικά καταστροφικής θρη­σκεί­ας. Ακόμα, βλέπομε και πάλι ότι εν τη γενέσει του (ευ­θύς αμέσως μετά την χρονική περίοδο του υποτιθεμένου Ιησού Χρι­στού) δεν υπήρχε ένας και μοναδικός και άμεμπτος Χριστια­νι­σμός, όπως προπαγανδίζουν οι θεολόγοι, αλλά πολλοί και διάφοροι που εχαρακτηρίστηκαν ως αιρετικοί. Δεν είναι τω όν­τι άκρως περίεργο και άξιον έρευνας αυτό το γεγονός; Βγάλετε λοιπόν επ’ αυτού τα συμπεράσματά σας μόνοι σας και μετά ακολου­θήστε τα με θάρρος και σύνεση.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ

ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Εδώ αναφέρομε μερικές επιπλέον Εβραιογνωστικοχριστιανικές θεολογικές θέσεις για τη γυναίκα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία. Σε σύγκρι­ση με όλα όσα ανοσιουργή­μα­τα και συμπλέγματα που έχουν καταγράψει η Καινή Διαθήκη και όλοι οι Πατέρες της εκ­κλησίας επ’ αυτού του σοβα­ρού ζητήματος, αυτά που καταγρά­φομε εδώ είναι εξαι­ρε­τικώς ολίγα.

Πολ­λοί θε­ο­λό­γοι και ιε­ρείς ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο Χρι­στια­νι­σμός ανύ­ψω­σε την κοι­νω­νι­κή θέ­ση της γυ­ναί­κας. Δια­βά­στε λοι­πόν τα μαρ­γαρι­τά­ρια που εί­ναι σπαρμέ­να μέ­σα στις επι­στο­λές του Παύ­λου για τις γυ­ναί­κες : π. χ: Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους 7: 1-2. «Κα­λόν εί­ναι εις τον άν­θρω­πον (= άνδραν) να μην αγ­γί­ζει γυ­ναί­κα. Αλλά προς απο­φυ­γή της πορ­νεί­ας, ο κα­θέ­νας ας έχει τη γυ­ναί­κα του…», Πρός Εφε­σί­ους 5: 22-23, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­ο 2: 11-14 «Η γυ­ναί­κα πρέ­πει να μα­θαί­νει με ησυ­χία και πλή­ρη υπο­ταγή. Στην γυ­ναί­κα δεν επι­τρέ­πω να δι­δά­σκει ή να εξου­σιά­ζει τον άν­δρα αλ­λά να μέ­νει ήσυ­χη…», και πολλά άλλα. «Μό­νο γι’ αυ­τά θα έπρε­πε οι γυναί­κες να εί­ναι πιο Χριστιανές από τους άν­δρες», όπως εί­πε μια φο­ρά ένας θε­ο­λό­γος! Δεν αξίζει τον κό­πο να επε­κτα­θού­με σε όλο το μήκος και το πλάτος όλων όσων γράφει ο αλλοπρό­σαλ­λος Παύλος περί γάμου και άλλων θεμάτων στην Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους όλο το κε­φά­λαιο 7, Πρός Εφε­σί­ους 5: 22 - 33, 6: 1 - 4, κλπ. Αν δεν είναι γνωστά στον ανα­γνώ­σ­τη, τό­τε τον παρακα­λούμε να τα μελετήσει προσεκτικά από το πρωτότυπο ή μια πιστή με­τά­φραση και να τα κρίνει αμερόληπτα. Για την ταπεινή μας γνώμη ενταύθα, ο Παύ­λος αποδεικνύει άλλη μια φορά την αντι­φα­τικότητα, τη βλακεία και την αμορφωσιά του, και ποιος ξέρει, ίσως και τη συνω­μο­σία του.

Μια πολύ παράξενη και επικίνδυνη εφεύρεση των Χριστιανών κατά της φυ­σι­ο­λογικής και ψυ­χο­λογικής υγείας, της ευγονικής και της διατηρήσεως του είδους, εί­ναι η εξύμνη­ση και η παρό­τρυν­ση της διατηρήσεως της παρθενίας ως υπερ­τάτης αρε­τής και υψηλοτάτου ιδανικού. Έτσι απέκοψαν τις ρί­­ζες του έρωτα που είναι η βά­ση των σχέ­σεων των δύο φύλων, της οι­κογενειακής ζωής, αγά­πης και δημιουργι­κό­τη­τας. Αυτόν τον αυστη­ρό που­ριτανισμό διακηρύττει και τηρεί ο ίδιος ο ιδρυτής αυτής της καταστροφικής θρη­σκείας, ο Ιησούς Χριστός των Κανονικών Ευαγγελίων. Είναι η μόνη εντολή που έδω­σε και ετήρησε ο ίδιος ενώ όσες άλλες έδωσε τις παρέβη. Αυ­τό έρχεται σε αντί­φα­ση με την Παλαιά Διαθήκη όπου ο θεϊκός προφήτης του ιδίου Θεού Πατρός Γιαχβέχ, ο Μωυσής, επιτρέπει τις φυ­σι­ο­λογικές σχέσεις, το σεξ και επι­βάλει τον Γάμο. Έχομε και πλήθος επιβητόρων με­ταξύ των οποίων είναι οι άγιοι κρι­τές Γε­δεών και Σαμψών και οι εκλεκτοί βασιλείς Δαυίδ και Σο­λομών με τα μεγάλα χαρέμια τους. Ακόμα και ο Μωυσής είχε εξωγαμιαίες σχέσεις με μια Αιθιοπίδα. Στον δε Νό­μον του επιτρέπει το δια­ζύγιο ενώ ο Ιησούς το απαγο­ρεύει παντε­λώς εκτός ίσως, και πάλιν ίσως, «επί μοιχεία».

Πρέπει να τονίσομε ότι οι σεξουαλικές παροτρύνσεις, σχέσεις, διατάξεις, νό­μοι, κλπ, μεταξύ των Εβραίων που απαν­τάμε στην Παλαιά Διαθήκη κατά το μέγα μέ­ρος τους σκοπόν έχουν την αύξηση του πληθυσμού, την φυλετική καθαρότητα του Εβραϊκού έθνους και την δια­τήρηση της ιερατικής κάστας. Η στειρότητα των γυναι­κών και η ακαρπία των αν­δρών εθεωρείτο στίγμα και κατάρα από τον Θεόν! Οι σε­ξουαλικές συνευρέσεις με αλλόφυλους ή τα χαρέμια βασιλιάδων, κλπ, ήταν είτε χάριν ηδονής και ευχαρι­στή­σεως (όπως η περίπτωση του χαρεμιού του Δαυίδ, κ. ά.), είτε χάριν αποκτήσεως νέων δούλων, είτε χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων όπως οι περι­π­τώσεις με τον Σολομώντα, την Εσθήρα, την Ιουδίθ, κ. ά.

Όσον αφορά τη μητέρα τού Ιησού Χριστού, την μικρή Εβραιοπούλα Μι­ργι­άμ, κατά τους πρώτους χρι­στι­α­νικούς αιώνες δεν έχαιρε καμίας ιδιαιτέρας προσοχής. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στο θαύμα εν Κανά, Ιωάννης 2: 4 της ομιλεί τουλάχιστον επι­τακτικά και αγενώς: «λέγει αυτή ο Ιησούς· τί εμοί καί σοί, γύναι; ούπω ήκει η ωρα μου.». (Η φράση «τί εμοί καί σοί» οπουδήποτε αλλού αναφέρεται στην Βίβλο υπονοεί απαρχή εχθρικών διαθέσεων και διαπληκτισμών! Βλέπε π. χ. Λουκάς 8: 27 και άλλα επτά σημεία της Παλαιάς Διαθήκης.). Ο πρώτος συγγράψας και θεολόγος στην Καινή Διαθήκη, Παύ­λος, δεν την ανα­φέρει απολύτως πουθενά, ακόμα και στην Πρός Γαλά­τας 4: 4-5 «ότε δε ήλ­θε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υι­όν αυτού, γενόμενον εκ γυ­ναι­κός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απο­λά­βω­μεν.». Ο Ιωάννης Χρυσόστομος ακόμα στο τέλος του τέ­ταρτου αιώνα εκ­νευ­ρί­ζεται μαζί της ... κλπ.

Από τη σύνοδο της Εφέ­σου το 431 Κ. Ε. όμως και εντεύθεν η Μιργιάμ καθι­ε­ρώθηκε να είναι το σύμ­βο­λο όχι μόνον της παρθενίας αλλά και της αειπαρθενίας, πα­ρά του ότι ο Ματθαίος 1: 25 καθαρά γράφει ότι: «και [ο Ιωσήφ] ουκ εγίνωσκεν αυτήν [την Μι­ργιάμ] έως ου (δηλαδή, μέχρις ότου) έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλε­σε το όνο­μα αυ­τού Ιησούν.». Που επομένως σημαίνει ότι μετά που γέννησε τον υιόν της τον πρωτό­τοκον ο Ιωσήφ την «εγίγνωσκε!». Δεν υπάρχει τίποτα απολύ­τως μεμπτόν αν ο Ιωσήφ την «εγίγνωσκε» μετά την γέννηση του Ιησού. Αλλά στην Χριστιανική θεολογία, ηθική και δογματική βρίσκει κανείς τα πιο απίθανα και παρά­λογα πράγματα. Ακόμη, για τα άλλα παιδιά της ή τα λεγόμενα αδέλφια του Ιησού (τουλάχιστον 4 αδελφοί και 2 αδελφές ), όπως μας ανα­φέρουν τα Ευ­αγγελία Ματ­θαίος 12: 46, 13: 55-56, Μάρκος 6: 3, Ιωάννης 6: 42, 7: 5, οι Χριστιανοί ­από τον τέταρτο αι­ώνα και μετά διέδωσαν την φήμη ότι δεν ήταν δικά της αλ­λά του Ιωσήφ από άλλη γυ­ναί­κα, την οποία μόνο αυτοί γνωρίζουν διότι μόνο αυτοί την κατασκεύασαν. Πολ­λές αναλύσεις αυτής της εκ­δοχής που εί­χα την τύχη να εξε­τάσω έχουν αποδείξει ότι πρόκειται για ένα «καθολικό-ορ­θό­δο­ξο» χρι­στι­α­νι­κό παραμυθάκι μόνο για μω­ρά παι­διά! Οι Μάρτυρες του Ιαχωβά, σχε­δόν όλοι οι Προ­τεστάντες και άλλες χριστι­α­νι­κές αιρέσεις έχουν απορρίψει πλήρως την εκδοχή αυ­τή την οποία και μάλιστα θεω­ρούν χάλ­κευση, μεγά­λο ψέμα δηλαδή, των Καθολι­κών - Ορθοδόξων. Ο νοών νοησά­τω! Εμείς, εδώ, δεν θα επε­κταθούμε άλλο επ’ αυτού και το ποιος έχει δίκιο θα το αφήσο­με μετα­ξύ όλων των χριστιανών και όταν το βρούνε να μας το ανακοινώσουν.

Μετά ταύτα η Μιργιάμ ονομά­στη­κε: Μαρία ή Μαριάμ, αειπάρθενος, θεό­νυμ­φος, θεομή­τωρ, πλα­τυτέρα των ουρανών και ετέθη υπερ­ά­νω όλων των αγί­ων και των αγγέλων. Όποιος διαβάσει το Ακάθιστο Ύμνο και τις ακολουθίες όλων των εορτών προς τιμήν της Μι­ργιάμ θα βρει εκατοντάδες κοσμητικά επίθετα και φράσεις που τις έχουν απο­δοθεί. Ακόμη, οι Καθολικοί, τον 12^ον αιώνα διά του Bernard de Clairvaux, προ­χώ­ρη­σαν στο να θε­σπί­σουν ότι: H γέννηση της Παναγίας Μιργιάμ, Μαρίας, Μα­ριάμ, από την γερόντισσα Εβραία μη­τέρα της (Χ)Άννα(χ) και τον γέροντα πατέρας της Ιωα­κείμ, ήταν άμω­μη που εδώ σημαίνει ότι η Μιργιάμ εγεννήθηκε χωρίς να φέρει το προπατορικό αμάρ­τημα του Αδάμ και της Εύας, στίγμα το οποίο φέρει κάθε άνθ­ρω­πος ερχόμενος εις τον κόσμον! Στον Ακάθιστο Ύμνο η παρθενία και αειπαρθε­νία της Μι­ργιάμ εξυμ­νείται αστα­μά­τη­τα. Τό­σο τεράστια είναι η εμμονή των Χριστιανών ιε­ρο­κη­ρύκων στην παρ­θενία, την εξύμνη­ση και την διατή­ρη­σή της! Εκτός όμως ολί­γων εξαιρέσεων αδυνα­τούν να την τηρούν!

Ένα σπουδαίο βιβλίο Bestseller πάνω στην αντιμε­τώπι­ση του σεξουαλικού ζη­τήματος από την χριστιανική εκκλησία είναι το: Eunuchs for the Kingdom of Hea­ven (Ευνούχοι για την Βα­σιλεία των Ουρανών) της Γερμανίδας καθολικής θεο­λόγου Uta-Ranke Heinemann, εκδόσεις Pinguin, το οποίο και συστήνομε προς με­λέτη. Μέ­σα στις Επιστολές του Παύλου, στην Απο­κάλυψιν του Ιωάν­νου, σε διάφορα μέρη της Ιε­ράς Παρα­δόσεως και γραμμα­τείας των πατέρων κ.α. η αρετή της απο­λύτου παρθε­νί­ας είναι ξε­κάθαρη και απευ­θύ­­νε­ται και στους άνδρες και στις γυ­ναί­κες. Παντού επι­κ­ρα­τεί η ψυχοπαθολο­γι­κή εμμο­νή «μη μολυνθείς μετά γυναι­κών»! Ιδού ένα χωρίο:

Απο­κάλυψις 14: 3-5 «και άδουσιν ωδήν καινήν ενώπιον του θρόνου και ενώ­πιον των τεσ­σάρων ζώων και των πρεσβυτέρων· και ουδείς εδύνατο μαθείν την ωδήν ει μη αι εκα­τόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης. ούτοί εισίν οί με­τά γυναικών ουκ εμολύνθησαν· παρθένοι γαρ εισίν. ούτοί εισίν οι ακολουθούντες τω αρνίω όπου αν υπάγη. ούτοι ηγο­ρά­σθησαν από των ανθρώπων απαρχή τω Θεώ και τω αρνίω· και ουχ ευρέθη ψεύδος εν τω στόματι αυτών· άμωμοι γαρ εισίν.».

Περίεργα πράγματα! Επειδή αυτοί οι εκα­τόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες άνδρες είναι άμωμοι διά τούτο και αυτομάτως δεν είναι ψεύτες! Να ένας σίγουρος τρόπος να εκλείψουν οι ψεύτες! διά της χριστιανικής ελλειπτικής λογικής! Τί ωραία πράγματα που μαθαίνομε!

Επί πλέον το χωρίο αυτό σαφώς δηλώνει και ότι η γυναίκα είναι μό­λυνση, κα­τάρα, μία­σμα... και όλα αυτά τα ωραία στο­λίδια με τα ο­ποία την στολί­ζουν. Ο ερω­τι­σμός, η συν­­εύ­ρε­ση, η συνου­σία, ο αυτο­ερωτι­σμός, κ.λ.π., δεν θε­ω­ρούν­ται όμορ­φες, φυσι­κές και φυσιο­λογι­κές ανάγ­κες του ανθρώ­που αλ­λά καταδι­κά­ζον­ται ως βα­ριές α­μαρ­τίες και ανθρώπινες αδυ­να­μίες. Όποι­ος δια­πράτ­τει ή απλώς δια­νοείται κάτι από αυτά είναι ένοχος και πρέπει να έ­χει τύψεις και ενο­χές μέχρι και την άλλη ζωή. Π. χ. βλέπε την θέση του ιδρυτού Ιησού Χριστού:

Ματθαίος 5: 27-30 «’Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσεις. Εγώ (ο ίδιος ο Ιησούς Χρι­στός μιλάει εδώ) δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυ­ναί­κα προς το επιθυμήσαι αυ­τήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού. ει δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκανδα­λίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέενναν. και ει η δεξιά σου χείρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυ­τήν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμά σου βληθή εις γέενναν.».

Κύριε νέε τάδε: όταν βλέπεις μια οποιαδήποτε γυναίκα που σου αρέσει και την ορέ­γε­σαι δεν σου επιτρέπεται να την επιθυμήσεις αλλά να παραμείνεις σαν ξερή σανίδα. Αλλιώς διαπράττεις αμαρτία ισοδύναμη με μοιχεία η οποία από τον Μωσαϊκό Νόμο τιμωρείται με θάνατο διά λιθοβολισμού. Πά­ρα πολύ ωραία!... Νεαρέ τάδε: να μην έχεις καμιά σεξουαλική επιθυμία, αλλά να συμπεριφέρεσαι σαν ένα ξερό κούτσουρο. Αυτά εδώ τα λόγια του ιδρυτού του Χρι­στιανισμού Ιη­σού Χριστού είναι το άκρον άωτον του καταστροφικού αντιερωτισμού, και της διαστρο­φής. Βγάλετε μόνοι σας συμπεράσματα. Τα λόγια αυτά ομιλούν μόνα τους! Βέβαια, για τη γυ­ναίκα που επι­θυ­μεί κάποιον άνδρα τής αρεσκείας της εδώ ο ιδρυτής δεν μας λέγει τί­ποτα απολύτως. Αυτό ίσως να σημαίνει ότι, όταν μια γυναίκα επιθυμεί έναν ωραίον άνδρα και έχει φαντασιώσεις δεν διαπράττει αμαρτία. Ακόμα μπορεί να σημαίνει ότι ο ιδρυ­τής, καί­τοι θεός, δεν είχε ιδέα περί γυναικείων επιθυμιών και φαν­τασιώσεων!... Τί πάνσοφος αλήθεια!

Πολύ θέλομε να μας εξηγήσουν οι ιθύνοντες του Χριστια­νισμού γιατί εδώ αναφέρει ρητώς μόνο την δεξιά χείρα. Αν δηλαδή μας σκανδαλίσει η αριστερά χεί­ρα τότε μπορούμε να μην την αποκόψομε και να την χρησιμοποιήσομε στο σκάνδαλό μας χωρίς καμία τιμωρία; Πολλά τέτοια μαργαριτάρια καταγράφονται σε όλα τα θεό­πνευ­στα Ευαγγέλια και στους Πατέρες! Χρι­στι­α­νοί βρείτε τα όλα, μελετήσετε τα και εφαρ­μόσετε πιστά τους λόγους και τις εντολές του Θεού σας! Και ξαναρωτάμε: γιατί άραγε η δεξιά χείρα;

Ιδού τι διεστραμμένα πράγματα παραγγέλλει ο Παύλος στο ζήτημα της παν­τρειάς και των χηρών. Στην Α΄ Πρός Κορινθίους 7: 8-9 γράφει: «Λέγω δε τοις αγά­μοις και ταις χήραις, καλόν αυτοίς εσ­τιν εάν μείνωσιν ως καγώ. ει δε ουκ εγκ­ρα­τεύονται, γαμησάτωσαν· κρείσσον γαρ εστι γαμήσαι ή πυρού­σθαι.», παρά τα μετέω­ρα λόγια τού στα­θερά αντι­φατικού Παύ­λου στην Πρός Ρωμαί­ους 7: 2-3 «η γαρ ύπαν­δρος γυνή τω ζώντι ανδρί δέδεται νόμω· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, κατήργηται από του νόμου του ανδρός. άρα ουν ζώντος του αν­δρός μοιχαλίς χρηματίσει εάν γένη­ται αν­δρί ετέρω· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, ελευθέρα εστίν από του νόμου, του μη είναι αυτήν μοι­χαλίδα γενομένην ανδρί ετέρω·». Στην Πρός Ρωμαί­ους δη­λαδή αναφέρει μια διάταξη καταργήσεως εκ του νόμου του ανδρός, χωρίς όμως να συστή­νει καμιά εντολή, δική του ή θεϊκή, για το μετά επί του πρακτέου όπως κάνει στην Α΄ Πρός Κο­ρινθίους. Όλο το κεφάλαιο 7 της Α΄ Πρός Κο­ρινθίους είναι χάρμα διαστ­ροφής, συμπ­λεγματισμού και καταστροφικότητος! Οφείλομε να ομολογήσομε ότι ο Παύλος, «προς τι­μήν του ...», κά­νει την εξαί­ρε­ση στους αγάμους και στις χήρες να ξα­ναπαν­τρευτούν μό­νο αν η «πύρω­σίς» των δεν κρατι­έ­ται άλλο..., σαν δεν ντρεπόμαστε λιγά­κι! Αν όμως η «πύ­ρωσίς» των ελέγχεται κατά κάποιον τρόπο ..., τότε καλόν είναι να μείνουν όπως και αυτός ... δηλαδή άγα­μοι, ... κλπ. (Ακόμα για δεύτερη παντρειά, χήρες και ζωντοχή­ρες διαβάστε και κρί­νετε αντι­κειμενικά: Ματθαίος 19: 9-10, Μάρ­κος 10: 11-12, Λου­κάς 16: 18.). Ο Παύλος επαναλαμβάνει το ίδιο και χειρότερο πνεύμα στην Α΄ Πρός Τιμό­θεον 5: 5-16 και θα χαρείτε πάρα πολύ τον τρόπο με τον οποίο στολί­ζει ειδικά τις νέες χή­ρες. Δια­βάστε, δώσετε προ­σοχή και αναλύσετε:

 «η δε όντως χήρα και μεμονωμένη ήλπικεν επί τον Θεόν και προσμένει ταις δεήσεσι και ταις προσευχαίς νυκτός και ημέρας· η δε σπαταλώσα ζώσα τέθ­νηκε. και ταύτα παράγγελλε, ίνα ανεπί­ληπτοι ώσιν. ει δε τις των ιδίων και μά­λιστα των οικείων ου προ­νο­εί, την πίστιν ήρ­νη­ται και έστιν απίστου χείρων. Χήρα καταλεγέσθω μη έλαττον ετών εξήκοντα γεγο­νυία, ενός ανδρός γυ­νή, εν έργοις κα­λοίς μαρτυρουμένη, ει ετεκνοτρόφησεν, ει εξενο­δόχησεν, ει αγίων πό­δας ένιψεν, ει θλιβομένοις επήρκεσεν, ει παντί έργω αγαθω επη­κο­λούθησε. νεωτέρας δε χήρας παραιτού· όταν γαρ καταστρηνιάσωσι του Χρι­στού, γαμείν θέλουσιν, έχουσαι κρίμα, ότι την πρώτην πίστιν ηθέτη­σαν· άμα δε και αργαί μανθάνουσι περιερχόμεναι τας οικίας, ου μόνον δε αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη δέοντα. βούλομαι ουν νεωτέρας γαμείν, τεκνογονείν, οικοδεσποτείν, μηδεμίαν αφορμήν δι­δόναι τω αντικειμένω λοιδορίας χάριν. ήδη γαρ τινες εξετράπησαν οπίσω του σατανά. ει τις πιστός ή πιστή έχει χήρας, επαρκείτω αυταίς, και μη βαρείσθω η εκκλησία, ίνα ταις όν­τως χήραις επαρκέση.».

Τί να πρωτοπεί κανείς για όποιον έγραψε αυτό εδώ το κείμενο, το μίσος του, τον κομπλεξισμό του, την διαστροφή του! Θα άξιζε μια εκτενής ανάλυση αυτού του κα­ταστροφικού και διεστραμμένου κειμένου να γραφτεί από κοινωνιολόγους, ψυχολό­γους και ειδικούς ψυχιάτρους. Αυτός ο αντιφατικός τύπος στην αρχή παραγγέλλει «νεωτέρας δε χήρας παραιτού·», αλλά μετ’ ολίγον προστάζει «βούλομαι ουν νεω­τέρας γα­μείν, κτλ.». Η ενδόμυχη επιθυμία αυτού του ακατονομά­στου και ανωμάλου τύπου είναι οι νέες χήρες να μην επιθυμούν να ξανα­παντρευτούν και θεωρεί την ερω­τική επιθυμία τους ως ασέλγεια προς τον Χρι­στόν («καταστρηνιάσωσι του Χρι­σ­τού»). Μετ’ ολίγον όμως τους κάνει την παρα­χώ­ρηση υπό τύπον υποχωρήσεως και με τις συνθήκες που βάζει αυτός. Προσέξατε καλά την λεξούλα «ουν»! Πίσω απ’ αυ­τό το εδάφιο η νέα ξαναπαντρεμένη χήρα εννοείται ουσιαστικά στιγματισμένη. Μόνο ένας ανώμαλος μπορεί να γράφει τέτοιες αισχρές γελοιότη­τες. Τί να πει κανείς; Πρέ­πει επί­σης να προσέξομε ότι παραλεί­πει να δώσει ανάλογες παραγγελίες για τις μεσή­λι­κες και ηλικιωμένες χήρες και τους χήρους άνδρες γενι­κώς. Μα καλά, αν μια μεσή­λι­κη χήρα ήθελε να ξαναπαντρευτεί, έτσι για τους λόγους της, αυτή αγνοήθηκε πλή­ρως; Δεν υπήρ­χαν χήροι άνδρες, ή αυτοί δεν είχαν επιθυμί­ες, ή με την χηρεία των γι­νόταν αυτο­μάτως άγιοι, γι’ αυτό το ελεεινό υποκεί­μενο που συ­νέταξε αυτό το αισχρό κείμε­νο. Τα αίσχη και τα χάλια τους είναι ανυπολόγιστα ... ! Κα­θαρός μισο­γυ­νισμός και δια­στροφή άνευ λόγου και αιτίας σε όλο τους το μεγαλείο. Γυναί­κες τι λέτε; Είσ­τε ακό­μα Χρισ­τιανές; Παραδέχεστε αυτά τα πράγματα; Αν είστε, τότε να τα παραδεχ­θείτε και να τα εφαρμόζετε!

Στην ίδια επιστολή επίσης ο Παύλος γράφει:

Α΄ Πρός Τι­μό­θε­oν 2: 9-15: «ωσαύτως και τας γυναίκας εν καταστολή κο­σμίω, μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μη εν πλέγμασιν ή χρυσω ή μαργαρίταις ή ιματισμω πολυτελεί, 10 αλλ' ό πρέπει γυναιξίν επαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' έργων αγαθών. Γυνή εν ησυχία μαν­θα­νέ­τω εν πάση υποταγή· γυναικί δε διδάσκειν ουκ επιτρέπω, ουδέ αυθεντείν ανδρός, αλλ' είναι εν ησυχία. Αδάμ γαρ πρώτος επλάσθη, είτα Εύα· και Αδάμ ουκ ηπατήθη, η δε γυνή απατηθείσα εν παραβάσει γέγονε· σωθή­σε­ται δε διά της τεκνογονίας, εάν μείνωσιν εν πίστει και αγάπη και αγια­σμω μετά σωφροσύνης.».

Εδώ στον στίχο 15, ο Παύλος δηλώνει ότι η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννάει παι­διά αλλά κάτω από τους περιορισμούς που βάζει. Αν τώρα μια νέα χήρα δεν πρόφθα­σε να κάνει παιδιά, με όσα είδαμε πριν, δεν της δίνει την ευκαιρία να ερωτευτεί και να ξανα­παν­τρευτεί για να κάνει παιδιά για να σωθεί. Δηλαδή τί θα γίνει μ’ αυτήν; Αυτή την πήρε και την σήκωσε...! Οπότε, τί να πεις κανείς μ’ αυτόν τον αντιφατικό και ανώμαλο Παύλο. Μό­νο ένας κομπλεξάκιας σχι­ζοφρενής μπορεί να γράφει και να πιστεύει τέτοιες κα­τα­στροφικές αντιφάσεις.

Παρ’ όλα τα αηδιαστικά, καταστροφικά και συμπλεγματικά λόγια περί γυναι­κών, χηρών, παρθενίας και γάμου εξ ανάγκης (προς αποφυγήν της πορνείας ή λόγω ανεξέλεγ­κτης πυρώσεως, Α΄ Πρός Κο­­­ριν­θίoυς 7: 1-40) πoυ παντού μέσα στις επι­σ­το­λές του αραδιάζει o Παύλoς, τoν βλέπo­με «ως κεραυνόν εν αιθρία» να δια­μαρ­τύ­ρε­ται σ’ ένα σημείο ως εξής:

 Α΄ Πρός Κο­­­ριν­θίoυς 9: 3-5, «Αυτή είναι η υπεράσπισίς μου προς εκείνους πού μέ επικρίνουν. Μήπως εμείς δέν έχομε δικαίωμα νά φάμε καί νά πιούμε; Μή­πως δέν έχoμεν καί ημείς δι­καί­ω­μα νά πε­ρι­φέ­ρω­μεν εις τάς πε­ριoδεί­ας μας αδελ­φήν γυ­ναί­καν, διά νά μάς υπη­ρε­τή κα­θώς πράτ­τoυν καί oι λoιπoί από­στoλoι καί oι αδελ­φoί τoύ Κυ­ρίoυ καί o Κη­φάς;».

Φαίνεται ότι κάποιοι στην Κόρινθο τον κατηγόρησαν για κάποια σχέση που είχε με κάποια γυναίκα, ενώ ο ίδιος κάνει τον φανατικό και ασύστολο ηθικολόγο στα κε­φά­λαιο 5 και 7 της ίδιας επιστολής, σε τέτοιο βαθμό που χωρίς να έχει εξετάσει τα πράγ­ματα επαρκώς έχει ήδη κα­ταδι­κά­σει κάποιον εις θάνατον, κλπ, όπως ήδη έχομε ανα­π­τύξει παραπάνω. Έτσι τώ­ρα δικαιολογείται και απολογείται σ’ αυτή την κατηγορία σφο­δρότατα. Στην καλλί­τε­ρη λοιπόν περίπτωση εδώ μπο­ρούμε να πούμε ότι, πολύ άρε­σε στον Παύλο (όπως και σε άλλους από την χρι­στι­ανική παρέα του) η υπη­ρε­σία των γυ­ναικών! Τότε ση­μα­σία έχει το γεγο­νός ότι, πα­ρά την πρωτοφανή υπoβά­θ­μι­ση της γυ­ναί­κας που προπα­γανδίζει ο Παύλος και όλος ο Χριστιανισμός, πολύ του άρε­σε να τoν υπη­ρε­τεί μια γυ­ναίκα κα­τά τις πε­ριoδεί­ες τoυ. Στη χειρότερη όμως περίπτωση, κατά την οποία οι θεολόγοι μένουν άναυδοι λες και έγινε κοσμοχαλασιά, τούτα ‘δω τα λόγια του Παύλου ση­μαί­νουν επί πλέον και την ελεύθερη ερωτική σχέση του με κάποια γυ­ναίκα (ίσως την Θέ­κλα κατά την παράδοση), η οποία (σχέση) ήταν θεμιτή για την πρω­το­χρι­στιανική εσ­χατολογία εφ’ όσον αυτή (η σχέση) παρέ­μενε άκαρπη (άνευ τέκνων).

Υπάρ­χει μια ανάλoγη περίπτωση και με τoν εκ­κλη­σια­στι­κό φω­στή­ρα Iε­ρώ­νυ­μo και μια χή­ρα, η οποία όταν πέ­θα­νε o άντρας της ακoλoύ­θη­σε τoν Ιερώνυμο για να τον υπη­ρετεί όταν αυτός πή­γε και έμει­­νε για πoλύ και­ρό στην Πα­λαιστίνη. Ο Ιερώ­νυ­μος σε δύο τουλάχιστον γραπτά του ονομάζει την ανωτέρω γυναίκα του Παύλου «αδελ­φήν σύζυ­γον = sororem mulierem», που σημαίνει ότι για τον Ιερώνυμο ο Παύ­λος είχε σεξουαλική σχέση μαζί της. Αυ­τός δε ο Μέ­γας Χριστιανικός Φωστήρ Ιερώ­νυμος «θε­ωρεί ότι η φυσιολογική γενε­τή­σι­ος λει­τουργία συνίσταται εις τον υστερικόν αυνανι­σμόν!». Ιδού τα χάλια τους!... Σας αρέσουν λοιπόν οι Πατέρες;

Στον Χριστιανισμό ο έρωτας και η έλξη των δύο φύλων όχι μόνο αγνοείται παντελώς αλλά και έχει καταδικαστεί σαν αμαρτία, ατιμία και μιαρότητα. Κατα­στρέ­φει δηλαδή την με­γαλύτερη κινητήρια δύναμη δημιουργίας και πολιτι­σμού. Αυτό θα πει καταστρο­φική θρησκεία εν δράσει! Αυτό είναι και το άκρον άωτον μιας άκρως κατα­στροφικής και σχιζοφρενικής θεολογίας: Ο παντοδύναμος δημιουργός Θεός Πα­τήρ των Χριστιανών εποίησε τα πάντα, και το άρσεν και το θήλυ και τους έδωσε την φυ­σική μεταξύ των έλξη. Έρχεται όμως μετά είτε ο ίδιος διά του ομοουσίου Υιού του όπως μόλις είδαμε, είτε διά των θε­ο­φόρων αντι­προσώπων του (όπως ο Παύλος, ο Χρυσόστομος, ο Αυγουστίνος, κ. ά.) να την καταδι­κά­σει και να την κατατάξει στις βαριές αμαρτίες και αντ’ αυτής να εξά­ρει την παρθενία ως υπέρ­τατη αρετή!

Ο Γερμανός φι­λόσοφος Friedrich W. Nietzsche (1844 – 1900) κατήγγειλε αυ­τή τη βροντε­ρή εξόφθαλμη αντίφαση, σχιζοφρένεια και παντελή αδιαφορία για τον έρω­τα στον Χριστιανισμό. Ο Πλάτων (^– 427; – ^– 347;), εξηγεί στο Συμπόσιον ότι ο έρως εί­ναι ο δαίμων (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου και όχι με τη ανόητη χριστιανική), δηλαδή μεσολαβητής μεταξύ θνητών και αθανάτων, ο οποίος συν τω χρώνω φέ­ρει την ευδαιμονία των αθα­νάτων θεών στους θνητούς ανθρώπους. Αυτό το ίδιο με τα ίδια περίπου λόγια επα­να­λαμβάνει πολύ αργότερα ο W. A. Mozart (1756 – 1991) με τον E. Schikaneder (1751 – 1812) στην ανυπέρβλητη όπερά τους «O Μα­γι­κός Αυλός» (Die Zauber­flöte), όπου και δηλώνουν ότι ο έρως κι­νεί τους τροχούς της φύσεως (“…sie wirkt im Kreise der Nature…”, κλπ., στο απαράμιλλο ντουέτο της Παμίνας με τον Πα­παγκένο “Bei Männern, welche Liebe fühlen”…). Αλλά για τους άφυλους, ευνού­χους, αναχω­ρη­τές, ομοφυλοφίλους, κλπ., Χριστιανούς όλα αυτά είναι βλασφημίες, μια­ρότητες, αμαρ­τί­ες, βεβη­λώσεις, κλπ.

Αφού έτσι το θέλησε ο διεστραμμένος, ψευ­δο­λόγος και κομπλε­ξικός Ιερός Αυγου­στίνος, κ. ά., το ερω­τικό στοιχείο της ανθρώ­πι­νης φύ­σης πρέπει να εξα­λειφθεί πλήρως, αλ­λά οι συνεπαγόμενες πα­θήσεις και ψυχολογικές διαταραχές ας αυξηθούν και ας γεμί­ζουν τα φρενοκο­μεία. Οι θεό­πνευστοι πάπες, επίσκοποι, σύνοδοι, κλπ, υιο­θέτησαν αυτές τις διεστραμ­μένες θέσεις του πανα­θλί­ου και μοιραίου Αυ­γου­στί­νου και καταδίκασαν τον Πελάγιον ο οποίος εί­χε αντίθετες απόψεις. Βεβαίως πολλοί απ’ αυτούς δεν θα τη­ρή­σουν αυ­τές τις αυστη­ρές εντολές αλ­λά θα αφεθούν σε παντός είδους όργια και κρυ­φές σεξουαλικές συνευ­ρέσεις. Ο διεγερτικότατος χορός των μα­νουαλιών, τα όργια, οι ακολασίες και οι απι­στίες του Πά­πα Ρώμης Λέ­οντος Χ και πολ­λών άλλων, κα­θώς και διάφορα μονα­στη­ρι­ακά όργια δεν αν­τι­προσωπεύουν πα­ρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος όλων των χριστιανικών οργια­στικών σεξου­αλι­κών συμ­βάντων.

Ένα από τα ισχυρότερα συμπλέγματα, του μοιραίου για την ανθρωπότητα και τον πολιτι­σμό, τού συμπλεγματικού Ιερού Αυγουστίνου ήταν το ότι θρηνούσε το γε­γονός ότι κάθε άνθρωπος ερχόμενος εις τον κόσμο εξέρχεται «ανάμενα στα ούρα και στα κό­πρανα». Ακόμα δικαιολόγησε το ότι ο Θεός και παντοδύναμος δημιουργός έδωσε στους πρωτοπλάστους, Αδάμ και Εύα, τα γεννητικά όργανα με την εξήγηση ότι ο Θεός προε­γνώριζε το ότι θα αμάρταναν και θα έπιπταν και έτσι θα τα χρειαζό­ταν μετά. Αλλά πριν από την πτώση η ίδια η Γραφή δηλώνει πως όταν ο Θεός εδη­μι­ούργησε τους πρωτοπλάστους τους ευλόγησε και τους είπε: «αυξάνεσθε και πληθύ­νε­σθε...». Ιδού λοιπόν τι εστί χριστιανική αντιφατικότης και τι εστί Αυγουστίνος, τον οποίον η χριστιανική εκκλησία ονόμασε Ιερόν και τον κατά­ταξε στους αγίους και με­γίστους φω­στήρες της.

Έπρεπε επίσης να έ­χομε δυο μέτρα και δυο στα­θμά: όσες γυ­ναίκες και όσοι άνδρες είχαν «εκείνο το δαιμονάκι» που προκαλούσε στους άλ­λους ή στις άλλες σε­ξουαλικές επιθυμίες συλλαμβάνονταν και εξοντώνονταν με κάθε φρικτό βασα­νι­στή­ριο και νοσηρό τρό­πο. Όποια γυ­ναί­κα συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «incubus -bi» (δαιμόνια που έκαναν έ­ρωτα τη νύκτα με γυναί­κες καθώς αυτές κοι­μό­ταν) και όποιος άν­δρας συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «succubus -bi» (δαιμ­ό­νια που έ­καναν έρωτα τη νύ­κτα με άνδρες καθώς αυτοί κοιμόνταν) έπρεπε να αποδεί­ξει ότι «δεν είναι ελέ­φας», αλλιώς την ή τον πε­ρί­με­ναν τα πιο επώδυνα βασανιστήρια μέχρις ότου ξε­ψυχήσει. Στη μαύρη βί­βλο κα­τά των μα­γισ­σών, το τρομα­κτι­κό βιβλίο, εγχει­ρί­διο, της καθολικής εκκλησίας Ma­l­leus Malefi­ca­rum (Η Σφύρα κατά των Κα­κο­πρα­γούντων) αναγράφονται διαγνωστι­κές, λεπτομερείς μέθοδοι για την διαπί­στωση του αν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας προερ­χόταν από κανονικό άνδρα ή από incubus. Πε­ριττό να γράψομε εδώ τί πάθαινε η γυναίκα, αν είχε μείνει έγκυος από κανέναν incubus...! Το αφήνομε στην φαντα­σία σας...

Σχετικά με ερωτύλους δαίμονες (τον Ασμοδαίο) διαβάστε και το βιβλίο Τωβίτ, το οποίο ανήκει στην χριστιανική Παλαιά Διαθήκη αλλά όχι στην Εβραϊκή. Γρά­φτηκε από άγνω­στο συγγραφέα κατά τον δεύτερο αιώνα Π.Κ.Ε. Όποιος είναι με τα καλά του απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ ένα τέτοιο ανόητο τε­ρατούρ­γη­μα δαιμονολο­γί­ας και δεισιδαιμονίας. Διαβάστε το από περιέργεια να δείτε τι θα πει κρετινισμός, με ερωτύλους δαίμονες, θανάτους, συκώτια και χολές ψαριών, καπνούς, τον αρχάγγελο Ραφαήλ, χρυσές δραχμές, και ένα σωρό ανόητα αντι­αι­σθη­τι­κά και σαχλά παραμύθια. Ενώ λοιπόν οι Εβραίοι το απέρριψαν οι Χριστιανοί το πε­ριμά­ζε­ψαν!

Επίσης όποιος άνδρας ή όποια γυ­ναί­κα υπέφερε από διάφορες εμμονές ή είχε αλλόκοτη όψη εθεωρείτο μάγος ή μά­γισσα και έπρε­πε πά­ση θυσία να θανα­τωθεί είτε με κάψιμο, είτε με πνίξιμο, εί­τε με διάφορα άλλα χρι­στιανικά βασανιστή­ρια. Πολλές χιλιάδες κόσμος πλήρω­σαν πο­λύ ακριβά αυ­τές τις εμμονές τους μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Θεσπέσια πράγμα­τα άπειρης θεο­πνευστίας έχομε εδώ... Η χριστιανική παράνοια και δια­στροφή δεν έχει κανένα μέτρο. Πουθενά αλ­λού δεν έχουν σημειωθεί τέτοιοι πα­ραλογισμοί, εγκλήματα, βασανιστήρια και φρικαλεό­τη­τες!

Στον Χριστιανισμό ακό­μα και η τεκνο­ποίη­ση θεωρείται αμαρ­τία, κατά το « ... Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρ­τίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου ... » του Εβραϊκού Ψαλμού 50: 7 (ή 51: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γί­­νε­ται μόνον εξ’ ανάγκης («κατ’ οικονο­μί­αν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το αν­θρώ­πι­νο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπό­θη­το τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περί­με­ναν αμε­σότατα οι πρώτοι Χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σε­ξου­α­λι­κή συνεύρε­ση πρέ­πει να γίνεται χωρίς καμία απολύ­τως απόλαυση ηδονής και στο σκο­τά­δι. Η από­λαυση ηδονής είναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους Χριστι­ανούς.

Τέλος η λεχώ­να χρειά­ζεται ει­δι­κή ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «α­μα­ρ­τία» της, 40 μέ­ρες μετά την γέννα· να σαραντίσει όπως λέει ο λαός, που ση­μαί­νει ότι για 40 μέρες η μη­τέρα και το μωρό δεν μπορούν να εξέρχονται από το σπίτι τους προς βλάβη της υγείας των. Με­τά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πρά­ξει είναι το να επισκεφτεί τον ιερέα για την ειδι­κή ιε­ροπραξία με ευχές, εξορκισμούς, κλπ. Έτσι έ­χουν θε­σπιστεί αυ­τά τα πράγμα­τα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την χρι­στιανι­κή εκ­κλησία. Ακόμα και η Παναγία έκανε κα­θαρμό 8 μέρες μετά την γένη­ση του Ιησού κατά τον Νόμον του Μωυσέως, Λουκάς Β΄: 22.

Η γυ­ναί­κα λοιπόν γί­νε­ται απλώς μια καταραμένη βρεφομηχανή και αυτό μόνο εξ’ α­νάγ­κης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Πρός Τιμόθεον 2: 15, «η γυναί­κα θα σω­θεί με το να γεννά παιδιά». Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπο­ρούν να τε­κνο­ποιήσουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο; Θεολόγοι τί έχετε να πείτε;

Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυ­ναίκα και με τις νησ­τείες να κα­τορ­θώσει να στα­ματήσει τα έμμηνά της. Επανερχόμαστε δηλαδή σ’ αυτό που τονίσαμε και πριν ότι ο Χριστιανισμός επιδιώκει την αφυλίαν! Αυτό αποτελεί μεγάλη αρετή στον Χρι­στι­ανισμό αλλά ταυτο­χρόνως και με­γάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσα­ϊ­κό Νόμο τα γυναι­κεία έμμηνα θεω­ρούνται μόλυν­ση και ακα­θαρσία. Γι’ αυτό απαγο­ρεύεται να ει­σέρ­χον­ται οι γυναί­κες στα ιερά των χριστιανικών και Εβραϊκών ναών. Διαβάσετε τις σχετικές αναφο­ρές του Λευιτικού 15: 19-30, 18: 19, 22, 29, 20: 18, (και Δευτερονομίου, κλπ.) σ’ αυτό το ζήτημα. Επίσης, επ’ αυτών των θεμάτων δια­βά­στε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακατάλ­λη­λη Βίβλος) του Αμε­ρικα­νού καθη­γητή Ben Edward Akerley.

Έτσι λοι­πόν το κλείσιμο στα μονα­στή­ρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πο­λύ πιο βέβαιο εισι­τή­ριο για τον Παράδει­σο από το να αποκτή­σεις και να ανα­θρέ­ψεις οικογέ­νεια...! Αυτό το τονί­ζει σαφώς και ο αλλοπρόσαλλος Από­στολος Παύλος στην επιστολή του Α΄ Πρός Κο­ρινθίους σε όλο το κε­φά­λαιο 7 όπου μεταξύ πολλών «μαργαριταριών» εκθειάζει την παρθενία και τη θεωρεί υπέρτατη αρετή. Μελετήστε το κεφάλαιο αυτό προσεκτικά να δείτε περί τίνος πρόκειται! Το ίδιο κάνει και ο διε­στραμμένος Χρυ­σό­στομος στο βι­βλίο του με τίτλο Το Χάρισμα της Παρθενίας. Αν τώρα κανείς εν­δια­φέρεται να μά­θει για τη νόσο των ασκη­τών, μο­ναχών, ερημιτών, αναχωρητών (νόσος του Αγίου Αν­τω­νί­ου) ας μελε­τήσει το βιβλίο του Νίκου Κα­ζαν­τζάκη Αναφορά στον Γκρέκο όπου την περι­γράφει θαυ­μάσια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρι­σκόταν στη Βιέν­νη.

Όπως είδαμε μέχρις εδώ ο Χριστια­νι­σμός είναι τόσο διαστροφική και κατα­στροφική θρησκεία ώστε οι οπαδοί του, άνδρες και γυναίκες, δεν πρέπει να είναι ούτε ετεροφυλόφιλοι, ού­τε ομοφυλόφιλοι, αλλά οφεί­λουν να είναι άφυλοι. Οι κληρικοί και οι λαϊκοί και οι μοναχοί και οι μοναχές πρέ­πει να είναι άφυλοι. Καμία ερωτική έλξη, ορμή, πάθος, κλπ. Είδαμε παραπάνω μερι­κές αναφορές και τη θέση του ιδρυτού Ιη­σού Χριστού. Διά του λόγου το αληθές, ας δώσομε ακόμα και άλλες δύο αναφορές επ’ αυτού από τον απεχ­θέστατο Παύλο:

Α΄ Πρός Κορινθίους 7: 1 «Περί δε ων εγράψατέ μοι, καλόν ανθρώ­πω γυναικός μη άπτεσθαι·».

Πρός Κo­λασ­σα­είς 3: 2-6 «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. απε­θάνετε γαρ, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστω εν τω Θεω· όταν ο Χρι­στός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη. Νε­κρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυ­μίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι' α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας»,

Οι αναφορές αυτού του είδους σε όλη την Καινήν Διαθήκην δεν έχουν τέλος. Παρ­θε­νία λοιπόν, γυναικός ουκ άπτεσθε, και ζωή μετά θάνα­τον, τί­ποτα άλλο. Πάρα πολύ ωραία! Βέβαια η διαστροφή αυτή κα­τά τους δύο πρώτους αιώνες της Κ. Ε. δεν μπο­ρούσε να προχωρήσει περισσότερο, ώστε αυτοί οι διεστραμμένοι Χριστιανοί άφη­σαν μετά τα δύο φύ­λα να συνευρί­σκονται αλλά μόνο «κατ’ οικονομίαν» χάριν της τεκνο­ποιήσεως. Ευτυ­χώς... αλλιώς τί θα συνέβαινε άραγε; Ποιος μπορεί να μας απαντήσει;

Μια φορά συζητούσα αυτά τα θέματα με έναν κάπως διαβασμένο αλλά φανα­τικά θρησκόληπτο Χριστιανό. Του είπα ότι εάν ένας άνδρας δεν έχει κανονικές και ολο­κληρωμένες ερωτικές σχέσεις ή εάν δεν αυτοεξυπηρετείται εν ανάγκη, αφού και οι δύο αυτές ενέργειες εί­ναι βαριές αμαρτίες, τότε αναγκαστικά θα έχει ονειρώξεις με εκσπερματώσεις κατά την διάρκεια του ύπνου του, κλπ. Είναι απλή φυσική. Εάν σε ένα δοχείο που χωράει ένα λίτρο νερού του ρίξεις δύο λί­τρα, τότε το ένα λίτρο θα χυ­θεί απ’ έξω. Αυτός τότε μου απάντησε πως αν έχεις πίστη με νη­στεία και προσευχή μπορείς να κάνεις τον εαυτόν σου ούτε ονειρώξεις ποτέ του να έχει, πράγμα που εί­χαν πετύχει πολλοί Χριστιανοί άγιοι. Δηλαδή κατά την ακράδαντη πίστη αυτού του Χριστιανού πρέπει να γίνεις χόρτο, αυτό που εδώ έχομε χα­ρα­κτηρίσει ως άφυλος!

Για τις ονειρώξεις και τις εκ­σπερματώσεις κατά την διάρκεια του ύπνου, όπως και για τα γυναικεία έμμηνα, έχομε δώσει και παραλείψει αναφορές από το Λευιτικόν και το Δευτερονο­μίον. Στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρονται ειδικά αυτά τα ζητήμα­τα. Πλην όμως οι Χριστιανοί με παραληρη­μα­τική κατάνυξη αναγγέλλουν μεγαλοφώ­νως διάφορες καλογραμμένες προσευχές σε ακολουθίες εσπε­ρι­νών και αποδείπνων για να απ­αλλάσσονται από αυτά τα μιαρά και αμαρτωλά φαι­νό­μενα. «Καταξίωσον, Κύ­ριε, εν τη εσπέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς...». «Καί δός ημίν, Δέσ­ποτα, προς ύπνον απιούσιν, ανάπαυσιν σώματος καί ψυχής· καί διαφύλαξον ημάς από τού ζοφε­ρού ύπνου τής αμαρτίας, καί πάσης σκοτεινής καί νυκτερινής επιθυμίας. Παύσον τάς ορ­μάς των πα­θών, σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη τού πονειρού, τα καθ’ ημών δολίως κινούμενα· τάς τής σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον, καί πάν γεώδες καί υλι­κόν ημών φρό­νημα κοίμι­σον. Καί δώρησαι ημίν ο Θεός, γρήγορον νούν, σώφρονα λογισμόν, καρδί­αν νήφου­σαν, ύπνον ελαφρόν, καί πάσης σατανικής φαντασίας απηλ­λαγμένον.... ». Υπάρχουν ακόμα πολλά περισσότερα τέτοια αναγνώσ­ματα που βαριέμαι να τα καταγράψω. Πολύ θα επιθυμού­σαμε να μάθομε από τί σο­βαρή αφηρημάδα έπασχε ο Γιαχβέχ όταν τα έφτιαχνε όλα αυτά! Από την άλλη μεριά αν τον ενοχλούν γιατί δεν κάνει ένα παφ να τα βγάλει από τη μέση;

Το ζήτημα του ερωτισμού και σεξ στον Χριστιανισμό έρχεται σε κατάφορη αντίφαση με την μητρική θρησκεία του, τον Ιουδαϊσμό, τού ιδίου Θεού πατρός Γιαχ­βέχ. Ζήτω η αντίφαση! Στην Παλαιά Διαθήκη επιβάλλεται ο Γάμος από την εφηβική ηλικία (17 ετών για τους νέους και 14-15 για τις νέες) και επιτρέπονται το σεξ, η φυ­σιολογική συνεύρεση μεταξύ ανδρός και γυναι­κός και το διαζύγιο. Ήλθε μετά η πολύ παράξενη, περιθωριακή και εσχατολογική αίρεση του Ιουδαϊσμού, ο Χρι­στιανισμός δηλαδή, για να τα καταργήσει όλα. Ο ευλογημένος χριστιανικός γά­μος, το μυστήριο του γάμου, το θαύ­μα εν Κανά της Γαλιλαίας, κλπ. είναι μετέπειτα παραχω­ρήσεις που γίνονται κατ’ εξαίρεση, κατ’ οικονομίαν και εξ ανάγκης. Αυτά δεν εί­ναι οι αρχικές και άμεσα εσχα­το­λο­γι­κές θέσεις και προτροπές ή οι ανώτατες αρετές αυτής της κατα­στροφικής αιρέ­σεως!

Επίσης πολλοί ομοφυλόφιλοι, λαϊκοί ή κληρικοί ή μοναχοί και μοναχές, οι οποίοι επιθυμούν να είναι και Χριστιανοί κάνουν μεγάλο λάθος όταν προσπαθούν να δικαιο­λογήσουν την ιδιαιτερότητά τους μέσω του ίδιου του Χριστιανι­σμού. Όπως μέ­χρις εδώ αναπτύξαμε διά χριστιανικών θεοπνεύστων κειμένων και δογμάτων αυτό εί­ναι αδύνατο και στην εδώ ζωή και στη μέλλουσα. Επομένως ας λάβουν τα μέτρα τους. Δεν μπορούν να έχουν «και την πίτα γερή και τον σκύλο χορτάτο». Η τρο­πο­ποί­ηση του Χριστιανισμού αποτελεί αίρεση και αμαρ­τία. Μετά οι θρησκείες δεν εξελίσ­σον­ται εκτός και εάν μεταπέσουν σε αιρέσεις. Μπορεί κανείς να φτιάξει μια νέα θρη­σκεία ή έστω νέα αίρεση που να του αρέσει αλλά όχι να μεταλλάξει μια ήδη υπάρ­χουσα και να την θεωρεί ως είχε πριν. Στον Χρι­στια­νι­σμό όμως, ύστερα από όσα εί­δαμε, δεν μπορούμε να δούμε ποια αίρεση θα μπορούσε να συμπε­ρι­λά­βει τους ομο­φυλο­φί­λους. Αυτή η αίρεση θα πρέπει να τα κά­νει όλα άνω – κάτω. Θα ήταν πολύ εν­διαφέρον να την βλέπαμε! Την αναμένομεν!

Για πε­ρισ­σό­τε­ρη ανά­λυση πάνω στα θέ­μα­τα αυτά από τους «Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες» δια­βά­στε: Τον Τερ­τυ­λια­νό που εξυμνούσε τον ευνουχισμό, τους ευνού­χους για την βασιλεία των ουρανών και τις μοναχές παρθένες νύμφες του Χριστού, τον Ιε­ρώ­νυ­μο, τον Βο­ή­θιο (π. χ. «Η γυ­ναί­κα εί­ναι ένας να­ός χτι­σμέ­νος πά­νω σε ένα υπό­νο­μο»), τον Χρυσό­στο­μο (π. χ. «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέστρε­ψε», «Η γυ­νή είναι αναγκαίο κακό...»), τον Ωρι­γέ­νη (που αυ­το­ευ­νου­χί­στη­κε για τη βα­σι­λεία των Ου­ρα­νών, Ματ­θαί­ος 19: 12, όπως προα­ναφέραμε), τον Κλή­μεντα Αλε­ξαν­δρεί­ας (π. χ. «Κά­θε γυ­ναί­κα οφεί­λει να εί­ναι γε­μά­τη ντρο­πή και μό­νο από τη σκέ­ψη ότι εί­ναι γυ­ναίκα»), τον Ιγνά­τιο Λο­γιό­λα, τον Ιερό Αυ­γου­στί­νο (π. χ. «Οι γυ­ναίκες δεν πρέπει να έχουν απο­λύτως καμιά δια­φώ­τιση ή παιδεία. Αλλά πρα­γ­μα­τικά πρέπει να απομο­νώ­νονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακου­σίων στύ­σεων στους αγίους άνδ­ρες.»), τον Καλ­­βί­νο, τον Odo της Cluny (π. χ. «Το να αγ­κα­­λιά­ζεις μια γυ­ναί­κα εί­ναι σαν να αγκα­λιά­ζεις ένα τσου­βά­λι κο­πριά»), τον Λούθηρο (π. χ. «Αν μια γυναίκα πε­θάνει από τις πολλές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πε­θά­νει. Γι’ αυτό άλ­λω­στε πλάστηκε.»), τον που­ρι­τα­νι­σμό του Προτε­στα­ντι­σμού, τα μοναστηριακά όργια και άλλα πολ­λά.

Ε­πί­σης πολ­λοί από τους ανω­τέ­ρω Πα­τέ­ρες και άλ­λοι για πολ­λούς αιώ­νες (γύρω στη χι­λιε­τία και βά­λε) δια­τύ­πω­ναν διάφορες γνώ­μες για το πό­τε γί­να­νε και που εί­ναι οι ψυ­χές, πό­τε ενώ­νο­νται με το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα (ποια μέ­ρα της κυή­σε­ως ή ποια μέ­ρα με­τά τη γέν­νη­ση), αν οι γυναίκες έχουν ψυχή και πό­σο και­ρό η ψυ­χή μέ­νει κον­τά στο σώ­μα όταν ο άν­θρω­πος ξε­ψυ­χή­σει και με­τά πού πά­ει (και βρά­σε όρυ­ζα!). Για περισσότερο από χίλια χρόνια οι γυναίκες δεν είχαν ψυχή, μετά όμως με την απόφαση των θεοφόρων Παρέρων απέκτησαν και αυτές ...!

Πώς με­τά να μη βγει δι­και­ω­­μέ­νος ο Sigmund Freud τον οποίον και πά­λι η εκ­κλη­σία πολέμησε; Πώς να μην πά­θουν κά­τι αυ­τές οι γυ­ναί­κες και μαζί μ’ αυτές και οι άν­δρες από όλους αυ­τούς τους εξαί­σιους τρό­πους ζω­ής που επεβλήθησαν από τους Χριστιανούς «θεοφώτιστους» διά πυρός και σιδήρου; Πώς να μην δη­μιουρ­γη­θούν αμέ­τρη­τες νευ­ρώ­σεις και ψυ­χώ­σεις και να μη γε­μίσουν τα φρε­νο­κο­μεί­α; Π. χ. τα πα­ραληρήματα θρη­σκευ­τι­κού και σεξουαλικού τύπου, κλπ., εί­ναι συμπτώματα σχι­ζο­φρένειας, προερχόμενα από συνεχείς ενοχές και από την εξαντλητική καταπίεση κα­ταρράκωση και διαστρεύλωση της προσωπι­κό­τητας του ατόμου.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

Η αντιφατικότητα, η καταστροφικότητα και η αποτυχία της χρι­στιανικής ηθι­κής, όχι μόνο σε ότι αφορά τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα αλλά εφ’ όλων των θε­μάτων, είναι τόσο παταγώδης που ένας Μέγας W. A. Mozart με έναν L. Da Ponte (1749 – 1838) δεν αρ­κούν για να την καταδείξουν με μια νέα όπερα ανώτερη από την απα­ρά­μιλλη «Il dissoluto punito, ossia il Don Giovanni», την οποία ακριβώς συν­έ­τα­ξαν για να κατα­δεί­ξουν και να σατιρίσουν την ολοκληρωτική αποτυχία της ηθικής της κοινω­νίας του καιρού των μαζί με την απανταχού υποκρισία της. Η επιβολή της χριστιανι­κής ηθικής γίνε­ται μο­νίμως δι’ αυθαιρέτων δογμάτων, κανόνων, επιταγών, εντολών, απαγο­ρεύ­σεων, και μεταφυσι­κών πίστεων, διά της ωμής βίας και της εμπο­τίσεως συ­νεχούς φό­βου, και διά της υπο­σχέσεως πολλών με­ταφυσικών φρικτών τι­μω­ριών ή αι­ωνίων αν­ταμοιβών. Ποτέ της δεν έγινε δι’ ανα­λύ­σεως των εκά­στο­τε ερω­τη­μάτων και προβλη­μάτων, διά κοινωνικών και επιστημο­νι­κών επι­χει­ρημάτων ή διά της λογικής και φιλο­σοφικής εξετάσεως και αντιμετω­πίσε­ως των δια­φόρων, μικρών, με­γάλων και γενικών ζητη­μάτων.

Από κοινωνικής, ψυχολογικής, και πάσης απόψεως, στα μέρη όπου επι­κρά­τη­σε ο Χριστιανι­σμός έκανε τα πάντα μαντάρα. Προέκυψαν: Άνευ προηγουμένου δεισι­δαι­μο­νία, πόνος, θλί­ψη, φό­βος, τρόμος, αναχωρητισμός, ερημιτισμός, ενίοτε ευ­νου­χι­σμός και στηλιτισμός, φό­νος, καταστροφή, αθλιό­τητα, βασανιστήρια, αγραμ­μα­το­σύ­νη, αντιεπιστημονικότη­τα, βρωμιά, απλυσιά, αρρώστια, αντιερωτι­σμός, μισογυνι­σ­μός, μυστικοκοπάθεια, νεύ­ρωση, καχυπο­ψία, μισαλλοδοξία, ενοχή, δυστυχία, εκμε­τάλ­λευ­ση, αιρέσεις, εξο­στρα­κισμοί, αφορι­σμοί, θρησκευτικοί και μη θρη­σκευ­τι­κοί πόλε­μοι, εκατομ­μύρια αθώα θύματα και όλο το κακό συν­α­πάντημα Τα πράγματα έγι­ναν τρισ­χειρότερα από ότι ήταν πριν! Όσον αφορά την ομοφυλοφιλία αυτή πάντα υπ­ήρχε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη στα μικρά ποσοστά που η φύση ή η κοινωνική ζωή άφη­σε να υπάρχει. Ο Χριστιανισμός όμως με την αφύσικη ζωή και ηθική που επέβα­λε κατέστρεψε τον ερωτισμό και επολλαπλασίασε την ομοφυλοφιλία.

Μερική Βιβλιογραφία διά Περαιτέρω Μελέτη

1.    Βίβλοs –Παλαιά και Καινή Διαθήκη (ή μια σωστή ακριβής μετάφρασή της).

2.    Πατρολογία (J. –P. Migne, Loeb Classical Library – Greek-English –, TLG, κλπ.).

3.    Ελληνικόν Πάνθεον, Περιοδικόν, Εκδόσεις της Ελληνικής Εταιρείας Αρχαιο­φίλων.

4.    Κοκκινόφτας Μιχάλης, Σχέδιο Αρμαγεδδών, Το Ιερό Μυστικό, Εκδόσεις Δίον, Θεσσαλονίκη 2000.

5.    Κορδάτου Γιάνη, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, 2 Τόμοι, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1975.

6.    Κυριακάκης Κώστας, Στα Απόκρυφα της Αποκάλυψης του Ιωάννη, Εκδόσεις Μάριος Βερέττας, Αθήνα 2002.

7.    → Μάρας Θωμάς, Οι Αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης, Εκδόσεις Σμυρ­νι­ώ­τη, ή Εκδόσεις Δίβρης, Αθήνα 1979. Το συνιστούμε πολύ.

8.    → Μαρίνη Παν., Ελληνισμός και Χριστιανισμός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήνα 2003.

Περιέχει πολλά σπουδαία θέματα επί του ερωτισμού στον αρχαίο κόσμο και στον Χριστιανισμό κλπ. Το συνιστούμε πολύ.

9.    → Μαρίνη Παν., Φωνή Εξυπνισμού εν τώ Αιώνι τής Νυκτός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, 2005.

Περιέχει πολλά σπουδαία θέματα επί του ερωτισμού στον αρχαίο κόσμο και στον Χριστιανισμό κλπ. Το συνιστούμε πολύ.

10.                  Παπαγιώργης Κωστής, Οργή Θεού, Μια πολιτική ανάγνωση της Βίβλου, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1981.

11.                  Ράσσελ Μπέρτραντ, Τί Πιστεύω, Μετάφραση από τα Αγγλικά Σ. Πρωτόπαπα, Εκδόσεις Γιάννη Δ. Αρσενίδη.

12.                  → Σιέτος Γεώργιος, Ο Ανθελληνισμός στα Πατερικά και Εκκλησιαστικά Κείμενα, Εκδόσεις Εύανδρος, Αθήνα 2004.

13.                  → Τσακαλίας Αργύρης Δημ., δ. Θεολογίας, Βίβλος Ακατάλληλη δι’ Ενη­λίκους,  1998.

14.                  J Χρυσοστόμου Ιωάννου, Αγίου, Το Χάρισμα της Παρθενίας, Εισαγωγή και Απόδοση στη Νεοελληνική Γεωργία Κουνάβη, Αποστολική Διακονία της Ελλάδος.

15.                  Acharya S, The Christ Conspiracy, the Greatest Story Ever Sold, AUP, 1999.

16.                  Ben Edward Akerley, The X-Rated Bible, Feral House 1985-1998.

17.                  Robert Ambelain, La Vie Secrete de Saint Paul, Laffont, 1971. 

18.                  → Hayyim Ben Yehoshuah, Refuting the Missionaries, (Important Research Article on Web­si­te).

19.                  → Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History, Morningstar and Lark, 1996.

20.                  Malleus Maleficarum, Translated from Latin with an Introduction, Bibliography and Notes, by Rev. Montague Summers, The Pushkin Press, London, 1928-1951.

21.                  → Uta Ranke-Heineman, Eunuchs for the Kingdom of Heaven (translated from German), Doubleday, 1990.

22.                  Kathy Rudy, Sex and the Church, Beacon Press, 1997.

23.                  Bertrand Russell, On Ethics, Sex, and Marriage, edited by Al Seckel, Prometheus Books, 1987.

24.                  Bertrand Russell, Why I am not a Christian, Touchstone Book, 1957.

25.                  → Andrew D. White, A History of the Warfare of Science with Theology in Christendom, 2 volumes, Great Mind Series Prometheus Books 1896-1993.